เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 168
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 169
ฉินซูยิ้มอย่างมิแยแสพลางพูดว่า “หลายวันมานี้ข้าคิดถึงเจ้าจนแทบบ้า ไยเล่า เจ้ามิคิดถึงข้ารึ?”“แน่นอนว่าหม่อมฉันเองก็คิดถึงท่านเพคะ ในเมื่อองค์รัชทายาททรงโปรด หม่อมฉันก็จะปรนนิบัติท่านอย่างดีเพคะ”หลังจากมาถึงบ่อน้ำ หลินชิงเหยาให้ฉินซูนอนเอนในบ่อน้ำอย่างใกล้ชิด จากนั้นนางก็โอบคอของฉินซูและค่อย ๆ นั่งลงด้านนอกตำหนักบูรพาสองพี่น้องตงฟางไป๋กำลังพูดคุยกับองครักษ์ของตำหนักบูรพาเมื่อรู้ว่าพวกเขาเป็นคนที่องค์รัชทายาทพากลับมา เหล่าองครักษ์ก็อิจฉาเป็นอย่างยิ่งขณะนั้นเอง ม้าเร็วตัวหนึ่งก็มาหยุดอยู่หน้าประตูตำหนักบูรพาหลังจากที่ขันทีผู้นั้นพลิกตัวลงจากม้าแล้วก็ประกาศเสียงดังว่า “ฝ่าบาททรงมีพระราชโองการให้องค์รัชทายาทไปเข้าเฝ้าที่พระราชวัง มิอนุญาตให้ฝ่าฝืนรับสั่ง!”เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของบรรดาองครักษ์ก็เปลี่ยนไป และหนึ่งในนั้นก็รีบวิ่งเข้าไปในตำหนักบุรุษผู้นั้นค้นหาไปทั่วบริเวณตำหนักบูรพา และในที่สุดก็ทราบจากสาวใช้ว่าองค์รัชทายาทอยู่ในบ่อน้ำเขาจึงวิ่งโดยมิหยุดพักจนมาถึงที่หน้าประตูทางเข้าบ่อน้ำและพูดอย่างนอบน้อมว่า “องค์รัชทายาท ฝ่าบาททรงมีรับสั่งให้ท่านเข้าเฝ้าโดยเร็วที่สุด
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 170
ฉินหยางก้มหน้าลงอย่างรวดเร็ว เขามิกล้ามองเข้าไปในดวงตาของฉินอู๋ต้าวโดยตรงเมื่อเห็นพฤติกรรมที่มีพิรุธของอีกฝ่าย ฉินอู๋ต้าวก็หรี่ตาพลางถามด้วยความสงสัย “ฉินหยาง เป็นฝีมือของเจ้าหรือไม่?”ฉินหยางตื่นตระหนก แต่เขาบังคับตัวเองให้แสร้งทำเป็นสับสนงุนงง “เสด็จพ่อ ลูกมิเข้าใจว่าพระองค์ตรัสถึงเรื่องอันใด ขอเสด็จพ่อโปรดทรงแถลงไขด้วยพ่ะย่ะค่ะ”“หึ หากเจ้ามิเข้าใจจริง ๆ ก็แล้วไป การลอบสังหารองค์รัชทายาทถือเป็นความผิดร้ายแรง ถือเป็นการตบหน้าราชวงศ์ และยังเป็นการท้าทายความยิ่งใหญ่ของราชสำนักด้วย”“เสด็จพ่อ ลูกถูกใส่ร้ายพ่ะย่ะค่ะ มิว่าอย่างไร ลูกก็มิมีวันทำความผิดร้ายแรงเช่นนั้นแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ”สีหน้าที่ดูตื่นตระหนกของฉินหยางตะโกนกู่ร้องอย่างต่อเนื่องว่าเขาถูกใส่ร้ายฉินอู๋ต้าวโบกมืออย่างเหลืออด “เอาเถอะ กลับไปก่อน ดูแลรักษาอาการบาดเจ็บให้ดีด้วย”“เสด็จพ่อ แต่องค์รัชทายาทมาก่อเรื่องที่จวนอ๋องของลูกนะพ่ะ...”ก่อนที่เขาจะพูดจบ ฉินอู๋ต้าวก็พูดแทรกอย่างเย็นชา “ข้าจะจัดการเรื่องนั้นหลังจากที่ข้าเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดอย่างชัดเจน”แม้ฉินหยางจะรู้สึกมิพอใจ แต่เขาก็ยังทำความเคารพก่อนจากไป “ลูกเข้าใจแ
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 171
“ใช่เพคะฝ่าบาท มิเพียงเจอแต่ในหลงโย่วเท่านั้น แต่ยังรวมถึงในคืนแรกของการเดินทางไปทางใต้ด้วย ตอนที่พวกเราพักค้างแรมในเมืองอวี๋หาง ก็ตกไปอยู่ในกับดักของพวกโจรเข้าเพคะ”“ระบุตัวตนของโจรเหล่านั้นได้แล้วหรือยัง?”“ส่วนใหญ่ได้รับการระบุตัวตนแล้วเพคะ บางส่วนมาจากสำนักอาทิตย์อัสดง บางส่วนก็มาจากสำนักเบญจพิษ และยังมีบางส่วนที่มาจากสำนักบู๊ลิ้มที่มีรากฐานลึกซึ้งเพคะ”ดวงตาของฉินอู๋ต้าวขรึมลง สีหน้าของเขามิสู้ดีนัก เขาเปล่งเสียงเยือกเย็นออกมา “สำนักบางสำนักในยุทธภพกล้าทำร้ายองค์รัชทายาทรึ! พวกมันไปเอาความกล้ามาจากที่ใด!”ฉงชูโม่ยังคงเงียบและมิตอบอะไรฉินอู๋ต้าวถามอีกครั้ง “พวกโจรจากสำนักอาทิตย์อัสดงและสำนักเบญจพิษ มีคำอธิบายหรือไม่ว่าผู้ใดเป็นคนสั่งพวกเขา?”“มีเพคะ! หากอิงตามการส่งมอบงาน พวกเขาได้รับคำสั่งจากอ๋องจิ้นและอ๋องซิ่นตามลำดับเพคะ”เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของฉินอู๋ต้าวก็มิสู้ดียิ่งกว่าเดิมเขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามว่า “นอกจากเจ้าแล้ว มีใครอีกบ้างที่รู้เรื่องนี้?”ฉงชูโม่ตอบตามความจริง “องค์รัชทายาทเองก็ทรงทราบเพคะ”“พูดอีกอย่างก็คือ ไม่มีใครรู้นอกจากเจ้ากับองค์รัชทายาทใ
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 172
หลังจากที่ฉงชูโม่ออกมาจากวัง นางก็มิได้ตรงไปยังตำหนักบูรพา แต่ไปที่จวนชิ่งกั๋วกงก่อนเมื่อมาถึงจวนชิ่งกั๋วกง นางมิได้เข้าทางเข้าหลัก แต่กลับกระโดดขึ้นไปบนกำแพงและข้ามมาที่หน้าต่างห้องส่วนตัวของเซี่ยหลานตอนนี้เซี่ยหลานกำลังอ่านตำราบทกวีอย่างเพลิดเพลินเมื่อเห็นคนผู้หนึ่งปรากฏตัวขึ้นที่นอกหน้าต่าง นางก็ตกใจมากจนถอยหลังไปสองก้าวด้วยใบหน้าซีดเซียวหลังจากที่เห็นชัดเจนว่า คนที่มาคือฉงชูโม่ นางก็ถอนหายใจยาวพลางตบหน้าอกแล้วบ่นว่า “ชูโม่ เจ้าปีนกำแพงข้ามมาได้อย่างไร ทำเอาข้าตกอกตกใจหมด!”“ข้าขี้เกียจทักทายท่านปู่ของเจ้ากับคนอื่น ๆ น่ะ จะร้อนรนอะไรปานนั้น? หรือว่าเจ้าซ่อนบุรุษไว้ในห้อง?”ฉงชูโม่พูดติดตลกแล้วกระโดดข้ามหน้าต่างเข้าไปในห้อง แสร้งทำเป็นตรวจดูห้องส่วนตัวของเซี่ยหลานเซี่ยหลานกลอกตาใส่อีกฝ่ายแล้วพูดอย่างเคือง ๆ “ไปให้พ้นเลย เจ้าต่างหากที่ซ่อนบุรุษเอาไว้ อีกอย่างข้าก็มิได้ร้อนรน ข้าแค่ตกใจที่จู่ ๆ เจ้าก็โผล่พรวดมา ว่าแต่ นี่เจ้ากลับมาตั้งแต่เมื่อใด?”“เพิ่งกลับมาวันนี้ นี่อย่างไรเล่า พอกลับมาข้าก็รีบมาหาเจ้าเลย”“แล้วการเดินทางไปทางใต้ของเจ้าราบรื่นหรือไม่?”“ก็ถือว่าราบรื่
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 173
ฉงชูโม่มิปฏิเสธและรีบเปลี่ยนอาภรณ์อย่างรวดเร็วเมื่อเห็นฉงชูโม่อยู่ในชุดที่พลิ้วไหว ใจของเซี่ยหลานก็เต็มไปด้วยความอิจฉาริษยาและความเกลียดชัง“ชูโม่ เวลาเจ้าสวมกระโปรงเจ้าเหมือนนางสวรรค์ลงมาจุติยังใต้หล้าเลย เสียดายที่ข้ามิใช่บุรุษ มิเช่นนั้นข้าจะไปสู่ขอเจ้าอย่างแน่นอน”“เจ้าก็พูดชมเกินจริง เจ้าเองก็ดูดี เอาเถอะ ข้ามิพูดกับเจ้าแล้วดีกว่า วันหลังหากข้าว่างจะมาหาเจ้าอีกนะ”หลังจากที่ฉงชูโม่พูดจบ นางก็กระโดดข้ามขอบหน้าต่างแล้วหายตัวไปเซี่ยหลานพึมพำกับตัวเองด้วยท่าทางแปลก ๆ “ชูโม่ รีบร้อนเช่นนี้อีกทั้งยังตั้งใจแต่งตัวผัดหน้าเป็นพิเศษ นางต้องไปหาคนในใจแน่ ๆ มิได้การ ข้าต้องตามไปด้วยเพื่อป้องกันมิให้นางถูกหลอก”แต่หลังจากที่นางออกมาจากประตู ฉงชูโม่ก็หายตัวไปแล้วนางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็มีความคิดหนึ่งแวบขึ้นมาในหัว นางพูดอย่างมีไหวพริบ “องค์รัชทายาทเดินทางไปยังทางใต้พร้อมกับชูโม่ เขาจะต้องรู้แน่ว่าใครเป็นคนในใจของนาง”พูดจบ นางก็มุ่งหน้าไปยังตำหนักบูรพา……ตำหนักบูรพาหลังจากที่ฉินซูจัดการหางานให้กับสองพี่น้องตงฟางไป๋ เขาก็ได้รู้จากผู้อยู่ใต้บังคับบัญชาถึงเหตุการณ์สำคัญบา
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 174
ฉงชูโม่พูดด้วยความประหลาดใจ “มิจริงน่า? ท่านเดาถูกด้วยหรือนี่!”นางอดมิได้ที่จะพึมพำกับตัวเอง นางทำตัวโจ่งแจ้งไปหรือ?“มันจะยากอะไรเล่า? ตามนิสัยของเจ้า หากมิใช่เพราะรับสั่งของฝ่าบาท เจ้าจะแต่งตัวผัดหน้าสวย ๆ มาอวดข้ารึ?”เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ฉินซูก็พูดต่อด้วยความขมขื่นเล็กน้อย “ข้าแค่คาดมิถึงว่า เสด็จพ่อตั้งใจจะปล่อยผ่านเหตุการณ์ใหญ่อย่างการลอบสังหารองค์รัชทายาท นี่มันเกินความคาดหมายของข้าจริง ๆ”“องค์รัชทายาท เรื่องนี้เป็นเรื่องร้ายแรง ฝ่าบาทคงจะทรงกังวลว่า หากเรื่องนี้ถูกเผยแพร่ออกไปจะเป็นการทำให้ราชวงศ์เสื่อมเสียชื่อเสียง นอกจากนี้ ท่านก็มิได้เป็นอะไร อีกทั้งคนร้ายก็ถูกจับกุมแล้ว มิว่าจะคิดอย่างไร ท่านก็มิได้เสียเปรียบเลยเพคะ”เมื่อได้ยินเช่นนั้น สายตาของฉินซูที่มองฉงชูโม่ก็กลายเป็นเฉยเมยเมื่อสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงในดวงตาของฉินซู ฉงชูโม่ก็สะดุ้งแล้วถามด้วยสีหน้างุนงง “องค์รัชทายาททรงคิดว่าหม่อมฉันพูดอะไรผิดไปหรือเพคะ?”ฉินซูยิ้มอย่างเย็นชาพลางพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “เจ้าพูดถูกแล้ว อีกทั้งเจ้าก็คงอยากจะพูดด้วยว่า ในสายพระเนตรของฝ่าบาทหรือแม้แต่สายตาของทุกคน ข้าฉินซูนั้นเป
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 175
นางหันมาตะคอกตงฟางไป๋ “ตงฟางไป๋ พวกเจ้าสองพี่น้องสิ้นชีพแล้วรึไร? เหตุใดถึงมิตามไปปกป้ององค์รัชทายาท?”“หา? โอ้ ๆ พวกเราจะไปเดี๋ยวนี้เลยจอรับ”เมื่อเห็นการทะเลาะกันระหว่างฉินซูและฉงชูโม่ ตงฟางไป๋กับตงฟางโซ่วที่เดิมทีอยากจะหาเรื่องสนุก ๆ ทำ แต่สุดท้ายพวกเขาก็ถูกฉงชูโม่ตวาดใส่อย่างไร้เหตุผลทั้งสองเดินตามไปอย่างมิพอใจหลังจากยืนส่งฉินซูไปจนลับสายตา ฉงชูโม่ก็พูดด้วยความโกรธ “คนชั่ว คนสารเลว กล้าทำตัวแย่ ๆ ใส่ข้ารึ หากมิใช่เพราะท่านกำลังลำบาก ข้าจะต่อยให้ฟันร่วงหมดปากเลย”ขณะที่พูดนางก็ยกกำปั้นขึ้นมาด้วยในเวลานี้ เซี่ยหลานที่บังเอิญเดินมาจากอีกฝั่งของหน้าประตูตำหนักบูรพาก็ได้เห็นภาพนี้เข้านางถามด้วยความประหลาดใจ “ชูโม่ เหตุใดถึงได้โกรธปานนั้นเล่า? สีหน้าของเจ้าเต็มไปด้วยความคับข้องใจ หรือว่าองค์รัชทายาทจะรังแกเจ้า?”ฉงชูโม่ที่ยังคงโกรธพูดว่า “อย่าไปพูดถึงเลย ก็แค่คนสารเลวคนหนึ่ง ข้าเห็นว่าเขาทนทุกข์ทรมานมามาก ก็เลยอยากแต่งตัวสวย ๆ แล้วออกไปพักผ่อนกับเขา แต่ผลก็คือเขาทำให้ความปรารถนาดีของข้าพังมิเหลือชิ้นดี!”“เอ๊ะ? ที่เจ้าขอให้ข้าช่วยแต่งตัวผัดหน้าให้เป็นพิเศษก็เพราะองค์รัชทายาท
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 176
ตรอกผิงคัง ตั้งอยู่ทางใต้ของพระราชวังในเมืองหลงเฉิง มิไกลจากพระราชวังมากนักที่นี่เต็มไปด้วยโรงน้ำชา โรงสุรา และสถานเริงรมย์มากมาย ทั้งหมดตั้งอยู่ริมแม่น้ำ ทำให้ทิวทัศน์งดงามเป็นพิเศษ ด้วยเหตุนี้ ตรอกผิงคังจึงกลายเป็นแหล่งรวมตัวของบรรดาบัณฑิตและกวีชื่อก้องในหลงเฉิงมาช้านานบ้างก็ชอบเขียนบทกวีในโรงน้ำชาและโรงสุรา บ้างก็อวดฝีมือในสถานเริงรมย์ จนทำให้ชื่อเสียงของตรอกผิงคังเป็นที่เลื่องลือไปทั้งในและนอกเมืองหลงเฉิงนอกจากนี้ วันผู้สูงอายุใกล้เข้ามาแล้ว ประกอบกับการเรียกร้องของจักรพรรดิ ทำให้บัณฑิตจากทั่วทั้งแคว้นต้าเหยียนหลั่งไหลมาที่นี่อย่างมิขาดสาย ทำให้ตรอกผิงคังในเวลานี้คึกคักไปด้วยผู้คนยิ่งกว่าที่เคยฉินซูเดินเดินเตร็ดเตร่อย่างไร้จุดหมาย ทอดสายตามองไปรอบ ๆ ตลาดวันนี้เขาสวมอาภรณ์ธรรมดา ไม่มีใครจดจำเขาได้ ตงฟางไป๋และตงฟางโซ่ว สองพี่น้องคอยเดินตามมิห่าง“มิน่าเชื่อเลยว่า แค่ตลาดธรรมดา ๆ ในหลงเฉิงจะครึกครื้นถึงเพียงนี้ ราวกับช่วงเทศกาลปีใหม่ไม่มีผิด” ตงฟางโซ่วกล่าวด้วยความตื่นเต้นเมื่อมองดูฝูงชนที่พลุกพล่านในตลาดตงฟางไป๋จ้องเขาอย่างดุดันก่อนจะพูดตำหนิด้วยน้ำเสียงเข้ม “อย่าม
บทล่าสุด
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 316
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 315
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 314
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 313
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 312
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 311
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 310
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 309
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 308
