เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 136
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 137
หูก่วงเผิงอึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วพูดอย่างมิอยากจะเชื่อ “ว่า ว่ากระไรนะ? องค์รัชทายาท?! ท่านพ่อ ท่านจำคนผิดหรือไม่? คนผู้นั้นจะเป็นองค์รัชทายาทได้อย่างไร?”“ข้าก็อยากจะจำผิดเหมือนกัน ตอนต้นปีก่อนที่ข้าไปเมืองหลวง ข้าเคยเห็นองค์รัชทายาทในห้องทรงพระอักษร แถมยังมิใช่แค่ครั้งเดียว ข้าจะจำผิดได้อย่างไร! เจ้าลูกอกตัญญู คนอื่นตั้งมากมายเจ้ามิไปหาเรื่อง ดันไปหาเรื่ององค์รัชทายาท เจ้าว่าตอนนี้จะทำอย่างไรดี? บอกข้ามาสิ!”“ข้า… ฮือ ๆ จบแล้ว องค์รัชทายาทต้องมิปล่อยข้าไปแน่ ท่านพ่อ ข้ามิอยากตาย ท่านรีบคิดหาวิธีหน่อย ข้ามิอยากตาย”“ตอนนี้รู้จักร้องไห้แล้วหรือ? ก่อนหน้านี้ข้าก็บอกเจ้าให้รู้จักยับยั้งชั่งใจบ้าง เจ้ากลับเอาคำพูดของข้าไปทิ้งหูซ้ายทะลุหูขวา เจ้าลูกมิรักดี กล้าแม้กระทั่งวางยาพิษองค์รัชทายาท หากองค์รัชทายาทเอาเรื่องขึ้นมา นี่มันเป็นความผิดร้ายแรงถึงขึ้นประหารเก้าชั่วโคตร ตระกูลหูของเราต้องถูกเจ้าทำลายจนย่อยยับ”หูเฟิงทุบอกตบเท้า ร้องไห้จนไม่มีน้ำตาจะไหล“ฮือ ๆ ท่านพ่อ ลูกสำนึกผิดแล้ว ช่วยหาวิธีหน่อยเถอะ ถ้าลูกตายไป ตระกูลหูของเราก็จะสิ้นสูญแล้ว!”หูเฟิงพึมพำด้วยความเศร้าโศกว่า “ต่อให้เจ้
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 138
เมื่อได้ยินคำพูดของหูก่วงเผิง สีหน้าของหูเฟิงก็ค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นความโหดเหี้ยมแววตาของเขาเป็นประกายอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเขาก็พยักหน้าอย่างแน่วแน่!“เจ้ารักษาตัวให้หายดี เดี๋ยวเรื่องนี้พ่อจะจัดการเอง!”หลังจากพูดจบ หูเฟิงก็หันไปกำชับเม่ยเหนียงว่า “สิ่งที่ก่วงเผิงพูดเมื่อครู่นี้ เจ้าจำไว้ว่าอย่าแพร่งพรายออกไปแม้แต่คำเดียว มิเช่นนั้นตระกูลหูของเราจะต้องเผชิญกับหายนะ”ใบหน้างดงามของเม่ยเหนียงซีดเผือด รีบส่ายหัว “นายท่าน เมื่อครู่นี้ข้ามิได้ยินอะไรเลย และจะมิพูดอะไรออกไปอย่างแน่นอน”“เช่นนั้นก็ดี เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ เจ้ากลับไปพักผ่อนให้สบาย เลี้ยงดูลูกในท้องให้ดี คลอดลูกชายอ้วนท้วนสมบูรณ์ให้ข้า”เม่ยเหนียงพยักหน้าซ้ำ ๆ แล้วรีบออกไปหูเฟิงเดินไปที่ห้องโถงใหญ่ แล้วถามจางเฉวียนว่า “คนของสำนักเบญจพิษ พักอยู่ที่ใด?”“ผู้ว่าการมณฑล พวกเขาพักอยู่ที่โรงเตี๊ยมสี่เยวี่ย อยู่มิไกลจากที่นี่ขอรับ”“ไป เชิญพวกเขามาที่นี่ รีบไป!”“ข้าน้อยรับคำสั่งขอรับ!”จางเฉวียนรับคำสั่งด้วยความเคารพ แล้วรีบออกไปสองเค่อต่อมาจางเฉวียนก็กลับมา!มีชายหลายคนสวมเสื้อคลุมสีดำเดินตามหลังเขาชายเหล่านี้มีส
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 139
“ท่านรองเจ้าสำนักเฝิง ขอถามว่าท่านรับคำสั่งจากใคร?”“ใต้เท้าหู สิ่งที่มิควรถามก็อย่าถาม ท่านเพียงแค่ต้องรู้ว่า ผู้ที่สามารถทำให้สำนักเบญจพิษของเราสยบยอมได้ ย่อมมีสถานะที่มิธรรมดา”หูเฟิงครุ่นคิดเล็กน้อย ก็เดาได้ว่าคนที่สำนักเบญจพิษรับคำสั่ง คงเป็นหนึ่งในบรรดาองค์ชายหลาย ๆ พระองค์ มิเช่นนั้น ใครจะกล้าบังอาจมาลอบสังหารองค์รัชทายาทกัน!เขาพูดอย่างช้า ๆ ว่า “ข้าเข้าใจแล้ว แล้วมิทราบว่า พวกท่านวางแผนจะลงมือเมื่อใด?”“เร็วที่สุดก็ต้องรอวันพรุ่ง คนของเรายังมามิครบ”“เช่นนั้น ทางการจะต้องให้ความร่วมมืออย่างไร ท่านบอกมาได้เลย”เฝิงไป่จงลูบคางแล้วพูดว่า “ตอนแรก พวกเราก็ลังเลว่าจะลงมือตรง ๆ เลยดีหรือไม่ แต่ในเมื่อใต้เท้าหูจะเข้าร่วมด้วย เช่นนั้นก็…”เขาโน้มตัวเข้าไปกระซิบข้างหูของหูเฟิงเบา ๆ สองสามประโยคหูเฟิงเบิกตากว้าง แล้วก็ตบต้นขาตัวเองดังลั่น!“ดี! ทำตามนี้เลย! ถึงเวลาหากความแตกขึ้นมา ข้าก็มีข้อแก้ตัวแล้ว!”“หากใต้เท้าหูตกลง วันพรุ่งข้าจะส่งคนมาแจ้งข่าว แต่ข้าขอพูดให้ชัดเจนก่อน หากใต้เท้าหูคิดหักหลังพวกเรา ถึงองค์รัชทายาทจะมิฆ่าท่าน พวกเราสำนักเบญจพิษก็จะมิปล่อยท่านไปแน่”“ท่าน
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 140
ฝานชุ่นรู้สึกสงสัยในใจ ถามขึ้นว่า “ที่แท้ก็เป็นใต้เท้าจากสำนักหอดูดาวหลวง มิทราบว่าใต้เท้าตู๋กูมีธุระอะไรกับข้าน้อยหรือ?”“บริเวณเทือกเขาทางทิศตะวันตกของหลงโย่ว เมื่อเร็ว ๆ นี้มีสิ่งผิดปกติอะไรเกิดขึ้นหรือไม่?”“ไม่มีนะ ชาวหรงตะวันตกมิได้มารุกรานเลยตลอดหนึ่งเดือนมานี้”ตู๋กูโฉ่วเยวี่ยขมวดคิ้ว กล่าวว่า “ข้ามิได้ถามถึงชาวหรงตะวันตก แต่ถามถึงเทือกเขาทางทิศตะวันตกอันกว้างใหญ่นี้ ช่วงที่ผ่านมามีเรื่องแปลก ๆ อะไรเกิดขึ้นในนั้นหรือไม่?”สีหน้าของฝานชุ่นแสดงความสงสัยมากยิ่งขึ้น เพื่อความมั่นใจ เขาจึงเรียกผู้ช่วยมาสอบถาม“ซุนถง พวกเจ้าเพิ่งรับผิดชอบตรวจตราทางทิศตะวันตกของเมือง ในเทือกเขาแถวนั้นมีสิ่งผิดปกติหรือเรื่องแปลก ๆ เกิดขึ้นบ้างหรือไม่?”ซุนถงส่ายหัว บ่งบอกว่าไม่มีฝานชุ่นจึงโค้งคำนับให้ตู๋กูโฉ่วเยวี่ย กล่าวว่า “ใต้เท้าตู๋กู เทือกเขาทางทิศตะวันตก มิน่าจะมีเรื่องแปลก ๆ อะไรเกิดขึ้นขอรับ”ตู๋กูโฉ่วเยวี่ยหรี่ตาลง ยืนอยู่บนกำแพงเมืองมองไปทางทิศตะวันตก เงียบไปครู่หนึ่งฝานชุ่นถามอย่างระมัดระวัง “ใต้เท้าตู๋กู มีอะไรหรือ?”“อย่าถามสิ่งที่มิควรถาม ส่งคนไปจับตาดูทางทิศตะวันตกให้ดี หากมี
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 141
“หึ หลงโย่วมิใช่ของสำนักเบญจพิษพวกเจ้าหรอกกระมัง? พวกเจ้ามาได้ เหตุใดพวกเราจะมามิได้?”เฝิงไป่จงจงยิ้มและโบกมือพร้อมกล่าวว่า “พี่หยางอย่าเข้าใจผิด ข้ามิได้มีความหมายอื่น เพียงแต่คิดว่า หากจุดประสงค์ของพี่หยางเหมือนกับสำนักเบญจพิษพวกเรา พวกเราทั้งสองฝ่ายอาจจะร่วมมือกันได้”เมื่อได้ยินดังนั้น หยางเจียนมีสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย แล้วถามด้วยน้ำเสียงที่ลึกซึ้งว่า “ขอถามพี่เฝิง พวกสำนักเบญจพิษมาที่นี่ มีจุดประสงค์อันใด?”เฝิงไป่จงมิได้ตอบ แต่กลับหันหลังไปมองนอกหน้าต่าง พร้อมกับพยักพเยิดไปทางโรงเตี๊ยมซุ่นเฟิงที่อยู่ฝั่งตรงข้ามเมื่อเห็นดังนั้น หยางเจียนถามเบา ๆ ว่า “หรือว่าพวกเจ้าก็มาเพื่อองค์รัชทายาทผู้ถูกปลด?”“ใช่แล้ว ดูเหมือนว่าพรรคเพลิงผลาญพวกเจ้าก็กำลังทำงานให้กับองค์ชายบางองค์เช่นกัน ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเรามิลองร่วมมือกันหน่อยหรือ ส่วนเรื่องหลังจากนี้ ค่อยว่ากันอีกที เป็นอย่างไร?”“ได้สิ พวกเรากำลังกังวลว่าจะเริ่มต้นอย่างไรดี ในเมื่อเป็นพวกเดียวกัน ข้าก็ตกลงที่จะร่วมมือกับพวกเจ้า”“พี่หยางพูดจาตรงไปตรงมาดีจริง ๆ เช่นนั้นก็ไปกับพวกเราตอนเที่ยงเลยก็แล้วกัน!” หยางเจียนถามด้วยคว
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 142
หัวใจของหูเฟิงจมดิ่งลง แต่เขาก็ยังคงพูดด้วยความอดทนและหวังดีว่า “องค์รัชทายาท เมื่อวานข้าน้อยมิได้ตั้งใจจะล่วงเกินจริง ๆ พ่ะย่ะค่ะ เพียงแต่เห็นลูกชายได้รับบาดเจ็บสาหัส จึงรีบร้อนพาคนมาด้วยความโมโห ขอองค์รัชทายาทโปรดอภัยให้ด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ”“เรื่องที่เจ้าพาคนมาเมื่อวาน ตัวข้ามิถือสา แต่ประเด็นสำคัญคือ ลูกชายของเจ้าที่อวดดี หากตัวข้ามิใช่รัชทายาท ในตอนนี้อาจจะโดนพวกเจ้าฆ่าไปแล้วกระมัง”“เอ่อ... เอ่อ...”หูเฟิงทำหน้าลำบากใจ มิรู้จะตอบอย่างไร ในที่สุด เขาจึงแอบลอบส่งสายตาไปให้หูก่วงเผิงหูก่วงเผิงเข้าใจความหมายในทันที และเริ่มร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวดใจ“ฮือ ๆ… องค์รัชทายาท ข้าน้อยผิดไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยสาบานว่าจะมิกล้าทำอีก ท่านเป็นผู้มีน้ำพระทัยกว้างขวาง โปรดยกโทษให้ข้าน้อยสักครั้งเถิดพ่ะย่ะค่ะ ยิ่งไปกว่านั้น ข้าน้อยตอนนี้ก็เป็นขันทีแล้ว ถึงอยากจะทำมิดีมิร้ายกับพวกสตรี ก็ไม่มีปัญญาแล้วพ่ะย่ะค่ะ ขอองค์รัชทายาทโปรดอภัยให้ข้าน้อยด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ”พูดจบ เขาก็โขกหัวคำนับกับพื้นมิหยุดเขาเอาหัวโขกพื้นจนดังสนั่น“องค์รัชทายาท ข้าน้อยรู้ดีว่าตัวข้าน้อยสั่งสอนลูกมิดี ก็ไม่มีหน้าจะด
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 143
ฉงชูโม่กลับดูสง่างามและมีพลัง แม้จะแต่งกายเรียบง่ายและไร้เครื่องประทินโฉม แต่ก็ยังคงสวยงามราวกับนางฟ้านางสวรรค์เมื่อเห็นฉงชูโม่ ร่องรอยความโลภและความชั่วร้ายก็ฉายขึ้นมาในส่วนลึกของแววตาของก่วงเผิง เขาตัดสินใจอย่างรวดเร็วในใจ!หากมิได้มา ก็ทำลายนางซะ!หูเฟิงถามอย่างใจเย็นว่า “องค์รัชทายาท ท่านทรงต้องการเสด็จไปที่ใดหรือพ่ะย่ะค่ะ?”“ข้ามิคุ้นเคยกับหลงโย่ว เจ้ามีคำแนะนำอะไรหรือไม่?”หูเฟิงลูบเคราที่คางของเขาแกล้งทำเป็นครุ่นคิด จากนั้นจึงค่อย ๆ พูดออกมา“องค์รัชทายาท เพลานี้เข้าสู่สารทฤดูมาได้สักพักแล้ว ป่าต้นเฟิง[footnoteRef:0]นอกเมืองตะวันตกกำลังงดงามเลยทีเดียว ที่นั่นยังมีทะเลสาบให้พายเรือ และมีโรงเตี๊ยมอยู่ริมทะเลสาบด้วย อาหารที่นั่นขึ้นชื่อว่าเป็นหนึ่งในใต้หล้า หากองค์รัชทายาทมิทรงรังเกียจ พวกเราไปเที่ยวที่นั่นกันสักหน่อย แล้วไปทานอาหารที่โรงเตี๊ยมนั้นกันดีหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?” [0: ต้นเฟิง หมายถึง ต้นเมเปิล] หูก่วงเผิงเสริมว่า “ใช่แล้ว องค์รัชทายาท ตอนนี้เป็นเดือนสิบพอดี ปลาหอมหมื่นลี้ในทะเลสาบชิงเยวี่ยกำลังอ้วนท้วนสมบูรณ์ที่สุด องค์รัชทายาทเสด็จมาถึงหลงโย่วแล้ว ต้องลองเสวยอา
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 144
นอกเมืองทางตะวันตกของหลงโย่ว ภายในป่าต้นเฟิงฉินซูเดินเล่นชมทัศนียภาพอันสวยงามทั้งสองข้างทางหูเฟิงเดินไปกับเขาครู่หนึ่ง แล้วพูดอย่างระมัดระวังว่า “องค์รัชทายาท แถวนี้มักจะมีชาวหรงตะวันตกปรากฏตัว พวกเขาเป็นคนดุร้ายและมองว่าคนต้าเหยียนของเราเป็นศัตรู เพื่อความปลอดภัย ข้าน้อยจะส่งองครักษ์ออกไป เพื่อมิให้ชาวหรงตะวันตกฉวยโอกาสเข้ามา”ฉินซูยิ้มอย่างมีเลศนัย “ก็ดี ให้พวกเขาไปเฝ้าอยู่ข้างนอกป่าก็แล้วกัน อย่าให้ใครมารบกวนอารมณ์ข้า”“ข้าน้อยก็คิดเช่นนั้น ข้าน้อยขอทูลลาพ่ะย่ะค่ะ”หูเฟิงโค้งคำนับอย่างนอบน้อม แล้วก็หันหลังเตรียมจะจากไปทันใดนั้น ฉงชูโม่ก็พูดขึ้นมาว่า “ใต้เท้าหู ท่านออกคำสั่งให้พวกเขาโดยตรงก็ได้ใช่หรือไม่ เหตุใดต้องไปด้วยตัวเองด้วยเล่า?”หูเฟิงชะงักฝีเท้า ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มประจบประแจง อธิบายว่า “ข้าน้อยเพียงกังวลว่าพวกเขาจะทำผิดพลาด เนื่องจากองค์รัชทายาททรงมีฐานันดรสูงส่ง ความปลอดภัยจึงมิอาจละเลยได้”“จริงหรือ? ข้าเห็นท่านรีบร้อนจากไปเช่นนี้ คงต้องการให้บางคนลงมือได้สะดวกขึ้นกระมัง?”เมื่อได้ยินคำพูดของฉงชูโม่ หัวใจของหูเฟิงก็เต้นแรงด้วยความตกใจ เขาแอบคิดในใจว่า แผนกา
บทล่าสุด
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 316
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 315
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 314
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 313
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 312
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 311
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 310
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 309
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 308
