LOGINShare
บทที่ 142
Related chapters
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 143
ฉงชูโม่กลับดูสง่างามและมีพลัง แม้จะแต่งกายเรียบง่ายและไร้เครื่องประทินโฉม แต่ก็ยังคงสวยงามราวกับนางฟ้านางสวรรค์เมื่อเห็นฉงชูโม่ ร่องรอยความโลภและความชั่วร้ายก็ฉายขึ้นมาในส่วนลึกของแววตาของก่วงเผิง เขาตัดสินใจอย่างรวดเร็วในใจ!หากมิได้มา ก็ทำลายนางซะ!หูเฟิงถามอย่างใจเย็นว่า “องค์รัชทายาท ท่านทรงต้องการเสด็จไปที่ใดหรือพ่ะย่ะค่ะ?”“ข้ามิคุ้นเคยกับหลงโย่ว เจ้ามีคำแนะนำอะไรหรือไม่?”หูเฟิงลูบเคราที่คางของเขาแกล้งทำเป็นครุ่นคิด จากนั้นจึงค่อย ๆ พูดออกมา“องค์รัชทายาท เพลานี้เข้าสู่สารทฤดูมาได้สักพักแล้ว ป่าต้นเฟิง[footnoteRef:0]นอกเมืองตะวันตกกำลังงดงามเลยทีเดียว ที่นั่นยังมีทะเลสาบให้พายเรือ และมีโรงเตี๊ยมอยู่ริมทะเลสาบด้วย อาหารที่นั่นขึ้นชื่อว่าเป็นหนึ่งในใต้หล้า หากองค์รัชทายาทมิทรงรังเกียจ พวกเราไปเที่ยวที่นั่นกันสักหน่อย แล้วไปทานอาหารที่โรงเตี๊ยมนั้นกันดีหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?” [0: ต้นเฟิง หมายถึง ต้นเมเปิล] หูก่วงเผิงเสริมว่า “ใช่แล้ว องค์รัชทายาท ตอนนี้เป็นเดือนสิบพอดี ปลาหอมหมื่นลี้ในทะเลสาบชิงเยวี่ยกำลังอ้วนท้วนสมบูรณ์ที่สุด องค์รัชทายาทเสด็จมาถึงหลงโย่วแล้ว ต้องลองเสวยอา
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 144
นอกเมืองทางตะวันตกของหลงโย่ว ภายในป่าต้นเฟิงฉินซูเดินเล่นชมทัศนียภาพอันสวยงามทั้งสองข้างทางหูเฟิงเดินไปกับเขาครู่หนึ่ง แล้วพูดอย่างระมัดระวังว่า “องค์รัชทายาท แถวนี้มักจะมีชาวหรงตะวันตกปรากฏตัว พวกเขาเป็นคนดุร้ายและมองว่าคนต้าเหยียนของเราเป็นศัตรู เพื่อความปลอดภัย ข้าน้อยจะส่งองครักษ์ออกไป เพื่อมิให้ชาวหรงตะวันตกฉวยโอกาสเข้ามา”ฉินซูยิ้มอย่างมีเลศนัย “ก็ดี ให้พวกเขาไปเฝ้าอยู่ข้างนอกป่าก็แล้วกัน อย่าให้ใครมารบกวนอารมณ์ข้า”“ข้าน้อยก็คิดเช่นนั้น ข้าน้อยขอทูลลาพ่ะย่ะค่ะ”หูเฟิงโค้งคำนับอย่างนอบน้อม แล้วก็หันหลังเตรียมจะจากไปทันใดนั้น ฉงชูโม่ก็พูดขึ้นมาว่า “ใต้เท้าหู ท่านออกคำสั่งให้พวกเขาโดยตรงก็ได้ใช่หรือไม่ เหตุใดต้องไปด้วยตัวเองด้วยเล่า?”หูเฟิงชะงักฝีเท้า ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มประจบประแจง อธิบายว่า “ข้าน้อยเพียงกังวลว่าพวกเขาจะทำผิดพลาด เนื่องจากองค์รัชทายาททรงมีฐานันดรสูงส่ง ความปลอดภัยจึงมิอาจละเลยได้”“จริงหรือ? ข้าเห็นท่านรีบร้อนจากไปเช่นนี้ คงต้องการให้บางคนลงมือได้สะดวกขึ้นกระมัง?”เมื่อได้ยินคำพูดของฉงชูโม่ หัวใจของหูเฟิงก็เต้นแรงด้วยความตกใจ เขาแอบคิดในใจว่า แผนกา
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 145
เมื่อเงยหน้าขึ้นมอง ก็เห็นลูกธนูจำนวนมากดุจดังฝนห่าใหญ่ที่โปรยปรายลงมาอย่างมิขาดสาย พุ่งตรงมายังพวกเขาม่านตาของฉงชูโม่หดตัวลงในทันใด พลันคว้าแขนของฉินซูแล้วหลบไปด้านหลังต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง “ฉึก ฉึก…”ลูกธนูเหล่านั้นปักเข้าไปในลำต้นของต้นไม้ ทำให้เกิดเสียงทื่อฉินซูบ่นพึมพำ “โจรพวกนี้สมองมิค่อยดีหรือไร ปล่อยธนูในป่าแบบนี้ มิได้เปลืองลูกธนูหรอกรึ”ขณะที่เขากำลังพูด เสียงแหวกอากาศก็ดังขึ้นอีกครั้งคราวนี้ลูกธนูถูกยิงมาพร้อมกันจากสองทิศทาง ด้านหลังต้นไม้ใหญ่ดูเหมือนจะหลบมิพ้นแล้วฉงชูโม่ตวัดฝ่ามือออกไปสองครั้ง ปัดลูกธนูที่พุ่งเข้ามาด้านหน้าให้กระเด็นออกไป พร้อมกับตะโกนเบา ๆ “กอดหม่อมฉันไว้แน่น ๆ!”ฉินซูอึ้งไป นี่มันเรื่องดีอะไรอย่างเยี่ยงนี้?!เขามิลังเลเลย สอดมือทั้งสองข้างโอบรอบเอวบางของฉงชูโม่ ทันใดนั้นก็รู้สึกถึงสัมผัสที่นุ่มนวลบนหน้าอกฉงชูโม่ขมวดคิ้ว แต่ตอนนี้ก็มิสนใจอะไรมากนัก นางกระทืบเท้าลงบนพื้นอย่างแรง ร่างกายของนางก็ลอยขึ้นไปในอากาศระหว่างทาง นางใช้ปลายเท้าทั้งสองข้างยันกิ่งไม้ พาฉินซูไปที่ยอดไม้สูง“ท่านอยู่ที่นี่ กอดกิ่งไม้ไว้ให้แน่น หากท่านตกลงมาตาย ก็อย่าหาได้
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 146
หลังเฝิงไป่จงพูดจบ เขาก็สะบัดมือออกโดยมิทันให้สัญญาณเตือนใด ๆ ทันใดนั้น ผงสีขาวกลุ่มหนึ่งก็พุ่งเข้าไปหาฉงชูโม่ ผงสีขาวเหล่านี้ส่งกลิ่นฉุนแสบจมูก ระหว่างทางที่มันกระทบกับลำต้นของต้นไม้ ต้นไม้นั้นก็เกิดเสียง "ร้อนฉ่า" ขึ้นมา และถูกกัดกร่อนจนเป็นรอยลึกในพริบตา ผงสีขาวที่ดูเหมือนไร้พิษสง กลับซ่อนพิษร้ายแรงเอาไว้! ฉงชูโม่มิกล้าประมาท นางถอยร่น พร้อมกับฟาดกระแสพลังฝ่ามือออกไปสองสาย ผงสีขาวเหล่านั้นหมุนวนกลางอากาศ ก่อนจะพุ่งกลับไปทางเดิม เฝิงไป่จงร้องออกมาอย่างตกใจ จากนั้นจึงฟาดฝ่ามือออกไปอย่างแรง สองผู้อาวุโสที่อยู่ข้างกายเขาก็ลงมือพร้อมกัน มวลผงสีขาววิ่งเป็นสายอย่างไร้หารควบคุมในอากาศ และในที่สุดก็พุ่งเข้าใส่ต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ข้าง ๆ "ฉ่า ฉ่า!" ลำต้นของต้นไม้นั้นปล่อยควันสีน้ำเงินเข้มออกมา ในชั่วพริบตานั้น ลำต้นมากกว่าครึ่งหนึ่งซึ่งกว้างเท่ากับปากชามถูกกัดกร่อนจนโค่นลงด้วยเสียง "แกร๊บ!" แสดงให้เห็นว่า ผงสีขาวนี้มิใช่พิษธรรมดา เฝิงไป่จงตะโกนออกมามิดังนัก "พี่หยาง ท่านพาคนเข้าไปสังหารองค์รัชทายาทผู้รอวันถูกปลดเสีย ส่วนแม่นางนี่ข้าจะจัดการเอง!" "ดี
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 147
เมื่อพูดจบ ร่างของตู๋กูโฉ่วเยวี่ยพุ่งตัวหายวับไปยังยอดเขาที่อยู่ไกลออกไปอย่างรวดเร็ว ฝานชุ่นตะโกนด่าจางเฉวียนและคนของเขาว่า “ถอยไป หากกล้าขัดขวาง จะฆ่ามิเว้น!” จางเฉวียนตะคอกกลับไปด้วยความโกรธ “ฝานชุ่น เจ้ามิไปเฝ้าประตูเมืองให้ดี แต่กลับพาทหารมาที่นี่ นี่คิดจะก่อกบฏรึ?” “พ่อบ้านจาง ท่านผู้นั้นคือศิษย์ของท่านเจ้าสำนักหอดูดาวหลวง หากท่านคิดจะขัดขวางเขา ก็ดูให้ดีก่อนว่าตนมีปัญญาพอหรือไม่ ข้าให้ท่านเลือกสองทาง จะถอยหรือว่าตาย!” ฝานชุ่นมิเสียเวลาพูดมาก เขาชักดาบออกมาทันที เหล่าทหารที่อยู่ข้างหลังเขาก็ชักอาวุธออกมาเช่นกัน เมื่อเห็นเช่นนั้น จางเฉวียนก็กวาดตามองอย่างสับสน สีหน้าดูลังเล หากเปรียบเทียบกำลังรบแล้ว อย่างไรทหารรักษาการณ์ของเมืองไม่มีทางสู้กับทหารที่รักษาเมืองได้แน่ เพราะทหารเหล่านี้ ล้วนเป็นผู้ที่กลับมาจากสนามรบ กล่าวได้ว่าทุกคนล้วนผ่านการต่อสู้มาอย่างโชกโชน ฝานชุ่นเห็นว่าจางเฉวียนยังคงลังเล ก็เตะเขาล้มลงกับพื้นทันที แล้วตะโกนว่า “ใครกล้าขัดขวาง ฆ่ามิละเว้น!” หลังพูดจบ เขาก็นำคนวิ่งเข้าไปในป่าอย่างรวดเร็ว ภายในป่า เฝิงไป่จงและ
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 148
เมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ หยางเจียนถึงกับหน้าซีดด้วยความตกใจแล้วถามว่า “เจ้า… เจ้าคือองค์รัชทายาทผู้รอวันถูกปลดจริง ๆ หรือ?” ตามข้อมูลที่เขามี องค์รัชทายาทผู้รอวันถูกปลดนี้เป็นเพียงคนขี้เหล้าที่ไร้ความสามารถ แล้วจะมีพลังขนาดนี้ได้อย่างไร ฉินซูยิ้มเบิกบานพลางตอบ “ข้าหาใช่รัชทายาทผู้รอวันถูกปลดมิ อย่างน้อย ตอนนี้ก็ยังมิใช่!” เขาโบกมือไปมาในอากาศ หยิบใบไม้มาได้หนึ่งกำมือ “พลังจิตเคลื่อนย้าย!!” หยางเจียนร้องออกมาด้วยความตกใจ ก่อนตะโกนลั่น “ถอย! ถอยเร็ว! บุรุษผู้นี้เป็นยอดฝีมือขั้นสูง!” หลังจากพูดจบ เขาก็หันหลังเตรียมจะหนี แต่ตอนนั้นเอง ฉินซูที่อยู่บนยอดไม้ก็โบกมือครั้งใหญ่ “ซู่ ซู่ ซู่!” ใบไม้ที่ในมือของเขาพุ่งออกมา เกิดเสียงแหวกอากาศอันแหลมคมจากนั้น บรรดาลูกน้องของหยางเจียนก็ล้มลงกับพื้นอย่างพร้อมเพรียง ตรงหน้าผากของพวกเขาแต่ละคนมีใบไม้ใบหนึ่งปักอยู่ลึกจนเห็นชัด หยางเจียนตกตะลึงจนแทบพูดมิออก ยืนมึนงงอยู่กับที่ราวกับถูกฟ้าผ่า การใช้ใบไม้เป็นอาวุธสังหารเช่นนี้ แม้แต่ประมุขพรรคเพลิงผลาญยังมิอาจทำได้! เมื่อได้สติกลับคืนมา หยางเจียนถามอย่างมิเชื่อสายต
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 149
“โฮก!!!” เสียงคำรามหนัก ๆ ของสัตว์ดังขึ้นมิขาดสาย! เมื่อได้ยินเสียงนี้ ฉินซูอดมิได้ที่จะขมวดคิ้ว “เสียงนี้… หรือว่า…” สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย ก่อนจะหยิบหน้ากากหนังบางเฉียบราวปีกจักจั่นจากในอกเสื้อขึ้นมาปิดลงบนใบหน้า จากนั้น เขาก็พลิกเสื้อคลุมยาวอีกด้าน เปลี่ยนร่างเป็นบุรุษในชุดคลุมสีดำในพริบตา ร่างของฉินซูหายวับพุ่งตรงไปยังทิศทางที่มีเสียงสัตว์คำรามดังมา ในขณะเดียวกัน ฉงชูโม่ที่ไล่ตามกลุ่มคนของสำนักเบญจพิษก็มาถึงยอดเขาแห่งนี้เช่นกัน เมื่อได้ยินเสียงคำรามหนักแน่นของสัตว์ หัวใจของฉงชูโม่ก็เต้นระรัว เกิดความหวาดกลัวอย่างที่มิเคยรู้สึกมาก่อน ฝั่งเฝิงไป่จงและคนอื่น ๆ ก็ขนลุกเกรียวไปทั้งตัว เหงื่อท่วมไปทั้งร่างเสียงนี้ช่างน่าขนลุกเกินไปจริง ๆ เมื่อเห็นฉงชูโม่ไล่ตามมาทัน เฝิงไป่จงจึงเสนอขึ้นว่า “แม่นาง ฟังดูแล้ว เสียงสัตว์คำรามดังอยู่ใกล้ ๆ นี้เอง มิสู้เราพักการต่อสู้ไว้ก่อนแล้วออกจากที่นี่ ค่อยไปตัดสินกันใหม่ดีหรือไม่?” “มิต้องให้ยุ่งยากเช่นนั้นหรอก ฆ่าพวกเจ้าให้หมด มิได้ใช้เวลานานขนาดนั้น!” ฉงชูโม่พูดจบ ก็หงายฝ่ามือตบไปทางเฝิงไป่จง เฝิงไป่จงกัด
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 150
“รองเจ้าสำนัก หนีเร็ว!” ผู้อาวุโสสำนักเบญจพิษที่เพิ่งได้สติจากความตกตะลึง รีบตะโกนเสียงดังลั่น จากนั้นเขาก็หันหลังกลับแล้ววิ่งหนีไปอย่างมิคิดชีวิต แต่เขายังวิ่งไปได้มิกี่ก้าว สัตว์ร่างยักษ์นั่นก็กระโจนเข้าหาเขาราวภูเขาลูกย่อมถล่มเข้าใส่ เมื่อรู้สึกได้ถึงกระแสลมรุนแรงที่พัดมาจากด้านหลัง ผู้อาวุโสถึงกับตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ รีบหันกลับแล้วโยนผงสีดำไปยังสัตว์ร้ายตัวนั้น ผงนี้มีกลิ่นเหม็นสาบชวนคลื่นไส้ ชัดเจนว่ามันเต็มไปด้วยพิษร้ายแรง แต่สัตว์ร้ายกลับอ้าปากกว้าง ดูดผงพิษทั้งหมดเข้าปากด้วยแรงดูดมหาศาลไปในพริบตา แรงดูดมหาศาลนั้นทำให้ร่างของผู้อาวุโสถึงกับชะงักเล็กน้อย และในช่วงเวลาสั้น ๆ นี้ สัตว์ร้ายก็เข้าประชิดตัวเขา เปิดปากกว้างก่อนจะงับลงไปอย่างรุนแรง “กร๊อบ!” เสียงกระดูกแตกดังขึ้น ผู้อาวุโสสำนักเบญจพิษถูกสัตว์ร้ายกัดจนศีรษะขาดออกจากร่างทันที ร่างไร้ศีรษะของเขาสั่นระริกก่อนจะร่วงลงกับพื้น เมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ มิว่าจะเป็นฉงชูโม่ หรือฝั่งเฝิงไป่จงต่างก็สีหน้าด้วยความตกใจ ผู้อาวุโสอีกคนหนึ่งของสำนักเบญจพิษก็รีบหันหลังแล้ววิ่งหนีด้วยความตื่นตระหนก เฝิงไป่จงรี
Latest chapter
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 530
'ฉึก!'เสียงหนึ่งดังขึ้นอย่างแผ่วเบา เข่าซ้ายของคนชุดดำถูกปราณดัชนีของฉินซูเจาะทะลุเลือดสีแดงสดพุ่งออกมา!และคนชุดดำก็เสียหลักทรุดลงไปสีหน้าเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก ตะลึงจนพูดมิออก!หลังจากตั้งสติได้ เขาก็กระแทกฝ่ามือลงบนพื้น ร่างก็พุ่งออกไป!เขางอนิ้วทั้งสิบ มือทั้งสองราวกับกรงเล็บอินทรี จิกเข้าที่คอของฉินซูอย่างแรงด้วยปราณบริสุทธิ์อันแข็งแกร่ง นิ้วทั้งสิบของเขามีความแข็งแกร่งเทียบเท่าเหล็กกล้า!"แมลงหวังโค่นต้นไม้ใหญ่ มิเจียมตัว!"ฉินซูหัวเราะเยาะ ยื่นมือออกไป จับข้อมือของคนชุดดำไว้ได้อย่างรวดเร็วจากนั้นก็ออกแรงอย่างรุนแรง!'กร๊อบ กร๊อบ!'หลังจากเสียงดังกรอบแกรบสองครั้ง กระดูกข้อมือของคนชุดดำก็แตก!กระดูกแหลมคมแทงทะลุเนื้อออกมา น่าขนลุกขนพอง"อ๊าก! มือข้า!!"คนชุดดำร้องโหยหวน หลังจากตั้งสติได้ เขาก็พูดด้วยเสียงสั่นเครือ "ท่าน ท่านเป็นผู้มีพลังระดับสวรรค์จริง ๆ!"เหตุผลที่เขาพูดเช่นนี้เป็นเพราะเขาเองเป็นผู้ฝึกยุทธ์ระดับปฐพีขั้นสูงสุดพลังระดับนี้ แต่กลับไร้แรงต่อต้านเมื่อเผชิญหน้ากับฉินซู นี่แสดงให้เห็นว่า พลังของฉินซูแข็งแกร่งกว่าระดับปฐพี นั่นก็คือระดับสวรรค์
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 529
ในขณะนั้นเสียงของฉินซูก็ดังมาจากป่าข้าง ๆ"ไว้ชีวิต!"เมื่อได้ยินเช่นนั้น ดาบที่พวกตงฟางโซ่วสองคนฟันลงมาครึ่งทางก็หยุดชะงักคนชุดดำทั้งสองก็ตกใจจนเหงื่อเย็นเยียบไหลรินออกมา ราวกับได้เดินผ่านประตูนรกสวีเซี่ยงเฉียนพูดกับตงฟางโซ่ว "เจ้าเฝ้าพวกมันไว้ ข้าจะไปช่วยองค์รัชทายาท!""มิต้อง องค์รัชทายาทมียอดฝีมือช่วยเหลืออยู่ วรยุทธ์ของเราเข้าไปก็มีแต่จะสร้างความวุ่นวายเปล่า ๆ คอยคุ้มครองพวกใต้เท้าเซี่ยเถิด""ก็ได้ ข้าอยากจะเห็นเหมือนกันว่า ใครกันที่บังอาจลอบปลงพระชนม์องค์รัชทายาท!"สวีเซี่ยงเฉียนพูดจบ ก็เอื้อมมือไปดึงผ้าปิดหน้าของคนชุดดำทั้งสองออกและได้เห็นว่าคนทั้งสองมีใบหน้าขาวสะอาด ไม่มีหนวดเครา ลักษณะอ้อนแอ้นเหมือนสตรีเมื่อเห็นรูปร่างหน้าตาของคนทั้งสอง สวีเซี่ยงเฉียนก็ชะงักไปเขายื่นมือไปจับที่เป้าของคนทั้งสอง จากนั้นก็อุทาน "ให้ตายสิ พวกเจ้าเป็นขันทีจากสำนักขันทีฝ่ายพิธีการ!!"เมื่อครู่เขายังรู้สึกว่าคนทั้งสองคุ้นหน้ามาก รู้สึกเหมือนเคยเจอที่ใดมาก่อนยามนี้เมื่อรู้ว่าคนทั้งสองเป็นขันที เขาก็นึกขึ้นได้ทันทีว่าเคยเจอพวกเขาที่สำนักขันทีฝ่ายพิธีการขันทีจากสำนักขันทีฝ่ายพิธีการก
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 528
"น้องสอง สวีเซี่ยงเฉียน พวกเจ้าสองคนอยู่คุ้มครององค์รัชทายาทและพวกใต้เท้าถาน ส่วนที่เหลือตามข้ามา!"ตงฟางไป๋พูดจบ ก็ยกดาบรบขึ้นฟ้า นำหน้าพุ่งเข้าโรมรันหลังจากพุ่งเข้าไปในกลุ่มศัตรู ดาบรบในมือของเขาก็ฟาดฟันอย่างรุนแรง ฟันคนไปหลายคนราวกับผ่าแตงคนอื่น ๆ ก็ตามเข้าไปต่อสู้กับโจรป่าที่บ้าคลั่งเหล่านี้แม้ว่าวรยุทธ์ของโจรป่าเหล่านี้จะมิแข็งแกร่งนัก แต่ก็มีจำนวนมากแม้ตงฟางไป๋กล้าหาญถึงเพียงนี้ แต่ก็มิสามารถฆ่าพวกมันให้หมดได้ในคราวเดียวตงฟางโซ่วและสวีเซี่ยงเฉียนที่เฝ้าอยู่หน้ารถม้า จ้องมองการต่อสู้อย่างมิกะพริบตา ดาบรบในมือของพวกเขาพร้อมที่จะฟาดฟันได้ทุกเมื่อในขณะที่การต่อสู้กำลังดุเดือด จู่ ๆ ก็มีร่างคนสองร่างพุ่งออกมาจากป่าข้าง ๆ !ทั้งสองปิดหน้า สวมชุดดำ คนหนึ่งกระโดดเข้ามา โจมตีฉินซูที่อยู่ข้างรถม้า"บังอาจนักเจ้าพวกโจร!!"ตงฟางโซ่วคำราม พลันกระทืบเท้ากับพื้น ร่างพุ่งออกไปราวกับกระสุนปืนใหญ่สวีเซี่ยงเฉียนก็มิยอมแพ้ โบกดาบรบในมือใส่ชายชุดดำอีกคนในขณะที่พวกเขากำลังต่อสู้ตะลุมบอนกับคนชุดดำ ร่างหนึ่งก็พุ่งออกมาจากราวป่าหลังจากปรากฏตัว เท้าทั้งสองของเขาก็เหยียบหินก้อนใหญ่ข้า
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 527
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ตงฟางไป๋และคนอื่น ๆ ก็หยุดทันทีสวีเซี่ยงเฉียนถามอย่างระมัดระวัง "องค์รัชทายาท หยุดด้วยเหตุใดหรือ ที่นี่มิควรอยู่เป็นเวลานาน พวกเราควรรีบผ่านไปให้เร็วที่สุดพ่ะย่ะค่ะ"ฉินซูกล่าวสิ่งที่น่าตกใจ "ข้างหน้ามีการซุ่มโจมตี!""หา?!"สวีเซี่ยงเฉียนและคนอื่น ๆ ตกใจมาก รีบมองไปข้างหน้าเห็นเพียงตรงทางเลี้ยวข้างหน้าเป็นเนินดิน บนเนินดินเต็มไปด้วยพุ่มไม้ เหมาะแก่การซ่อนตัวตงฟางไป๋หยิบธนูขึ้นมายิงไปทางนั้นสองดอก!"อ๊าก!!"เสียงร้องโหยหวนดังขึ้น ร่างหนึ่งกลิ้งลงมาจากเนินดิน!เมื่อเห็นดังนั้น สวีเซี่ยงเฉียนและคนอื่น ๆ ก็ตกตะลึง!บนเนินดินนั้นมีคนจริง ๆ !!"บัดซบ โดนจับได้แล้ว รีบยิงธนูเร็วเข้า!"สิ้นเสียงผรุสวาท เสียงสายธนูจำนวนมากก็ดังขึ้นฉับพลัน ตามด้วยเสียงแหวกอากาศดังมามิขาดสาย!เมื่อสังเกตให้ดี ลูกธนูจำนวนนับมิถ้วนกำลังพุ่งออกมาจากเชิงเขา!ลูกธนูโปรยปรายลงมาราวกับห่าฝน!ตงฟางไป๋ตะโกนเสียงดัง "เกราะหวาย ป้องกัน!"เมื่อสิ้นเสียง ทุกคนก็หยุดฝีเท้า ยกเกราะหวายในมือขึ้นเหนือศีรษะพรึ่บพรั่บ ป้องกันรถม้าที่ฉินซูอยู่ไว้อย่างแน่นหนา'ฉึก ฉึก ฉึก...'ในพริบตา เกราะหวา
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 526
เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของซ่างกวนอวิ๋นซีก็มืดมนลงทันใด!นางเพียงแค่นเสียงเย็นชา กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ "หึ มันเป็นใครกัน หากกล้าพูดถึงเรื่องนี้ ข้ายินดีจะสังหารมันให้สิ้นเสีย!"มู่หรงเซี่ยวเทียนรีบโบกมือ พยายามโน้มน้าวอย่างขันแข็ง "ท่านเซียนซ่างกวนอย่าเพิ่งใจร้อน บิดาของหยวนหัวคืออ๋องเซียงหยางแห่งแคว้นใหญ่ มีอำนาจและอิทธิพลมาก อีกทั้งยังมีวรยุทธ์สูง แคว้นเล็ก ๆ อย่างพวกเรามิอาจแข็งขืนต่อพวกเขาได้!""พูดเช่นนี้ แสดงว่าท่านทรงต้องการให้ข้าแต่งงานด้วยหรือ?""ท่านเซียนซ่างกวน อิทธิพลของแคว้นใหญ่นั้นมิอาจมองข้ามได้ หากท่านแต่งงานย่อมเป็นผลดีมากกว่าผลเสีย ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อได้รับการสนับสนุนจากแคว้นใหญ่ การบ่มเพาะตนของท่านจะต้องก้าวหน้าไปอีกขั้น สถานะของเป่ยเยี่ยนของพวกเราจะสูงขึ้นตามอย่างแน่นอน""หึ องค์รัชทายาทช่างวางแผนเก่งเหลือเกิน พูดไปพูดมาก็เพื่อเป่ยเยี่ยนของท่านเอง!"มู่หรงเซี่ยวเทียนยิ้มประจบ "ข้าในฐานะจักรพรรดิแห่งเป่ยเยี่ยน ย่อมคิดถึงบ้านเมืองอยู่เสมอ อีกทั้งเรื่องนี้ก็ใช่ว่าจะไม่มีประโยชน์แก่ตัวท่าน ข้าหวังว่าเมื่อหยวนหัวพูดถึงเรื่องแต่งงาน ท่านจะพยักหน้าตกลง""ข้าไ
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 525
เหลยเจิ้นโบกมือปัดรำคาญ กล่าวว่า "ไปเถอะ ตั้งใจฝึกฝนให้ดี ข้าหวังว่าเจ้าจะสร้างชื่อในการประชุมระหว่างแคว้นในอีกมิกี่เดือนหน้าข้าง""เช่นนั้นข้าไปก่อน"จีอันพูดจบก็หันหลังเดินจากไปเหลยเจิ้นยกมือขึ้นค้ำหน้าผาก ขณะมองดูแผ่นหลังของเขา รู้สึกปวดหัวมากจีอันมีสายเลือดของชือโหยว หากปลุกพลังได้มากขึ้นก่อนการประชุมระหว่างแคว้น ต้าเหยียนก็จะมีความมั่นใจเพิ่มขึ้นอีกเล็กน้อยที่จะก้าวเข้าสู่ยี่สิบอันดับแรกแต่จีอันผู้นี้เป็นคนใจร้อน และถูกกระตุ้นจากภายนอกได้ง่าย ดังนั้นแม้ว่าคุณสมบัติและศักยภาพจะดีมากแต่วรยุทธกลับมิกระเตื้องขึ้นเท่าที่ควรในช่วงตลอดหลายปีหากเขาตั้งใจฝึกฝนได้สักสองสามเดือน จะสามารถเทียบเคียงกับการฝึกฝนอย่างหนักของตู๋กูโฉ่วเยวี่ยและกู้เสวี่ยเจี้ยนเป็นเวลาหลายปีจีอันผู้นี้คือคนที่เหลยเจิ้นหวังพึ่งมากที่สุดในสนามประลองของการประชุมระหว่างแคว้นหลังจากมองส่งจีอันเดินจากไป เขายกมือขึ้นร่าย ปล่อยลำแสงสายหนึ่งออกมาในความว่างเปล่าเบื้องหน้าแสงสีขาวกระจายออกในอากาศ จากนั้นร่างของกู้เสวี่ยเจี้ยนก็ปรากฏขึ้นอย่างน่าอัศจรรย์ในภาพ กู้เสวี่ยเจี้ยนกำลังกินดื่มอย่างเอร็ดอร่อย มีสาวใช้สอ
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 524
ฉินหยางถามต่อ "เกิดเรื่องอันใดขึ้นกันแน่?""ข้าก็มิทราบรายละเอียด ข้าก็เพิ่งได้รับข่าวมินานมานี้เอง"ฉินหยางกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม "ที่พวกเขาหายตัวไปกะทันหัน คงจะมิใช่ถูกคนขององค์รัชทายาทจับตัวไปหรอกใช่หรือไม่?"ฉินหงส่ายหน้าน้อย ๆ "คงเป็นไปได้ยาก ท้ายที่สุดพวกเขาก็แค่ปล่อยข่าวเรื่องเรือสินค้าให้คนบางกลุ่มรู้ ส่วนคนที่เผยแพร่ข่าวออกไปจริง ๆ คือคนอื่น แม้ว่าองค์รัชทายาทจะรู้เรื่องเข้า ก็มิน่าจะตามสืบมาถึงตัวพวกเขาเร็วเช่นนี้""กันไว้ดีกว่าแก้ คนเหล่านั้นเป็นคนสนิทของเรา หากพวกเขาตกไปอยู่ในมือฉินซู พวกเราได้เจอปัญหาใหญ่เป็นแน่""ข้าถึงได้มาปรึกษาเจ้าเรื่องนี้ สิ่งสำคัญที่สุดคือเพิ่มกำลังคนออกไปตามหาพวกเขา แล้วฆ่าปิดปากเสีย เพื่อป้องกันปัญหาในภายหลัง"ฉินหยางพยักหน้า "ได้ ข้าจะให้ผู้ดูแลในวังนำคนไป เจ้าจะให้คนของเจ้าออกเดินทางเมื่อไร?""รออยู่ข้างนอกแล้ว!""ดี ถ้าเช่นนั้นอย่ารอช้า ให้พวกเขาออกเดินทางเลย"จากนั้น คนสนิทของจวนอ๋องซิ่นและจวนอ๋องฉีก็นำผู้ใต้บังคับบัญชาลงใต้ มุ่งหน้าไปยังเหยี่ยนโจว......สำนักหอดูดาวหลวงเหลยเจิ้นกำลังนั่งสมาธิอยู่ในห้องโถงชั้นบนสุดในตอนนั้นเอ
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 523
หลังจากเขาออกไป เสียนเฟยก็พูดกับนางรับใช้ข้างกายว่า "ไป ไปเชิญขันทีเกามาพบข้าที""เพคะ!"นางรับใช้รีบเดินออกไปอย่างรวดเร็วหนึ่งเค่อต่อมาขันทีรูปร่างปานกลาง อายุประมาณห้าสิบปีก็เดินเข้ามาคนผู้นี้มีนามว่า เกาส่วง เป็นหนึ่งในขันทีผู้ดูแลสำนักขันทีฝ่ายพิธีการหลังจากเขามาถึงตำหนักอวี้จ้าว ก็คุกเข่าลงอย่างนอบน้อม "ข้าน้อยขอคารวะพระสนมเสียนเฟย"เสียนเฟยโบกมือ "ลุกขึ้นเถิด""ขอบพระทัยพระสนมเสียนเฟย มิทราบว่าพระสนมเรียกข้าน้อยมา มีบัญชากระไรหรือพ่ะย่ะค่ะ?"เสียนเฟยมิได้ตอบ แต่พยักหน้าให้นางรับใช้ผู้นั้นเล็กน้อยนางรับใช้ถอยออกไปอย่างรู้ความ ยังปิดประตูก่อนจากไปด้วยเมื่อเห็นดังนั้น เกาส่วงก็มีสีหน้าเคร่งขรึม พลางเอ่ยถามเสียงเบา "พระสนม มีข่าวจากหวงเฟิงส่งกลับมาหรือพ่ะย่ะค่ะ?""หวงเฟิงตายแล้ว""ว่ากระไรนะพ่ะย่ะค่ะ?!"เกาส่วงมีสีหน้าประหลาดใจ และพูดพึมพำ "หวงเฟิงมีพลังระดับสวรรค์ครึ่งขั้น ด้วยพลังเช่นนั้น นอกจากจะมิสำเร็จแล้วยังถูกฆ่าตายอีก เป็นไปได้อย่างไรกัน?""หึ แม้แต่บุตรแห่งนักปราชญ์และผู้อาวุโสหอดารารักษ์ยังตายด้วยน้ำมือฉินซู หวงเฟิงถูกฆ่าตาย เจ้ายังคิดว่ามีกระไรที่เป็นไ
องค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน บทที่ 522
เสียนเฟยขมวดคิ้ว ถามว่า "เซียวเอ๋อร์ มีเรื่องกระไรตกอกตกใจขนาดนี้ เกิดกระไรขึ้นกันแน่?""หมู่เฟย เมื่อหลายวันก่อน ลูกเขียนจดหมายถึงหัวหน้าชนเผ่าโครยอ ทั่วป๋าชื่อ ให้เขาลงมือลอบกำจัดองค์รัชทายาทที่รอวันปลด แล้วให้สัญญาว่า เมื่อลูกได้ขึ้นครองราชย์ จะยกเมืองสองเมืองให้เผ่าของพวกเขาฟื้นฟูแคว้นผลคือเมื่อครู่ลูกได้รับข่าว ทั่วป๋าชื่อถูกฉินซูกำจัดไปแล้ว ซ้ำร้ายจดหมายที่ลูกเขียนก็ตกไปอยู่ในมือของฉินซู...""ว่ากระไรนะ?!"เสียนเฟยตกใจผุดลุกขึ้น พลันถามเสียงดัง "เซียวเอ๋อร์ เจ้าทำกระไรลงไป ชนเผ่าโครยอเป็นเผ่าใต้อาณัติของต้าเหยียน เจ้ากล้าเขียนจดหมายถึงหัวหน้าของพวกมัน? ไหนยัง… ยังให้เขากำจัดฉินซูอีก เจ้า..."นางพูดยังมิทันจบ ก็รู้สึกแน่นหน้าอกพร้อมด้วยร่างที่สั่นเทาเมื่อเห็นดังนั้น ฉินเซียวก็รีบเข้าไปประคอง "หมู่เฟย ท่านเป็นกระไรหรือไม่ อย่าได้บันดาลโทสะเลยพ่ะย่ะค่ะ หากท่านประชวรจะเป็นเรื่องใหญ่""เจ้าลูกมิรักดี เกิดเรื่องใหญ่เช่นนี้ ข้าจะมิโกรธได้อย่างไร? ปกติเจ้าออกจะฉลาด ไฉนถึงทำผิดพลาดโง่ ๆ เช่นนี้!"เสียนเฟยยิ่งพูดก็ยิ่งเดือดดาล และตบหน้าฉินเซียวฉาดหนึ่งฉินเซียวพูดอย่างมิยอมแพ้ "
