บทที่ 501

“จื่อซีไม่สบาย ให้ชายาหลีรักษานางจะเป็นอะไรไป นางก็เหมือนกับน้องสาวของเจ้าคนหนึ่ง เจ้าจะใจร้ายเมินนางได้ลงคอนั้นรึ? ข้าแค่อยากให้นางได้พักฟื้นในจวนอ๋องหลีเพราะนางกำลังป่วย มันจะส่งผลเสียแค่ไหนกันเชียว?”

ไทเฮาแสดงความโกรธเล็กน้อย เห็นแก่ฮูหยินฉู่ที่อยู่ข้าง ๆ จึงไม่ได้บีบบังคับมากนัก แต่นางก็ยังดื้อรั้นและไม่ยอมแพ้

ฮูหยินฉู่พูดอะไรไม่ได้เพราะนางเป็นแม่ยายของเย่เฟยหลี จึงยากที่จะเปิดปาก

หากยอมตกลงก็จะสร้างปัญหาให้แก่ลูกสาวของตน แต่หากไม่เห็นด้วยก็จะกลายเป็นคนใจแคบที่ช่วยเหลือแค่ญาติตัวเองเท่านั้น นางถูกหนีบอยู่ตรงกลางไม่รู้จะทำเช่นไรดี ดังนั้นจึงเลือกที่จะเงียบแทน

เมื่อฉู่เนี่ยนซีได้ยินบทสนทนาเหล่านี้ ก็รู้คร่าว ๆ ว่ากำลังทะเลาะกันเรื่องอะไร

เมื่อนึกถึงสิ่งที่ซุนจื่อซีพูดกับนางเมื่อครู่ ฉู่เนี่ยนซีก็รู้สึกว่านี่เป็นโอกาสที่จะทำให้ซุนจื่อซีและตัวเองได้เข้าใจ

“เช่นนั้นก็ให้คุณหนูจื่อซีพักรักษาตัวอยู่ที่จวนของท่านอ๋องหลี หายดีแล้วค่อยกลับพระตำหนักอันชิ่งเถิดเพคะ”

เสียงเย็นชาของฉู่เนี่ยนซีทำให้บรรยากาศการพูดคุยในห้องโถงดูอ่อนลง

“ซีเอ๋อร์ นี่เจ้า...”

เย่เฟยหลีมองไปที่ฉู่เนี่ยนซีด้วย