แชร์
บทที่ 446
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 447
ในที่สุดเย่เฟยหลีก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก และเริ่มเพลิดเพลินกับอาหารเย็นของเขาอย่างมีความสุขขณะกำลังทานอาหาร ฉู่เนี่ยนซีก็ขมวดคิ้ว ก่อนจะถามเย่เฟยหลีหลังจากกลืนบะหมี่ลงคอ “ท่านใส่อะไรผิดแผกลงไปอีกหรือเปล่า?”“ไม่นะ ก็แค่ไข่กับบะหมี่”เย่เฟยหลีมองดูฉู่เนี่ยนซีด้วยความสงสัย กลัวว่าเขาจะทำทุกอย่างพัง“รสชาติมันกรุบกรอบ เหมือน...”เหมือนเปลือกไข่ทันใดนั้น ฉู่เนี่ยนซีก็รู้แล้วว่าสิ่งนั้นคืออะไร แต่เมื่อเห็นเย่เฟยหลีมีสีหน้ากังวล และคิดว่านี่คงเป็นครั้งแรกที่เขาทำบะหมี่ นางจึงกลืนคำพูดกลับลงคอไป“เหมือนกับว่าเส้นบะหมี่ถูกนวดมาเป็นเวลานานจึงมีความเหนียวนุ่มมากน่ะเจ้าค่ะ”“อาจเป็นเพราะท่านอ๋องฝึกวรยุทธตลอดทั้งปี จึงได้แข็งแกร่งกว่าพ่อครัว ดังนั้นแป้งที่นวดออกมาจึงเหนียวนุ่มกว่ากระมังเพคะ”เสี่ยวเถาที่อยู่ด้านข้างคาดเดาฉู่เนี่ยนซีพยักหน้าและพอใจกับการเดาของเสี่ยวเถามาก เมื่อเห็นสายตาที่จ้องมองอย่างยินดีของเย่เฟยหลี ฉู่เนี่ยนซีจึงทำได้เพียงต้องกินบะหมี่ชามนี้ให้หมดเท่านั้นโชคดีที่เปลือกไข่มีไม่มาก หากมองข้ามข้อบกพร่องนี้ไป รสชาติของมันก็ถือว่าไม่เลวเลยทีเดียวหลังอาหารเย็น แสงสีฟ
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 448
ความยิ่งใหญ่ของพระราชวังทั้งหมดถูกปกคลุมไปด้วยหิมะเป็นส่วนใหญ่ แต่เมื่อเข้าไปในพระราชวังจะยังคงตื่นตาไปกับการตกแต่งอันงดงามซุนจื่อซียืนอยู่ข้างกระจกสี่เหลี่ยมและถอดปิ่นปักผมออกจากศรีษะ ก่อนจะวางลงบนโต๊ะอย่างระมัดระวังทั้งห้องเต็มไปด้วยความอบอุ่น แต่ใบหน้าเล็ก ๆ ของนางยังคงดูอ่อนแรง“ซีเอ๋อร์รู้สึกว่าท่านป้าดูอ่อนเยาว์ลงอีกแล้วนะเพคะ ดูเหมือนว่าอายุจะทำอะไรท่านป้าไม่ได้เลย”เสียงที่อ่อนหวานของซุนจื่อซีทำให้ไทเฮายิ้มไม่หุบ ไทเฮามองผ่านกระจกและเฝ้าดูซุนจื่อซีที่กำลังหวีผมให้นางอย่างอ่อนโยน ความรักในหัวใจของนางก็ลึกซึ้งขึ้นไปอีกนางเอ่ยขึ้นด้วยความเสียใจ “ซีเอ๋อร์ ข้าจะหาผู้ชายดี ๆ ในท้องพระโรงให้เจ้าเอง ในโลกนี้ใช่ว่าจะมีอย่างหลีเอ๋อร์แค่ผู้เดียว”รอยยิ้มบนใบหน้าของซุนจื่อซีจางลง เมื่อนึกถึงการถูกปฏิเสธในวันนั้นนางยังคงรู้สึกเสียใจ แต่นางก็ระงับอารมณ์ไว้ไม่แสดงออกมา“ซีเอ๋อร์รู้ว่าท่านป้ารักและเอ็นดูซีเอ๋อร์เพียงใด และซีเอ๋อร์ก็เคยคิดด้วยว่าหากไม่ได้ท่านป้า ป่านนี้ซีเอ๋อร์อาจกลายเป็นคนเร่ร่อนอยู่ที่ใดสักแห่งก็ได้เพคะ”“ซีเอ๋อร์อยู่ดูแลท่านป้ามานานหลายปี จึงมีนิสัยและความคิดคล้
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 449
ซุนจื่อซีกำลังจะไปป้อนยาให้ไทเฮา เมื่อนางเปิดม่าน นางก็เห็นเย่เฟยหลียืนโอบฉู่เนี่ยนซีอยู่ที่ทางเข้า รอยยิ้มบนใบหน้าของนางจึงแข็งทื่อเล็กน้อย แต่ก็กลับคืนสู่สภาพปกติในทันที นางทำความเคารพเย่เฟยหลีและฉู่เนี่ยนซีอย่างสุภาพนอบน้อม “ถวายบังคมท่านอ๋องเหลียนและพระชายาหลี ข้างนอกอากาศหนาวมาก เข้ามาอบอุ่นร่างกายก่อนเถอะเพคะ”ไทเฮาที่นอนอยู่บนเตียงก็มีสีหน้าไม่ดีเมื่อได้ยินว่าฉู่เนี่ยนซีมา แต่คนดูแลตำหนักไม่สามารถไล่ฉู่เนี่ยนซีออกไปได้ ดังนั้นพวกเขาจึงทำได้แค่แสร้งทำเป็นไม่เห็นนางตรงทางเข้า ฉู่เนี่ยนซีให้เสี่ยวเถาถอดเสื้อคลุมของนางออกแล้วเดินเข้าไปในพระตำหนักกับเย่เฟยหลีเพื่อทำความเคารพไทเฮา“หลานขอทำความเคารพเสด็จย่าพ่ะย่ะค่ะ”“ถวายบังคมไทเฮาเพคะ”“หลีเอ๋อร์มาแล้วหรือ รีบลุกขึ้นเถิด”ไทเฮามองแค่เย่เฟยหลีเท่านั้น แต่เมื่อคิดถึงตอนที่เย่เฟยหลีต่อต้านนางอย่างเปิดเผยในวันนั้น นางก็ยังคงโกรธอยู่เล็กน้อย อีกทั้งสายตาของนางก็ไม่ได้แสดงความรักและเอ็นดูเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไปแล้วเย่เฟยหลีพยุงฉู่เนี่ยนซีให้ยืนขึ้นพร้อมกัน นางกำนัลอาวุโสซิวเหลียงนำตั่งม้านั่งมาให้พวกเขาและนำชาร้อนสองถ้วยมาให้ด้วย
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 450
บรรยากาศในหอนอนเริ่มเยือกเย็นเล็กน้อย แม้แต่นางกำนัลอาวุโสซิวเหลียงเองก็ยังไม่รู้ว่าจะคลี่คลายสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออกนี้ได้อย่างไร แต่เมื่อเห็นซุนจื่อซีมาพร้อมกับถาดเคลือบเงานางก็รู้สึกโล่งใจ“เสด็จย่า ซีเอ๋อร์เตรียมขนมฝูหรงกรอบไว้ให้ท่านด้วย ยังร้อนอยู่เลยเพคะ หากเสวยโอสถแล้วรู้สึกขม ท่านสามารถใช้ความหวานของขนมฝูหรงกรอบเพื่อลดความขมได้เพคะ”เสียงที่สดใสของซุนจื่อซีคืนความอบอุ่นและความมีชีวิตชีวาราวกับฤดูใบไม้ผลิให้ทั่วทั้งหอนอนนางจะไม่รับรู้ได้อย่างไรว่าเกิดอะไรขึ้น ซุนจื่อซีส่ายหน้าให้เย่เฟยหลีอย่างเงียบ ๆ เป็นการบอกเขาว่าอย่าได้ใส่ใจพลางพูดอย่างอ่อนโยนอีกครั้งซุนจื่อซีวางจานเคลือบไว้บนโต๊ะอาหารและนั่งลงบนเตียงพร้อมชามยา รอยยิ้มบนใบหน้าของนางช่างอ่อนหวานและละเอียดอ่อนราวกับดอกกุหลาบ นางเกลี้ยกล่อมไทเฮาว่า “ยานี้กำลังอุ่น ๆ เสด็จย่าเสวยได้เลยนะเพคะ”ไทเฮาผลักยาออกไปอย่างไม่พอใจพลางเอียงศีรษะมองเย่เฟยหลี แม้นางจะดูเหมือนเด็กที่มีอารมณ์ฉุนเฉียว แต่ในดวงตาของนางก็มีความน่าเกรงขามที่ไม่อาจต้านทานได้ “หลีเอ๋อร์ หากเจ้ารู้สึกเห็นใจย่าจริง ๆ ก็แต่งงานกับซีเอ๋อร์สิ”ท่าทางของเย่
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 451
ไทเฮาจ้องมองด้วยความโกรธ ความขุ่นเคืองและความไม่พอใจในอกของนางก็พลุ่งพล่านออกมาจากลำคอ นางหวังว่านางจะกลายเป็นเชือกฟางผูกมัดเย่เฟยหลี เพื่อให้เขาและซุนจื่อซีได้เข้าหอลงโลง“สิ่งที่หลานต้องการให้เสด็จย่าทำไม่ใช่การขอร้อง แต่เป็นการยอมแพ้ ตอนนั้นซ่างกวานเยียนเอาตัวมารับดาบแทนหลาน หลานไม่รู้จะตอบแทนอย่างไรจึงให้นางแต่งเข้ามาเป็นชายารองตามที่นางปรารถนา แต่ตอนนี้แม้จื่อซีจะมารับดาบแทนหลานอีก หลานก็จะไม่ยอมรับนางเป็นชายารองหรือชายาเอกอีกคน” “หากเสด็จย่ายืนกรานที่จะไม่เสวยยา แล้วเกิดอะไรขึ้น หลานก็จะขอติดตามเสด็จย่าไปยังปรภพ และจะไปขอการอภัยต่อเจ้าแห่งนรก หลานกับซีเอ๋อร์ต้องขอตัวก่อน ขอเสด็จย่าทรงรักษาพระพลานามัยด้วยพ่ะย่ะค่ะ”เมื่อพูดจบ เย่เฟยหลีก็คำนับไทเฮา พลางจับมือของฉู่เนี่ยนซีอีกครั้งแล้วออกจากพระตำหนักไป“หลีเอ๋อร์ เจ้า!”ไทเฮานั่งตัวตรงด้วยความโกรธ พลางมองตามร่างที่หายไปหลังประตูอย่างไม่พอใจ นางไม่สามารถระบายความหดหู่ในอกได้ ซุนจื่อซีไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องระงับสีหน้าโศกเศร้าของตัวเอง และลูบหลังของไทเฮาเพื่อทำให้นางสงบลงหลังออกจากพระตำหนักอันชิ่งแล้ว เย่เฟยหลีจึงสงบลงได้
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 452
“แม้อุทยานของวังหลวงในฤดูร้อนจะดูสดชื่นไปด้วยดอกไม้ที่บานสะพรั่ง แต่ทิวทัศน์ก็แตกต่างไปจากช่วงฤดูหนาว เจ้าไปเดินเล่นดูก่อนสิ หากรู้สึกหนาวก็ค่อยมาหาข้า”เย่เฟยหลีแนะนำฉู่เนี่ยนซี เมื่อนางพยักหน้าตกลง เขาก็จากไปพร้อมกับขันทีเฉินเสี่ยวเถาที่รออยู่ข้าง ๆ มาหาฉู่เนี่ยนซีและสวมเสื้อคลุมให้นาง ในขณะที่มัดเชือกอย่างระมัดระวัง นางก็พูดอย่างมีความสุข “พระชายา บ่าวเองก็เห็นว่าท่านอ๋องทรงห่วงใยท่านอย่างแท้จริงนะเจ้าคะ”ฉู่เนี่ยนซีทำเพียงพยักหน้า ไม่ตอบสนองต่อคำพูดของเสี่ยวเถาณ ตอนนี้มีแต่ความอ่อนโยนและความวาบหวาม แล้วต่อไปเล่า? คนเราเวลาที่ใช้ชีวิตไม่ควรมองอะไรเพียงผิวเผิน ชีวิตนั้นยังอีกยาวไกล ใครจะคาดเดาได้ว่าวันพรุ่งนี้จะมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปหรือไม่อุทยานวังหลวงละลานตาไปด้วยสีขาวบริสุทธิ์และดอกเหมยสีแดงที่ลอดผ่านหิมะ ซึ่งเผยกลิ่นหอมออกมา สีแดงและสีขาวตัดกันได้สวยงามยิ่งแทบไม่มีใครเดินผ่านทางเดินที่เต็มไปด้วยหิมะนี้ ทำให้ผืนหิมะราบเรียบจนรู้สึกราวกับอยู่ในแดนสวรรค์ฉู่เนี่ยนซีมีบางอย่างอยู่ในใจ ดังนั้นนางจึงเดินชมดอกเหมยอย่างหลงลืมเวลา นางได้ยินเพียงเสียงหิมะบนกิ่งก้านที่ถูกลมพัดตกลงสู
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 453
พูดจบ ท่าทางของฉู่เนี่ยนซีก็เปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที ประกายที่เล็ดลอดออกมาจากดวงตาของนางทั้งเฉียบคมและน่าเกรงขาม“ท่านอ๋องระวังตนไว้ดีกว่า หากมากล่าววาจาไม่รื่นหูต่อหน้าหม่อมฉันอีก หม่อมฉันก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะทำอะไรลงไปบ้าง”ฉู่เนี่ยนซีเดินไปหาเย่เหลียนพลางมองดูกิ่งก้านเปลือยเปล่าที่ทอดยาวอยู่รอบ ๆ เสียงของนางแผ่วเบาแต่แฝงไปด้วยความสมเพช “ท่านไปเอาความมั่นใจมาจากไหนถึงได้คิดว่าตนเองแข็งแกร่งกว่าท่านอ๋องหลี? เกรงว่าคงจะมีท่านคนเดียวที่คิดเช่นนั้น”เสี่ยวเถาเดินตามรอยเท้าของฉู่เนี่ยนซีออกจากอุทยานวังหลวง ระหว่างทางเสี่ยวเถาก็พูดกับฉู่เนี่ยนซีด้วยความโกรธ “ทูลให้ท่านอ๋องทราบเรื่องดีกว่าเพคะ จากนั้น…”ฉู่เนี่ยนซีมองเสี่ยวเถาอย่างจนใจ พลางบีบแก้มนางแล้วถามว่า “เจ้าเป็นคนของข้าหรือของเขา?”“แต่ว่าท่านอ๋อง...”“เอาเป็นว่าแก้ปัญหาเรื่องนี้เรียบร้อยแล้ว มันไม่ใช่เรื่องยากอะไร เรื่องแบบนี้ไม่ควรค่าแก่การจดจำแม้แต่น้อย เหตุใดจึงต้องกังวลอีก?”เสี่ยวเถาคิดว่าสิ่งที่ฉู่เนี่ยนซีพูดนั้นสมเหตุสมผลมาก จากนั้นเสี่ยวเถาก็เดินตามนางไปที่พระตำหนักหย่างซิน เมื่อขันทีเฉินเห็นพวกนางทั้งสองมาเขาก็เชิญไปที่
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 454
รถม้าเคลื่อนช้า ๆ ไปยังประตูจวนตระกูลเหยียน เสี่ยวเถาที่อยู่ในรถม้ายกม่านขึ้นพลางพูดกับฉู่เนี่ยนซี่ “พวกเรามาถึงแล้วเพคะ พระชายา”เป่าจูซึ่งรออยู่ที่ประตูมาเป็นเวลานาน เมื่อเห็นรถม้าที่เข้ามาใกล้เป็นรถม้าของจวนอ๋องหลี นางจึงรีบลงบันไดไปทักทายทันทีคนขับรถม้าจัดแท่นรอง เสี่ยวเถาลงจากรถก่อนแล้วจึงช่วยฉู่เนี่ยนซีลงจากรถม้าตามลงมา“ถวายความเคารพพระชายาเพคะ” เป่าจูมาหาฉู่เนี่ยนซีพร้อมทำความเคารพนาง “คุณหนูให้หม่อมฉันออกมาดูหลายครั้ง เพื่อรอพระชายาเพคะ”เมื่อเห็นว่าไม่มีความตื่นตระหนกบนใบหน้าของเป่าจู ฉู่เนี่ยนซีก็สงสัย “ใบหน้าคุณหนูของเจ้ามีอะไรผิดปกติอีกแล้วหรือ?”เป่าจูเชิญฉู่เนี่ยนซี่เข้าไปข้างใน พวกเขาเดินไปตามทางเดินที่ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะที่ร่วงหล่นและเถาวัลย์ที่ตายแล้ว จากนั้นนางก็พูดด้วยความเคารพและอ่อนโยน “คุณหนูสบายดีเพคะ เพียงแต่นางมีเรื่องส่วนตัวจะพูดกับพระชายาเท่านั้น”หลังจากมาถึงห้องส่วนตัวของเหยียนจือซิน เสี่ยวเถาและเป่าจูก็ถอยออกไปทันทีที่เหยียนจือซินเห็นฉู่เนี่ยนซี่ นางก็วิ่งไปทันทีและดึงฉู่เนี่ยนซี่ให้นั่งข้าง ๆ ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความอ่อนโยน แต่ก็มีความกังวลและค
บทล่าสุด
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 550
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 549
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 548
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 547
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 546
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 545
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 544
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 543
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 542
