บทที่ 439

เหยียนจือซินก็พูดตำหนิฮูหยินเหยียนเช่นกัน

“ท่านแม่ใจร้อนเกินไป ข้าเพิ่งจะออกมาได้ไม่นานท่านก็รีบรุดไปที่จวนอ๋องหลีเพื่อกล่าวหาผู้อื่นเกินจริงเช่นนั้น”

เหยียนจือซินเดินมาหาฉู่เนี่ยนซีพลางคำนับและกล่าวอย่างรู้สึกผิด “พระชายาหลี แม้ท่านแม่ของหม่อมฉันจะใจร้อน แต่จริง ๆ แล้วนางไม่มีเจตนาไม่ดีใดใด นางแค่รักหม่อมฉันมาก ในเมื่อตอนนี้เรื่องกลายเป็นเช่นนี้แล้ว พระชายาหลีก็ทรงอย่าถือโทษโกรธนางเลยนะเพคะ”

ฉู่เนี่ยนซีไม่รู้สึกโกรธอีกต่อไปเมื่อนางได้ยินเสียงอันนุ่มนวลคล้ายขี้ผึ้งของเหยียนจือซิน ขณะที่กำลังจะพูดตอบ หูของนางก็กระตุก ทำเอานางหันหน้าไปมองที่ประตู ซึ่งนางจำได้ว่านั่นเป็นเสียงของเสี่ยวเถาที่กำลังอยู่ข้างนอก

“นั่นใคร?!”

มีเสียงตะโกนวุ่นวายอยู่ข้างนอกจากเสี่ยวเถากับสาวใช้คนหนึ่งผสมปนเปกัน “อย่าวิ่ง จับนางไว้!”0 และเสียงของเด็กสาว “ปล่อยข้านะ ปล่อยข้า”

เมื่อทุกคนเปิดประตูมองออกไปข้างนอก ก็พบว่าเสี่ยวเถาและสาวใช้กำลังจับเด็กสาวเอาไว้

หลังจากที่เห็นฉู่เนี่ยนซี เสี่ยวเถาก็พูดอย่างเคร่งขรึม “พระชายา นางยืนลับ ๆ ล่อ ๆ อยู่ที่ประตูไม่รู้ว่ากำลังทำอะไรเพคะ”

ในหัวใจของฮูหยินเหยียนเต็มไปด้วยไ