บทที่ 438

เมื่อฉู่เนี่ยนซีและเป่าจูกลับไปยังหอนอนของเหยียนจือซิน ก็เห็นสาวใช้ห้าคนและสตรีมีอายุอีกสองคนยืนอยู่ในห้องโถง

ฮูหยินเหยียนโบกผ้าไหมให้คนเหล่านั้นไปหาฉู่เนี่ยนซี พลางพูดอย่างเย็นชา “ทุกคนที่ทำงานรับใช้ในเรือนของซินเอ๋อร์อยู่นี่แล้วเพคะ”

ฉู่เนี่ยนซีเงยหน้ามองเป่าจู ส่งสัญญาณให้นางกลับไปรวมกลุ่ม

ฉู่เนี่ยนซีสังเกตสีหน้าของทุกคน บนใบหน้าของพวกเขามีความสงสัยมากกว่าความตื่นตระหนกหรือความกลัวใดใด

ฉู่เนี่ยนซีมีความสงสัยที่คลุมเครืออยู่ในใจ แต่ถึงเป็นเช่นนั้นนางก็ยังคงถามอย่างสง่าผ่าเผย “ใครที่เป็นคนทำให้รีบก้าวออกมาจะดีกว่า หากข้าสืบเจอเอง ข้าจะไม่ปล่อยคนผู้นั้นไปง่าย ๆ แน่”

สาวใช้สูงอายุคนหนึ่งก้าวออกมาตอบด้วยความเคารพว่า “ทูลพระชายา คนรับใช้เหล่านี้ล้วนเป็นคนเก่าคนแก่ที่อยู่กับคุณหนูมามากกว่าสิบปี พวกเขาจะทำสิ่งที่เป็นการทรยศเช่นนั้นได้อย่างไรเพคะ?”

“ยื่นมือออกมา”

เดาว่าสมุนไพรคงจะเพิ่งถูกโยนทิ้งไปเมื่อเช้านี้เอง

เนื่องจากถูกเรียกมาที่นี่อย่างกะทันหันจึงไม่มีเวลาล้างมือ ยิ่งไปกว่านั้น นางยังมีประสาทรับกลิ่นที่เฉียบคม นางสามารถบอกได้ว่าพวกนางคนใดได้สัมผัสสมุนไพรอะไรมาบ้างหรือไม่

หลังจ