บทที่ 373

เมื่อหมิ่นฮุ่ยเห็นว่าหัวหน้าหุบเขาให้ความสำคัญกับมันมาก นางจึงตอบรับอย่างจริงจังแล้วย้ายไปอยู่ข้าง ๆ ฉู่เนี่ยนซี เมื่อเห็นบาดแผลบนร่างกายของฉู่เนี่ยนซี หมิ่นฮุ่ยก็พูดเบา ๆ ว่า “หมิ่นฮุ่ยช่วยคุณหนูทำแผลให้นะเจ้าคะ”

“ขอบคุณ” ฉู่เนี่ยนซีเห็นว่านางทำได้รวดเร็วและมีประสิทธิภาพซึ่งเหมาะกับชื่อหมิ่นฮุ่ยของนางจริง ๆ

หมิ่นฮุ่ยช่วยประคองฉู่เนี่ยนซีให้นั่งลง ขณะที่นางกำลังคิดคำถามอยู่ในใจและวางแผนที่จะเอ่ยถามหัวหน้าหุบเขา แต่เมื่อนางเงยหน้าขึ้นมา หัวหน้าหุบเขาก็หายตัวไปแล้ว

นางมองหมิ่นฮุ่ยอย่างว่างเปล่า ในขณะนางมุ่งความสนใจไปที่การทำความสะอาดบาดแผลเท่านั้น ดูเหมือนว่านางก็ไม่รู้เรื่องเช่นกัน

มีโอกาสน้อยมากที่คนนอกจะได้เข้ามาในหุบเขาสมุนไพร โดยเฉพาะอย่างยิ่งหากอยู่กับหัวหน้าหุบเขา ผู้คนในหุบเขาที่เห็นเหตุการณ์ในความมืดต่างก็ประหลาดใจและกระจายข่าวจนกลายเป็นหัวข้อหลักในการสนทนา

เหยียนตั่วที่กำลังฟังอยู่ข้าง ๆ ดวงตาของนางดูราวมีแก้วใสกลิ้งวนอยู่ในนั้น จากนั้นนางก็จากไปอย่างเงียบ ๆ

หมิ่นฮุ่ยเกือบจะทำความสะอาดแผลของฉู่เนี่ยนซีเสร็จเรียบร้อยแล้ว และอ่างทองเหลืองก็กลายเป็นสีเลือดไปทั้งหมด สะท้อนอยู