บทที่ 374

มหาเสนาบดีฉู่กำลังประมวลผลเอกสารราชการทีละรายการอย่างไม่รู้สึกง่วงเลย เขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเมื่อจุ่มพู่กันลงในหมึก ทันใดนั้น เอกสารทางการจากปีที่แล้วก็ถูกหมึกหยดอย่างรวดเร็ว

“ในเมื่อไม่มีสมาธิแล้ว ก็มาพูดคุยกันดีกว่า”

เสียงผู้หญิงเย็นชาดังขึ้นใกล้ประตู ผสมกับลมหนาวในคืนที่หนาวเย็น ซึ่งกวาดล้างความอบอุ่นในห้องหนังสือไปทั้งหมด ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอากาศเย็นหรือเสียงที่ทำให้มหาเสนาบดีฉู่สั่นสะท้านในทันที

หลังจากที่สตรีนางนั้นปิดประตู ดวงตาที่กระตือรือร้นแต่สงบของนางก็จ้องมองไปที่มหาเสนาบดีฉู่ เพียงครู่หนึ่ง นางก็มาหามหาเสนาบดีฉู่พลางใช้สองมือตบโต๊ะ บังคับให้มหาเสนาบดีฉู่มองเข้าไปในดวงตาของนางโดยตรง

“หนิงเจิน...” มหาเสนาบดีฉู่พึมพำชื่อสตรีนางนั้น ชุดคลุมกันหนาวสีขาวเตะตาของเขา มีเสียงดังปังบนโต๊ะ พู่กันที่เขาถือในมือร่วงหล่นลง

คนที่มาไม่ใช่ใครอื่นนอกเสียจากหัวหน้าหุบเขา “ข้าถามเจ้าหน่อย ฉู่เนี่ยนซีเป็นลูกสาวของนายใหญ่หรือ?” เมื่อหัวหน้าหุบเขาได้ยินมหาเสนาบดีฉู่เรียกชื่อของนาง นางก็รู้สึกงุนงงเล็กน้อยอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงกลับมาดูอย่างเย็นชาอีกครั้ง แต่ดวงตาของนางมีความร้อนใจอยู่หน่อ