บทที่ 377

ในที่สุดนางก็เห็นสตรีในอาภรณ์ขาวนั่งสง่างามอยู่ในห้องด้านหลัง พลางมองนางอย่างเยาะเย้ยและดูถูกเหยียดหยาม ราวกับว่านางกำลังดูตลกฉากใหญ่อยู่

เมื่อเห็นว่าไทเฮาทรงตื่นตระหนก องค์จักรพรรดิจึงก้าวไปข้างหน้าและทักทาย “เสด็จแม่ เหตุใดท่านถึงมาที่นี่?”

“เหตุใดคนข้างนอกถึง…?”

“ฝีมือข้าเอง มีอะไรไหม?” หัวหน้าหุบเขาตอบอย่างหยิ่งยโส ไม่อยากแม้แต่จะมองสีหน้าลังเลใจของเขา

องค์จักรพรรดิหันกลับมาเตือนนางอย่างจนใจ แต่หัวหน้าหุบเขาจ้องมองเข้าไปในดวงตาขององค์จักรพรรดิอย่างไม่แยแส

ฮองเฮาเห็นใบหน้าของนางชัดเจน นางเหยียดนิ้วหยกของนางออกด้วยความหวาดกลัว และตะโกนไปที่ประตูด้วยเสียงที่เข้มงวด “ใครก็ได้รีบมาจับนางหัวขโมยคนนี้เร็ว!”

ภาพที่ข้างกายฉู่เคอมีหญิงสาวคนหนึ่งคอยติดตามอย่างใกล้ชิดยังคงปรากฏอยู่ในใจของฮองเฮา และผู้หญิงคนนั้นก็คือคนที่อยู่ตรงหน้านาง ฮองเฮาคว้าแขนของไทเฮาแล้วกำชุดผ้าปักโดยไม่รู้ตัว “เสด็จแม่ คนผู้นั้นมีเลือดของฝั่งมณฑลตะวันตกไหลเวียนอยู่ ไม่รู้ว่าวันนี้นางต้องการจะทำอะไรถึงได้บุกมาที่วังอย่างอุกอาจเช่นนี้เพคะ”

“ฮองเฮา!” องค์จักรพรรดิมองฮองเฮาด้วยความไม่พอใจและเตือนนางว่าอย่าพูดอะไรพล่อ