บทที่ 156

“ยังเพคะ!”

เย่เหลียนตะลึง ‘ยังรึ? นางจงใจทำให้เรื่องแย่ลงหรือ?’ นั่นยิ่งทำให้เย่เหลียนขมวดคิ้ว

‘หรือว่านางเคยมีเพียงโอกาสได้ศึกษาแค่ความรู้ด้านการแพทย์? ส่วนความรู้ด้านอื่น ๆ ไม่มีเลย?’

ขณะที่ครุ่นคิด ก็ได้ยินเสียงของฉู่เนี่ยนซีพูดขึ้นอีกครั้ง “หม่อมฉันเป็นหัวหน้ากลุ่ม จะให้พวกท่านตอบคำถามแทนเช่นนั้นหรือ?”

“แต่หัวข้อจะยากขึ้นเรื่อย ๆ ฉะนั้นเจ้าควรตอบหัวข้อนี้ก่อน”

“ไม่ล่ะเพคะ! หม่อมฉันชอบที่จะทำให้ทุกอย่างจบในคราวเดียว!” หลังจากพูดเช่นนั้น ฉู่เนี่ยนซีก็จิบชาต่อไป

เย่เฟยหลีเห็นฉู่เนี่ยนซีที่จิบชาต่ออย่างเป็นธรรมชาติ ก็มีเสียงเย็นชาดังออกมาจากริมฝีปากบางอันเย้ายวนของเขา “ความมืดมิดที่บดบังตาถูกคลายออกด้วยพื้นผิวของทะเลสาบ เผยให้เห็นทองที่ตั้งตระหง่านอยู่ทางต้นทะเลสาบ สิ่งที่คิดว่าเป็นเรื่องจริงที่แท้เป็นเพียงการปิดบังความชั่วร้ายที่อยู่เบื้องหลัง”

พูดจบ ทุกคนก็ตกตะลึง บรรดาคนที่คิดออกแล้วและยังคิดไม่ออกต่างก็หยุดเคลื่อนไหวและดื่มด่ำกับแนวความคิดทางศิลปะของบทกวีของเขาอย่างเงียบ ๆ

ไม่มีใครพูดอะไรอีก ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเย่เฟยหลีชนะในหัวข้อนี้

ซ่างกวานเยียนมองเขาด้วยแววตาชื่น