แชร์
บทที่ 160
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 161
ใบหน้าของฉู่หว่านเอ๋อร์แดงก่ำและตื่นตระหนก แต่นางก็ไม่มีทางปฏิเสธได้ เหตุการณ์ที่พลิกผันนี้ไม่เพียงแต่ทำให้ฉู่หว่านเอ๋อร์หน้าแดง แต่ยังทำให้คนที่เพิ่งกังขาในตัวกับฉู่เนี่ยนซีต้องก้มหน้าด้วยความอับอาย แต่เมื่อพวกเขาคิดได้ว่าหากไม่ใช่เป็นเพราะฉู่หว่านเอ๋อร์ ตัวเองคงไม่ดูถูกฉู่เนี่ยนซีเช่นก่อนหน้านี้ พวกเขาจึงมองนางด้วยสายตาที่โกรธแค้น ตอนนี้ความจริงก็ถูกเปิดเผยแล้วว่าฉู่หว่านเอ๋อร์เป็นคนโกหก “สตรีเช่นนี้ไม่มีจิตสำนึกเอาเสียเลย คาดไม่ถึงว่านางจะกล้าใส่ร้ายพี่สาวของตัวเอง!” “หากพระชายาหลีไม่ฉลาดขนาดนี้ แม้จะกระโดดลงแม่น้ำฮวงโหก็คงไม่อาจล้างมลทินได้!” “พระชายาหลีช่างจิตใจดีจริง ๆ มิน่าล่ะ ถึงถามซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าเคยเห็นบทกวีเหล่านี้จริง ๆ หรือไม่ นั่นคงเป็นการมอบโอกาสให้นางได้กลับใจ!” “นั่นสิ ตอนนั้นที่ฉู่หว่านเอ๋อร์พูดดูมีเหตุผลมาก แต่ตอนนี้กลับเป็นเพียงเรื่องไร้สาระ! คนเช่นนี้ควรได้รับการลงโทษที่เด็ดขาด!” “ใช่! นำตัวไปโบยเสียเดี๋ยวนี้เลยจะดีกว่า...” ทุกคนตะโกนราวกับว่าพวกเขาเป็นคนที่ถูกใส่ร้ายเสียเอง ทำราวกับไม่ว่าจะพูดอย่างไรก็คงไม่อาจบรรเทาความโกรธของพวกเขาได้ ฉู่หว่า
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 162
ทุกคนช่วยกันเรียก แต่ก็ไม่มีการตอบสนอง ฉู่เนี่ยนซีก้าวไปข้างหน้าด้วยสีหน้าเฉยเมยและจิ้มเข็มเงินสองสามเข็มลงไปตรงจุดฝังเข็มของนาง จู่ ๆ ฉู่หว่านเอ๋อร์ก็ไอและสำลักน้ำออกมา เมื่อเห็นว่าฉู่หว่านเออร์ตื่นแล้ว เย่เหลียนที่อยู่ข้าง ๆ ก็พูดขึ้นว่า “พาคุณหนูหว่านเอ๋อร์ไปพักผ่อนที่ห้องข้าง ๆ โถงใหญ่ เรือเทียบท่าแล้วค่อยว่ากันอีกที!” สายตาของฉู่หว่านเอ๋อร์เจ็บปวดเมื่อเห็นผู้ชายที่นางโหยหาไม่ตามดูแล แต่ก็ยังขอให้ใครสักคนพานางไปพักผ่อน นี่เขาชอบนางหรือไม่? เมื่อเป็นเช่นนี้ นางจึงถูกพาไปที่ห้องด้านข้างด้วยความสุขใจ เมื่อฉู่หว่านเอ๋อร์ออกจากฉากไปแล้ว ทุกคนก็อ่านบทกวีของฉูนี่ยนซีต่อ พลางชื่นชมและพูดคุยกันอย่างจริงใจ แต่ฉู่เนี่ยนซีกลับไม่รู้สึกดีกับคำสรรเสริญเยินยอเหล่านั้นเลยแม้แต่น้อย เอาแต่ทำสีหน้าเรียบเฉย ซึ่งทำให้ทุกคนนางในทางที่สูงส่งมากขึ้น มีเพียงฉู่เนี่ยนซีเท่านั้นที่รู้ว่าตัวเองเพิ่งยืมบทกวีของหลี่ไป๋มาใช้ แต่ถึงจะอธิบายไปก็กลัวคนจะคิดว่าตัวเองบ้า “เจ้าไม่จำเป็นต้องชมข้าหรอก ฉู่หว่านเอ๋อร์บอกว่าข้าลอกผลงานมา ซึ่งนางก็พูดถูก เพราะนี่เป็นบทกวีของปรมาจารย์จริง ๆ เราพบกันในความฝัน
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 163
ผู้คนรอบ ๆ ที่เห็นไม่อาจละสายตาแห่งความอิจฉาไปได้ พวกเขาไม่ได้วิจารณ์เรื่องรสนิยมประหลาด ของอ๋องหลีอีกต่อไป แต่กลับยกย่องความรักของอ๋องหลีที่มีต่อภรรยาด้วยความประหลาดใจ ฉู่เนี่ยนซีตระหนักได้ว่าบางทีเย่เฟยหลีอาจจะแค่พยายามอวด อย่างไรก็ตาม นางขี้คร้านเกินกว่าจะสนใจซ่างกวานเยียน ดังนั้นมันก็คงจะดีกว่าที่ครั้งนี้พวกนางไม่ได้กลับด้วยกัน คิดได้เช่นนั้น นางก็ผ่อนคลายร่างกายที่ตึงเครียดของตัวเอง ซึ่งทำให้เย่เฟยหลียิ้มมุมปาก จากนั้นจึงส่งเสียงเร่งม้าแล้วควบไปข้างหน้า ซ่างกวานเยียนกัดฟันแน่น เล็บของนางจิกเข้าเนื้อ พลางจ้องมองคนทั้งคู่ที่เริ่มห่างไกลออกไป และเหม่อลอยอยู่เช่นนั้นเป็นเวลานาน จนกระทั่งมีเสียงบุรุษดังมาจากด้านหลัง “เจ้าบอกว่าเย่เฟยหลีชอบเจ้าไม่ใช่หรือ? ดูเหมือนวันนี้จะไม่เป็นเช่นนั้นนะ” ซ่างกวานเยียนหันกลับมามองดวงตาเย้าแหย่ของเย่เหลียน คิ้วขมวดมุ่น “ท่านอ๋องเหลียนเองก็เกลียดฉู่เนี่ยนซีไม่ใช่หรือ? วันนี้ดูท่าจะไม่เป็นเช่นนั้นนะเพคะ!” คิงเหลียนหยุดยิ้มในทันใดและเปลี่ยนเป็นสีหน้าเย็นชา พลางเอามือบีบคอของนางแน่น “ใครให้เจ้าบังอาจมาพูดกับข้าเช่นนี้?” ซ่างกวานเยียนรู้สึกว่
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 164
เย่เฟยหลีตบฉู่เนี่ยนซีเบา ๆ เพื่อเรียกนาง ฉู่เนี่ยนซีลืมตาขึ้นช้า ๆ “อืม...ถึงแล้วหรือ?” พูดจบ นางก็บิดขี้เกียจและกำลังจะลงจากรถม้า แต่เมื่อเห็นป้ายหน้าประตูนางก็ถึงกับตะลึง จากนั้นเสียงของเย่เฟยหลีก็ดังขึ้น “ท่านพ่อตาไม่สบาย ข้าก็เลยพาเจ้าตรงมาที่นี่เลย” ฉู่เนี่ยนซีเพิกเฉยต่อเสียงเรียกของเย่เฟยหลี เมื่อนางได้ยินว่ามหาเสนาบดีฉู่ป่วย และรีบกระโดดลงจากรถม้าทันที ตามด้วยเย่เฟยหลีที่ตามมาอย่างใกล้ชิด เนื่องจากสถานะของฉู่เนี่ยนซี ระหว่างทางจึงไม่มีใครหยุดนาง ทั้งสองถามหามหาเสนาบดีฉู่ จากนั้นจึงรีบเดินไปยังที่หมายโดยเร็ว ก่อนจะเข้าไปในห้อง ก็ได้ยินเสียงของฉู่เจี้ยนอี้ดังมาจากข้างใน “ท่านพ่อ เหตุใดถึงไม่ให้น้องหญิงมาดูหน่อยล่ะขอรับ?” “นั่นสิ เมื่อตอนบ่ายเราไปหาท่านหมอเทวดาซานเซิงที่หอการแพทย์แต่เขาก็บอกว่าเดือนนี้รักษาไปสามคนแล้ว ขอไม่รับคนไข้เพิ่ม แต่ฝีมือของน้องหญิงก็ไม่เป็นสองรองใครนะ อย่าดูถูกนางเชียว” แต่สะใภ้ใหญ่จ้าวม่อเหยียนที่อยู่อีกฝั่งก็โน้มน้าวอย่างอดทนเช่นกัน “ข้ารู้จักร่างกายของท่านพ่อดีที่สุด ท่านแค่เหนื่อยนิดหน่อยเท่านั้นเอง เหตุใดต้องถ่อไปหาหมอเทวดาซานเซิงห
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 165
ยิ่งฉู่เนี่ยนซีพูดก็ยิ่งรู้สึกโมโห แม้ใบหน้าของเขาจะซีดเซียวเพียงใด แต่ปากก็ยังบอกว่าไม่เป็นไร เพียงเพื่อให้นางวางใจ ทันใดนั้นความรู้สึกบางอย่างที่อธิบายไม่ได้ก็เกิดขึ้นในใจของนาง พูดจบ ความรู้สึกที่ว่าก็คือความปวดใจที่แล่นเข้ามาถาโถมใส่ พลันทำให้ขอบตานางเริ่มแดงโดยไม่รู้ตัว นี่เป็นครั้งแรกที่ทุกคนเห็นท่าทางเช่นนี้ของฉู่เนี่ยนซี หลังจากที่นางออกเรือนไป แม้แต่ตอนที่ไทเฮาทำพิธีเซ่นไหว้ครั้งก่อน ขนาดกำลังจะถูกโยนเข้าเตาไฟอยู่รอมร่อ นางก็ยังไม่มีท่าทางเช่นนี้ นั่นจึงทำให้ทุกคนในห้องตื่นตระหนก เย่เฟยหลีขมวดคิ้วและตบหลังนางเบา ๆ ปลอบใจนางอย่างเงียบ ๆ เมื่อมหาเสนาบดีฉู่เห็นท่าทางของลูกสาว เขาก็ทำท่าเหมือนเด็กที่ทำผิดทันที “พ่อผิดไปแล้ว! แค่ก แค่ก...พ่อไม่ควรปิดบังเจ้าเลย! แค่ก แค่ก...ครั้งหน้าพ่อจะไม่ทำอีกแล้ว!” ฉู่เนี่ยนซีเงยหน้าขึ้น หายใจเข้าลึก ๆ แล้วมองไปที่มหาเสนาบดีฉู่อีกครั้ง “เราเป็นครอบครัวเดียวกัน ข้าเป็นลูกสาวของท่าน ไม่ใช่แค่ตอนที่ท่านร่ำรวยมีอำนาจเท่านั้น แม้ท่านจะตกอยู่ในอันตราย ข้าก็ยังคงเป็นลูกของท่าน” “ดังนั้นถ้าเกิดเรื่องไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ต้องบอกข้า!” “ได้! ไ
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 166
มหาเสนาบดีฉู่และฮูหยินฉู่มองเขาอย่างเหลือเชื่อ หลังจากนั้นพวกเขาก็ตอบตกลงด้วยความปลาบปลื้มใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า! ฉู่เนี่ยนซีเหลือบมองเย่เฟยหลีด้วยท่าทีที่ตื่นเต้นและมีความสุข อีกทั้งยังรู้สึกซาบซึ้งใจ ไม่ว่ามันจะเป็นจริงหรือไม่ แต่เย่เฟยหลีก็ช่วยรักษาหน้านางได้มากพอแล้ว! และทำให้พ่อแม่ของนางวางใจได้อีกด้วย “ท่านแม่ ให้ข้าไปดีกว่า” ฉู่เนี่ยนซีจับมือฮูหยินฉู่แล้วพูดต่อ “จากสถานการณ์ของท่านพ่อในตอนนี้ ท่านคงไม่รู้ว่าอาหารอะไรที่ท่านพ่อกินได้บ้าง! การทำอาหารเป็นเรื่องง่ายนิดเดียว ท่านวางใจเถอะ” จากนั้นฉู่เนี่ยนซีก็หันหลังก้าวออกจากห้องโดยไม่อยู่รอคำตอบ เย่เฟยหลีมองตามหลังนางไป รู้ว่าที่นี่คือจวนมหาเสนาบดีฉู่ คงจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น ดังนั้นเขาจึงไม่ตามนางไป เพียงแต่อยู่ร่วมวงสนทนากับมหาเสนาบดีฉู่ต่อ “เมื่อครู่ คนของท่านอ๋องเหลียนพาฉู่หว่านเอ๋อร์กลับมา! กระหม่อมเองก็ได้ยินเรื่องที่เกิดขึ้นบนเรือแล้ว” ต้องขอบคุณการรักษาของฉู่เนี่ยนซีที่ทำให้สีหน้าของมหาเสนาบดีฉู่ดีขึ้น จนเขามีแรงพอที่จะพูดคุย เขาลุกขึ้นนั่งและทำมือคำนับเย่เฟยหลี “ตาแก่คนนี้ขอขอบคุณท่านอ๋องหลีที่ปกป้องลูกสาวของกระหม่อม!”
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 167
หลังจากนั้นไม่นาน อาหารก็ถูกส่งไปยังห้องของมหาเสนาบดีฉู่พร้อมกันกับที่ฉู่เจี้ยนอี้ที่กลับมาได้สักพักแล้ว ทุกคนตื่นตะลึงเมื่อเห็นอาหารบนโต๊ะ ก่อนหน้านี้ตอนที่ได้ยินว่านางจะทำอาหาร ก็นึกว่านางแค่แสดงออกถึงความพยายาม และมหาเสนาบดีฉู่กับภรรยาก็ไม่ได้ห้ามปรามนางเพราะความกตัญญูที่นางแสดงออกมา แต่ตอนนี้ดู ๆ แล้วเหมือนว่านางจะทำอาหารเป็นจริง ๆ ฉู่เนี่ยนซีมองสีหน้าสับสนของพวกเขา กลัวว่าพวกเขาจะพูดอะไรไปมากกว่านี้ นางจึงรีบหยิบตะเกียบคีบอาหารให้พวกเขา “ท่านพ่อกิน ท่านแม่กิน” “ท่านพี่กับพี่สะใภ้ลองชิมดูสิ!” พูดจบ ฉู่เนี่ยนซีก็หยิบปลาอีกชิ้นมาใส่ชามของเย่เฟยหลีอย่างเงียบ ๆ นางสัมผัสได้ถึงการปกป้องและความน่าเชื่อถือของเขาในวันนี้ รวมไปถึงพฤติกรรมของเขาต่อหน้าบิดามารดาของนาง ล้วนทำให้นางประทับใจ ปลาชิ้นนี้ก็ถือว่าแทนคำขอบคุณ เย่เฟยหลีมองปลาในชามอย่างยิ้มแย้ม เขาคีบมันใส่ปาก “อร่อยนี่!” เมื่อเห็นปฏิสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งสอง คนอื่น ๆ ก็พลอยมีความสุขไปด้วย และต่างก็เริ่มจับตะเกียบ ไม่ลองไม่รู้ หากได้กินแล้วคงจะหยุดไม่ได้ ผ่านไปครู่หนึ่งบนโต๊ะก็มีแต่เสียงรับประทานอาหาร และในเวลาไม่นานอาหา
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 168
“ยามเฉินกว่า ๆ แล้วเพคะ”‘เกือบจะเก้าโมงแล้ว?’ ฉู่เนี่ยนซีตกใจและลุกจากเตียงอย่างรวดเร็ว “เหตุใดถึงไม่ปลุกข้า?!” “ท่านอ๋องหลีสั่งไว้ในตอนเช้าว่าควรให้ท่านนอนนานกว่านี้อีกหน่อย และขอให้คนรับใช้ไม่ต้องปลุกเพคะ” ฉู่เนี่ยนซีร้องอ๋อเบา ๆ ไม่คิดว่าเย่เฟยหลีจะใส่ใจขนาดนี้ “รีบมาทำผมให้ข้าเถอะ” ไม่นาน ฉู่เนี่ยนซีก็เก็บข้าวของและไปที่เรือนนอนของมหาเสนาบดีฉู่ เนื่องจากอาการของมหาเสนาบดีฉู่เริ่มทรงตัวแล้ว หลังจากที่ฉู่เนี่ยนซีมาถึง เขาจึงขอให้คนอื่น ๆ ไปพักผ่อน ขณะนั้นเหลือเพียงบิดาและลูกสาวอยู่ในห้องเพียงลำพังเท่านั้น มหาเสนาบดีฉู่มองนางอย่างครุ่นคิด “เหตุใดท่านพ่อถึงมองเช่นนั้นเล่า?” มหาเสนาบดีฉู่กลับมามีสติอีกครั้งและชี้ไปยังใบหน้าของนาง “หน้าของเจ้า...” ฉู่เนี่ยนซีแตะที่แผลเป็นแล้วพยักหน้า “ดีขึ้นแล้วเจ้าค่ะ!” “พ่อขอดูหน่อย...ได้หรือไม่?” มหาเสนาบดีฉู่ดูเหมือนจะรู้เรื่องนี้แล้วเลยไม่แปลกใจ แต่เขาก็ลังเลก่อนจะพูดออกมา ฉู่เนี่ยนซีหยิบยาขวดเล็กออกมาโดยปราศจากความลังเลแล้วทาลงบนแผลเป็น มหาเสนาบดีมองการกระทำของนางโดยไม่กระพริบตา เขากำมือแน่น รู้สึกไม่สบายใจ ผิวหนังปลอม
บทล่าสุด
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 550
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 549
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 548
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 547
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 546
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 545
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 544
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 543
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 542
