บทที่ 162

ทุกคนช่วยกันเรียก แต่ก็ไม่มีการตอบสนอง

ฉู่เนี่ยนซีก้าวไปข้างหน้าด้วยสีหน้าเฉยเมยและจิ้มเข็มเงินสองสามเข็มลงไปตรงจุดฝังเข็มของนาง จู่ ๆ ฉู่หว่านเอ๋อร์ก็ไอและสำลักน้ำออกมา

เมื่อเห็นว่าฉู่หว่านเออร์ตื่นแล้ว เย่เหลียนที่อยู่ข้าง ๆ ก็พูดขึ้นว่า “พาคุณหนูหว่านเอ๋อร์ไปพักผ่อนที่ห้องข้าง ๆ โถงใหญ่ เรือเทียบท่าแล้วค่อยว่ากันอีกที!”

สายตาของฉู่หว่านเอ๋อร์เจ็บปวดเมื่อเห็นผู้ชายที่นางโหยหาไม่ตามดูแล แต่ก็ยังขอให้ใครสักคนพานางไปพักผ่อน นี่เขาชอบนางหรือไม่?

เมื่อเป็นเช่นนี้ นางจึงถูกพาไปที่ห้องด้านข้างด้วยความสุขใจ

เมื่อฉู่หว่านเอ๋อร์ออกจากฉากไปแล้ว ทุกคนก็อ่านบทกวีของฉูนี่ยนซีต่อ พลางชื่นชมและพูดคุยกันอย่างจริงใจ

แต่ฉู่เนี่ยนซีกลับไม่รู้สึกดีกับคำสรรเสริญเยินยอเหล่านั้นเลยแม้แต่น้อย เอาแต่ทำสีหน้าเรียบเฉย ซึ่งทำให้ทุกคนนางในทางที่สูงส่งมากขึ้น

มีเพียงฉู่เนี่ยนซีเท่านั้นที่รู้ว่าตัวเองเพิ่งยืมบทกวีของหลี่ไป๋มาใช้ แต่ถึงจะอธิบายไปก็กลัวคนจะคิดว่าตัวเองบ้า

“เจ้าไม่จำเป็นต้องชมข้าหรอก ฉู่หว่านเอ๋อร์บอกว่าข้าลอกผลงานมา ซึ่งนางก็พูดถูก เพราะนี่เป็นบทกวีของปรมาจารย์จริง ๆ เราพบกันในความฝัน