แชร์
บทที่ 157
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 158
“ใช่ คุณหนูหว่านเอ๋อร์บอกว่านางเคยเห็นมันในห้องทำงานของท่านมหาเสนาบดีฉู่ นั่นไม่ใช่บทกวีที่นางแต่งเอง นางไปลอกมาต่างหาก!” เย่เฟยหลีมองไปยังฉู่หว่านเอ๋อร์ด้วยดวงตาคมกริบ ขณะที่เขากำลังจะพูด ฉู่เนี่ยนซีก็จับมือของเขาไว้ จากนั้นนางก็ยืนขึ้นและเดินไปหาฉู่หว่านเอ๋อร์ “เจ้าหมายความว่าเคยเห็นบทกวีเหล่านี้ในห้องทำงานของพ่อข้าหรือ?” ฉู่หว่านเอ๋อร์มองเข้าไปในดวงตาคมปราดของนาง จู่ ๆ ความกดดันก็เกิดขึ้นภายในใจ นางบีบต้นขาตัวเองไว้ พยายามข่มใจไม่ให้กลัว “หว่านเอ๋อร์เคยเห็น...” “เจ้าต้องคิดให้ถี่ถ้วน! หากเจ้าใส่ร้ายพระชายาด้วยเหตุผลนี้ เจ้าจะต้องถูกโบย” ไม่ทันที่ฉู่หว่านเอ๋อร์จะพูดจบ ฉู่เนี่ยนซีก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง ฉู่หว่านเอ๋อร์ตัวสั่นและพยายามครุ่นคิด ซ่างกวานเยียนเห็นดังนั้น นางก็รีบเอาตัวเข้ามาบังทันทีและพูดว่า "พี่หญิง เหตุใดต้องพูดจารุนแรงขนาดนี้? น้องหว่านเอ๋อร์เป็นคนที่ไม่ค่อยมั่นใจในตัวเอง หากท่านทำเช่นนี้ เกรงว่านางคงจะไม่กล้าพูดอะไรต่อแล้ว” ซ่างกวานเยียนไม่ได้พูดตรง ๆ แต่บอกทุกคนด้วยคำพูดเป็นนัย ๆ ว่าฉู่เนี่ยนซีกำลังบังคับให้ฉู่หว่านเอ๋อร์โกหกเพื่อปกปิดความผิดให้ตัวเอง นั
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 159
พูดจบ ฉู่เนี่ยนซีก็หันหลังและเดินไปหาบุคคลที่รับผิดชอบในการจดบันทึก “เจ้าหลีกไปทีสิ!”ได้ยินเช่นนั้น แม้คนรับใช้ก็มีความคิดเห็นบางอย่างเกี่ยวกับพระชายาที่ลอกผลงานคนอื่นด้วยเหมือนกัน แต่พวกเขาไม่สามารถตำหนินางเหมือนคุณชายคุณหนูคนอื่น ๆ ได้ ดังนั้นพวกเขาจึงทำได้เพียงลุกออกไปอย่างว่าง่าย ฉู่เนี่ยนซีนั่งตรงที่นั่งของเขา จับปากกาขีดเขียนบางอย่างบนกระดาษ หลังจากนั้นไม่นาน นางก็วางปากกาและถือกระดาษแผ่นนั้นไว้ในมือ เมื่อเห็นดังนั้น ทุกคนก็ก้าวไปข้างหน้าทีละคน และเห็นว่าลายมือบนกระดาษสีขาวนั้นดูทรงพลัง หากไม่ใช่เพราะฉู่เนี่ยนซีเป็นคนเขียน คงคิดว่าสิ่งนี้เขียนโดยนักเขียนตัวอักษรผู้ยิ่งใหญ่อย่างแน่นอน บทกวีนี้ทำให้ผู้คนประหลาดใจ แต่เมื่อพวกเขานึกถึงการลอกผลงานของฉู่เนี่ยนซีต่างก็ส่ายหน้า ไม่ว่าลายมือจะดีเพียงใด แต่ขาดศีลธรรมเช่นนี้ทุกอย่างก็เสียเปล่า! ในขณะที่ทุกคนกำลังถอนหายใจ เสียงของฉู่เนี่ยนซีก็ดังขึ้น “บทกวีเช่นนี้เจ้าก็เคยเห็นรึ?!” ฉู่หว่านเอ๋อร์เดินไปอ่านบทกวีสี่ท่อนที่เขียนไว้บนกระดาษสีขาว “เห็นดวงจันทร์บนนภา รู้สึกสงสัยเจ้ามีมาแต่คราใด จึงต้องวางจอกสุราแล้วถามไถ่ อยากปีน
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 160
ไม่ว่าอย่างไร นางก็ยังยืนกรานที่จะบดขยี้อีกฝ่ายให้ได้! นางถูกเอาอกเอาใจอยู่เสมอและมีฐานะโดดเด่นมาตั้งแต่เด็ก อีกทั้งนางก็เป็นสมาชิกคนหนึ่งของตระกูลฉู่ เหตุใดถึงต้องระเห็จไปอยู่กับมารดาในสถานที่ที่ไกลจากบ้านเกิดของตัวเองโดยอาศัยอยู่ใต้ชายคาของคนอื่นด้วยเล่ส?! ดังนั้น ต้องทำให้ชื่อเสียงของฉู่เนี่ยนซีป่นปี้ไปตลอดชีวิตให้ได้! “แม้ว่าหว่านเอ๋อจะจิตใจไม่เข้มแข็งนัก แต่ก็ทนเห็นทุกคนหน้ามืดตามัวอยู่เช่นนั้นไม่ได้ หม่อมฉันหวังว่าพี่หญิงจะยกโทษให้!” ฉู่หว่านเอ๋อร์พูดด้วยใบหน้าที่ใจดีและโค้งคำนับให้ฉู่เนี่ยนซี และยังพูดต่อว่า “นี่คือบทกวีที่หม่อมฉันเห็นตอนนั้น เมื่อครู่หม่อมฉันจำไม่ได้ว่ามีกี่บท แต่ตอนนี้หม่อมฉันจำได้อย่างแม่นยำเลยทีเดียวเพคะ” “ลองดูให้ละเอียดกว่านี้ เอาให้แน่ใจว่าเป็นบทกวีเดียวกันกับที่เจ้าเคยเห็น ไม่ผิดเพี้ยนไปเลยสักตัวอักษรเดียวรึ!” เมื่อฉู่เนี่ยนซีได้ยินสิ่งที่ฉู่หว่านเอ๋อร์พูด เสียงที่ตื่นตัวของนางก็ดังขึ้นทันที ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความโกรธ เห็นได้ชัดว่าดูเหมือนกำลังถูกเร่งเร้า เห็นเช่นนั้น เย่เฟยหลีก็รู้สึกกังวล เขาไม่เคยเห็นฉู่เนี่ยนซีหงุดหงิดขนาดนี้มาก่อน!
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 161
ใบหน้าของฉู่หว่านเอ๋อร์แดงก่ำและตื่นตระหนก แต่นางก็ไม่มีทางปฏิเสธได้ เหตุการณ์ที่พลิกผันนี้ไม่เพียงแต่ทำให้ฉู่หว่านเอ๋อร์หน้าแดง แต่ยังทำให้คนที่เพิ่งกังขาในตัวกับฉู่เนี่ยนซีต้องก้มหน้าด้วยความอับอาย แต่เมื่อพวกเขาคิดได้ว่าหากไม่ใช่เป็นเพราะฉู่หว่านเอ๋อร์ ตัวเองคงไม่ดูถูกฉู่เนี่ยนซีเช่นก่อนหน้านี้ พวกเขาจึงมองนางด้วยสายตาที่โกรธแค้น ตอนนี้ความจริงก็ถูกเปิดเผยแล้วว่าฉู่หว่านเอ๋อร์เป็นคนโกหก “สตรีเช่นนี้ไม่มีจิตสำนึกเอาเสียเลย คาดไม่ถึงว่านางจะกล้าใส่ร้ายพี่สาวของตัวเอง!” “หากพระชายาหลีไม่ฉลาดขนาดนี้ แม้จะกระโดดลงแม่น้ำฮวงโหก็คงไม่อาจล้างมลทินได้!” “พระชายาหลีช่างจิตใจดีจริง ๆ มิน่าล่ะ ถึงถามซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าเคยเห็นบทกวีเหล่านี้จริง ๆ หรือไม่ นั่นคงเป็นการมอบโอกาสให้นางได้กลับใจ!” “นั่นสิ ตอนนั้นที่ฉู่หว่านเอ๋อร์พูดดูมีเหตุผลมาก แต่ตอนนี้กลับเป็นเพียงเรื่องไร้สาระ! คนเช่นนี้ควรได้รับการลงโทษที่เด็ดขาด!” “ใช่! นำตัวไปโบยเสียเดี๋ยวนี้เลยจะดีกว่า...” ทุกคนตะโกนราวกับว่าพวกเขาเป็นคนที่ถูกใส่ร้ายเสียเอง ทำราวกับไม่ว่าจะพูดอย่างไรก็คงไม่อาจบรรเทาความโกรธของพวกเขาได้ ฉู่หว่า
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 162
ทุกคนช่วยกันเรียก แต่ก็ไม่มีการตอบสนอง ฉู่เนี่ยนซีก้าวไปข้างหน้าด้วยสีหน้าเฉยเมยและจิ้มเข็มเงินสองสามเข็มลงไปตรงจุดฝังเข็มของนาง จู่ ๆ ฉู่หว่านเอ๋อร์ก็ไอและสำลักน้ำออกมา เมื่อเห็นว่าฉู่หว่านเออร์ตื่นแล้ว เย่เหลียนที่อยู่ข้าง ๆ ก็พูดขึ้นว่า “พาคุณหนูหว่านเอ๋อร์ไปพักผ่อนที่ห้องข้าง ๆ โถงใหญ่ เรือเทียบท่าแล้วค่อยว่ากันอีกที!” สายตาของฉู่หว่านเอ๋อร์เจ็บปวดเมื่อเห็นผู้ชายที่นางโหยหาไม่ตามดูแล แต่ก็ยังขอให้ใครสักคนพานางไปพักผ่อน นี่เขาชอบนางหรือไม่? เมื่อเป็นเช่นนี้ นางจึงถูกพาไปที่ห้องด้านข้างด้วยความสุขใจ เมื่อฉู่หว่านเอ๋อร์ออกจากฉากไปแล้ว ทุกคนก็อ่านบทกวีของฉูนี่ยนซีต่อ พลางชื่นชมและพูดคุยกันอย่างจริงใจ แต่ฉู่เนี่ยนซีกลับไม่รู้สึกดีกับคำสรรเสริญเยินยอเหล่านั้นเลยแม้แต่น้อย เอาแต่ทำสีหน้าเรียบเฉย ซึ่งทำให้ทุกคนนางในทางที่สูงส่งมากขึ้น มีเพียงฉู่เนี่ยนซีเท่านั้นที่รู้ว่าตัวเองเพิ่งยืมบทกวีของหลี่ไป๋มาใช้ แต่ถึงจะอธิบายไปก็กลัวคนจะคิดว่าตัวเองบ้า “เจ้าไม่จำเป็นต้องชมข้าหรอก ฉู่หว่านเอ๋อร์บอกว่าข้าลอกผลงานมา ซึ่งนางก็พูดถูก เพราะนี่เป็นบทกวีของปรมาจารย์จริง ๆ เราพบกันในความฝัน
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 163
ผู้คนรอบ ๆ ที่เห็นไม่อาจละสายตาแห่งความอิจฉาไปได้ พวกเขาไม่ได้วิจารณ์เรื่องรสนิยมประหลาด ของอ๋องหลีอีกต่อไป แต่กลับยกย่องความรักของอ๋องหลีที่มีต่อภรรยาด้วยความประหลาดใจ ฉู่เนี่ยนซีตระหนักได้ว่าบางทีเย่เฟยหลีอาจจะแค่พยายามอวด อย่างไรก็ตาม นางขี้คร้านเกินกว่าจะสนใจซ่างกวานเยียน ดังนั้นมันก็คงจะดีกว่าที่ครั้งนี้พวกนางไม่ได้กลับด้วยกัน คิดได้เช่นนั้น นางก็ผ่อนคลายร่างกายที่ตึงเครียดของตัวเอง ซึ่งทำให้เย่เฟยหลียิ้มมุมปาก จากนั้นจึงส่งเสียงเร่งม้าแล้วควบไปข้างหน้า ซ่างกวานเยียนกัดฟันแน่น เล็บของนางจิกเข้าเนื้อ พลางจ้องมองคนทั้งคู่ที่เริ่มห่างไกลออกไป และเหม่อลอยอยู่เช่นนั้นเป็นเวลานาน จนกระทั่งมีเสียงบุรุษดังมาจากด้านหลัง “เจ้าบอกว่าเย่เฟยหลีชอบเจ้าไม่ใช่หรือ? ดูเหมือนวันนี้จะไม่เป็นเช่นนั้นนะ” ซ่างกวานเยียนหันกลับมามองดวงตาเย้าแหย่ของเย่เหลียน คิ้วขมวดมุ่น “ท่านอ๋องเหลียนเองก็เกลียดฉู่เนี่ยนซีไม่ใช่หรือ? วันนี้ดูท่าจะไม่เป็นเช่นนั้นนะเพคะ!” คิงเหลียนหยุดยิ้มในทันใดและเปลี่ยนเป็นสีหน้าเย็นชา พลางเอามือบีบคอของนางแน่น “ใครให้เจ้าบังอาจมาพูดกับข้าเช่นนี้?” ซ่างกวานเยียนรู้สึกว่
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 164
เย่เฟยหลีตบฉู่เนี่ยนซีเบา ๆ เพื่อเรียกนาง ฉู่เนี่ยนซีลืมตาขึ้นช้า ๆ “อืม...ถึงแล้วหรือ?” พูดจบ นางก็บิดขี้เกียจและกำลังจะลงจากรถม้า แต่เมื่อเห็นป้ายหน้าประตูนางก็ถึงกับตะลึง จากนั้นเสียงของเย่เฟยหลีก็ดังขึ้น “ท่านพ่อตาไม่สบาย ข้าก็เลยพาเจ้าตรงมาที่นี่เลย” ฉู่เนี่ยนซีเพิกเฉยต่อเสียงเรียกของเย่เฟยหลี เมื่อนางได้ยินว่ามหาเสนาบดีฉู่ป่วย และรีบกระโดดลงจากรถม้าทันที ตามด้วยเย่เฟยหลีที่ตามมาอย่างใกล้ชิด เนื่องจากสถานะของฉู่เนี่ยนซี ระหว่างทางจึงไม่มีใครหยุดนาง ทั้งสองถามหามหาเสนาบดีฉู่ จากนั้นจึงรีบเดินไปยังที่หมายโดยเร็ว ก่อนจะเข้าไปในห้อง ก็ได้ยินเสียงของฉู่เจี้ยนอี้ดังมาจากข้างใน “ท่านพ่อ เหตุใดถึงไม่ให้น้องหญิงมาดูหน่อยล่ะขอรับ?” “นั่นสิ เมื่อตอนบ่ายเราไปหาท่านหมอเทวดาซานเซิงที่หอการแพทย์แต่เขาก็บอกว่าเดือนนี้รักษาไปสามคนแล้ว ขอไม่รับคนไข้เพิ่ม แต่ฝีมือของน้องหญิงก็ไม่เป็นสองรองใครนะ อย่าดูถูกนางเชียว” แต่สะใภ้ใหญ่จ้าวม่อเหยียนที่อยู่อีกฝั่งก็โน้มน้าวอย่างอดทนเช่นกัน “ข้ารู้จักร่างกายของท่านพ่อดีที่สุด ท่านแค่เหนื่อยนิดหน่อยเท่านั้นเอง เหตุใดต้องถ่อไปหาหมอเทวดาซานเซิงห
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 165
ยิ่งฉู่เนี่ยนซีพูดก็ยิ่งรู้สึกโมโห แม้ใบหน้าของเขาจะซีดเซียวเพียงใด แต่ปากก็ยังบอกว่าไม่เป็นไร เพียงเพื่อให้นางวางใจ ทันใดนั้นความรู้สึกบางอย่างที่อธิบายไม่ได้ก็เกิดขึ้นในใจของนาง พูดจบ ความรู้สึกที่ว่าก็คือความปวดใจที่แล่นเข้ามาถาโถมใส่ พลันทำให้ขอบตานางเริ่มแดงโดยไม่รู้ตัว นี่เป็นครั้งแรกที่ทุกคนเห็นท่าทางเช่นนี้ของฉู่เนี่ยนซี หลังจากที่นางออกเรือนไป แม้แต่ตอนที่ไทเฮาทำพิธีเซ่นไหว้ครั้งก่อน ขนาดกำลังจะถูกโยนเข้าเตาไฟอยู่รอมร่อ นางก็ยังไม่มีท่าทางเช่นนี้ นั่นจึงทำให้ทุกคนในห้องตื่นตระหนก เย่เฟยหลีขมวดคิ้วและตบหลังนางเบา ๆ ปลอบใจนางอย่างเงียบ ๆ เมื่อมหาเสนาบดีฉู่เห็นท่าทางของลูกสาว เขาก็ทำท่าเหมือนเด็กที่ทำผิดทันที “พ่อผิดไปแล้ว! แค่ก แค่ก...พ่อไม่ควรปิดบังเจ้าเลย! แค่ก แค่ก...ครั้งหน้าพ่อจะไม่ทำอีกแล้ว!” ฉู่เนี่ยนซีเงยหน้าขึ้น หายใจเข้าลึก ๆ แล้วมองไปที่มหาเสนาบดีฉู่อีกครั้ง “เราเป็นครอบครัวเดียวกัน ข้าเป็นลูกสาวของท่าน ไม่ใช่แค่ตอนที่ท่านร่ำรวยมีอำนาจเท่านั้น แม้ท่านจะตกอยู่ในอันตราย ข้าก็ยังคงเป็นลูกของท่าน” “ดังนั้นถ้าเกิดเรื่องไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ต้องบอกข้า!” “ได้! ไ
บทล่าสุด
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 550
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 549
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 548
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 547
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 546
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 545
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 544
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 543
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 542
