เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 697
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-07-29 17:00:00
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 698
“ไสหัวไป!”ฉินชีหู่จ้องฝูงชนด้วยแววตาดุร้าย “ใครกล้าแย่งกับข้า ข้าจะบีบมันจนอุจจาระออกมาเลยคอยดู!”ได้ยินคำพูดของฉินชีหู่แล้ว ฝูงชนต่างก็ทำหน้าหมดคำพูดใบหน้าของหยุนเจิงยิ้มขมขื่น ทว่าในใจกลับทอดถอนใจสุดขีดคนเหล่านี้ล้วนแต่เป็นวีรบุรุษเลือดร้อน!นำทหารม้าไปเผากระโจมของศัตรูไม่ต่างอะไรกับการวอนหาที่ตาย!ถึงแม้จะเผากระโจมค่ายของศัตรูได้สำเร็จ แต่โอกาสที่จะรอดออกมานั้นก็น้อยมากเช่นกันนี่มันใช่การแย่งผลงานเสียที่ไหน!นี่มันแย่งกันพาคนไปตาย เพื่อหาทางรอดให้กับกองทหารใหญ่หลายหมื่นนายชัดๆ!“ท่านอ๋อง การเป็นห่วงชีวิตของทหารนั้นเป็นเรื่องดี! ทว่าบัดนี้ต้องรีบตัดสินใจ!”ตู๋กูเช่อมองหยุนเจิงด้วยสีหน้าจริงจัง “เรายอมอ่อนมือให้ ก็ไม่อาจปล่อยโอกาสนี้หลุดไป! ถึงแม้นี่จะเป็นกับดัก เราก็ต้องลองดูสักตั้ง!”ตู๋กูเช่อจะไม่เข้าใจได้อย่างไร การที่ทหารม้าสองพันนายออกไปโจมตี นั่นเท่ากับตายสถานเดียวทว่าหากนี่เป็นความผิดพลาดของศัตรูล่ะ หากรอให้ศัตรูรู้ตัว พวกเขาก็จะพลาดโอกาสนี้ไปทันที และจะต้องเสียใจภายหลังมากแน่นอนความเมตตาสั่งการทหารไม่ได้!สงครามไม่มีผู้ใดไม่ตาย!จะเป็นกับดักหรือไม่ต้องกระ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-07-30องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 699
หยุนเจิงมือไขว้หลัง ยืนครุ่นคิดอยู่บนป้อมเมืองประตูเหนือตามลำพังถึงแม้จะผ่านสิ้นปีมาแล้ว แต่ตอนนี้ซั่วเป่ยก็ยังคงหนาวเหน็บอยู่ลมเย็นพัดกระทบใบหน้า ทำให้หยุนเจิงตัวแข็งเล็กน้อยความหนาวเย็นไม่ได้ลบล้างความคิดมากของหยุนเจิงเลยเขาพลางกวาดมองกระโจมค่ายของกองทหารใหญ่เป่ยหวนพลางครุ่นคิดไม่หยุดไม่รู้ตั้งแต่เมื่อใด เมี่ยวอินก็มาถึงข้างหลังหยุนเจิงแล้ว“ยังคิดหาวิธีไม่ได้หรือ?”เสียงของเมี่ยวอินดังขึ้นจากข้างหลังหยุนเจิงเห็นได้ชัดว่าเสิ่นลั่วเยี่ยนได้บอกนางแล้วว่าหยุนเจิงกำลังสับสนอยู่หยุนเจิงพยักหน้าเบาๆ “เจียเหยาครั้งนี้ ลำบากมากจริงๆ!”เมี่ยวอินเดินเข้าไปยืนขนาบข้างหยุนเจิง แล้วเอียงศีรษะมองหยุนเจิง “เจ้าอยากลองฟังความคิดเห็นของข้าหรือไม่?”“เจ้ามีวิธีนั้นหรือ?” หยุนเจิงมองเมี่ยวอินอย่างสงสัย“ไม่มี”เมี่ยวอินส่ายศีรษะยิ้มขมขื่น “เจ้ายังไม่มีวิธีที่ดีเลย ข้าจะมีวิธีได้อย่างไร? ข้าเพียงแค่มีความคิดเห็นเล็กน้อยเท่านั้น”“หืม?” หยุนเจิงหรี่ตาลงเล็กน้อย แล้วกล่าวอย่างสนใจ “ว่ามาซิ”เมี่ยวอินมองไปที่ค่ายใหญ่เป่ยหวนที่อยู่ไกลออกไป แล้วเอ่ยยิ้มขมขื่น “ข้ารู้สึกว่า พวกเจ้าทุกคนอ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-07-30องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 700
ด้วยอุปนิสัยของเจียเหยาแล้ว สิ่งที่เมี่ยวอินกังวลอาจเป็นจริงก็เป็นได้!หากไม่ใช่เพราะเมี่ยวอิน เขาอาจไม่สามารถนึกถึงเรื่องนี้ก็เป็นได้หยุนเจิงครุ่นคิดอยู่เงียบๆ สายตากวาดมองไปที่ค่ายใหญ่เป่ยหวนไม่หยุดหลังจากที่ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง หัวใจของหยุนเจิงก็กระตุกวูบอีกครั้ง“ไปกันเถอะ ไปที่ป้อมเมืองประตูใต้!”หยุนเจิงรู้สึกตื่นเต้น น้ำเสียงยิ่งสูงขึ้นกว่าเดิมหืม?เขามีวิธีแล้ว?เมี่ยวอินมองหยุนเจิงด้วยความสงสัย แล้วรีบตามไปไม่นาน ทั้งสองก็มาถึงป้อมเมืองประตูใต้หยุนเจิงกวาดมองรอบๆ หนหนึ่ง จากนั้นเรียกทหารเฝ้าเมืองมาคนหนึ่งสั่งให้เขาไปเรียกแม่ทัพให้มาที่ป้อมเมืองประตูใต้“เจ้ามีวิธีแล้ว?”เมี่ยวอินสงสัย ในตาเต็มไปด้วยความอยากรู้ไม่หรอกกระมัง?สถานการณ์เช่นนี้ เขายังคิดหาวิธีได้นั้นหรือ?“ไม่รู้ว่าเป็นวิธีหรือไม่ ต้องถามก่อนถึงจะรู้!”หยุนเจิงกำหมัดแน่น ดูลนลานเล็กน้อยเมี่ยวอินสงสัยมาก ทว่าเห็นว่าหยุนเจิงไม่ได้ให้คำตอบชัดเจน จึงไม่ได้ถามต่อไปไม่นาน แม่ทัพที่ถูกหยุนเจิงเรียกก็มาถึง“ผู้ใดที่เคยอยู่ที่ชายแดนกู้ แล้วเข้าในรอบๆ ชายแดนกู้บ้าง?”ฝูงชนยังไม่ทันได้เอ่ยปากถาม ห
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-07-30องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 701
ยามอัสดง เจียเหยาได้รับจดหมายที่หยุนเจิงให้คนยิงธนูส่งมาหน้าค่ายกลของพวกเขา“คืนนี้ข้าจะฝ่าวงล้อม เจ้าเตรียมตัวให้พร้อมล่ะ!”บนจดหมายของหยุนเจิงมีเพียงคำพูดประโยคง่ายๆ ประโยคเดียวเจียเหยาส่งมอบจดหมายให้กับปานปู้ แล้วยิ้มชั่วร้าย “หยุนเจิงเองก็เริ่มเล่นกลกับเราแล้ว!”ฝ่าวงล้อมคืนนี้?หยุนเจิงจงใจบอกเวลาเพื่อทำให้ตนสับสนนั้นรึ?นี่ดูเหมือนวิธีการแปลกๆ ของหยุนเจิง!“หยุนเจิงน่าจะตั้งใจทำให้เราสับสน”ปานปู้เองก็วิเคราะห์ในทางเดียวกัน “แต่ทว่า เราก็ต้องระวัง! เพราะเราเสียเปรียบให้กับหยุนเจิงมาหลายครั้งแล้ว ในที่สุดครั้งนี้ก็มีโอกาสล้อมเขาไว้ในชายแดนกู้ได้แล้ว ต้องห้ามทำให้เขาหลุดไปได้!”เมื่อเอ่ยถึงหยุนเจิง ปานปู้ก็แค้นกัดฟันกรอบตั้งแต่เริ่มรบมา พวกเขาสูญเสียกองทหารไปหนึ่งแสนนาย!แถมเจ็ดหมื่นนายยังตกอยู่ในมือของหยุนเจิงด้วย!หยุนเจิงกลายเป็นฝันร้ายของเขาไปแล้วด้วยซ้ำ!เขาเพียงแค่อยากจับตัวหยุนเจิงให้ได้ เพียงแค่อยากปรากฏตัวตรงหน้าหยุนเจิงด้วยท่าทีของผู้ชนะ!“อื้ม!”เจียเหยาพยักหน้าเล็กน้อย กล่าวด้วยแววตาเป็นประกายว่า “ครั้งนี้เพราะคนของพวกเขาช่วยเอาไว้ เราถึงสามารถล้อมพวกเข
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-07-30องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 702
“ข้าขี้เกียจ!”หยุนเจิงปฏิเสธทันใด “เราตะโกนคุยกันก็พอ!”“ไอ้คนขี้ขลาด!”เจียเหยาตะโกนเสียงดัง“ข้าขี้ขลาด แล้วทำไม?”หยุนเจิงไม่แยแส ส่งสายตาให้กับอวี๋ซื่อจงพวกเขา “เริ่มได้!”อวี๋ซื่อจงมองหยุนเจิงอย่างลำบากใจ “องค์ชาย ตะโกนกลางที่สาธารณะเช่นนี้จะทำให้องค์ชายเสีย…”“เหลวไหล!”หยุนเจิงโบกมือ “บอกให้ตะโกนก็ตะโกน! เร็วเข้า!”อวี๋ซื่อจงหมดหนทาง ทำได้เพียงนำคนร้อยคนตะโกนออกไปว่า “หากข้าฝ่าวงล้อมได้สำเร็จ ข้าก็ไม่ต้องการให้เจ้าครองตัวเพื่อข้าหรอก เจ้าเพียงแค่ระบำให้ข้าดูสักรอบเป็นพอ!”อวี๋ซื่อจงและคนอื่นตะโกนเสียงดังฟังชัดอย่าว่าแต่เจียเหยาที่อยู่ห่างจากป้อมเมืองไม่ไกล แม้แต่คนที่อยู่ในฐานค่ายพวกนั้นก็ยังได้ยินเจียเหยารู้ทั้งรู้ว่าหยุนเจิงจงใจทำให้ตนเสียอารมณ์ แต่ก็ยังโมโหกับคำพูดของหยุนเจิงอยู่ดีเดิมนางคิดว่าหยุนเจิงจะบอกว่าอ่านแผนการของตนออกแล้วอะไรทำนองนั้นแต่คาดไม่ถึงว่าหยุนเจิงจะพูดคำพูดนี้ออกมาระบำนั้นหรือ?ไอ้สารเลวไร้ยางอาย!กล้าบอกให้นางที่เป็นองค์หญิงแห่งเป่ยหวนระบำต่อหน้าสาธารณะเชียวรึ?“ไร้ยางอาย!”เจียเหยาตะคอกด้วยความโกรธ “หยุนเจิง เจ้ารอก่อนเถอะ! ข้าจะ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-07-31องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 703
ย่ำค่ำทหารม้าต้าเฉียนเริ่มเคลื่อนพลออกทางประตูตะวันออกเพื่อแสร้งโจมตีปีกซ้ายของเป่ยหวนแต่ทว่า ทหารม้าต้าเฉียนระมัดระวังตัวเกินไปคนกลุ่มหนึ่งจุดไฟไม่กี่แท่ง เพิ่งออกไปได้ไม่ไกล ก็ย้อนกลับมาแล้วโจมตีปลอมๆ อยู่หลายหน ก็ล้วนแต่ออกจากประตูตะวันออกได้ไม่ถึงสองร้อยจั้ง ก็ย้อนกลับมาแล้วหลายครั้งที่ทหารใหญ่ปีกซ้ายของเป่ยหวนกำลังเตรียมจะโจมตี ทหารม้าต้าเฉียนก็หนีไปอีกแล้วไปๆ มาๆ เช่นนี้ ทำเอาทหารม้าเป่ยหวนเองก็รู้สึกเหนื่อยกายเหนื่อยใจทว่าทหารม้าต้าเฉียนกลับดูมีความสุขและไม่เหนื่อยเลยในขณะเดียวกัน อาหลู่ไถทางประตูใต้ก็เผชิญกับสถานการณ์เดียวกันกลุ่มกองไฟส่องสว่างค่ายของพวกเขา และทหารต้าเฉียนก็ตะโกนสั่งให้โจมตีสั่งให้ฆ่าเป็นครั้งคราวทว่าทุกครั้งก็เป็นเพียงการหลอกเหมือนฟ้าร้องเสียงดัง แต่ฝนกลับตกนิดเดียวอาหลู่ไถเองก็ตระหนักได้แล้วว่าต้าเฉียนกำลังแสร้งโจมตีอยู่ จึงแค่สั่งให้ทหารระมัดระวังตัว แต่ไม่ต้องเข้าโจมตีก่อนหน้านี้เขาสั่งให้คนขุดหลุมฝังม้าไว้หลายหลุม และไม่เกรงกลัวว่าทหารม้าต้าเฉียนจะโจมตีเลยแม้แต่น้อยเพียงแค่ทหารราบของต้าเฉียนพวกนี้ จะโจมตีมาอย่างไร เขาก็ไม่กลัว!เ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-07-31องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 704
แต่ถึงกระนั้น เป่ยหวนก็ยังส่งทหารม้าจำนวนน้อยออกไปตั้งรับการโจมตีเช่นเดิมตามคาด ทหารม้าต้าเฉียนไม่ทันมาถึงเขตที่สามารถยิงธนูถึงได้ก็ย้อนกลับไปอีกแล้วทหารม้าเป่ยหวนขี้เกียจไล่ตามไป เพราะอย่างไรถึงเวลาที่พวกเขาไล่ตามไป กองทหารศัตรูก็กลับเข้าเมืองไปแล้วถูกทรมานอยู่เช่นนี้ตลอดทั้งคืน ทหารม้าเป่ยหวนเริ่มก่นด่าตั้งนานแล้วหากไม่ใช่เพราะเจียเหยาสั่งให้พวกเขาห้ามโจมตีเมืองล่ะก็ พวกเขาคงบุกโจมตีทหารม้าต้าเฉียนที่น่ารำคาญเหมือนแมลงวันแล้ว“ขี้ขลาด!”“ไอ้พวกขี้ขลาด!”“พวกไร้ประโยชน์ รู้จักเพียงวิ่งหนี!”ทหารม้าเป่ยหวนตะโกนด่าทว่าทหารต้าเฉียนเพียงแค่ส่งเสียงหัวเราะ มีบางคนที่โต้กลับบ้าง แต่ทว่าก็ถูกเสียงหัวเราะจากคนหมู่มากกลบมิดแต่ทว่าต่างจากครั้งก่อนครั้งนี้ ตอนที่ทหารม้าต้าเฉียนวิ่งกลับไป มีทหารม้าหลายสิบนายวิ่งเข้าไปในความมืดที่กองไฟส่องไปไม่ถึงอย่างรวดเร็ว จากนั้นค่อยๆ ชะลอความเร็ว แล้วเดินทางชิดกำแพงเมืองไปรวมตัวกันที่ทางตะวันออกเฉียงใต้พวกเขาหายไปในความมืดไม่นาน ก็มีทหารม้าต้าเฉียนกลุ่มใหญ่พุ่งออกมาในเมืองเหมือนก่อนหน้าที่เป็นการกระทำหลอกๆ เหมือนฟ้าร้องเสียงดัง แต่ฝนตกน
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-07-31องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 705
เช้าตรู่ตามด้วยท้องฟ้าที่สว่างเจิดจ้าขึ้น ทหารต้าเฉียนก็หยุดการเคลื่อนไหวหลังจากที่ทรมานอยู่ทั้งคืน ถึงแม้มีคนมากมายที่ไม่แม้แต่จะป้องกันตัว ทว่าเมื่อคืนเสียงดังมากจริงๆแทบจะไม่มีผู้ใดสามารถนอนหลับได้เลยบัดนี้ ในที่สุดทหารต้าเฉียนก็หยุดลงแล้วหลังจากที่อาหลู่ไถสั่งให้คนตั้งหม้อทำกับข้าวแล้ว ตนพลันวิ่งกลับเข้าไปในกระโจมเพื่อพักสายตาฟ้าสว่างแล้วพวกเขาไม่ได้หลับได้นอนมาทั้งคืน ทหารต้าเฉียนที่ชายแดนกู้ก็ต้องไม่ได้หลับเหมือนกันแน่นอนตอนนี้ ทหารต้าเฉียนน่าจะไม่มารบกวนแล้วควรนอนพักสักงีบ!ไม่เช่นนั้น เกรงว่าคืนนี้ทหารต้าเฉียนคงต้องมารบกวนอีกเป็นแน่“ไอ้พวกขี้ขลาด ดูซิว่าพวกเจ้าจะทำเช่นนี้ได้อีกนานแค่ไหน!”อาหลู่ไถบ่น แล้วนอนพักในกระโจมทหารส่วนใหญ่ก็เลือกที่จะนอนหลับพักผ่อนที่กระโจมเหมือนอาหลู่ไถโดยเฉพาะกลุ่มทหารที่อยู่ส่วนกลางเพราะส่วนหน้าและส่วนท้ายยังมีทหารคอยเฝ้าอยู่ หากคนต้าเฉียนจะบุกโจมตีเข้ามา ก็ต้องผ่านกองทหารส่วนหน้าและส่วนท้ายก่อนกองทหารส่วนกลางปลอดภัยมาก ถึงขนาดไม่จำเป็นต้องลาดตระเวนเลยด้วยซ้ำหลังจากไม่ได้หลับมาทั้งคืน คนมากมายเข้าไปในกระโจมได้ไม่นานก็น
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-07-31
บทล่าสุด
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1406
หยุนเจิงกลับมาจากโรงงานผลิตอาวุธ เพียงแค่เดินมาถึงหน้าจวนอ๋อง ก็ได้ยินเสียงโหวกเหวกวุ่นวายดังมาจากในจวน พอเข้าไปในจวนตามคาด เขาเห็นเหล่าเด็กซนกำลังเล่นกันอย่างสนุกสนานอยู่ในลานหน้า ลูกชายสองคนกับลูกสาวหนึ่งคนของฉินชีหู่ รวมถึงลูกชายของอดีตรัชทายาท มาที่จวน และกำลังเล่นปาหิมะกับเสิ่นเนี่ยนฉือและฉีเหยียน เด็กๆ เหล่านั้นต่างสวมเสื้อผ้าหนาเตอะเหมือนหมี แม้จะล้มลงบนพื้นหิมะก็ไม่รู้สึกเจ็บ “คารวะฝ่าบาท!” เมื่อเห็นหยุนเจิงกลับมา อาจารย์ที่คอยดูแลเด็กๆ รีบเข้ามาคารวะ “พอเถอะ ข้าบอกกี่ครั้งแล้วว่าอยู่ในจวนไม่ต้องเคร่งขนาดนั้น” หยุนเจิงโบกมือพลางถามว่า “พี่สะใภ้ตระกูลฉินมาที่นี่แล้วหรือ?” “เจ้าค่ะ” ซินเซิงยิ้มบางๆ ขณะช่วยปัดหิมะออกจากเสื้อหยุนเจิง พลางตอบว่า “ช่วงบ่ายฮูหยินฉินก็มากับเด็กๆ ตอนนี้คงเล่นไพ่นกกระจอกกับเหล่าพระชายาอยู่” หยุนเจิงว่า “เช่นนั้นข้าไปดูสักหน่อย เจ้าเฝ้าเด็กๆ ไว้ อย่าให้พวกเขาเล่นจนเหงื่อออกมากนัก” “บ่าวทราบแล้วเจ้าค่ะ” ซินเซิงพยักหน้าเบาๆ หยุนเจิงมองดูเด็กซนที่กำลังเล่นอย่างบ้าคลั่ง และครุ่นคิดในใจว่าจะให้พวกเขาทำ “การบ้านช่วงปิดเทอม
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1405
ตลอดสองวันที่ผ่านมา เจียเหยาเจรจากับกุ่ยฟางอย่างต่อเนื่อง แม้ว่าข้อเสนอจากกุ่ยฟางจะเกินกว่าเงื่อนไขขั้นต่ำที่เจียเหยากำหนดไว้ในใจแล้ว แต่นางยังไม่พอใจ นางต้องการต่อรองเพื่อให้ได้ทรัพยากรมากขึ้น แม้เพียงเล็กน้อยก็ยังดีกว่า จุดที่ยังคงเจรจากันไม่ลงตัวอยู่ที่ค่าชดเชยจากสงครามและจำนวนบรรณาการ กุ่ยฟางแสดงเจตนาอย่างชัดเจน หากต้องการค่าชดเชยเพิ่ม จำนวนบรรณาการจะต้องลดลง แต่ในเรื่องจำนวนบรรณาการ เจียเหยาไม่ยอมอ่อนข้อเลย ในที่สุด กุ่ยฟางจำต้องยอมรับข้อกำหนดของเจียเหยาในการถวายบรรณาการตามจำนวนที่นางระบุ ส่วนค่าชดเชยที่กุ่ยฟางสามารถมอบให้ได้ เมื่อคำนวณแล้วอยู่ที่ประมาณร้อยละสี่สิบห้าของข้อเรียกร้องเริ่มต้นของเจียเหยา ผลลัพธ์นี้แม้ไม่ใช่สิ่งที่นางคาดหวังไว้ แต่ก็ดีกว่าที่เจียเหยาประเมินไว้ไม่น้อย เมื่อการเจรจาสิ้นสุด เจียเหยาถอนหายใจยาวด้วยความโล่งใจ ด้วยทรัพยากรเหล่านี้ ประชาชนแห่งเป่ยหวนจะผ่านฤดูหนาวนี้ไปได้อย่างไม่ลำบากนัก “องค์หญิง เหตุใดท่านจึงไม่ยอมอ่อนข้อในเรื่องบรรณาการ?” เกออาซูถามด้วยความไม่เข้าใจ “หากเรายอมลดเงื่อนไขเรื่องบรรณาการ เราก็จะได้สิ่งอื่นเพ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1404
ทว่า สำหรับเจียเหยาในตอนนี้ นี่อาจไม่ใช่เรื่องดีนัก เมื่อผู้ที่เข้าร่วมเจรจาจากกุ่ยฟางมีหลายคน ความเห็นของพวกเขาอาจไม่ตรงกัน การดึงกลยุทธ์นี้อาจทำให้เสียเวลาเพิ่มขึ้น เจียเหยารู้สึกกังวลในใจ แต่ใบหน้ายังคงเรียบเฉย “ท่านทูตเชิญนั่งก่อน ข้ามีเรื่องสำคัญต้องจัดการเสียก่อน!” กล่าวจบ เจียเหยาก็ก้มหน้าก้มตาเขียนจดหมายต่อ แต่ความคิดของเจียเหยาในตอนนี้ไม่ได้อยู่ที่จดหมายอีกแล้ว นางดูเหมือนกำลังเขียนจดหมาย แต่แท้จริงแล้วกำลังกดดันอาเคอถูและคณะ นางรู้ว่าชื่อเหยียนต้องมอบอำนาจในการเจรจาบางส่วนให้แก่อาเคอถูและคณะ สิ่งที่นางต้องทำคือการกดดันคณะทูตกุ่ยฟางเพื่อให้ได้ผลประโยชน์มากยิ่งขึ้น การกระทำของเจียเหยาส่งผลอย่างชัดเจน เมื่อเห็นว่าเจียเหยาดูเหมือนไม่ได้รีบร้อนเจรจาเลย สมาชิกในคณะทูตกุ่ยฟางก็เริ่มมองตากันไปมา สุดท้าย สายตาของทุกคนต่างหันไปที่มู่ลี่จวี เห็นได้ชัดว่ามู่ลี่จวีเป็นผู้คุมการเจรจาครั้งนี้ มู่ลี่จวีรู้สึกโกรธกับความเย็นชาของเจียเหยา แต่เขารู้ดีว่าพวกเขาไม่มีสิทธิ์แสดงความไม่พอใจต่อหน้านาง ชื่อเหยียนมอบอำนาจให้เขาตัดสินใจในบางเรื่องได้จริง แต่ใ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1403
เจียเหยาตัดสินใจหยุดการเคลื่อนทัพต่อ กองทหารของพวกนางถูกส่งออกไปกวาดต้อนทรัพยากร ดินแดนที่พวกนางเข้ายึดครองในตอนนี้เกินกว่าห้าร้อยลี้ไปนานแล้ว แต่เจียเหยาตั้งใจเพียงให้ทัวฮวนและกองทหารยึดครองดินแดนของกุ่ยฟางเพียงสามร้อยลี้ตามเงื่อนไขขั้นต่ำของหยุนเจิงเท่านั้น การยึดครองดินแดนมากกว่านี้ ไม่เพียงเพื่อกวาดต้อนทรัพยากรและกดดันชื่อเหยียน แต่ยังเพื่อเพิ่มอำนาจต่อรองในเจรจา ท้ายที่สุด หากนางยอมคืนดินแดนบางส่วนให้ชื่อเหยียน ชื่อเหยียนก็จะไม่สามารถเรียกร้องเงื่อนไขอื่นได้อย่างเข้มงวดนัก ดังที่เจียเหยากล่าวไว้ นางกับหยุนเจิงเป็นคนประเภทเดียวกัน และในตอนนี้ ชื่อเหยียนก็ดูคล้ายกับสถานการณ์ของนางเมื่อก่อนที่ถูกหยุนเจิงกดดันจนถึงทางตัน เพราะเหตุนี้ เจียเหยาจึงเข้าใจจิตใจของชื่อเหยียนได้อย่างทะลุปรุโปร่ง เจียเหยาเคยคิดอยากเป็นผู้พิฆาตมังกร แต่สุดท้ายนางกลับกลายเป็นมังกรร้ายเสียเอง สองวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เจียเหยาจะได้รับคำตอบจากชื่อเหยียน นางกลับได้รับข่าวจากหยุนเจิงผ่านเหยี่ยวขาว “รีบกลับมา ก่อนสิ้นปีมาพบข้าที่ติ้งเป่ย” ข้อความจากหยุนเจิงสั้นมาก เมื่
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1402
“ตกลง เช่นนั้นข้าจะให้โอกาสพวกเจ้าอีกครั้ง!” เจียเหยากล่าวพลางค่อยๆ ลุกขึ้นยืน กุ่ยฟางต้องยอมสวามิภักดิ์และถวายบรรณาการอย่างแน่นอน แต่จำนวนบรรณาการต้องเพิ่มขึ้นอีกร้อยละห้าสิบพร้อมกันนี้ กุ่ยฟางต้องเปิดการค้าเสรีกับต้าเฉียนและเป่ยหวน นอกจากนี้ กุ่ยฟางต้องชดเชยความเสียหายที่เป่ยหวนและต้าเฉียนได้รับจากศึกครั้งนี้ โดยจ่ายชดเชยเป็นทองคำ 100,000 ตำลึง แกะ 100,000 ตัว วัว 30,000 ตัว ม้า 10,000 ตัว และเสบียงอาหาร 4 ล้านตัน และเพื่อเป็นการตอบแทน เจียเหยาจะไม่เรียกร้องให้กุ่ยฟางยกดินแดน 500 ลี้ แต่ลดลงเหลือเพียง 300 ลี้เท่านั้น! ส่วนข้อที่ให้กุ่ยฟางถวายหญิงงาม 100 คนแก่ต้าเฉียนนั้น เจียเหยาได้ยกเว้นให้โดยตรง สำหรับเงื่อนไขปลีกย่อยอื่นๆ เจียเหยาก็ยอมรับตามที่กุ่ยฟางเสนอมา เมื่อได้ยินเงื่อนไขของเจียเหยา อาเคอถูรู้สึกราวกับสมองของตนกำลังอื้ออึง การเพิ่มบรรณาการขึ้นร้อยละห้าสิบยังพอว่า แต่เจียเหยากลับเรียกร้องให้กุ่ยฟางจ่ายค่าชดเชยจำนวนมหาศาลในคราวเดียว? อย่าว่าแต่ปศุสัตว์และเสบียงเลย เพียงแค่ทองคำ 100,000 ตำลึง กุ่ยฟางก็แทบจะสิ้นเนื้อประดาตัว ทองคำ 100,000 ตำลึง
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1401
กุ่ยฟางแม้ว่าขณะนี้ดินแดนกุ่ยฟางจะเต็มไปด้วยหิมะที่ปกคลุมไปทั่ว แต่เจียเหยาก็ยังไม่หยุดการเคลื่อนทัพ ด้วยผลจากสิ่งที่พวกเขายึดได้ระหว่างทาง กองทัพของพวกเขาจึงไม่มีใครต้องทนหนาว ทว่าความหนาวเย็นของอากาศยังคงสร้างความลำบากไม่น้อยให้กับพวกเขา ทัวฮวนและจู่หลู่ได้เสนอให้เจียเหยารับคำขอเจรจาของชื่อเหยียนหลายครั้ง แต่เจียเหยาก็ไม่ได้สนใจในตอนนี้ กองทัพของพวกเขาอยู่ห่างจากเมืองหลวงของกุ่ยฟางไม่ถึงหนึ่งร้อยลี้แล้ว! เมื่อเผชิญกับกองทัพที่ประชิดเข้ามา ชื่อเหยียนจึงส่งคนมาเจรจาขอสงบศึกอีกครั้ง ครั้งนี้ เจียเหยาไม่ได้ขับไล่คนที่ชื่อเหยียนส่งมาอีก เจียเหยาได้พบกับอาเคอถูในกระโจมใหญ่ เมื่ออาเคอถูถูกนำตัวเข้ามา เจียเหยากำลังใช้มีดเล็กๆ ตัดเนื้อแกะชิ้นร้อนๆ จากขาแกะส่งเข้าปาก ข้างกายของนาง เกออาซูยืนอยู่พร้อมถือดาบในมือ อาเคอถูไม่ทราบว่าเนื้อแกะนั้นอร่อยเพียงใด แต่เจียเหยากลับดูเหมือนกำลังเพลิดเพลินอย่างมาก “ข้าน้อยคารวะองค์หญิงเจียเหยา!” อาเคอถูคุกเข่าลงข้างหนึ่งเพื่อถวายคำนับเจียเหยา เจียเหยาช้อนตามองเล็กน้อย มองอาเคอถูอย่างเรียบเฉย “เจ้าควรเรียกข้าว่า ‘องค์หญิ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1400
ฤดูหนาวอันยาวนาน พวกเขามีสิ่งที่ต้องเตรียมการมากมาย หยุนเจิงเดินหาอยู่ในค่ายอยู่นาน จึงเจอฉินชีหู่ในโรงตีเหล็กของค่าย เมื่อเห็นหยุนเจิง ฉินชีหู่ก็รีบถือกระบองหนามที่เขาสั่งการตีด้วยตัวเองเข้ามาหา พลางกล่าวด้วยความภูมิใจ “น้องชาย เจ้าช่างมาถูกเวลา! มาดูอาวุธใหม่ของข้าหน่อยสิ!” “ข้าดูซิ” หยุนเจิงรับกระบองหนามมาจากมือของฉินชีหู่ เพียงแค่จับก็รู้สึกได้ถึงน้ำหนักมหาศาล แม้หยุนเจิงจะฝึกฝนร่างกายร่วมกับเมี่ยวอินมานาน แต่เมื่อถือกระบองหนามนี้ไว้ในมือก็ยังรู้สึกว่าหนักเกินกำลังเล็กน้อย “นี่คงหนักเจ็ดสิบจินได้กระมัง?” หยุนเจิงมองฉินชีหู่ด้วยความตกตะลึง “เจ็ดสิบแปดจิน!” ฉินชีหู่หัวเราะพลางกล่าวอย่างภาคภูมิใจ “นี่คืออาวุธที่หนักที่สุดในกองทัพแน่นอน!” ตอนนี้ฉินชีหู่หลงใหลในกระบองหนามชนิดนี้อย่างถอนตัวไม่ขึ้น ไม่ว่าจะเป็นดาบใหญ่หรือหอกยาว เมื่อเจอกระบองหนามของเขา ก็ต้องยอมแพ้ทั้งนั้น เพียงแค่ฟาดลงไปครั้งเดียว เกราะใดก็ป้องกันไม่ได้! เรียกได้ว่าเทพมาขวางก็กำจัดเทพ พระมาขวางก็กำจัดพระ!” “เจ้ามันแน่!” หยุนเจิงกล่าวเหน็บแนมพลางคืนกระบองหนามให้ฉินชีหู่ “ช่ว
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1399
เรื่องการอภิเษกสมรสกับเจียเหยา หยุนเจิงไม่ได้ให้ความสำคัญนัก พลังงานทั้งหมดของเขาทุ่มเทไปกับการเตรียมการกองทัพใหม่ สำหรับกองทัพกุยอี้ หยุนเจิงยังคงยึดหลักการเดิม คือ ในหนึ่งกองทัพต้องประกอบด้วยคนจากหลายแคว้น เพื่อให้พวกเขาตรวจสอบกันเองและป้องกันความวุ่นวายที่อาจเกิดขึ้น กองทัพกุยอี้สี่หมื่นนาย ถูกขยายมาจากกองกำลังหนึ่งหมื่นกว่าคนของฟู่เทียนเหยียนและพรรคพวก ผู้ที่สร้างผลงานจากศึกก่อนหน้านี้จะถูกแต่งตั้งให้เป็นนายทหารระดับกลางและล่าง ฟู่เทียนเหยียน ฮั่วกู้ จั่วเหริน และเกาเหอ ต่างก็นำกองกำลังหนึ่งหมื่นนาย ด้วยผลงานที่ยอดเยี่ยมของพวกเขาในศึกก่อนหน้า หยุนเจิงจึงจัดสรรม้าให้กองทัพกุยอี้หนึ่งหมื่นตัว และจัดตั้งกองทหารม้าห้าพันนาย ซึ่งสังกัดในกองกำลังของฟู่เทียนเหยียน หลังจากจัดการเรื่องกองทัพใหม่เรียบร้อย หยุนเจิงจึงพาคนไปเคารพหลุมศพของตู้กุยหยวน ระหว่างทางกลับ หยุนเจิงครุ่นคิดถึงเรื่องราวในอนาคต เมื่อการเตรียมการเบื้องต้นเสร็จสิ้น กองทัพกุยอี้ทั้งสี่หมื่นนายจะต้องแยกกันไปฝึก ส่วนกองทัพประจำการใหม่สองหมื่นนาย เรื่องนี้ค่อนข้างง่าย กองกำลังสองหมื่นนี้เดิมทีเป็
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1398
หากมิใช่เพราะจักรพรรดิเหวินทรงเตือน เขาคงมิได้คำนึงถึงปัญหานี้เลย “พอแล้ว!” จักรพรรดิเหวินโบกพระหัตถ์ “ข้าจะออกเดินทางในไม่ช้า เจ้าอย่ามาติดตามข้าเลย ไปจัดการธุระของเจ้าเถิด!” “เสด็จพ่อจะเสด็จตอนนี้หรือพ่ะย่ะค่ะ?” หยุนเจิงรู้สึกแปลกใจ“ข้าควรไปแล้ว! การปล่อยให้พี่สามของเจ้าติดอยู่ที่ฟู่โจวตลอดก็ไม่ดี” จักรพรรดิเหวินตรัสด้วยน้ำเสียงเรียบๆ “เจ้าอย่ามาส่งข้าเลย ไปๆ มาๆ จะเสียเวลาไม่น้อย” “เอ่อ…” หยุนเจิงรู้สึกกระดากใจเล็กน้อย “ลูกขอส่งเสด็จพ่อออกจากด่านเถิดพ่ะย่ะค่ะ!” เขายังต้องไปที่ค่ายใหญ่บนเขาห่านป่าหวนกลับอีกครั้ง หากออกเดินทางจากชายแดนชิงจะช่วยประหยัดเวลาไปไม่น้อย ทว่าหากจักรพรรดิเหวินจะเสด็จจากไป แล้วเขาไม่ส่งเสด็จ ดูเหมือนจะมิใช่เรื่องสมควร “ไม่ต้องแล้ว!” จักรพรรดิเหวินทรงปฏิเสธทันที “อย่างไรเสียเจ้าก็ยังต้องพาเจียเหยาไปที่ฟู่โจวอยู่ดี! เรื่องในมือเจ้าก็ยังมีอีกมากมาย อย่าเสียเวลาเลย เรื่องบ้านเมืองสำคัญกว่า!” เป็นเช่นนี้หรือ? หยุนเจิงลังเลอยู่ชั่วขณะ ก่อนกล่าวว่า “ถ้าเช่นนั้น ลูกขอส่งเสด็จพ่อไปถึงชายแดนกู้เถิดพ่ะย่ะค่ะ!” “ก็ได้!” จักรพ
