บทที่ 697

“เจ้าคิดว่าคืนนี้สามารถทำได้หรือ?”

หยุนเจิงมองตู๋กูเช่ออย่างลำบาก

“แน่นอน!”

ตู๋กูเช่อกล่าวอย่างมั่นใจ

“ไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก!”

หยุนเจิงส่ายศีรษะกล่าว “นี่เป็นปัญหาที่คร่าชีวิตได้ก็จริง แต่ก็อาจเป็นไปได้ว่าเจียเหยาจงใจแสดงให้เราเห็นถึงช่องโหว่!”

“เอ่อ…”

ตู๋กูเช่อชะงักเล็กน้อย รอยยิ้มบนใบหน้าพลันจางหายไปในบัดดล

หลังจากครุ่นคิด ตู๋กูเช่อก็เอ่ยเสียงเบาว่า “นี่อาจเป็นกับดัก และอาจเป็นความสะเพร่าของศัตรู! หากเป็นความสะเพร่าของศัตรูจริง แต่เรากลับไม่เคลื่อนไหวอะไรเลย เช่นนั้นก็จะเสียโอกาสดีๆ ไปเปล่าๆ!”

“จริง!”

หยุนเจิงพยักหน้า “ดังนั้น เราต้องคิดให้ละเอียดก่อน!”

ได้ยินบทสนทนาของทั้งสองแล้ว ฝูงชนที่โล่งใจไปบ้างกลับกังวลขึ้นอีกครั้ง

“ไม่ใช่…”

ฉินชีหู่กวาดสายตามองทั้งสองสลับไปมา “พวกเจ้าพูดอะไรอยู่กันเนี่ย?”

ไม่เพียงแต่ฉินชีหู่เท่านั้นที่สงสัย แต่คนอื่นๆ ต่างก็สงสัยเช่นเดียวกัน

ทั้งสองคนกำลังเล่นปริศนาอะไรกันอยู่?

เดี๋ยวได้เดี๋ยวไม่ได้?

หยอกพวกเขาเล่นหรือไงกัน?

ที่สำคัญ พวกเขาไม่เข้าใจเลยสักประโยค!

ด้วยสายตาไม่พอใจของฉินชีหู่แล้ว หยุนเจิงจึงส่ายศีรษะหัวเราะออกมา

คนคนนี้เหมาะกับ