บทที่ 702

“ข้าขี้เกียจ!”

หยุนเจิงปฏิเสธทันใด “เราตะโกนคุยกันก็พอ!”

“ไอ้คนขี้ขลาด!”

เจียเหยาตะโกนเสียงดัง

“ข้าขี้ขลาด แล้วทำไม?”

หยุนเจิงไม่แยแส ส่งสายตาให้กับอวี๋ซื่อจงพวกเขา “เริ่มได้!”

อวี๋ซื่อจงมองหยุนเจิงอย่างลำบากใจ “องค์ชาย ตะโกนกลางที่สาธารณะเช่นนี้จะทำให้องค์ชายเสีย…”

“เหลวไหล!”

หยุนเจิงโบกมือ “บอกให้ตะโกนก็ตะโกน! เร็วเข้า!”

อวี๋ซื่อจงหมดหนทาง ทำได้เพียงนำคนร้อยคนตะโกนออกไปว่า “หากข้าฝ่าวงล้อมได้สำเร็จ ข้าก็ไม่ต้องการให้เจ้าครองตัวเพื่อข้าหรอก เจ้าเพียงแค่ระบำให้ข้าดูสักรอบเป็นพอ!”

อวี๋ซื่อจงและคนอื่นตะโกนเสียงดังฟังชัด

อย่าว่าแต่เจียเหยาที่อยู่ห่างจากป้อมเมืองไม่ไกล แม้แต่คนที่อยู่ในฐานค่ายพวกนั้นก็ยังได้ยิน

เจียเหยารู้ทั้งรู้ว่าหยุนเจิงจงใจทำให้ตนเสียอารมณ์ แต่ก็ยังโมโหกับคำพูดของหยุนเจิงอยู่ดี

เดิมนางคิดว่าหยุนเจิงจะบอกว่าอ่านแผนการของตนออกแล้วอะไรทำนองนั้น

แต่คาดไม่ถึงว่าหยุนเจิงจะพูดคำพูดนี้ออกมา

ระบำนั้นหรือ?

ไอ้สารเลวไร้ยางอาย!

กล้าบอกให้นางที่เป็นองค์หญิงแห่งเป่ยหวนระบำต่อหน้าสาธารณะเชียวรึ?

“ไร้ยางอาย!”

เจียเหยาตะคอกด้วยความโกรธ “หยุนเจิง เจ้ารอก่อนเถอะ! ข้าจะ