เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 696
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 697
“เจ้าคิดว่าคืนนี้สามารถทำได้หรือ?”หยุนเจิงมองตู๋กูเช่ออย่างลำบาก“แน่นอน!”ตู๋กูเช่อกล่าวอย่างมั่นใจ“ไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก!”หยุนเจิงส่ายศีรษะกล่าว “นี่เป็นปัญหาที่คร่าชีวิตได้ก็จริง แต่ก็อาจเป็นไปได้ว่าเจียเหยาจงใจแสดงให้เราเห็นถึงช่องโหว่!”“เอ่อ…”ตู๋กูเช่อชะงักเล็กน้อย รอยยิ้มบนใบหน้าพลันจางหายไปในบัดดลหลังจากครุ่นคิด ตู๋กูเช่อก็เอ่ยเสียงเบาว่า “นี่อาจเป็นกับดัก และอาจเป็นความสะเพร่าของศัตรู! หากเป็นความสะเพร่าของศัตรูจริง แต่เรากลับไม่เคลื่อนไหวอะไรเลย เช่นนั้นก็จะเสียโอกาสดีๆ ไปเปล่าๆ!”“จริง!”หยุนเจิงพยักหน้า “ดังนั้น เราต้องคิดให้ละเอียดก่อน!”ได้ยินบทสนทนาของทั้งสองแล้ว ฝูงชนที่โล่งใจไปบ้างกลับกังวลขึ้นอีกครั้ง“ไม่ใช่…”ฉินชีหู่กวาดสายตามองทั้งสองสลับไปมา “พวกเจ้าพูดอะไรอยู่กันเนี่ย?”ไม่เพียงแต่ฉินชีหู่เท่านั้นที่สงสัย แต่คนอื่นๆ ต่างก็สงสัยเช่นเดียวกันทั้งสองคนกำลังเล่นปริศนาอะไรกันอยู่?เดี๋ยวได้เดี๋ยวไม่ได้?หยอกพวกเขาเล่นหรือไงกัน?ที่สำคัญ พวกเขาไม่เข้าใจเลยสักประโยค!ด้วยสายตาไม่พอใจของฉินชีหู่แล้ว หยุนเจิงจึงส่ายศีรษะหัวเราะออกมาคนคนนี้เหมาะกับ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 698
“ไสหัวไป!”ฉินชีหู่จ้องฝูงชนด้วยแววตาดุร้าย “ใครกล้าแย่งกับข้า ข้าจะบีบมันจนอุจจาระออกมาเลยคอยดู!”ได้ยินคำพูดของฉินชีหู่แล้ว ฝูงชนต่างก็ทำหน้าหมดคำพูดใบหน้าของหยุนเจิงยิ้มขมขื่น ทว่าในใจกลับทอดถอนใจสุดขีดคนเหล่านี้ล้วนแต่เป็นวีรบุรุษเลือดร้อน!นำทหารม้าไปเผากระโจมของศัตรูไม่ต่างอะไรกับการวอนหาที่ตาย!ถึงแม้จะเผากระโจมค่ายของศัตรูได้สำเร็จ แต่โอกาสที่จะรอดออกมานั้นก็น้อยมากเช่นกันนี่มันใช่การแย่งผลงานเสียที่ไหน!นี่มันแย่งกันพาคนไปตาย เพื่อหาทางรอดให้กับกองทหารใหญ่หลายหมื่นนายชัดๆ!“ท่านอ๋อง การเป็นห่วงชีวิตของทหารนั้นเป็นเรื่องดี! ทว่าบัดนี้ต้องรีบตัดสินใจ!”ตู๋กูเช่อมองหยุนเจิงด้วยสีหน้าจริงจัง “เรายอมอ่อนมือให้ ก็ไม่อาจปล่อยโอกาสนี้หลุดไป! ถึงแม้นี่จะเป็นกับดัก เราก็ต้องลองดูสักตั้ง!”ตู๋กูเช่อจะไม่เข้าใจได้อย่างไร การที่ทหารม้าสองพันนายออกไปโจมตี นั่นเท่ากับตายสถานเดียวทว่าหากนี่เป็นความผิดพลาดของศัตรูล่ะ หากรอให้ศัตรูรู้ตัว พวกเขาก็จะพลาดโอกาสนี้ไปทันที และจะต้องเสียใจภายหลังมากแน่นอนความเมตตาสั่งการทหารไม่ได้!สงครามไม่มีผู้ใดไม่ตาย!จะเป็นกับดักหรือไม่ต้องกระ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 699
หยุนเจิงมือไขว้หลัง ยืนครุ่นคิดอยู่บนป้อมเมืองประตูเหนือตามลำพังถึงแม้จะผ่านสิ้นปีมาแล้ว แต่ตอนนี้ซั่วเป่ยก็ยังคงหนาวเหน็บอยู่ลมเย็นพัดกระทบใบหน้า ทำให้หยุนเจิงตัวแข็งเล็กน้อยความหนาวเย็นไม่ได้ลบล้างความคิดมากของหยุนเจิงเลยเขาพลางกวาดมองกระโจมค่ายของกองทหารใหญ่เป่ยหวนพลางครุ่นคิดไม่หยุดไม่รู้ตั้งแต่เมื่อใด เมี่ยวอินก็มาถึงข้างหลังหยุนเจิงแล้ว“ยังคิดหาวิธีไม่ได้หรือ?”เสียงของเมี่ยวอินดังขึ้นจากข้างหลังหยุนเจิงเห็นได้ชัดว่าเสิ่นลั่วเยี่ยนได้บอกนางแล้วว่าหยุนเจิงกำลังสับสนอยู่หยุนเจิงพยักหน้าเบาๆ “เจียเหยาครั้งนี้ ลำบากมากจริงๆ!”เมี่ยวอินเดินเข้าไปยืนขนาบข้างหยุนเจิง แล้วเอียงศีรษะมองหยุนเจิง “เจ้าอยากลองฟังความคิดเห็นของข้าหรือไม่?”“เจ้ามีวิธีนั้นหรือ?” หยุนเจิงมองเมี่ยวอินอย่างสงสัย“ไม่มี”เมี่ยวอินส่ายศีรษะยิ้มขมขื่น “เจ้ายังไม่มีวิธีที่ดีเลย ข้าจะมีวิธีได้อย่างไร? ข้าเพียงแค่มีความคิดเห็นเล็กน้อยเท่านั้น”“หืม?” หยุนเจิงหรี่ตาลงเล็กน้อย แล้วกล่าวอย่างสนใจ “ว่ามาซิ”เมี่ยวอินมองไปที่ค่ายใหญ่เป่ยหวนที่อยู่ไกลออกไป แล้วเอ่ยยิ้มขมขื่น “ข้ารู้สึกว่า พวกเจ้าทุกคนอ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 700
ด้วยอุปนิสัยของเจียเหยาแล้ว สิ่งที่เมี่ยวอินกังวลอาจเป็นจริงก็เป็นได้!หากไม่ใช่เพราะเมี่ยวอิน เขาอาจไม่สามารถนึกถึงเรื่องนี้ก็เป็นได้หยุนเจิงครุ่นคิดอยู่เงียบๆ สายตากวาดมองไปที่ค่ายใหญ่เป่ยหวนไม่หยุดหลังจากที่ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง หัวใจของหยุนเจิงก็กระตุกวูบอีกครั้ง“ไปกันเถอะ ไปที่ป้อมเมืองประตูใต้!”หยุนเจิงรู้สึกตื่นเต้น น้ำเสียงยิ่งสูงขึ้นกว่าเดิมหืม?เขามีวิธีแล้ว?เมี่ยวอินมองหยุนเจิงด้วยความสงสัย แล้วรีบตามไปไม่นาน ทั้งสองก็มาถึงป้อมเมืองประตูใต้หยุนเจิงกวาดมองรอบๆ หนหนึ่ง จากนั้นเรียกทหารเฝ้าเมืองมาคนหนึ่งสั่งให้เขาไปเรียกแม่ทัพให้มาที่ป้อมเมืองประตูใต้“เจ้ามีวิธีแล้ว?”เมี่ยวอินสงสัย ในตาเต็มไปด้วยความอยากรู้ไม่หรอกกระมัง?สถานการณ์เช่นนี้ เขายังคิดหาวิธีได้นั้นหรือ?“ไม่รู้ว่าเป็นวิธีหรือไม่ ต้องถามก่อนถึงจะรู้!”หยุนเจิงกำหมัดแน่น ดูลนลานเล็กน้อยเมี่ยวอินสงสัยมาก ทว่าเห็นว่าหยุนเจิงไม่ได้ให้คำตอบชัดเจน จึงไม่ได้ถามต่อไปไม่นาน แม่ทัพที่ถูกหยุนเจิงเรียกก็มาถึง“ผู้ใดที่เคยอยู่ที่ชายแดนกู้ แล้วเข้าในรอบๆ ชายแดนกู้บ้าง?”ฝูงชนยังไม่ทันได้เอ่ยปากถาม ห
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 701
ยามอัสดง เจียเหยาได้รับจดหมายที่หยุนเจิงให้คนยิงธนูส่งมาหน้าค่ายกลของพวกเขา“คืนนี้ข้าจะฝ่าวงล้อม เจ้าเตรียมตัวให้พร้อมล่ะ!”บนจดหมายของหยุนเจิงมีเพียงคำพูดประโยคง่ายๆ ประโยคเดียวเจียเหยาส่งมอบจดหมายให้กับปานปู้ แล้วยิ้มชั่วร้าย “หยุนเจิงเองก็เริ่มเล่นกลกับเราแล้ว!”ฝ่าวงล้อมคืนนี้?หยุนเจิงจงใจบอกเวลาเพื่อทำให้ตนสับสนนั้นรึ?นี่ดูเหมือนวิธีการแปลกๆ ของหยุนเจิง!“หยุนเจิงน่าจะตั้งใจทำให้เราสับสน”ปานปู้เองก็วิเคราะห์ในทางเดียวกัน “แต่ทว่า เราก็ต้องระวัง! เพราะเราเสียเปรียบให้กับหยุนเจิงมาหลายครั้งแล้ว ในที่สุดครั้งนี้ก็มีโอกาสล้อมเขาไว้ในชายแดนกู้ได้แล้ว ต้องห้ามทำให้เขาหลุดไปได้!”เมื่อเอ่ยถึงหยุนเจิง ปานปู้ก็แค้นกัดฟันกรอบตั้งแต่เริ่มรบมา พวกเขาสูญเสียกองทหารไปหนึ่งแสนนาย!แถมเจ็ดหมื่นนายยังตกอยู่ในมือของหยุนเจิงด้วย!หยุนเจิงกลายเป็นฝันร้ายของเขาไปแล้วด้วยซ้ำ!เขาเพียงแค่อยากจับตัวหยุนเจิงให้ได้ เพียงแค่อยากปรากฏตัวตรงหน้าหยุนเจิงด้วยท่าทีของผู้ชนะ!“อื้ม!”เจียเหยาพยักหน้าเล็กน้อย กล่าวด้วยแววตาเป็นประกายว่า “ครั้งนี้เพราะคนของพวกเขาช่วยเอาไว้ เราถึงสามารถล้อมพวกเข
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 702
“ข้าขี้เกียจ!”หยุนเจิงปฏิเสธทันใด “เราตะโกนคุยกันก็พอ!”“ไอ้คนขี้ขลาด!”เจียเหยาตะโกนเสียงดัง“ข้าขี้ขลาด แล้วทำไม?”หยุนเจิงไม่แยแส ส่งสายตาให้กับอวี๋ซื่อจงพวกเขา “เริ่มได้!”อวี๋ซื่อจงมองหยุนเจิงอย่างลำบากใจ “องค์ชาย ตะโกนกลางที่สาธารณะเช่นนี้จะทำให้องค์ชายเสีย…”“เหลวไหล!”หยุนเจิงโบกมือ “บอกให้ตะโกนก็ตะโกน! เร็วเข้า!”อวี๋ซื่อจงหมดหนทาง ทำได้เพียงนำคนร้อยคนตะโกนออกไปว่า “หากข้าฝ่าวงล้อมได้สำเร็จ ข้าก็ไม่ต้องการให้เจ้าครองตัวเพื่อข้าหรอก เจ้าเพียงแค่ระบำให้ข้าดูสักรอบเป็นพอ!”อวี๋ซื่อจงและคนอื่นตะโกนเสียงดังฟังชัดอย่าว่าแต่เจียเหยาที่อยู่ห่างจากป้อมเมืองไม่ไกล แม้แต่คนที่อยู่ในฐานค่ายพวกนั้นก็ยังได้ยินเจียเหยารู้ทั้งรู้ว่าหยุนเจิงจงใจทำให้ตนเสียอารมณ์ แต่ก็ยังโมโหกับคำพูดของหยุนเจิงอยู่ดีเดิมนางคิดว่าหยุนเจิงจะบอกว่าอ่านแผนการของตนออกแล้วอะไรทำนองนั้นแต่คาดไม่ถึงว่าหยุนเจิงจะพูดคำพูดนี้ออกมาระบำนั้นหรือ?ไอ้สารเลวไร้ยางอาย!กล้าบอกให้นางที่เป็นองค์หญิงแห่งเป่ยหวนระบำต่อหน้าสาธารณะเชียวรึ?“ไร้ยางอาย!”เจียเหยาตะคอกด้วยความโกรธ “หยุนเจิง เจ้ารอก่อนเถอะ! ข้าจะ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 703
ย่ำค่ำทหารม้าต้าเฉียนเริ่มเคลื่อนพลออกทางประตูตะวันออกเพื่อแสร้งโจมตีปีกซ้ายของเป่ยหวนแต่ทว่า ทหารม้าต้าเฉียนระมัดระวังตัวเกินไปคนกลุ่มหนึ่งจุดไฟไม่กี่แท่ง เพิ่งออกไปได้ไม่ไกล ก็ย้อนกลับมาแล้วโจมตีปลอมๆ อยู่หลายหน ก็ล้วนแต่ออกจากประตูตะวันออกได้ไม่ถึงสองร้อยจั้ง ก็ย้อนกลับมาแล้วหลายครั้งที่ทหารใหญ่ปีกซ้ายของเป่ยหวนกำลังเตรียมจะโจมตี ทหารม้าต้าเฉียนก็หนีไปอีกแล้วไปๆ มาๆ เช่นนี้ ทำเอาทหารม้าเป่ยหวนเองก็รู้สึกเหนื่อยกายเหนื่อยใจทว่าทหารม้าต้าเฉียนกลับดูมีความสุขและไม่เหนื่อยเลยในขณะเดียวกัน อาหลู่ไถทางประตูใต้ก็เผชิญกับสถานการณ์เดียวกันกลุ่มกองไฟส่องสว่างค่ายของพวกเขา และทหารต้าเฉียนก็ตะโกนสั่งให้โจมตีสั่งให้ฆ่าเป็นครั้งคราวทว่าทุกครั้งก็เป็นเพียงการหลอกเหมือนฟ้าร้องเสียงดัง แต่ฝนกลับตกนิดเดียวอาหลู่ไถเองก็ตระหนักได้แล้วว่าต้าเฉียนกำลังแสร้งโจมตีอยู่ จึงแค่สั่งให้ทหารระมัดระวังตัว แต่ไม่ต้องเข้าโจมตีก่อนหน้านี้เขาสั่งให้คนขุดหลุมฝังม้าไว้หลายหลุม และไม่เกรงกลัวว่าทหารม้าต้าเฉียนจะโจมตีเลยแม้แต่น้อยเพียงแค่ทหารราบของต้าเฉียนพวกนี้ จะโจมตีมาอย่างไร เขาก็ไม่กลัว!เ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 704
แต่ถึงกระนั้น เป่ยหวนก็ยังส่งทหารม้าจำนวนน้อยออกไปตั้งรับการโจมตีเช่นเดิมตามคาด ทหารม้าต้าเฉียนไม่ทันมาถึงเขตที่สามารถยิงธนูถึงได้ก็ย้อนกลับไปอีกแล้วทหารม้าเป่ยหวนขี้เกียจไล่ตามไป เพราะอย่างไรถึงเวลาที่พวกเขาไล่ตามไป กองทหารศัตรูก็กลับเข้าเมืองไปแล้วถูกทรมานอยู่เช่นนี้ตลอดทั้งคืน ทหารม้าเป่ยหวนเริ่มก่นด่าตั้งนานแล้วหากไม่ใช่เพราะเจียเหยาสั่งให้พวกเขาห้ามโจมตีเมืองล่ะก็ พวกเขาคงบุกโจมตีทหารม้าต้าเฉียนที่น่ารำคาญเหมือนแมลงวันแล้ว“ขี้ขลาด!”“ไอ้พวกขี้ขลาด!”“พวกไร้ประโยชน์ รู้จักเพียงวิ่งหนี!”ทหารม้าเป่ยหวนตะโกนด่าทว่าทหารต้าเฉียนเพียงแค่ส่งเสียงหัวเราะ มีบางคนที่โต้กลับบ้าง แต่ทว่าก็ถูกเสียงหัวเราะจากคนหมู่มากกลบมิดแต่ทว่าต่างจากครั้งก่อนครั้งนี้ ตอนที่ทหารม้าต้าเฉียนวิ่งกลับไป มีทหารม้าหลายสิบนายวิ่งเข้าไปในความมืดที่กองไฟส่องไปไม่ถึงอย่างรวดเร็ว จากนั้นค่อยๆ ชะลอความเร็ว แล้วเดินทางชิดกำแพงเมืองไปรวมตัวกันที่ทางตะวันออกเฉียงใต้พวกเขาหายไปในความมืดไม่นาน ก็มีทหารม้าต้าเฉียนกลุ่มใหญ่พุ่งออกมาในเมืองเหมือนก่อนหน้าที่เป็นการกระทำหลอกๆ เหมือนฟ้าร้องเสียงดัง แต่ฝนตกน
บทล่าสุด
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1146
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1145
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1144
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1143
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1142
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1141
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1140
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1139
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1138
