1.แบกรับทายาทตระกูลแพทย์

ณ ห้องสมุดมหาวิทยาลัยแพทย์แผนจีนในปักกิ่งยุคปัจจุบัน หญิงสาวร่างบางในชุดนักศึกษาสีขาวนั่งขมวดคิ้วจดจ่อกับตำราเล่มหนาเตอะ  ผมยาวสลวยสีดำขลับของนางตกลงมาปรกใบหน้าเรียวงาม

หวังกุยหลัน-ดอกกล้วยไม้ล้ำค่า เป็นชื่อที่คุณปู่ตั้งให้ เธอเติบโตในตระกูลแพทย์แผนจีนดูดซับความสุขุมเยือกเย็นเช่นเดียวกับผู้เป็นปู่ แต่อย่างไรเธอก็เป็นเด็กสาวในโลกที่ก้าวล้ำทันสมัย ปู่หวังให้เธอสืบทอดวิชาแพทย์โบราณของตระกูล แต่เธอเลือกเรียนแพทย์แผนตะวันตก  ทำให้ปู่ไม่ยอมพูดกับหลานสาวและเธอก็ไม่ใจอ่อนเข้าไปง้อ ผ่านมาสองปี แม่จึงเป็นฝ่ายเรียกลูกสาวมาคุยปรับความเข้าใจ เธอจึงยอมเรียนแพทย์แผนจีนเป็นวิชาเลือก อย่างน้อยก็ไม่ให้ความรู้ของตระกูลหายไป

หญิงสาวขยับแว่นสายตา ดวงตางดงามไล่อ่านตัวอักษรโบราณ  เบื้องหน้าคือตำราแพทย์โบราณล่ำค้าที่เก็บรักษาไว้ที่หอสมุดมหาวิทยาลัย เพราะความเป็นลูกหลานตระกูลหวังทำให้เธอสามารถยืมตำราที่ประเมินค่าไม่ได้เล่มนี้มาเปิดอ่านได้

ลึกๆ แล้วเธอก็รู้สึกผิดต่อคุณปู่ พ่อมีลูกสาวเพียงคนเดียว เธอคือทายาทสกุลหวังแต่ไม่อาจสืบทอดวิชาแพทย์แผนจีนได้ เธอไม่ได้รังเกียจการแพทย์สมัยโบราณหรือการใช้ยาสมุนไพร เธอแค่อยากให้ตัวเองได้รู้จักการรักษาแขนงอื่น และนำศาสตร์นั้นมาประยุกต์ใช้ในการรักษาคนป่วย เพราะคนป่วยคือหัวใจสำคัญในการรักษา

“ถ้าไม่ต้องจำไปสอบ ก็คงไม่ปวดหัวอย่างนี้”  หวังกุยหลันบ่นพึมพำพลางเอานิ้วจิ้มไปที่ตัวอักษรจีนโบราณในหน้าหนังสือ เพราะเป็นหนังสือโบราณจึงต้องสวมถุงมือในการสัมผัส ทว่าทันใดนั้น แสงสีทองวาบขึ้นจากตัวอักษร ก่อนจะลุกลามไปทั่วหน้ากระดาษ

“ว้าย! นี่มันอะไรกัน!?"  

หญิงสาวเสียงหลง พยายามปัดแสงประหลาดออกจากตัวแต่มันกลับแผ่ขยายจนห่อหุ้มร่างบอบบาง เสียงคำรามต่ำๆ ดังขึ้นราวกับฟ้าร้อง ตามด้วยแรงดูดมหาศาล ราวกับเกิดพายุหมุน หนังสือปลิวว่อนในอากาศ  หวังกุ้ยหลันหาที่ยึดแต่แรงดึงดูดมีมากเกินไป นิ้วเล็กๆที่จับโต๊ะแน่นเกร็งจนข้อนิ้วขาวซีด

 “ช่วยด้วย! ใครก็ได้!"

หญิงสาวสกุลหวังส่งเสียงกรีดร้องขอความช่วยเหลือแต่เธอไม่อาจต้านทานแรงดึงดูดมหาศาลนั้นได้ ร่างเล็กปลิวคว้างไปตามกระแสลมหอบดูดกลืนร่างเธอไปตำราแพทย์โบราณ!

บรรณารักษ์ได้ยินเสียงหวีดร้องจึงรีบสาวเท้ามาดูแต่กลับพบตำราแพทย์โบราณเก่าที่เปิดอ้าอยู่บนโต๊ะ

“ใครหยิบออกมาแล้วไม่เอาไปส่งคืนนะ” บรรณารักษ์บ่นพึมพำกวาดสายตารอบตัวไม่เห็นมีสิ่งใดผิดปกติ เธอปิดตำราเล่มนั้นแล้วถือกลับไปที่เดิม  โดยไม่มีใครรู้ว่านักศึกษาแพทย์คนหนึ่งหายไป!

ความมืดมิดโอบล้อมตัวหวังกุยหลัน  หญิงสาวรู้สึกเหมือนกำลังตกลงในหลุมดำไร้ก้นบึ้ง เวลาและสถานที่พร่าเลือนจนไม่อาจแยกแยะได้ออกว่าเป็นที่ใด

ตูม!!!!

ร่างของหวังกุยหลันกระแทกพื้นแข็งๆ อย่างจัง ดวงตาสีนิลค่อยๆ ลืมตาขึ้นท่ามกลางความมึนงง พบว่าตัวเองนอนอยู่บนพื้นไม้ในห้องที่ตกแต่งแบบจีนโบราณ

            หือ? นี่มัน...อย่างกับในซีรีย์ย้อนยุคเลย

“แล้วนี่ฉันอยู่ที่ไหน?”  เจ้าของร่างเล็กพึมพำพลางลุกขึ้นนั่งสำรวจรอบตัว ตู้โต๊ะเก้าอี้ หน้าต่าง ชั้นว่างของ และเตียงที่นอนอยู่นี้ ....ทันใดนั้นเสียงหวานใสของหญิงสาวก็ดังขึ้นเรียกสายตาของเธอให้หันไปมอง

"คุณหนูกุยหลันเจ้าคะ ถึงเวลาตื่นแล้วนะเจ้าคะ"

หวังกุยหลันอ้าปากค้าง ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ

คุณหนู!? นี่มัน... นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับฉันกันแน่!?

            คราวนี้เธอมองซ้ายมองขวา ที่นี่ดูแปลกประหลาดไปหมด เมื่อครู่เธออยู่ในห้องสมุดมหาวิทยาลัยแพทย์ แล้วเกิดลมพายุหมุนในห้องสมุด จู่ๆก็โผล่มาอยู่ที่นี่ได้ แล้วตอนนี้ยังอยู่ในสถานที่ที่ดูเก่าแก่อย่างยิ่งอีกด้วย หวังกุยหลันรีบลุกพรวดขึ้นยืน แต่ด้วยความไม่คุ้นชินกับร่างใหม่ จึงเซไปชนโต๊ะเครื่องแป้งจนของระเนระนาดตกพื้น

“โอ๊ย!”

ทำไมร่างนี้มันอ่อนแรงขนาดนี้ แค่ทรงตัวยังแทบไม่มีแรง สาวใช้ในชุดฮั่นฝูสีชมพูอ่อนวิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าตกใจ

“คุณหนูเป็นอะไรหรือเจ้าคะ? ได้ยินเสียงดังมาก”  สาวใช้ถามพลางมองสำรวจความเสียหายรอบห้อง

หวังกุยหลันกวาดตามองคนที่วิ่งเข้าแล้วก็อ้าปากค้างนิ่งนานไปชั่วอึดใจแล้วพูดออกมา

“เอ่อ... ฉัน... ข้า... แค่ตื่นสาย... ใช่! ตื่นสาย เลยรีบลุกจนเซไปชนโต๊ะน่ะ”

            เล่นตามน้ำไปก่อนก็แล้วกัน

สาวใช้ทำหน้างุนงง

“คุณหนูพูดแปลกประหลาดนะเจ้าคะ แล้วนี่จะแต่งตัวไหมเจ้าคะ? ฮูหยินรอพบอยู่ที่โถงกลางแล้ว”

“แต่งตัว? อ๋อ! ใช่ๆ”  

หวังกุยหลันพยักหน้าหงึกๆ สาวใช้รีบเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าหยิบชุดฮั่นฝูไหมเนื้อดีสีแดงสดออกมา

 "ชุดนี้เหมาะกับวันนี้นะเจ้าคะ"

หวังกุยหลันมองชุดด้วยความงุนงง ไม่รู้จะสวมใส่อย่างไร เธอไม่เคยใส่ชุดโบราณเต็มยศมาก่อน จึงยืนนิ่งเหมือนรูปปั้น สาวใช้เห็นท่าไม่ดีจึงรีบเข้ามาช่วย

 “คุณหนู วันนี้ไม่สบายหรือเจ้าคะ? ปกติไม่เคยใช้บ่าวช่วย”

“ฉัน เอ่อ ข้าไม่ค่อยสบาย เจ้าช่วยข้าหน่อยก็แล้วกัน”

“เจ้าค่ะ”

ขณะที่สาวใช้กำลังช่วยสวมชุดกระโปรงหลายชั้น  หวังกุยหลันก็พลันนึกขึ้นได้

“เอ่อ...ชื่อของข้า...”

สาวใช้ชะงัก มองหน้าคุณหนูด้วยความตกใจ  “คุณหนูล้อข้าเล่นหรือเจ้าคะ? ท่านชื่อหวังกุยหลันไงเจ้าคะ”

“อ๋อ! ใช่ๆ ข้าล้อเจ้าเล่นน่ะ” หวังกุยหลันหัวเราะแห้งๆ พลางคิดในใจ

 ‘ฉันหวังกุ้ยหลันทะลุมิติมาอยู่ในร่างของหวังกุ้ยหลัน ชื่อแซ่เดียวกันเหรอ?’

เมื่อแต่งตัวเสร็จ หวังกุยหลันก็มองตัวเองในกระจก เห็นใบหน้างดงามแบบสาวจีนโบราณสะท้อนกลับมา นี่เธอมองได้ชัดแบบไม่ต้องใส่แว่นสายตาด้วย

            “โอ้โห! นี่ข้าสวยขนาดนี้เลยเหรอ”  

หญิงสาวหลุดอุทานออกมา สาวใช้หัวเราะคิกคัก

“คุณหนูล้อเล่นอีกแล้ว ท่านงดงามที่สุดในเมืองนี้อยู่แล้วนี่เจ้าคะ”