8. แล้วใครจะเป็นคนป่วย

"แล้วใครจะเป็นคนป่วยล่ะ?" เจียงไห่ถังถามอย่างกังวล

หวังจูหรันยิ้มกว้าง "ก็ท่านไงล่ะ คุณชายเจียง!"

"ข้าหรือ!?" เจียงไห่ถังอุทานเสียงหลง "แต่... แต่ข้าไม่เคยแสดงละครมาก่อนนะ"

"ไม่ต้องกังวลไปหรอก" หวังจูหรันยิ้มปลอบใจ นางชอบเขาก็เพราะไม่ว่านางจะทำอะไรหรือพูดสิ่งใด เขาล้วนเชื่อฟังนางเป็นที่สุด

 "ข้าจะสอนท่านเอง แค่นอนหลับตา แล้วทำเสียงครางๆ ก็พอแล้ว"

เจียงไห่ถังถอนหายใจเฮือกใหญ่ "ถ้าท่านว่าอย่างนั้น... ข้าก็จะพยายามเต็มที่"

"ดีมาก!" หวังจูหรันยิ้มอย่างพอใจ "เตรียมตัวให้พร้อม พรุ่งนี้เราจะเริ่มแผนการของเรา!"

ขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกัน ไม่มีใครสังเกตเห็นเงาดำที่แอบฟังอยู่หลังพุ่มไม้ เงานั้นค่อยๆ เคลื่อนตัวออกไปอย่างเงียบเชียบ

"แผนการที่น่าสนใจเสียจริง" เสียงกระซิบของชายหนุ่มดังขึ้นเบาๆ "ข้าอยากรู้จังว่าคุณหนูกุยหลันจะรับมือกับสถานการณ์นี้อย่างไร"

รุ่งเช้าวันใหม่ เสียงโวยวายดังลั่นจากห้องรับแขกของตระกูลหวัง

"พี่สาว แย่แล้ว!! คุณชายเจียงป่วยหนักมาก!" หวังจูหรันร้องเสียงหลง วิ่งเข้ามาในห้องตรวจของหวังกุยหลัน

หวังกุยหลันที่กำลังดื่มชาอย่างสงบ สำลักจนชาพุ่งออกจากจมูก "อะไรนะ? คุณชายเจียงเป็นอะไร?"

"ข้าไม่รู้!" หวังจูหรันทำท่าตื่นตระหนก "เขานอนดิ้นทุรนทุรายอยู่ในห้องรับแขก ท่านต้องมาช่วยเขาเดี๋ยวนี้!"

หวังกุยหลันรีบลุกขึ้น วิ่งตามน้องสาวไปที่เรือนพักแขก เมื่อถึงที่หมาย นางก็เห็นเจียงไห่ถังนอนอยู่บนตั่งและตัวบิดไปมา สีหน้าเจ็บปวด

"โอ๊ย! ปวดท้อง... ปวดหัว... ปวดไปหมด!" เจียงไห่ถังครางเสียงดัง แต่เสียงฟังดูเหมือนกำลังอ่านบทละครมากกว่าคนป่วยจริง

หวังกุยหลันขมวดคิ้ว เดินเข้าไปใกล้ "คุณชายเจียง ท่านเป็นอะไรไป?"

เจียงไห่ถังลืมตาขึ้นมอง แล้วรีบหลับตาลงอีกครั้ง "ข้า... ข้าไม่รู้! รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างเข้าสิงร่างข้า!"

หวังกุยหลันเริ่มสงสัย ทำไมเขาไม่กล้าสบตานาง หรือว่า... 'นี่มันเรื่องอะไรกัน?’  

"เอาล่ะ ข้าจะตรวจอาการท่าน" หวังกุยหลันพูด พลางจับชีพจรที่ข้อมือของเจียงไห่ถัง

ทันใดนั้น เจียงไห่ถังก็ผุดลุกขึ้นนั่ง ทำเสียงแปลกประหลาด "โอ๊ะ โอ๊ย! ข้าเป็นวิญญาณร้าย! ข้าจะครอบครองร่างนี้!"

หวังกุยหลันอ้าปากค้าง มองเจียงไห่ถังที่กำลังทำท่าทางประหลาด นางหันไปมองหวังจูหรันที่ยืนอยู่ข้างๆ

‘ผีเข้าที่ไหนจะมาบอกคนอื่นว่าผีเข้า!’

 "น้องสาว นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?"

หวังจูหรันทำท่าตกใจ "โอ้! พี่สาว ดูเหมือนคุณชายเจียงจะถูกวิญญาณร้ายเข้าสิงจริงเสียด้วย! เราต้องช่วยเขา!"

เจียงไห่ถังยังคงแสดงต่อไป เขาลุกขึ้นยืนบนเก้าอี้ ทำท่าเหมือนนกบิน "ข้าเป็นวิญญาณนกกระยาง! กาบ กาบ!"

หวังกุยหลันกลั้นขำสุดกำลัง  นี่มันตลกสิ้นดี! หากจะเล่นละครทั้งทีก็เขียนบทให้สมเหตุสมผลหน่อยมิได้หรือไร

"น้องสาว" หวังกุยหลันหันไปพูดกับหวังจูหรัน "เจ้าคิดว่าเราควรทำอย่างไรดี?"

หวังจูหรันรีบตอบ "เราต้องทำพิธีขับไล่วิญญาณ พี่สาว! ข้าเตรียมอุปกรณ์มาพร้อมแล้ว!"

นางรีบหยิบถังน้ำเปล่าและกิ่งไม้ออกมา "นี่คือน้ำมนต์และคทาวิเศษ! พี่สาวช่วยทำพิธีขับไล่วิญญาณเถอะ!"

หวังกุยหลันมองอุปกรณ์ในมือน้องสาว แล้วเหลือบไปมองเจียงไห่ถังที่ยังคง "บิน" ไปมาบนเก้าอี้ นางตัดสินใจเล่นตามน้ำพวกเขา ไหนๆ ก็อุตส่าห์เตรียมของมาเสียขนาดนี้แล้ว

"ได้!" หวังกุยหลันตอบอย่างจริงจัง "ข้าจะทำพิธีขับไล่วิญญาณเดี๋ยวนี้!"

นางคว้าถังน้ำและกิ่งไม้ แล้วเดินเข้าไปหาเจียงไห่ถัง "วิญญาณร้าย! เจ้าจงออกไปจากร่างของคุณชายเจียงเดี๋ยวนี้!"

หวังกุยหลันแกว่งกิ่งไม้ไปมาเลียนแบบการไล่ผีที่เคยดูในซีรีย์แล้วตามด้วยสาดน้ำใส่เจียงไห่ถังเต็มแรง

"โอ้ย!" เจียงไห่ถังร้องลั่น เซล้มลงจากเก้าอี้เนื้อตัวเปียกปอนดูน่าเวทนาไร้ราศีบัณฑิตหนุ่มของเมืองไปในทันที

หวังจูหรันรีบเข้าไปช่วยพยุงคู่หมั้น "คุณชายเจียง! ท่านเป็นอย่างไรบ้าง? วิญญาณร้ายออกไปแล้วหรือ?"

เจียงไห่ถังไอโขลกๆ "ใช่... ข้า... ข้ากลับมาแล้ว... แต่เหตุใดถึงเปียกไปทั้งตัวเช่นนี้?"

หวังกุยหลันยืนกอดอก มองทั้งสองคนด้วยสายตาขบขัน "เอาล่ะ พอได้แล้ว ทั้งสองคน เลิกแสดงละครได้แล้ว"

หวังจูหรันและเจียงไห่ถังหันมามองกัน สีหน้าเจื่อนลง

"พี่สาวรู้ได้อย่างไรกัน?" หวังจูหรันถามเสียงอ่อย

หวังกุยหลันหัวเราะ "ก็การแสดงของพวกเจ้ามันย่ำแย่เกินไปน่ะสิ โดยเฉพาะคุณชายเจียง ท่านควรไปเรียนการแสดงเพิ่มเติมนะ หรือท่านชอบด้านนี้จริงจังไปเรียนกับคณะงิ้วก็ได้"

 “ข้าไม่ได้...”  คุณชายเจียงเสียหน้ายิ่ง ไม่น่าทำตามที่คู่หมั้นวางแผนเลย แต่เขาก็ได้แต่ความรู้สึกอดสูไว้ในอก

"แต่พี่สาว" หวังจูหรันพูดขึ้นอย่างสิ้นความอดทน  "เหตุใดพี่ถึงเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ล่ะ? ถ้าไม่ใช่วิญญาณเข้าสิง แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?"