10. แต่มันได้ผล

"ไม่เป็นไรหรอก" หวังจูหรันตบบ่าพี่สาว "ข้าเชื่อในตัวท่าน และนี่ก็เป็นโอกาสดีที่จะพิสูจน์ว่าท่านคู่ควรกับตำแหน่งหมอเซียนแห่งหมู่บ้านเรา"

ขณะที่กำลังคุยกัน จู่ๆ ก็มีเสียงหัวเราะดังลั่นมาจากอีกฟากของถนน

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า! ดูสิใครกำลังจะเข้าร่วมแข่งขัน" เสียงของหญิงสาวดังขึ้น

หวังกุยหลันและหวังจูหรันหันไปมอง เห็นหญิงสาวรูปร่างอวบอ้วนในชุดหรูหรากำลังเดินมาพร้อมกับบ่าวรับใช้หญิงสองนาง

"นั่นคือใครกัน?" หวังกุยหลันกระซิบถามน้องสาว

"นางคือหลิวเสี่ยวเฟย บุตรสาวของหมอหลวงเมืองคนปัจจุบัน" หวังจูหรันตอบ "นางหยิ่งยโสและชอบดูถูกผู้อื่นมาก"

หลิวเสี่ยวเฟยเดินมาหยุดตรงหน้าหวังกุยหลัน "เจ้าคิดว่าเจ้าจะมีปัญญาเอาชนะข้าหรือ หวังกุยหลัน? อย่าลืมสิว่าข้าเป็นถึงลูกศิษย์ และบุตรสาวของหมอหลวง"

หวังกุยหลันยืนนิ่ง ไม่รู้จะตอบอย่างไร แต่หวังจูหรันกลับก้าวออกมา

"พี่สาวข้าเก่งกว่าเจ้าเป็นร้อยเท่า!" หวังจูหรันตอบโต้ "นางได้รับพรจากดวงดาว ไม่ใช่แค่เรียนรู้จากตำราเก่าๆ เหมือนเจ้า"

หลิวเสี่ยวเฟยหัวเราะเยาะ "พรจากดวงดาว? ช่างเป็นเรื่องเหลวไหลสิ้นดี! ข้าจะพิสูจน์ให้เห็นว่าใครกันแน่ที่เป็นหมอที่เก่งที่สุดในเมืองนี้"

เมื่อหลิวเสี่ยวเฟยเดินจากไป หวังกุยหลันถอนหายใจเฮือกใหญ่

"นี่ข้าจะทำอย่างไรดีล่ะ?" นางพึมพำ

"ไม่ต้องกังวลไปหรอก พี่สาว" หวังจูหรันปลอบ "ข้าเชื่อว่าท่านต้องทำได้แน่ๆ"

หวังกุยหลันได้แต่ยิ้มแห้งๆ คิดในใจ

'แค่มาเดินตลาด ทำไมต้องมีเรื่องด้วย ขออยู่อย่างสงบไม่ได้หรือไรกัน?'

วันแข่งขันมาถึง ลานกว้างหน้าศาลากลางเมืองเต็มไปด้วยผู้คน หวังกุยหลันยืนอยู่บนเวทีไม้ ข้างๆ มีหลิวเสี่ยวเฟยและหมออีกสองสามคน

"การแข่งขันรอบแรกจะเริ่มขึ้น!" ผู้ประกาศตะโกน "คนไข้รายแรกคือ... ลุงหลี่ ผู้ป่วยที่มีอาการปวดท้อง"

ชายชราร่างผอมเดินขึ้นมาบนเวที เขาจับท้องพลางทำหน้าเจ็บปวด

หลิวเสี่ยวเฟยรีบก้าวออกไปก่อน "ข้าจะรักษาท่านเอง ลุงหลี่!"

นางหยิบถุงผ้าออกมา เทสมุนไพรลงในชามน้ำร้อน "นี่คือยาสมุนไพรโบราณ สูตรลับของตระกูลข้า ดื่มแล้วจะหายปวดท้องทันที!"

ลุงหลี่รับยามาดื่ม แต่พอดื่มเข้าไปก็ทำหน้าเบ้ "รสชาติแย่มาก! และข้ายังรู้สึกปวดท้องอยู่เลย"

หลิวเสี่ยวเฟยหน้าซีด "อา... ต้องรอสักครู่ ยาถึงจะออกฤทธิ์"

หวังกุยหลันมองดูด้วยความกังวล 'ถึงตาเราแล้ว จะทำอย่างไรดีนะ?'

"คุณหนูกุยหลัน ถึงตาท่านแล้ว!"  ชายผู้นั้นตะโกนขึ้น

หวังกุยหลันก้าวออกไปหาลุงหลี่ นางจับชีพจรและสังเกตอาการของเขาอย่างละเอียด

"ลุงหลี่" นางถาม "ท่านกินอาหารรสจัดบ่อยหรือไม่"

ลุงหลี่พยักหน้า "ใช่ ข้าชอบกินของเผ็ดๆ เค็มๆ มาก"

หวังกุยหลันพยักหน้า นึกถึงความรู้สมัยใหม่ที่นางมี "ข้าเข้าใจแล้ว ข้าจะใช้วิธีพิเศษรักษาท่าน"

นางหันไปหาผู้ช่วย "ขอนมสดและน้ำผึ้งหน่อย"

ผู้ช่วยรีบนำของมาให้ หวังกุยหลันผสมนมสดกับน้ำผึ้งในถ้วย

"ดื่มนี่สิ ลุงหลี่" นางยื่นถ้วยให้ "มันจะช่วยลดกรดในกระเพาะของท่าน"

ลุงหลี่ดื่มอย่างลังเล ไม่เข้าใจว่าลดกรดคือะไร แต่พอดื่มเสร็จ สีหน้าเขาก็สดใสขึ้นทันที

"อัศจรรย์จริง!" ลุงหลี่อุทาน "อาการปวดท้องของข้าหายไปแล้ว!"

ชาวบ้านที่มุงดูต่างส่งเสียงฮือฮา ซึ่งทำให้หลิวเสี่ยวเฟยทำหน้าไม่พอใจ

"นี่มันเล่นตลกอะไรกัน?" หลิวเสี่ยวเฟยตะโกน "นมกับน้ำผึ้งจะรักษาโรคปวดท้องได้อย่างไร?"

หวังกุยหลันยิ้ม "นมช่วยลดกรดในกระเพาะ ส่วนน้ำผึ้งมีสรรพคุณรักษาแผลในกระเพาะ"

"แต่... แต่นี่มันไม่ใช่ตำรายาโบราณนี่!" หลิวเสี่ยวเฟยโวยวาย “เจ้าพูดเรื่องบ้าบออันใดกัน

"แต่มันได้ผล และนั่นคือสิ่งสำคัญที่สุด ไม่ใช่หรือ?"

ผู้ชมปรบมือกันเกรียวกราว ลุงหลี่ยกนิ้วโป้งให้หวังกุยหลัน

"เยี่ยมมาก คุณหนูกุยหลัน!"  ผู้เป็นกรรมการบนเวทีตะโกน "ท่านชนะในรอบแรก!"

หวังกุยหลันถอนหายใจโล่งอก อย่างน้อยก็พอจำที่ท่านปู่สอนมาได้ ขณะนั้น นางเหลือบไปเห็นโอวหยางฮุ่ยยืนอยู่ในกลุ่มผู้ชม เขายิ้มให้นางและพยักหน้าเป็นเชิงให้กำลังใจ หวังกุยหลันรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาทันที 'อย่างน้อยก็มีคนเชื่อในตัวเรา เราต้องทำให้ได้!'

หลังจากชนะในรอบแรก หวังกุยหลันกำลังพักผ่อนอยู่ใต้ร่มไม้ข้างเวที นางถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก

"เก่งมาก พี่สาว!" หวังจูหรันวิ่งเข้ามากอดนาง "ข้ารู้แล้วว่าท่านต้องทำได้!"

"ขอบใจนะ น้องสาว" หวังกุยหลันยิ้มเหนื่อยๆ "แต่ยังเหลืออีกสองรอบ ข้าไม่แน่ใจว่าจะผ่านไปได้หรือไม่"

ทันใดนั้น เสียงโวยวายก็ดังขึ้นจากกลุ่มของชาวบ้าน

"ช่วยด้วย! มีคนเป็นลม!" เสียงร้องตะโกน

หวังกุยหลันและหวังจูหรันรีบวิ่งไปดู พบว่าลุงหลี่ที่เพิ่งได้รับการรักษาจากนางกำลังนอนดิ้นทุรนทุรายอยู่บนพื้น

"เกิดอะไรขึ้น?" หวังกุยหลันถามอย่างตกใจ

"ไม่รู้สิ!" ชาวบ้านผู้หนึ่งตอบ "จู่ๆ ลุงหลี่ก็ร้องว่าปวดท้องมาก แล้วก็ล้มลงไป"

หลิวเสี่ยวเฟยที่ยืนอยู่ไม่ไกลรีบชี้นิ้วมาที่หวังกุยหลัน "นี่ไง! ดูสิว่าวิธีรักษาแปลกประหลาด ของเจ้าทำให้เกิดอะไรขึ้น!"

หวังกุยหลันรู้สึกใจหาย 'นี่เป็นความผิดของเราจริง หรือ?' แต่แล้วนางก็สังเกตเห็นบางอย่างผิดปกติ