9.การแข่งขันทางการแพทย์

หวังกุยหลันชะงัก นึกในใจ 'ข้าจะอธิบายอย่างไรดีนะ?' หญิงสาวยืนนิ่ง สมองกำลังคิดหาคำอธิบายอย่างรวดเร็ว ในขณะที่หวังจูหรันและเจียงไห่ถังจ้องมองนางอย่างคาดหวัง

"ความจริงแล้ว... ข้า... ข้าได้รับการดลใจจากเทพเซียน!"

"หา!?" ทั้งสองอุทานพร้อมกัน

"ใช่แล้ว!" หวังกุยหลันพยักหน้าหงึกๆ "เมื่อไม่กี่วันก่อน ข้าฝันเห็นเทพเซียนแห่งการแพทย์ ท่านมอบความรู้วิเศษให้ข้า ทำให้ข้าเปลี่ยนไป"

หวังจูหรันทำตาโต "จริงหรือ พี่สาว? แล้วเหตุใดพี่ถึงไม่บอกข้า?"

"ก็... ก็เพราะข้ากลัวว่าเจ้าจะไม่เชื่อน่ะสิ" หวังกุยหลันตอบอย่างรวดเร็ว "และข้าก็ต้องการเวลาในการทำความเข้าใจความรู้ใหม่ๆ นี้ด้วย"

เจียงไห่ถังพยักหน้าอย่างเข้าใจ " นั่นอธิบายได้ว่าเหตุใดวิธีรักษาของท่านจึงได้แปลกประหลาดแต่ได้ผลนัก" 

"ใช่แล้ว!" หวังกุยหลันเสริมอย่างมั่นใจยกมือกอดอก เชิดใบหน้าขึ้นเล็กน้อยยิ่งทำให้ดูหยิ่งยโสมากยิ่งขึ้น  "เทพเซียนบอกข้าว่า บางครั้งวิธีที่ดูเหมือนบ้าๆ บอๆ ก็อาจเป็นทางรักษาที่ดีที่สุดก็ได้"

หวังจูหรันยกมือทาบอก " พี่สาว นี่เป็นเรื่องที่น่าอัศจรรย์มาก! แต่... เหตุใดพี่ถึงดูงุ่มง่ามและลืมอะไรต่อมิอะไรล่ะ?" 

หวังกุยหลันยิ้มแข็งค้าง จะให้บอกได้อย่างไรว่านางไม่ใช่คนในยุคนี้

"อา... นั่นก็เพราะ... ความรู้ใหม่มันเยอะมาก! สมองข้าต้องการเวลาปรับตัว ทำให้บางครั้งก็ลืมเรื่องเก่าๆ ไปบ้าง"

"อ๋อ!" ทั้งสองพยักหน้าเข้าใจ

ทันใดนั้น เสียงหัวเราะก็ดังขึ้นจากนอกหน้าต่าง ทุกคนหันไปมอง เห็นโอวหยางฮุ่ยกำลังยืนพิงกรอบหน้าต่าง

"ช่างเป็นคำอธิบายที่ช่างสร้างสรรค์เสียจริง คุณหนูกุยหลัน" โอวหยางฮุ่ยพูดพลางยิ้ม

"ท่านเป็นใคร?" หวังจูหรันถามอย่างตกใจ

"ข้าคือโอวหยางฮุ่ย" เขาแนะนำตัว "หลานชายของเจ้าสำนักยุทธ์ที่มีชื่อเสียงในเมืองนี้ และเป็นสหายของคุณหนูกุยหลัน"

หญิงสาวเลิกคิ้ว “ข้านับท่านเป็นสหายเมื่อใดกัน”

“เจ้าช่วยรักษาข้าหรือจะให้ข้าเรียกเจ้าว่าผู้มีพระคุณ”

"ได้! เขาคือคนข้าเคยช่วยเหลือไว้ ตอนนี้ก็เป็น...สหาย"

โอวหยางฮุ่ยพยักหน้า "ถูกต้อง และข้าก็มาที่นี่เพื่อช่วยไขข้อข้องใจของทุกคน"

"ช่วยอย่างไรหรือ?" เจียงไห่ถังถามอย่างสงสัย

"ความจริงแล้ว" โอวหยางฮุ่ยพูดเสียงนุ่ม "คุณหนูกุยหลันไม่ได้รับการดลใจจากเทพเซียน แต่นางได้รับพรพิเศษจากดวงดาว"

ทุกคนอ้าปากค้าง โดยเฉพาะหวังกุยหลัน

"ดวงดาว?" หวังจูหรันทวนคำ

"ใช่แล้ว" โอวหยางฮุ่ยพยักหน้า "ทุกพันปีจะมีปรากฏการณ์ดาวตกพิเศษ ผู้ที่เกิดใต้ดาวดวงนั้นจะได้รับพรวิเศษ และคุณหนูกุยหลันก็คือผู้โชคดีคนนั้น"

หวังกุยหลันมองโอวหยางฮุ่ยด้วยความประหลาดใจ 'เขากำลังช่วยข้าหรือ?'

"แต่พรนี้ก็มาพร้อมกับความท้าทาย" โอวหยางฮุ่ยเสริม "นั่นคือเหตุผลที่ทำให้คุณหนูกุยหลันดูเปลี่ยนไป เพราะนางกำลังเรียนรู้ที่จะควบคุมพลังใหม่ของตัวเอง"

หวังจูหรันและเจียงไห่ถังมองหน้ากันด้วยความตื่นเต้น

"นี่มัน...ช่างน่าทึ่งมาก!" หวังจูหรันอุทาน

"ใช่แล้ว!" เจียงไห่ถังเห็นด้วย "คุณหนูกุยหลัน ท่านช่างโชคดีเหลือเกิน!"

หวังกุยหลันยิ้มแห้งๆ "ใช่... ข้าก็รู้สึกโชคดีมากเช่นกัน"

โอวหยางฮุ่ยยิ้มมุมปาก "และนี่คือความจริงที่ทุกคนควรรู้ ข้าหวังว่าจะไม่มีใครพยายามทำพิธีขับไล่วิญญาณอีกนะ"

ทุกคนหัวเราะเก้อๆ  ขณะที่หวังกุยหลันถอนหายใจโล่งอก คิดในใจ 'ขอบคุณที่ส่งโอวหยางฮุ่ยมาช่วยข้า แต่... เขารู้ความจริงหรือไม่นะ? ราวกับเขารู้อยู่แล้วว่าข้าเปลี่ยนไปเพราะอะไร ไม่หรอก เขาไม่มีทางรู้ได้แน่นอน เรื่องแบบนี้ใครบ้างจะคิดออก'

แสงแดดยามเช้าส่องกระทบแผ่นป้ายไม้หน้าศาลากลางเมือง ชาวบ้านมุงดูกันอย่างคึกคัก

"ดูสิ! มีการประกาศแข่งขันรักษาโรค!"

ชายชราผู้หนึ่งร้องบอกสหายข้างๆ หวังกุยหลันที่เดินผ่านมาพอดี การสนใจเรื่องชาวบ้านเป็นงานถนัดของนาง  หญิงสาวชะงักเท้าแล้วทวนสิ่งที่ได้ยิน

"แข่งขันรักษาโรคหรือ? นี่มันเรื่องอะไรกัน?"

นางเบียดฝูงชนเข้าไปอ่านป้ายประกาศ

"ขอเชิญหมอทุกท่านร่วมแข่งขันรักษาโรค ชิงตำแหน่งหมอหลวงประจำเมือง ผู้ชนะจะได้รับเงินรางวัลหนึ่งพันตำลึงและตำแหน่งหมอหลวงประจำเมือง"

ทันใดนั้น เสียงคุ้นหูก็ดังขึ้นข้างหลัง

"พี่สาว! นี่เป็นโอกาสทองของท่านแล้ว!" หวังจูหรันพูดอย่างตื่นเต้น "ท่านต้องเข้าร่วมแข่งขันนะ!"

หวังกุยหลันหันไปมองน้องสาว "แต่... แต่ข้าไม่แน่ใจว่าจะทำได้"

"ทำไมเล่า?" หวังจูหรันยิ้มกว้าง "ท่านได้รับพรจากดวงดาวนี่นา ต้องชนะแน่ๆ"

หวังกุยหลันถอนหายใจเบื่อหน่าย เพราะนางไม่ชอบการแข่งขันนะสิ  แต่นึกถึงคำโกหกที่โอวหยางฮุ่ยช่วยคิดให้จึงตอบไปว่า

 "ใช่... แต่ข้ายังควบคุมพลังไม่ได้ดีนัก"