7. ได้แต่ถอนหายใจ

หวังกุยหลันตกใจ ถอยหลังไปก้าวหนึ่ง "เสี่ยวหู? เจ้าเป็นอะไรไป?"

เสี่ยวหูยิ้มบางๆ "อันที่จริง ข้าไม่ใช่เด็กขอทานธรรมดา ข้าคือโอวหยางฮุ่ย หลานชายของเจ้าสำนักยุทธ์ที่มีชื่อเสียงในเมืองนี้"

‘แล้วอย่างไร ข้าต้องตื่นเต้นหรือตกใจล่ะ’

โอวหยางฮุ่ยยืนยันเพราะคิดว่าผู้มีพระคุณไม่เชื่อ

 " ข้าพูดความจริง ข้าปลอมตัวเป็นขอทานเพื่อทดสอบคุณธรรมของผู้คนในเมืองนี้ และท่านก็ผ่านการทดสอบอย่างงดงาม นี่ก็เป็นหนึ่งในบททดสอบของข้าที่ท่านปู่ให้มาเช่นกัน และข้าได้พบกับผู้ที่มีจิตใจงดงาม และมีความละเอียดรอบคอบ ดูออกว่าข้านั้นเป็นโรคผิวหนัง เช่นท่านเป็นคนแรก"

หวังกุยหลันยืนนิ่งงัน สมองพยายามประมวลผลข้อมูลที่ได้รับ "แต่... แต่โรคผิวหนังของเจ้า..."

โอวหยางฮุ่ยหัวเราะเบาๆ "เป็นแค่การแต่งหน้าขอรับ แต่วิธีรักษาของท่านก็ช่วยให้ข้ารู้สึกสบายผิวขึ้นจริง"

"นี่ข้าถูกหลอกให้ใช้น้ำส้มสายชูกับน้ำผึ้งทาตัวเจ้าอย่างนั้นหรือ?"

"ข้าต้องขอโทษที่หลอกท่าน" โอวหยางฮุ่ยพูดอย่างสำนึกผิด "แต่ข้าทำเพื่อทดสอบความเมตตาและปัญญาของท่าน และท่านก็ทำให้ข้าประทับใจมาก"

หวังกุยหลันรู้สึกโกรธอยู่บ้าง นางช่วยเพราะเห็นคนลำบากไม่ใช่อยากถูกทดสอบแบบนี้

" ข้าไม่เข้าใจ เหตุใดเจ้าถึงต้องทดสอบข้าด้วย?"

โอวหยางฮุ่ยเดินเข้ามาใกล้ ใบหน้าเขาฉายแววจริงจัง "เพราะข้าได้ยินกิตติศัพท์ของท่านมานาน และอยากรู้ว่าท่านเป็นอย่างที่ข่าวลือกันจริงหรือไม่"

" แล้วข้าเป็นอย่างที่ข่าวลือหรือไม่" หวังกุยหลันถามน้ำเสียงเบื่อหน่าย

โอวหยางฮุ่ยยิ้มกว้าง "ท่านเหนือกว่าที่ข่าวลือเสียอีก คุณหนูกุยหลัน ท่านมีจิตใจที่เมตตาและมีปัญญาที่แหลมคม แม้วิธีการรักษาของท่านจะแปลกประหลาด แต่ก็ได้ผลจริง คนลือกันว่าท่านมีความสามารถแต่มีนิสัยแปลกประหลาดที่ชื่นชอบชายงาม โดยเฉพาะคู่หมั้นของน้องสาว"

หวังกุยหลันรู้สึกหน้าร้อนผ่าว "ข้า... ข้าไม่รู้จะพูดอะไรดี"

"ไม่ต้องพูดอะไรหรอกขอรับข้าแค่อยากบอกว่า ข้าประทับใจท่านมาก และหวังว่าเราจะได้พบกันอีก"

ก่อนที่หวังกุยหลันจะทันได้ตอบอะไร โอวหยางฮุ่ยก็กระโดดออกทางหน้าต่างอย่างว่องไว หายลับไปในพริบตา

หวังกุยหลันยืนนิ่ง มองออกไปนอกหน้าต่าง สมองยังคงพยายามทำความเข้าใจกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น  นางพึมพำ

 "นี่ข้ากำลังฝันไปหรือไม่นะ? หรือว่านี่คือชีวิตจริงในโลกของนิยายจีนกำลังภายใน? ข้าคือหมอเทวดา ส่วนขอทานน้อยที่ข้าช่วยเหลือเอาไว้ก็กลายเป็นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่มาทดสอบความเมตตาของข้าและคนในเมือง อีกทั้งยังเป็นคนใหญ่โตถึงขนาดหลานชายเจ้าสำนักอีกด้วย "

    หญิงสาวได้แต่ถอนหายใจ เรื่องราวของนางจะเป็นอย่างไรกันเล่า

บทที่ 5: แผนการของหวังจูหรัน

แสงจันทร์สาดส่องลงมาบนสวนดอกท้อของตระกูลหวัง หวังจูหรันนั่งอยู่บนม้านั่งหินอ่อน ใบหน้างดงามฉายแววครุ่นคิด

"คุณชายเจียง ท่านมาแล้ว" หวังจูหรันกล่าวทักทายเมื่อเห็นเจียงไห่ถังเดินเข้ามาในสวน

"คุณหนูจูหรัน" เจียงไห่ถังคำนับ "เหตุใดท่านจึงนัดข้ามาพบกลางดึกเช่นนี้?"

หวังจูหรันถอนหายใจเบาๆ "ข้ามีเรื่องสำคัญจะปรึกษาท่าน เกี่ยวกับพี่สาวของข้า"

"คุณหนูกุยหลันหรือ?" เจียงไห่ถังด้วยสีหน้าหน้างุนงง "นางเป็นอะไรหรือ?"

"ท่านไม่รู้สึกหรือว่าพี่สาวข้าเปลี่ยนไป?" หวังจูหรันถาม "นางทำตัวประหลาดมาหลายวันแล้ว"

เจียงไห่ถังพยักหน้า "จริงของท่าน ข้าก็รู้สึกเช่นกัน นางดูเหมือนคนละคนเลยทีเดียว"

"ใช่แล้ว!" หวังจูหรันลุกพรวดขึ้น "และข้าก็คิดว่าข้ารู้สาเหตุ"

"สาเหตุอะไรหรือ?" เจียงไห่ถังถามอย่างสนใจ

หวังจูหรันมองซ้ายมองขวา ก่อนจะกระซิบ "ข้าคิดว่า... พี่สาวข้าถูกวิญญาณร้ายเข้าสิง!"

"!?" เจียงไห่ถังถึงกับอุทาน จะเรียกว่าความคิดนี้ช่างแปลกประหลาด แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้  "ท่านแน่ใจหรือ?"

"แน่ใจที่สุด!" หวังจูหรันพยักหน้าหงึกๆ "ลองคิดดูสิ นางจำอะไรไม่ได้ ทำตัวซุ่มซ่าม และใช้วิธีรักษาโรคแปลกประหลาด นี่มันต้องเป็นฝีมือวิญญาณร้ายแน่ๆ"

เจียงไห่ถังขมวดคิ้ว "แต่วิธีรักษาของนางก็ได้ผลนะ อย่างโรคนอนกรนของข้า..."

"นั่นแหละ!" หวังจูหรันชี้หน้าคู่หมั้น "ยิ่งเป็นการยืนยันว่านางถูกวิญญาณเข้าสิง! วิญญาณที่มีความรู้เรื่องการรักษาโรคแปลกประหลาด!"

เจียงไห่ถังขมวดคิ้ว "แล้ว... แล้วเจ้าคิดจะทำเช่นดีล่ะ?"

หวังจูหรันยิ้มมุมปาก "ข้ามีแผนแล้ว เราต้องทำพิธีขับไล่วิญญาณ!"

"พิธีขับไล่วิญญาณ?" เจียงไห่ถังทำหน้าตกใจ "แต่ถ้าเราทำผิด คุณหนูกุยหลันอาจจะโกรธมากเลยนะ"

"ไม่ต้องกลัว" หวังจูหรันตบบ่าคู่หมั้น "ข้ามีแผนที่สมบูรณ์แบบ เราจะแกล้งทำเป็นว่ามีคนป่วยหนัก แล้วให้พี่สาวมารักษา จากนั้นเราจะทำพิธีขับไล่วิญญาณ!"