6. จริงหรือ?

ขณะที่นั่งรอโจ๊ก หวังกุยหลันสังเกตเห็นผื่นแดงบนผิวของเด็กหนุ่ม

"เจ้าเป็นโรคผิวหนังหรือ?" นางถามอย่างเป็นห่วง

เด็กชายพยักหน้า "ใช่ขอรับ มันคันและเจ็บมาก"

หวังกุยหลันครุ่นคิด 'นี่อาจเป็นโอกาสที่ข้าจะได้ใช้ความรู้ทางการแพทย์สมัยใหม่ช่วยเหลือคน'

"หลังจากกินโจ๊กแล้ว เจ้าไปที่บ้านข้านะ ข้าจะลองรักษาโรคผิวหนังให้เจ้า"

เด็กชายยิ้มกว้าง "จริงหรือขอรับ? ขอบคุณมากเลย คุณหนู!"

ขณะที่ทั้งสองกำลังกินโจ๊ก หวังกุยหลันก็รู้สึกเหมือนมีใครกำลังจ้องมองอยู่ นางหันไปมองรอบๆ แต่ไม่เห็นใครที่น่าสงสัย

'แปลกจัง' นางคิด 'รู้สึกเหมือนมีคนแอบดูเราอยู่... หรือว่าจะคิดไปเองนะ?'

หวังกุยหลันพาเด็กหนุ่มขอทานกลับมาที่ห้องตรวจของนาง เขามองรอบห้องด้วยความตื่นตาตื่นใจ

"นั่งลงตรงนี้นะ" หวังกุยหลันชี้ไปที่เก้าอี้ไม้ "ข้าชื่อหวังกุยหลัน แล้วเจ้าล่ะชื่ออะไร?"

"ข้าชื่อเสี่ยวหู (หนูน้อย) ขอรับ"  เด็กหนุ่มตอบเสียงเบา

หวังกุยหลันยิ้ม "ชื่อน่ารักดีนะ เสี่ยวหู ตอนนี้ข้าจะตรวจดูผิวหนังของเจ้า"

นางเริ่มสำรวจผื่นแดงบนผิวของชายหนุ่ม พลางคิดหนัก 'ดูเหมือนจะเป็นโรคผิวหนังอักเสบ... แต่จะรักษาอย่างไรดีล่ะ?' 

หญิงสาวครุ่นคิด หากเป็นโลกที่จากมา ตรวจเลือดหาสาเหตุได้ การรักษาก็ทำไปตามขั้นตอนนี้ แต่ตอนนี้...

"เอาล่ะ ข้าจะใช้วิธีพิเศษรักษาเจ้า"

"วิธีพิเศษหรือขอรับ?" เสี่ยวหูทำตาโต

"ใช่แล้ว" หวังกุยหลันพยักหน้า " น้ำส้มสายชูผสมน้ำผึ้ง!"

"น้ำส้มสายชูกับน้ำผึ้งหรือ?" เสี่ยวหูทำหน้างง "แต่มันเหนียวและเปรี้ยวนะขอรับ"

"ใช่แล้ว!" หวังกุยหลันตอบอย่างกระตือรือร้น "น้ำส้มสายชูจะช่วยฆ่าเชื้อ ส่วนน้ำผึ้งจะช่วยให้ความชุ่มชื้นและสมานแผล"

นางรีบผสมน้ำส้มสายชูกับน้ำผึ้งในชามเล็ก แล้วทาลงบนผิวของเสี่ยวหู

"โอ๊ย! มันแสบ!" เสี่ยวหูร้องลั่น

"อดทนหน่อยนะ" หวังกุยหลันปลอบ "นี่เป็นส่วนหนึ่งของการรักษา"

ขณะที่กำลังทายา จู่ๆ ประตูห้องก็เปิดผางออก

"พี่สาว! ข้าได้ยินเสียงเด็กร้อง เกิดอะไร..." หวังจูหรันชะงักกลางคำ เมื่อเห็นภาพตรงหน้า

หวังกุยหลันยืนนิ่ง มือถือชามน้ำส้มสายชูผสมน้ำผึ้ง ส่วนเสี่ยวหูนั่งหน้าเหยเก หยดน้ำตาคลอ

"นี่... นี่มันอะไรกัน?" หวังจูหรันถามอย่างงุนงง

" ข้ากำลังรักษาโรคผิวหนังให้เสี่ยวหูน่ะ" หวังกุยหลันตอบด้วยความมั่นใจ  หวังจูหรันเดินเข้ามาดูใกล้ๆ แล้วจามออกมาดังลั่น

 "อะไรกัน? กลิ่นเปรี้ยวจัง! นี่พี่สาวใช้น้ำส้มสายชูรักษาโรคหรือ?"

"ใช่... แล้วก็ผสมน้ำผึ้งด้วย" หวังกุยหลันตอบเสียงอ่อย

หวังจูหรันหัวเราะลั่น "ฮ่า ฮ่า ฮ่า! พี่สาว ท่านนี่ช่างแปลกประหลาดทุกวัน วันก่อนก็ใช้น้ำเกลือรักษาสิว วันนี้ก็ใช้น้ำส้มสายชูรักษาโรคผิวหนัง ต่อไปจะใช้อะไรอีก? น้ำปลารักษาไข้หวัดหรือ?"

หวังกุยหลันหน้าแดงก่ำด้วยความโมโห พูดไปก็คงไม่รู้ น้ำส้มสายชู โครงสร้างทางเคมี CH3COOH กรดน้ำส้ม  Acetic acid มีรสเปรี้ยว ช่วยเพิ่มประจุบวกให้กับร่างกาย ทำให้แร่ธาตุต่างดูดซึมเข้าสูร่างกายได้โดยตรง และช่วยเชื่อมนำกระแสประสาทในร่างกายช่วยกระคุ้น ระบบภูมิคุ้มกันของร่างกายช่วยปรับความสมดุลความเป็นกรดด่างในร่างกายได้ดี   เธอเคยไปออกค่ายแพทย์อาสาแม้จะยังเป็นนักศึกษาแพทย์แต่ก็ได้เรียนรู้การรักษาด้วยสิ่งที่มี

"โอ้! สมแล้วที่เป็นหมอเซียน" หวังจูหรันพูดเสียงเย้ยหยัน "แต่ระวังด้วยนะ เดี๋ยวคนไข้จะกลายเป็นส้มดองไปซะก่อน"

ทั้งสามคนเงียบกันไปชั่วครู่ ก่อนที่เสี่ยวหูจะพูดขึ้นเบาๆ "คุณหนูขอรับ ข้ารู้สึกว่าอาการคันดีขึ้นแล้วนะขอรับ"

หวังกุยหลันและหวังจูหรันหันไปมองเด็กชายอย่างตกตะลึง

"จริงหรือ?" ทั้งสองถามพร้อมกัน

เสี่ยวหูพยักหน้า "ใช่ขอรับ มันเย็นๆ สบายขึ้นเยอะเลย"

หวังกุยหลันยิ้มกว้าง "เห็นหรือไม่ วิธีของข้าได้ผล!"

หวังจูหรันส่ายหน้า "พี่สาว ท่านนี่มีดวงชะตาแปลกเสียจริง ทำอะไรก็ดูจะสำเร็จได้อย่างไม่น่าเชื่อ"

ขณะนั้นเอง เสียงฝีเท้าก็ดังมาจากนอกห้อง ตามด้วยเสียงทุ้มของชายหนุ่ม

"คุณหนูกุยหลัน ข้ามีเรื่องจะ..." เจียงไห่ถังชะงักกลางคำเมื่อเห็นภาพตรงหน้า ทั้งสี่คนมองหน้ากันไปมา บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยความอึดอัด

"มีอะไรหรือ คุณชายเจียง?" หวังกุยหลันพูดเสียงราบเรียบ

เจียงไห่ถังกระแอมเบาๆ "ข้าแค่จะมาบอกว่า... วิธีนอนที่ท่านแนะนำได้ผลดีมาก ข้าไม่กรนแล้ว"

หวังจูหรันหันขวับไปมองคู่หมั้นของตน "อะไรนะ? ท่านกรนด้วยหรือ?"

เจียงไห่ถังหน้าแดงก่ำ "อา... ใช่ขอรับ"

หวังจูหรันหันมามองพี่สาว "พี่สาว ท่านพูดความจริงสินะ?"

หวังกุยหลันพยักหน้ารับ "ใช่... ข้าบอกแล้วไงว่าไม่ได้โกหก"

หวังกุยหลันถอนหายใจโล่งอก คิดในใจ '  ข้ารอดตายอีกครั้งแล้ว' หลังจากเหตุการณ์วุ่นวายในห้องตรวจ ทุกคนก็แยกย้ายกันไป เหลือเพียงหวังกุยหลันกับเสี่ยวหู

"เอาล่ะ เสี่ยวหู" หวังกุยหลันพูดพลางยิ้ม "เจ้ารู้สึกดีขึ้นแล้วใช่หรือไม่?"

เสี่ยวหูพยักหน้า "ใช่ขอรับ คุณหนู ข้ารู้สึกดีขึ้นมาก ขอบคุณท่านมากๆ เลยนะขอรับ"

ขณะที่หวังกุยหลันกำลังจะพูดอะไรต่อ จู่ๆ เสี่ยวหูก็ลุกขึ้นยืน ท่าทางของเขาเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

"คุณหนูกุยหลัน" เสี่ยวหูพูดด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป ทุ้มและนุ่มนวลกว่าเดิม "ข้ามีเรื่องจะบอกท่าน"