4.การรักษาครั้งแรก

แสงแดดยามเช้าส่องผ่านหน้าต่าง หวังกุยหลันนั่งอยู่หน้าโต๊ะไม้เก่าๆ ในห้องตรวจคนไข้ของตระกูลหวัง นางกำลังพยายามทำความเข้าใจตำราแพทย์จีนโบราณที่วางอยู่ตรงหน้า ปัญหาของนางตอนนี้ก็คือตัวอักษรเหล่านี้เป็นอักษรโบราณ  และยังต้องฝึกการจับพู่กันอีก นี่ก็ไม่ได้ใช้ของแบบนี้มานานมาก ใครจะไปรู้ว่าวันหนึ่งจะคิดถึงปากกา ดินสอและแท็ปแล็ตมากขนาดนี้

“ฉันอยากได้ปากกาของฉัน”

หญิงบ่นพึมพำ พลางขยี้ตาไปมานึกถึงวีรกรรมในห้องตรวจที่เผลอหยิบปากกาของพยาบาลมาใช้อยู่เสมอ ตอนนี้คงเป็นเพราะกรรมตามสนอง เธอไม่มีปากกาใช้ แค่ปากกายังไม่มีเลย!

ทันใดนั้น เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

"เข้ามา" หวังกุยหลันตอบรับ พลางจัดท่านั่งให้เรียบร้อย พลันประตูเปิดออก และคนที่ก้าวเข้ามาทำให้หวังกุยหลันแทบสำลักน้ำลายตัวเอง

"คุณชายเจียงไห่ถัง!"  อุทานออกมาอย่างตกใจไม่คิดว่าจะได้เจอคนที่ไม่อยากเจออย่างนี้

ชายหนุ่มรูปงามยิ้มบางๆ พลางคำนับ  “คุณหนูกุยหลัน ข้าหวังว่าจะไม่ได้รบกวนท่าน"

หวังกุยหลันรีบลุกขึ้นยืน แต่เผลอสะดุดชายกระโปรงตัวเองจนเซไปชนโต๊ะ ทำให้ขวดยาหลายใบกลิ้งตกพื้น

"โอ๊ะ! ระวังขอรับ!" เจียงไห่ถังรีบเข้ามาช่วยประคอง

หวังกุยหลันรู้สึกใบหน้าร้อนผ่าวด้วยความอับอาย "ขอบคุณ... เอ่อ... ท่านมาหาข้ามีธุระอันใดหรือ?"

เจียงไห่ถังยิ้มอย่างเขินอาย "ความจริงแล้ว ข้ามีปัญหาที่อยากปรึกษาท่าน"

"ปัญหา? ปัญหาอะไรหรือ?" หวังกุยหลันถามอย่างระแวง คิดในใจ

 'อย่าบอกนะว่าเขาจะมาสารภาพรัก!'

"คือว่า..." เจียงไห่ถังพูดเสียงเบา "ข้า... ข้าเป็นโรคนอนกรน"

หวังกุยหลันทำตาปริบๆ ทบทวนที่เขาพูดมาแล้วก็ถามออกไปอีกครั้ว

 " อาการนอนกรนหรือ?"

"ใช่ขอรับ" เจียงไห่ถังพยักหน้า สีหน้าเศร้าสร้อย "มันทำให้ข้าไม่กล้านอนใกล้ใคร กลัวว่าจะรบกวนการพักผ่อนของผู้อื่น โดยเฉพาะ... คู่หมั้นของข้า"

หวังกุยหลันถอนหายใจโล่งอก 'ดีแล้ว เขาไม่ได้มาสารภาพรัก’ ถึงจะหน้าตาดีแค่ไหนนางก็ไม่ได้มีความคิดที่จะแย่งเขามาจากน้องสาวเหมือนอย่างเจ้าของร่างเดิม

"อา... อาการนอนกรนนี่รักษาได้นะ" นางพูดอย่างมั่นใจ “การนอนกรนมีหลายระดับ กรนธรรมดา ไม่อันตราย เพราะไม่มีภาวะหยุดหายใจขณะหลับร่วมด้วย ผู้ป่วยไม่เดือดร้อน เพราะไม่มีผลกระทบต่อตัวผู้ป่วยเองมากนัก  และกรนอันตรายมีภาวะหยุดหายใจขณะหลับร่วมด้วย นอกจากจะมีผลกระทบต่อคนรอบข้างแล้ว  ถ้าผู้ป่วยไม่รักษา อาจมีอาการง่วงมากผิดปกติในเวลากลางวัน  ทำให้เรียนหรือทำงานได้ไม่เต็มที่  นอกจากนั้นจะมีอัตราเสี่ยงสูงที่จะเป็นโรคอื่นๆ ได้ เช่น โรคความดันโลหิตสูง โรคกล้ามเนื้อหัวใจตายเฉียบพลันจากการขาดเลือด ภาวะหัวใจเต้นผิดจังหวะ โรคความดันโลหิตในปอดสูง  โรคหลอดเลือดในสมอง  ผู้ป่วยอาจมีอายุสั้น อยู่ได้ไม่นาน  โดยเฉพาะถ้าดัชนีหยุดหายใจและหายใจแผ่วเบา”

หญิงสาวร่ายยาวถอดตำราเรียนในโลกปัจจุบันมาเกือบหมด คนฟังได้แต่ทำหน้างุนงงไม่เข้าใจสิ่งที่เธอพูดออกมาสักคำ หวังกุยหลันเพิ่งนึกได้ว่าตอนนี้ไม่โลกปัจจุบันแล้ว เธอกระแอมไอเล็กน้อยแล้วพยายามนึกถึงที่คุณปู่เคยสอน

“เอาอย่างนี้ คุณชายมีอาการหลับยาก หงุดหงิด เบื่ออาหารอ่อนเพลียหรือไม่”

เขานิ่งคิดไปครู่หนึ่งก่อนพยักหน้ารับ “แม่นางพูดออกมาข้าก็เพิ่งสังเกตว่าเป็นเช่นนั้นจริง”

“ขอข้าจับชีพจรคุณชายหน่อย” เธอเชิญให้เขานั่ง ว่ากันตามจริงเธอจับชีพจรแบบพื้นฐานได้แต่ยังไม่สามารถตรวจในระดับลึกได้ ถ้ามีสเต็ตโทสโคป (Stethoscope) หรือหูฟังหมออยู่กับตัว เธอจะยังวิเคราะห์ได้แม่นยำกว่า แต่เอาเถอะ ตอนนี้ไม่มีเครื่องมือ เธอต้องทำตามสัญชาตญาณ

หญิงสาวสงบใจและทำตามที่ปู่เคยสอน ครู่หนึ่งก็ดึงมือกลับแล้วขอให้คุณชายเจียงไห่ถังอ้าปาก

“อ้ากว้างๆ ขอดูลิ้นของคุณชายด้วย” 

ชายหนุ่มมีท่าทีเก้อเขินก่อนทำตามที่สั่ง หวังกุยหลันพยักหน้าอย่างพอใจแล้วให้เขาปิดปากได้

“ระยะนี้คุณชายมีเรื่องให้วิตกกังวลใจใช่หรือไม่”

“เอ่อ เป็นเช่นนั้นจริง”

“ชีพจรซี่ซู่เกิดจากไตอินพร่อง หยางหัวใจมากเกินไป  ใช้น้ำดับไฟ ให้ไตและหัวใจทำงานประสานกัน ต้องปรับสมดุลบำรุงม้ามกระเพาะ บำรุงเลือดหล่อเลี้ยงเสิน เพื่อให้อาการคงที่ ข้าสามารถเขียนเทียบยาให้คุณชายได้ แต่เรื่องการฝั่งเข็มนั้น...เอ่อ เอาเป็นว่าคุณชายลองกินยาและปรับเปลี่ยนพฤติกรรมของตน ลดการดื่มสุรารสแรง หลังกินอาหารให้เดินย่อย ดื่มน้ำอุ่นละลายเสมหะและพักผ่อนให้เพียงพอ เวลานอนอย่าให้มีสิ่งรบกวนจะช่วยคุณชายได้มาก”

“ข้าไม่คิดว่าการนอนกรนจะบ่งบอกว่าร่างอ่อนแอถึงเพียงนี้”

“ร่างกายสะสมความเครียดและเหนื่อยล้าไว้มาก”

เจียงไห่ถังยิ้มกว้าง "ขอบคุณมากขอรับ คุณหนูกุยหลัน ข้าจะทำตามคำแนะนำของท่านทุกอย่าง"