2.นี่ข้าย้อนเวลามาเป็นคุณหนูนิสัยแย่ๆ หรอกรึ

หวังกุยหลันฉีกยิ้มแล้วปล่อยให้สาวใช้จูงมือพาออกจากห้อง  ได้แต่ภาวนาในใจ 'ขอให้รอดพ้นวันนี้ไปได้ด้วยเถอะ!'

หวังกุยหลันเดินตามสาวใช้ไปตามระเบียงทางเดินที่ประดับด้วยโคมไฟแดงและภาพวาดจีนโบราณ  ปกติเธอมักสวมกางเกงเพื่อความคล่องตัว ถ้าเป็นกระโปรงก็ยาวคลุมเข่า แต่ชุดที่สวมอยู่ตอนนี้ทำให้สะดุดชายกระโปรงของตัวเองจนเซไปมา

“คุณหนู ระวังด้วยเจ้าค่ะ” สาวใช้รีบประคองนาง  “วันนี้ท่านดูเหมือนเด็กหัดเดินเลย คุณหนูไม่เป็นอะไรแน่นะเจ้าคะ”

หวังกุยหลันยิ้มเจือน "ขอบใจเจ้า... เอ่อ... เจ้าชื่ออะไรนะ?"

สาวใช้ทำหน้างง "ข้าชื่อหลิงเอ๋อร์เจ้าค่ะ คุณหนูเรียกข้าเช่นนี้มาตั้งแต่เด็กแล้วนะเจ้าคะ"

"อ๋อ! ใช่ๆ ข้าล้อเล่นน่ะ หลิงเอ๋อร์" หวังกุยหลันหัวเราะกลบเกลื่อน

เมื่อมาถึงโถงกลาง หวังกุยหลันก็เห็นชายหญิงวัยกลางคนในชุดหรูหรานั่งอยู่ที่โต๊ะ พร้อมกับหญิงสาวอีกคนที่หน้าตาคล้ายกับเธอ

“อาเหนียงของท่าน ท่านพ่อของท่าน  และนั่นน้องสาวของท่านชื่อจูหรัน" หลิงเอ๋อร์กล่าวแนะนำเบาๆ เพราะรู้สึกว่าวันนี้คุณหนูแปลกไป อาจเพราะนอนมากเกินไปก็เป็นได้

หวังกุยหลันรีบคำนับทันที "ลูกคารวะท่านพ่อ ท่านแม่"

ทุกคนมองนางด้วยสีหน้าประหลาดใจ

"กุยหลัน เจ้าเป็นอะไรไป?" มารดาถาม "ปกติเจ้าไม่เคยคำนับพวกเราเช่นนี้เลยนะ"

"อา... คือ... ข้า..." หวังกุยหลันอึกอัก

"ฮูหยินใหญ่  พี่สาวคงอยากทำตัวดีสักวันกระมังเจ้าคะ"  หวังจูหรันพูดเสียงหวานแต่แฝงประชดประชัน

หวังกุยหลันกลืนน้ำลายเอื๊อก นึกในใจ

'แย่แล้ว! ดูเหมือนเจ้าของร่างนี้เป็นคนนิสัยไม่ดีสินะ'

"เอาเถอะ มานั่งกินอาหารเช้ากันเถิด" บิดาพูดขึ้น

หวังกุยหลันรีบเดินไปนั่งที่โต๊ะ แต่เผลอนั่งผิดที่จนทุกคนมองด้วยความงุนงง

"กุยหลัน นั่นที่ของจูหรัน" มารดาเอ่ยเตือน

"อ๋อ! ขอโทษที" หวังกุยหลันรีบลุกขึ้นสลับที่นั่ง ใบหน้าแดงก่ำด้วยความอาย

ขณะที่ทุกคนกำลังกินอาหารเช้า หวังกุยหลันมือไม้ยังไม่มีเรี่ยวแรงนักก็เผลอทำน้ำแกงหกเลอะเทอะสร้างความน่าอับอายจนอยากแทรกแผ่นดินหนี

"พี่สาว วันนี้เหตุใดท่านจึงได้ซุ่มซ่ามนัก" หวังจูหรันถามยิ้มๆ "เหมือนวิญญาณคนอื่นมาสิงร่างเลย"

หวังกุยหลันได้ยินดังนั้นก็สำลักอาหารจนไอโขลก คิดในใจ

'ยัยเด็กนี่ช่างสังเกตเก่งเสียจริง!'

"ไม่เป็นไรหรอก" มารดาปลอบ "แต่วันนี้เจ้าอย่าลืมว่า เจ้ารับปากกับท่านพ่อว่าจะไปหาสมุนไพรกับจูหรันนะ"

หวังกุยหลันพยักหน้ารับคำ

ฉันจะเอาชีวิตรอดในโลกใบนี้ไหมนะ!

แสงแดดยามสายส่องกระทบใบไม้เขียวขจี หวังกุยหลันเดินตามหวังจูหรันเข้าสู่ป่านอกหมู่บ้าน ในมือถือตะกร้าสานใบใหญ่ ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล

"พี่สาว" หวังจูหรันเอ่ยขึ้น "วันนี้พี่ดูแปลกไปนะ ปกติพี่จะเดินนำหน้าข้าเสมอ แต่วันนี้กลับเดินตามข้าเหมือนลูกเป็ดน้อย"

            เสียงหัวเราะคิกคักพร้อมสายตาดูแคลนทำให้หวังกุยหลันลอบกลอกตามองบน อุตส่าห์ทะลุมิติมาทันทียังต้องมาเจอคนแบบนี้อีก

"อา... ข้าแค่อยากให้เกียรติเจ้าบ้างน่ะ"

หวังจูหรันหัวเราะคิก "พี่สาว ท่านพูดจาราวกับขงจื๊อมาเกิดใหม่ ช่างไม่เหมือนพี่สาวข้าเลยสักนิด"

"เอ่อ... ข้าแค่อยากเปลี่ยนแปลงตัวเองบ้าง" หวังกุยหลันแก้ตัวพลางฉีกยิ้มใส่ให้

ทันใดนั้น หวังจูหรันก็ชี้ไปที่พุ่มไม้ข้างทาง "นั่นไง! โสมป่า พี่สาวช่วยเก็บให้ข้าทีสิ"

หวังกุยหลันมองตามนิ้วชี้ของน้องสาว แต่นางกลับชี้ไปที่ต้นหญ้าให้ดู  แววตามีรอยเย้ยหยันซ่อนอยู่  หญิงสาวเพียงลอบถอนหายใจเบาๆ หากไม่ใช่เพราะเติบโตมาในครอบครัวแพทย์แผนจีนคงไม่รู้ว่าถูกหลอกอยู่  แต่กระนั้นหวังกุยหลันก็เล่นตามน้ำเพื่อให้น้องสาวได้สมใจและไม่ต้องการเป็นจุดเด่นเกินไปนัก

"นี่หรือโสมป่า?" นางถามอย่างไม่มั่นใจ

หวังจูหรันหัวเราะลั่น "พี่สาว นั่นมันหญ้าแพรกธรรมดา! ท่านล้อข้าเล่นหรือ? ปกติท่านเก่งเรื่องสมุนไพรยิ่งนัก"

"อา... ข้าแค่ทดสอบเจ้าเล่นน่ะ"

"แหม! พี่สาวนี่ช่างมีอารมณ์ขันเสียจริง" หวังจูหรันส่ายหน้า ก่อนจะเดินไปเก็บโสมป่าเอง

หวังกุยหลันถอนหายใจเฮือกใหญ่ คิดในใจ 'เรื่องอะไรจะต้องเหนื่อยไปขุดโสมด้วยตัวเองเล่า’ 

            แต่ชื่นชมตัวเองได้ไม่นาน ขณะที่กำลังเดินต่อไป หวังกุยหลันก็สะดุดรากไม้ล้มลงไปกองกับพื้น

"โอ๊ย!"

หวังจูหรันหันมามองด้วยความประหลาดใจ "พี่สาว ท่านเป็นอะไรไป? ปกติท่านคล่องแคล่วดั่งลิงวิ่งบนต้นไม้ แต่วันนี้กลับซุ่มซ่ามราวกับหมูตกต้นไม้"

‘หมูที่ไหนมันขึ้นต้นไม้ได้เล่า!’