บทที่ 6

มู่ซือหลิงค้อมตัวเล็กน้อยก่อนตอบ "กราบทูลฝ่าบาท กองทัพหนึ่งแสนห้าหมื่นนายได้โอนย้ายไปอยู่ใต้การบังคับบัญชาของตู้จื่อหมิงทั้งหมดแล้วพ่ะย่ะค่ะ"

"ทำได้ไม่เลว!"

อวิ๋นฝานพยักหน้าอย่างพอใจ ก่อนหันกลับไปมองที่ตู้จื่อหมิงอีกครั้ง

"ข้าขอถามเจ้า เจ้า จงรักภักดีต่อข้าหรือไม่?"

ชั่วขณะนั้น ดวงตาของอวิ๋นฝานดุดันอย่างยิ่ง ราวกับสามารถมองทะลุจิตใจและล่วงรู้สิ่งที่คิด!

"กระหม่อมยินดีพลีชีพเพื่อฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ!"

แม้หลังของตู้จื่อหมิงจะเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อเย็น แต่ดวงตาของเขากลับซื่อตรง ไม่เห็นถึงความหวั่นเกรงใดๆ

"ดี!"

แววตาของอวิ๋นฝานฉายแววชื่นชม "ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เจ้าก็จงรับตำแหน่งแม่ทัพใหญ่แทนมู่ซือหลิงและบังคับบัญชากองทัพหนึ่งแสนห้าหมื่นนายเถิด!"

"ฝ่ะ…ฝ่าบาท เช่นนี้คงไม่เหมาะสมกระมังพ่ะย่ะค่ะ"

ตู้จื่อหมิงแสดงท่าทางลังเล พลางแอบมองมู่ซือหลิงที่อยู่ข้างๆ อย่างเงียบๆ

"ไม่มีอะไรที่ไม่เหมาะสม"

อวิ๋นฝานพูดด้วยน้ำเสียงสงบ "ตกลงตามนี้ เจ้าออกไปก่อนเถิด"

"พ่ะย่ะค่ะ"

ตู้จื่อหมิงไม่กล้าขัดคำสั่ง ถอยหลังสามก้าวก่อนจะเดินออกจากตำหนักบรรทม

"ฝ่าบาท กระหม่อมทำอะไรผิดพลาดไปหรือพ่ะย่ะค่ะ?"

มู่ซือหลิงมองอวิ๋นฝานด้วยสายตาเกือบเหมือนตัดพ้อ แสดงถึงความอัดอั้นใจอย่างเต็มที่

เมื่อเห็นเช่นนี้ อวิ๋นฝานก็หัวเราะ "ทำไม เจ้าไม่พอใจหรือ?"

"กระหม่อมมิกล้าพ่ะย่ะค่ะ!"

อวิ๋นฝานหัวเราะเบาๆ "ข้าให้ตู้จื่อหมิงมารับตำแหน่งแทนเจ้า เพราะเจ้ามีหน้าที่สำคัญยิ่งกว่าต้องไปทำอย่างไร!"

มู่ซือหลิงถามด้วยความสงสัย "หน้าที่สำคัญยิ่งกว่านี้?"

"ใช่แล้ว!"

อวิ๋นฝานลุกขึ้นยืน ตบไหล่มู่ซือหลิงพลางพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "ข้าตั้งใจจะก่อตั้งหน่วยงานตรวจสอบขุนนาง!"

"นามว่าองครักษ์เงา! ผู้ที่มีตำแหน่งสูงสุด จะได้เป็นผู้บังคับบัญชา"

"ข้าคิดแล้วคิดอีก พบว่ามีเพียงเจ้าเท่านั้นที่คู่ควรกับตำแหน่งนี้!"

"ตรวจสอบขุนนางทั้งหมด?!"

มู่ซือหลิงตกใจ รีบส่ายหัว "ฝ่าบาท กระหม่อมไม่อาจรับหน้าที่สำคัญเช่นนี้ได้พ่ะย่ะค่ะ!"

"ได้! เช่นนั้นเจ้าก็แนะนำคนมาให้ข้าสิ"

อวิ๋นฝานลุกขึ้นมองมู่ซือหลิงด้วยสีหน้าเคร่งขรึม "มู่ซือหลิง ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เจ้าจะปัดความรับผิดชอบ"

"ในตอนนี้ อาณาจักรต้าหมิงของเราประสบทั้งปัญหาภายในและภายนอก และคนที่ข้าเชื่อใจก็มีเพียงเจ้า!"

มู่ซือหลิงตัวสั่นสะท้าน ดวงตาแดงก่ำ "กระหม่อมพร้อมพลีชีพเพื่อฝ่าบาท ไม่หวาดหวั่นใดๆ พ่ะย่ะค่ะ!"

"ขอฝ่าบาททรงวางพระทัย ตำแหน่งผู้บังคับบัญชานี้ กระหม่อมจะทำหน้าที่อย่างสุดความสามารถ แม้ต้องเสี่ยงขัดแย้งกับขุนนางทั้งหลายก็ตาม!"

"ดี!"

อวิ๋นฝานพยักหน้าด้วยความพอใจ จากนั้นใบหน้าก็แปรเปลี่ยนเป็นจริงจัง พูดว่า "ตอนนี้ข้าจะมอบภารกิจแรกให้เจ้า!"

…

ซูลี่เหวิน

เคยเป็นขุนนางปราชญ์อันดับหนึ่งแห่งอาณาจักรต้าหมิง

แต่ปัจจุบัน กลายเป็นนักโทษที่ถูกคุมขัง

"แค่กๆๆ...พวกเจ้าจะพาข้าไปที่ใด!"

ซูลี่เหวินอายุเกินเจ็ดสิบปีแล้ว เดิมทีก็ป่วยหนักอยู่แล้ว การถูกคุมขังในเรือนจำสามปีทำให้เขายิ่งอ่อนแอจนแทบจะหมดแรง

รถม้าพาซูลี่เหวินวนไปหลายรอบ เปลี่ยนยานพาหนะหลายครั้ง สุดท้ายก็มาถึงตำหนักบรรทมของอวิ๋นฝาน

"ฝ่าบาท กระหม่อมพาซูลี่เหวินมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ"

"อืม ทำได้ดี พาตัวเขาเข้ามา เจ้าก็ถอยออกไปได้แล้ว"

มู่ซือหลิงประสานมือคำนับแล้วถอยออกไป

ไม่นาน ซูลี่เหวินก็เดินโซเซเข้ามาในตำหนักบรรทม เมื่อเห็นอวิ๋นฝานก็ถลึงตาพร้อมตะโกนด่าชี้นิ้วตรงไปที่อวิ๋นฝาน

"เจ้ามันฮ่องเต้โง่เง่า! ถุย!"

"ปล่อยข้า! ข้าจะเอาหัวชนเสาหินนี้ให้ตายไปเลย เพื่อแสดงความบริสุทธิ์ของข้า!"

"ต้าหมิงของเราช่างโชคร้ายยิ่งนัก โชคร้ายยิ่งนัก!"

"บังอาจ!"

ยังไม่ทันที่อวิ๋นฝานจะพูดอะไร เสี่ยวลิ่วจื่อที่ยืนอยู่ด้านหลังก็ทนดูต่อไม่ไหว "ฝ่าบาททรงเป็นฮ่องเต้ผู้ชาญฉลาด สิ่งที่ทำก่อนหน้านี้ล้วนเป็นการแสร้งทำ เพียงเพื่อโค่นอ๋องอู่เวย…"

"หุบปาก!"

อวิ๋นฝานทำท่าโกรธ เสี่ยวลิ่วจื่อเข้าใจและเงียบไปทันที

"เป็นเช่นนี้จริงหรือ?"

แววตาของซูลี่เหวินฉายแววสงสัย แม้เขาจะอยู่ในคุก แต่ก็พอได้ยินเรื่องราวที่เกิดขึ้นในราชสำนักเมื่อไม่นานมานี้บ้าง

"ท่านซู ท่านรู้หรือไม่ว่าเหตุใดข้าจึงลอบพาตัวท่านมาที่นี่?"

"ลอบหรือ?"

ซูลี่เหวินอึ้งไป ก่อนหน้านี้เขาเพียงคิดว่าตนจะถูกประหาร จึงไม่ได้สังเกตอะไรมาก

แต่เมื่อลองคิดย้อนกลับไป ดูเหมือนว่าตนจะถูกกลุ่มชายชุดดำพาตัวมาที่นี่จริงๆ...

"อืม"

อวิ๋นฝานไม่รอคำตอบจากซูลี่เหวิน พูดต่อว่า "เพราะข้าต้องการจะล้างมลทินให้เจ้า!"

"นี่…"

ซูลี่เหวินนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนมองสำรวจฮ่องเต้ที่อยู่ตรงหน้าอีกครั้งด้วยความไม่อยากเชื่อ

อวิ๋นฝานในอดีตมีใบหน้าผอมซูบ ริมฝีปากขาว แสดงให้เห็นถึงการใช้ชีวิตอย่างเสเพล ดวงตาก็พร่ามัวไม่มีสติ

แต่อวิ๋นฝานในตอนนี้กลับเต็มไปด้วยบารมี ดวงตาคมกริบเหมือนเสือ ราวกับสามารถมองทะลุจิตใจของผู้คน

ซูลี่เหวินยิ่งตกใจมากขึ้น หรือเพียงไม่กี่ปีที่ไม่ได้พบกัน ฮ่องเต้ของเขาจะเปลี่ยนจากฮ่องเต้ผู้โง่เขลามาเป็นฮ่องเต้ผู้ชาญฉลาดได้จริง?

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของซูลี่เหวินเช่นนี้ อวิ๋นฝานก็ยิ้ม "ท่านซู แต่ก่อนคนชั่วครองเมือง ข้าจำต้องแสร้งทำตัวโง่เขลาและส่งขุนนางผู้ซื่อสัตย์หลายคนเข้าคุก"

"แต่ตอนนี้กบฏถูกกำจัดแล้ว พวกเจ้าเหล่าขุนนางผู้ซื่อสัตย์ก็ถึงเวลาที่จะต้องกลับมารับตำแหน่งได้แล้ว"

ซูลี่เหวินนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนตอบ "คือ...ฝ่าบาท กระหม่อมเองก็ชราแล้ว เกรงว่าจะไม่สามารถช่วยเหลือฝ่าบาทได้อีกต่อไป"

อวิ๋นฝานยิ้มออกมาเล็กน้อย ดูเหมือนซูลี่เหวินจะยังมีความกังขาอยู่

"ท่านซู!"

ฉับพลันอวิ๋นฝานก็พูดเสียงดังขึ้น "ข้า ขอให้ท่านรับตำแหน่งอัครมหาเสนาบดีแห่งอาณาจักรต้าหมิงของข้า!"

"กระหม่อมมิกล้าพ่ะย่ะค่ะ!"

ซูลี่เหวินตกใจจนลนลาน รีบคุกเข่าลงกับพื้นทันที

ในฐานะขุนนางปราชญ์ แม้ภายนอกจะเขียนวิพากษ์วิจารณ์อวิ๋นฝานอย่างรุนแรงเพียงใด แต่ความคิดเรื่องความจงรักภักดีระหว่างฮ่องเต้กับขุนนางกลับฝังลึกในใจเขา

"ท่านอัครมหาเสนาบดีซู"

เมื่อเห็นดังนั้น อวิ๋นฝานจึงเปลี่ยนคำเรียกทันที "เจ้ารู้จักหลิงหงเซวียนหรือไม่?"

"ย่อมรู้จักแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ"

ซูลี่เหวินกัดฟันพูด "หากไม่ใช่เพราะเขา ตระกูลซูของข้าคงไม่ตกต่ำถึงเพียงนี้!"

เมื่อหลายปีก่อน ร่างเดิมของอวิ๋นฝานโง่เขลา การเมืองในราชสำนักเต็มไปด้วยความขัดแย้ง ในตอนนั้นอ๋องอู่เวยยังไม่คิดกบฏ ตระกูลขุนนางก็มีเพียงตระกูลซูและตระกูลหลิงสองตระกูลใหญ่เท่านั้น

สุดท้ายตระกูลซูพ่ายแพ้ ภายใต้การชักใยของหลิงหงเซวียน ซูลี่เหวินถูกใส่ร้ายจนต้องติดคุก สายตระกูลหลักของตระกูลซูบางส่วนถูกเนรเทศ บางส่วนก็ถูกประหาร

"ข้าจะทำลายตระกูลหลิงให้สิ้นซาก!"

อวิ๋นฝานลุกขึ้นยืน บารมีฮ่องเต้สะท้อนก้องไปทั่วตำหนักบรรทม "ไม่เพียงเท่านั้น ข้ายังจะล้มล้างอัครมหาเสนาบดี และแต่งตั้งเสนาบดีว่าการทั้งหกกรมขึ้นมาใหม่!"

อวิ๋นฝานยืนนิ่งด้วยท่าเชิดศีรษะอยู่พักหนึ่ง แต่กลับไม่เห็นซูลี่เหวินแสดงปฏิกิริยาใดๆ จนเขารู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อย ตาแก่ช่วยรับมุกกับเขาหน่อยสิ!

แต่เมื่อเขาหันไปมองซูลี่เหวิน กลับพบว่าอีกฝ่ายได้น้ำตาคลอเบ้าไปแล้ว!

"กระหม่อม…กระหม่อม..."

ซูลี่เหวินตัวสั่นด้วยความตื่นเต้น สุดท้ายถึงกับคุกเข่าลงกับพื้น "กระหม่อมยินดีติดตามฝ่าบาทเพื่อฟื้นฟูอาณาจักรต้าหมิงพ่ะย่ะค่ะ!"

"แม้ต้องตาย กระหม่อมก็ไม่เสียดายชีวิต!"

"ฮ่าฮ่าฮ่า…ดี!"

อวิ๋นฝานเดินไปข้างหน้า ตบไหล่ซูลี่เหวินหนักๆ "ท่านซูไปพักผ่อนและดูแลสุขภาพก่อนเถิด วันหลังเราค่อยหารือเรื่องสำคัญกัน"

ซูลี่เหวินรู้สึกปลาบปลื้มจนไม่อยากเชื่อ กล่าวขอบคุณพระมหากรุณาธิคุณหลายครั้งก่อนจะถูกพาตัวออกจากตำหนักอย่างลับๆ

"ฝ่าบาท ฮองเฮาซูขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ"

หลังจากซูลี่เหวินออกไปได้ไม่นาน เสียงขันทีเสี่ยวลิ่วจื่อก็ดังขึ้นจากนอกประตู

"ฮองเฮาซู?"

อวิ๋นฝานขมวดคิ้วเล็กน้อย คิดอยู่นานกว่าจะนึกชื่อคนนี้ได้จากความทรงจำของร่างเดิม

ฮองเฮาซู มีชื่อเดิมว่าซูหว่านซิน อายุสิบแปดปี เป็นหลานสาวแท้ๆ ของซูลี่เหวิน

ที่ซูหว่านซินได้ขึ้นเป็นฮองเฮา ก็เพราะความขัดแย้งระหว่างตระกูลซูและตระกูลหลิงเมื่อสามปีก่อน

กล่าวคือ ซูหว่านซินซึ่งอายุเพียงสิบห้าปีในตอนนั้น ได้กลายเป็นเครื่องมือของตระกูลซูในการแสวงหาอำนาจ

เมื่อคิดได้เช่นนี้ อวิ๋นฝานก็ถอนหายใจเบาๆ "ให้นางเข้ามา!"

ผ่านไปไม่นานนัก เสียงหอบเบาๆ ของสตรีก็ดังมาจากนอกประตู

"ฝะ…ฝ่าบาท"

อวิ๋นฝานที่อยู่หลังประตูฟังแล้วรู้สึกเลือดลมพลุ่งพล่าน "ฮองเฮาซู รีบเข้ามาเถิด"

"ถวายพระพรเพคะฝ่าบาท"

ดูเหมือนซูหว่านซินจะหวาดกลัวอวิ๋นฝานมาก พอเข้าประตูมาก็คุกเข่าลงกราบทันที

"ฮองเฮา รีบลุกขึ้นเถิด"

เมื่อเห็นเช่นนั้น อวิ๋นฝานจึงรีบเข้าไปพยุง "เฮ้อ นี่มันกรรมที่ร่างเดิมก่อไว้ทั้งนั้น!"

แม้ว่าอวิ๋นฝานจะมีนิสัยชอบแสดงอำนาจแบบชายเป็นใหญ่ แต่เพราะเขาได้รับการศึกษาสมัยใหม่ จึงไม่อาจยอมรับให้ผู้หญิงมากราบไหว้เขาได้

แต่ซูหว่านซินกลับหน้าซีดเผือดเพราะความกลัว "ฝะ…ฝ่าบาท ท่านปู่ของหม่อมฉันอายุกว่าเจ็ดสิบปีแล้ว หากท่านพูดสิ่งใดที่เป็นการล่วงเกินฝ่าบาท…ขอฝ่าบาทโปรดลงโทษหม่อมฉันแทนเถิดเพคะ!"

พูดจบ ซูหว่านซินก็กัดริมฝีปากเบาๆ แล้วเริ่มถอดเสื้อผ้าออกทันที ทำเอาอวิ๋นฝานที่ไม่ทันตั้งตัวเกือบเลือดกำเดาพุ่งเลยทีเดียว

"อ่ะแฮ่ม ฮองเฮาซู ใส่เสื้อกลับไปก่อนเถิด"

อวิ๋นฝานหันหลังให้ อยากมองแต่ก็รู้สึกว่าตัวเองไร้ยางอาย ท่าทางของเขาดูอิหลักอิเหลื่ออย่างมาก

ส่วนเสี่ยวลิ่วจื่อที่ยืนอยู่ด้านหลังเขา ได้แอบถอยออกจากตำหนักบรรทมอย่างเงียบๆ ไปแล้ว

"หากฝ่าบาทไม่ทรงยอมปล่อยท่านปู่ของหม่อมฉัน หม่อมฉันจะไม่สวมเสื้อเด็ดขาดเพคะ!"