บทที่ 10

"เตรียมก่อกบฏงั้นหรือ?"

อวิ๋นฝานหัวเราะ "เป็นไปตามที่ข้าต้องการพอดีเลย!"

มู่ซือหลิงชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนถามออกมาตามสัญชาตญาณ "หมายความว่าอย่างไรพ่ะย่ะค่ะ"

"มู่ซือหลิง เจ้าคิดจริงๆ หรือว่าแค่การใส่ร้ายป้ายสีจะสามารถกวาดล้างเหล่าตระกูลขุนนางทั้งหมดได้?"

อวิ๋นฝานลงจากเตียง เดินออกไปยังลานด้านนอก มู่ซือหลิงรีบเดินตามไป "โปรดประทานอภัยที่กระหม่อมสมองทึบ กระหม่อมไม่สามารถคิดหาวิธีที่สองได้เลยพ่ะย่ะค่ะ"

"ไม่มีวิธีที่สองอะไรหรอก"

เขายืนอยู่กลางลาน สายลมอ่อนๆ พัดชุดนอนของอวิ๋นฝานปลิวไสว "ถ้าจะพูดว่ามี ก็คงมีแค่ใช้กำลังอย่างเดียว!"

"นี่..."

มู่ซือหลิงอึ้งไป ก่อนพูดออกมาอย่างลำบากใจ "ฝ่าบาท...นี่อาจจะไม่ค่อยเหมาะสมเท่าใดนัก"

อวิ๋นฝานหัวเราะเบาๆ "มีอะไรที่ไม่เหมาะสมหรือ?"

"กระหม่อมคิดว่าอาณาจักรต้าหมิงของเราตอนนี้ก็เต็มไปด้วยปัญหาทั้งภายในและภายนอกอยู่แล้ว หากมีสงครามกลางเมืองขึ้นอีก เกรงว่า..."

"เกรงว่าอะไร?"

อวิ๋นฝานจ้องมองมู่ซือหลิงที่โค้งตัวลงต่ำด้วยดวงตาคมกริบ มู่ซือหลิงกลืนน้ำลาย "เกรงว่า...เกรงว่าอาจนำมาซึ่งผลลัพธ์ที่ไม่อาจย้อนกลับไปแก้ไขได้พ่ะย่ะค่ะ..."

มู่ซือหลิงตั้งใจจะพูดถึงการล่มสลาย แต่สุดท้ายก็จำต้องกลืนคำพูดนั้นกลับไป

"ผลลัพธ์ที่ไม่อาจย้อนกลับไปแก้ไขได้?"

"อย่างมากก็แค่บ้านเมืองล่มสลาย ประชาชนล้มตาย!"

อวิ๋นฝานเงยหน้ามองดวงจันทร์ หรี่ตาลงเล็กน้อย "ข้ายอมเป็นฮ่องเต้ไร้แผ่นดิน ดีกว่าเป็นหุ่นเชิดที่ไร้อำนาจ!"

"ไม่ว่าใครก็ต้องก้มหัวอยู่ใต้ราชอำนาจเท่านั้น!"

มู่ซือหลิงตัวสั่นสะท้าน เงยหน้าขึ้นมองฮ่องเต้ผู้คุ้นเคยแต่ก็แปลกหน้าในเวลาเดียวกันอย่างไม่อยากจะเชื่อ!

ช่างน่าเกรงขามยิ่งนัก!

เป็นความน่าเกรงขามที่ยากจะพรรณนา!

เวลานี้ อวิ๋นฝานดุจดังพระจันทร์เต็มดวงที่ลอยเด่นอยู่บนฟากฟ้า ไม่มีเมฆดำใดที่สามารถบดบังแสงสว่างที่เจิดจ้านั้นได้!

อย่างไรเมฆดำก็ต้องสลายหายไปในที่สุด แต่พระจันทร์ยังจะลอยเด่นอยู่บนฟากฟ้าตลอดกาล!

วันถัดมา เกิดความวุ่นวายขึ้นในเมืองหลวง!

เขตเมืองใต้ที่นำโดยสามตระกูลใหญ่ เฝิน อวี๋ และหลวี่ พร้อมด้วยอีกสิบกว่าตระกูลรวมตัวกันก่อกบฏ รวมถึงญาติสายรองผู้รอดชีวิตของตระกูลจางด้วย!

กองทัพตระกุลขุนนางทำการบุกอย่างรวดเร็ว ราวกับท่อนไม้ที่แตกเมื่อเจอขวาน มุ่งตรงไปยังพระราชวัง!

จวนตระกูลหลิง

"พวกเขากำลังเล่นกับไฟนะเนี่ย!"

ณ เวลานี้ ดวงตาของหลิงหงเซวียนแทบจะพ่นไฟออกมา ถ้วยชาถูกบีบแตกไปแล้วหลายใบ

"ท่านมู่ ท่านคิดว่าอย่างไร?"

หลิงหงเซวียนหันไปมองชายชราผู้สวมชุดคลุมดำที่อยู่ข้างกาย

ชายชราผู้สวมชุดคลุมดำกระแอมเบาๆ ก่อนกล่าวด้วยเสียงต่ำ "ข้าคิดว่านี่เป็นเรื่องดีสำหรับท่านหัวหน้าตระกูล..."

"เรื่องดี!"

"เจ้าบอกข้าว่านี่คือเรื่องดีงั้นหรือ?"

"หรือเจ้าหวังให้พวกเหลือเดนพวกนั้นขึ้นเป็นฮ่องเต้ได้สำเร็จจริงๆ!"

"ท่านหัวหน้าตระกูลโปรดระงับโทสะ ระงับโทสะก่อนเถิด!"

สาเหตุที่หลิงหงเซวียนโกรธถึงเพียงนี้นั้นมีเหตุผลง่ายมาก

เจ้าบอกว่าตระกูลขุนนางจะก่อกบฏ แล้วญาติสายรองของพวกเจ้าจะเข้ามาป่วนทำไม?

เดิมทีเจ้าบ้าอวิ๋นก็ตั้งใจจะจัดการเหล่าตระกูลขุนนางให้สิ้นซากอยู่แล้ว การที่เขายังเมตตาปล่อยให้สายรองรอดพ้นก็ถือเป็นบุญแล้ว แต่พวกเขากลับยกทัพกบฏขึ้นมาอีก นี่มันไม่ใช่การหาที่ตายหรอกหรือ?

"ระงับโทสะ?"

หลิงหงเซวียนหัวเราะด้วยความโกรธ "ระงับโทสะๆ! หากข้ายังระงับอีก ตระกูลหลิงทั้งตระกูลคงได้ล่มสลายแน่!"

"แค่พวกคนกระจอก ยังกล้าหวังจะโค่นล้มราชวงศ์ ช่าง...ช่าง..."

"เฮ้อ!"

หลิงหงเซวียนไม่มีคำจะพูด ได้แต่ถอนหายใจยาว

ชายชราผู้สวมชุดคลุมดำรอจนหลิงหงเซวียนสงบลง ก่อนจะพูดขึ้นอย่างระมัดระวัง "ท่านหัวหน้าตระกูล ข้าคิดว่าเราสามารถใช้โอกาสนี้ย้ายออกจากเมืองหลวงได้นะขอรับ"

หลิงหงเซวียนขมวดคิ้ว หันหน้าไปมองชายชราผู้สวมชุดคลุมดำ "เจ้าหมายความว่าอย่างไร?"

"ตระกูลหลิงของเราตั้งถิ่นฐานอยู่ในเมืองหลวงต้าหมิงมาหลายชั่วอายุคน การจะให้ย้ายออกไป ไม่ใช่แค่ข้า แม้แต่สมาชิกตระกูลหลิงทั้งหมดก็ไม่มีใครยอมแน่!"

"ท่านหัวหน้าตระกูลๆ! โปรดฟังข้ากล่าวให้จบก่อน โปรดฟังให้จบก่อน..."

"ว่ามา!"

หลิงหงเซวียนฮึดฮัดด้วยความโกรธ ก่อนดื่มเหล้ารสแรงลงคอรวดเดียว "หากสิ่งที่เจ้าพูดฟังไม่เข้าท่า อย่าหาว่าข้าหลงลืมความสัมพันธ์นายบ่าวที่มีมาอย่างยาวนานล่ะ!"

ชายชราผู้สวมชุดคลุมดำหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดเหงื่อเย็นที่หน้าผาก "ท่านหัวหน้าตระกูล ข้าหมายถึงให้ถอยออกไปก่อน เพื่อช่วงชิงโอกาสรวบรวมกำลังภายนอก รอจนเจ้าบ้าอวิ๋นปราบจลาจลในเขตเมืองใต้เรียบร้อย เราค่อยย้อนกลับมาโจมตีในช่วงที่เขาอ่อนแอ..."

เมื่อหลิงหงเซวียนได้ยินเช่นนั้น สีหน้าจึงคลายความตึงเครียดลงเล็กน้อย

"ท่านมู่ แผนนี้...ไม่เลวเลย"

"เพียงแต่ข้าขอเสริมอีกอย่าง!"

"อะไรหรือขอรับ?"

หลิงหงเซวียนลุกขึ้น สีหน้าเป็นสีแดงเพราะฤทธิ์เหล้า "ข้าจะอยู่ในเมืองหลวงนี้ และดวลกับเจ้าบ้าอวิ๋นให้เต็มที่!"

…

ในเวลาเดียวกัน เขตเมืองใต้

"ฝ่าบาท พระองค์ไม่สามารถเสด็จไปข้างหน้าต่อได้แล้วพ่ะย่ะค่ะ!"

มู่ซือหลิงเหงื่อท่วมศีรษะ กางแขนออกยืนขวางหน้าอวิ๋นฝาน "ฝ่าบาท! พระองค์ไม่สามารถเสด็จไปข้างหน้าต่อได้แล้วจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ!"

"ถ้าก้าวไปอีก จะถึงเขตสนามรบแล้ว ฝ่าบาทเป็นผู้ปกครองสูงสุด อย่าได้เสี่ยงอันตรายเลยพ่ะย่ะค่ะ!"

"สนามรบแล้วอย่างไร? ข้าไปไม่ได้อย่างนั้นหรือ? ดาบยาวสามฟุตในมือข้านี้ไม่ได้มีไว้ประดับนะ!"

อวิ๋นฝานหยุดเดิน ดึงดาบคมจากเอวออกมาชี้ฟ้า "ข้าคือฮ่องเต้แห่งต้าหมิง และยังเป็นจิตวิญญาณมังกรแห่งต้าหมิง!"

"ตราบที่ข้ายังอยู่ ข้าจะปกป้องราชวงศ์ต้าหมิง ไม่ใช่ให้ต้าหมิงมาปกป้องข้า พวกเจ้าเข้าใจหรือไม่?"

เมื่อพูดจบ อวิ๋นฝานก็สะบัดแขนและฉีกชายชุดลายมังกรที่เกะกะทิ้ง ก่อนถือดาบพุ่งไปยังสนามรบ

"ฝ่าบาทต้องชนะ ฝ่าบาทต้องชนะ!" ทหารจากกองทหารอวี้หลินที่หมดกำลังใจ เมื่อได้เดินตามด้านหลังของอวิ๋นฝาน ก็ปลดปล่อยพลังแห่งความมุ่งมั่นสังหารออกมา!

"ฝ่าบาท! ฝ่าบาท! ขอให้รออีกเพียงสามชั่วยาม ทหารของแม่ทัพตู้ที่ประจำใกล้เมืองหลวงใกล้จะมาถึงแล้วพ่ะย่ะค่ะ" มู่ซือหลิงตะโกนด้วยความกังวล

"รอ? แผ่นดินของข้ารอไม่ได้ และพวกหมาป่ากระหายเลือดเหล่านั้นก็ไม่รอหรอก!"

"มู่ซือหลิง เจ้ากำลังกลัวอะไร? อย่าลืมว่าเจ้าเคยเป็นแม่ทัพใหญ่ของข้า หรือการยึดทรัพย์ตลอดหลายวันนี้ทำให้เจ้าหมดความกล้าไปแล้ว?"

"ตึก ตึก ตึก!"

ทันทีที่อวิ๋นฝานพูดจบ ก็มีเสียงเสียดสีของเกราะเหล็กดังมาจากมุมหนึ่ง มู่ซือหลิงยิ่งกระวนกระวายใจ "จบกัน! กองทัพกบฏมาแล้ว!"

อวิ๋นฝานก้าวเข้าไปก่อนใคร ดาบในมือแทงทะลุหน้าอกทหารกบฏ กองทหารอวี้หลินที่ตามอยู่ด้านหลังก็ส่งเสียงคำรามและล้อมรอบเขาอย่างดุดัน

ฉากนี้ทำให้กองทัพกบฏที่ตามมาอยู่ด้านหลังตกใจอย่างมาก พวกเขาไม่เคยเห็นฮ่องเต้ที่เป็นเช่นนี้มาก่อน

เหล่าตระกูลขุนนางที่อยู่ในเมืองหลวงมายาวนาน ล้วนมีความทรงจำเกี่ยวกับฮ่องเต้อวิ๋นฝานในแบบหนึ่ง

แต่ตอนนี้เมื่อเห็นเขาในสภาพชุดลายมังกรขาดรุ่งริ่ง เปื้อนเลือด ใบหน้าฉายแววเย็นยะเยือกน่าหวาดหวั่น ก็อดรู้สึกกลัวไม่ได้

ผู้นำกองทัพกบฏโบกมือให้หยุดเคลื่อนพลจากระยะไกล ก่อนเดินออกมาข้างหน้าอย่างไม่อยากเชื่อ "เจ้า...เจ้าคือเจ้าบ้าอวิ๋นงั้นหรือ?"

"ข้าคือคนที่จะมาปลิดชีวิตเจ้า!"

ไม่รอให้ฝ่ายตรงข้ามพูดอะไรอีก แสงเย็นวาบผ่าน หัวของเขาหลุดลงกลิ้งไปบนพื้น ตายตาไม่หลับ

ทหารกบฏตัวจ้อยที่อยู่บริเวณรอบๆ ต่างตกตะลึง มองหน้ากันไปมา ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร

"ใครสังหารฮ่องเต้เผด็จการได้ จะได้รับรางวัลที่ดินพันหมู่!"

ไม่รู้ว่าใครเป็นคนตะโกนในฝูงชน สถานการณ์ที่หยุดนิ่งกลับปะทุขึ้นอีกครั้งในทันที!

กองทัพกบฏกรูกันเข้ามาอย่างบ้าคลั่งอีกครั้ง

อวิ๋นฝานถอดชุดลายมังกรที่เกะกะออก เผยให้เห็นร่างกายท่อนบนที่กำยำ ตอนนี้เขาไม่มีท่าทางของฮ่องเต้หลงเหลืออยู่เลย

เขาดูเหมือนแม่ทัพผู้กล้าหาญที่ไม่กลัวตายบนสนามรบมากกว่า

ดาบยาวในมือแกว่งไปมา เพียงชั่วพริบตา เขาก็ตัดหัวทหารกบฏไปแล้วสิบกว่าคน

มู่ซือหลิงที่เห็นอวิ๋นฝานแกว่งดาบด้วยพลังเต็มเปี่ยม จิตวิญญาณนักรบของเขาก็พลุ่งพล่าน หยิบดาบสังหารม้าขึ้นมาแล้วพุ่งเข้าสู่แนวรบของศัตรู

อดีตแม่ทัพใหญ่ผู้นี้ดูเหมือนจะกลับไปเป็นนักรบผู้กล้าหาญเช่นตอนที่เขาเพิ่งได้รับการเลื่อนตำแหน่งอีกครั้ง ปราศจากความกังวลใดๆ

อวิ๋นฝานมองดูสนามรบที่เริ่มวุ่นวายมากขึ้น พลางหัวเราะเสียงดัง แสดงความมุ่งมั่นในการต่อสู้ พุ่งตรงไปยังหัวหน้ากบฏเฝินเจินอู่!