บทที่ 11

"อารักขาฝ่าบาท!"

มู่ซือหลิงที่กำลังต่อสู้กับทหารกบฏ เมื่อเห็นดังนั้น เขาจึงตัดสินใจหันกลับมุ่งหน้าไปยังอวิ๋นฝานทันที

แต่ทหารกบฏรอบๆ ย่อมไม่ยอมให้เขาทำตามใจได้ง่ายๆ มู่ซือหลิงถูกรั้งเอาไว้ก่อนจะก้าวไปได้เพียงไม่กี่ก้าว

รอบตัวอวิ๋นฝานไม่มีทหารคุ้มกันเหลืออยู่เลย ร่างกายท่อนบนที่กำยำของเขาถูกย้อมไปด้วยเลือดสดๆ

เขาดูราวกับเทพสงครามที่ก้าวออกมาจากขุมนรก

เมื่อมองไปยังทหารกบฏที่ล้อมรอบตัวเขา เห็นสีหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและขาสั่นระริก อวิ๋นฝานเผยรอยยิ้มดูแคลน

"แค่พวกคนกระจอก กล้าดีอย่างไรที่คิดจะโค่นล้มแผ่นดินต้าหมิงของข้า น่าขันสิ้นดี!"

"เจ้าบ้าอวิ๋น...มันบ้าจริงๆ!"

เฝินเจินอู่ที่ถูกล้อมรอบด้วยทหารกบฏหลายคน เมื่อเห็นอวิ๋นฝานที่เข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ ก็ถึงกับตกใจจนเกือบตกจากหลังม้า

"เจ้าโจรชั่ว! ตายซะเถอะ!"

อวิ๋นฝานคำรามเสียงดัง เหวี่ยงดาบพุ่งไปยังเฝินเจินอู่!

ดวงตาของเฝินเจินอู่เบิกกว้าง เขาไม่คาดคิดว่าอวิ๋นฝานจะรวดเร็วได้ถึงเพียงนี้

เขายกดาบขึ้นป้องกันโดยสัญชาตญาณ แต่ก็ต้องตกตะลึงเมื่อพบว่า "ดาบล้ำค่า" ในมือของเขาถูกฟันขาดครึ่ง!

ท่ามกลางความตื่นตระหนก เฝินเจินอู่พร้อมทั้งม้าของเขาถูกดาบเดียวผ่าออกเป็นสองท่อน

เส้นเลือดบนแขนทั้งสองของอวิ๋นฝานปูดโปน เขาหอบหายใจหนัก เห็นได้ชัดว่าเขาได้ใช้พลังส่วนใหญ่ไปกับการโจมตีเมื่อครู่แล้ว

แม้ว่าอวิ๋นฝานจะดูอ่อนแรง แต่ทหารกบฏรอบๆ ก็ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้

ในที่สุด ตู้จื่อหมิงก็นำทหารฝีมือดีห้าร้อยนายมาถึง

"อารักขาฝ่าบาท!"

ตู้จื่อหมิงวิ่งนำหน้าเหล่าทหารมาด้วยตนเอง พร้อมกับทหารองครักษ์อีกห้าสิบคน พุ่งตรงไปยังอวิ๋นฝาน

การเข้าร่วมของทหารฝีมือดีห้าร้อยนาย ทำให้กองทัพกบฏแตกตื่นด้วยความกลัว และในชั่วพริบตา ทหารกบฏกว่าครึ่งก็วิ่งหนีกระจัดกระจาย

"เรื่องที่เหลือพวกเจ้าก็จัดการเถอะ คนที่เกี่ยวข้องกับการกบฏ อย่าให้มีใครรอดไปได้แม้แต่คนเดียว"

"ข้ารู้สึกเหนื่อยแล้ว" อวิ๋นฝานกล่าวจบก็เดินกลับไปยังตำหนักบรรทม

แต่แผ่นหลังของเขากลับทิ้งความประทับใจอันลึกซึ้งให้กับเหล่าทหารที่อยู่ในเหตุการณ์

"มีฮ่องเต้ที่องอาจเช่นนี้ ต้าหมิงของเราจะต้องเกรงกลัวผู้ใดอีกเล่า! เราต้องครองแผ่นดินได้แน่นอน!" ตู้จื่อหมิงกล่าวพึมพำขณะมองตามแผ่นหลังที่แข็งแกร่งของอวิ๋นฝาน

…

อวิ๋นฝานฝัน

เขาฝันว่าเขาได้โอบอกอดสาวงาม ครอบครองแผ่นดินกว้างใหญ่ และมีกองทัพทหารนับล้านอยู่ใต้บังคับบัญชา

เขาใช้ชีวิตอย่างฟุ้งเฟ้อ หลงอยู่ในความสำเร็จของตัวเอง ถึงขั้นลดจำนวนกองทัพเพื่อสร้างพระราชวัง

ในที่สุดวันหนึ่ง เมื่อศัตรูบุกโจมตี เขาตั้งใจจะนำกองทัพออกศึกเอง แต่กลับพบว่าเขาไม่มีทหารเหลืออีกแล้ว

สุดท้าย เขาและบรรดานางสนมก็ถูกเผาทั้งเป็น กลายเป็นเถ้าถ่านไปพร้อมกับพระราชวังต้าหมิง

"ฆ่า!"

อวิ๋นฝานสะดุ้งตื่น ดวงตาเบิกกว้าง มือทั้งสองข้างกำแน่นจนผ้าปูเตียงขาด

"ฝ่าบาท...พระองค์...พระองค์ตื่นแล้วเพคะ?"

อวิ๋นฝานที่ตั้งใจจะลุกจากเตียง รู้สึกได้ถึงร่างอันนุ่มนิ่มในอ้อมกอดของเขา เมื่อก้มลงมองก็พบว่าเป็นซูหว่านซินที่กอดเขาแน่น

"ปล่อย!"

อวิ๋นฝานขมวดคิ้ว แต่น้ำเสียงของเขาก็อ่อนโยนลงไม่น้อย

"ฝ่าบาท...ใต้เท้ามู่ฝากข้ามาเรียนท่านว่า...กลุ่มกบฏถูกจัดการเรียบร้อยแล้วเพคะ"

ซูหว่านซินตัวสั่นเหมือนลูกกระต่ายที่ตื่นตกใจในอ้อมกอดของอวิ๋นฝาน ไม่มีทีเค้าของ "มารดาแห่งแผ่นดิน" เลยแม้แต่น้อย

"จัดการแล้วหรือ..."

อวิ๋นฝานดันซูหว่านซินออก หยิบเสื้อคลุมขึ้นสวม แล้วเดินไปที่หน้าต่างพลางพึมพำกับตัวเองว่า "เป็นไปไม่ได้...การกบฏครั้งนี้ ไม่มีทางถูกปราบลงได้ง่ายๆ ขนาดนั้น..."

"ฝ่าบาท!"

เสี่ยวลิ่วจื่อผลักประตูเข้ามาโดยไม่สนมารยาท พร้อมตะโกนด้วยความตื่นตระหนกว่า "ฝ่าบาท เกิดเรื่องแล้วพ่ะย่ะค่ะ! พระราชวัง...พระราชวังถูกชาวบ้านล้อมไว้!"

"ชาวบ้านงั้นหรือ?"

อวิ๋นฝานขมวดคิ้ว เงยหน้ามองท้องฟ้ายามค่ำคืน "นี่มันก็ดึกมากแล้ว กองทัพพิทักษ์เมืองมัวทำอะไรกันอยู่ ถึงยังไม่ประกาศห้ามออกนอกบ้าน!"

"ฝ่าบาท...พระองค์ลองออกไปดูเองเถิดพ่ะย่ะค่ะ แล้วจะเข้าใจ!" เสี่ยวลิ่วจื่อพูดด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วน

"ช่างเถอะ!"

อวิ๋นฝานถอนหายใจเบาๆ สวมเสื้อคลุมหลวมๆ ก่อนจะเดินตามเสี่ยวลิ่วจื่อไปด้านนอกพระราชวัง

เมืองหลวงแบ่งออกเป็นสามชั้น เมืองรอบนอก เมืองชั้นใน และพระราชวัง

พระราชวังมีทั้งกำแพงที่สูงตระหง่านและคูน้ำกว้างหลายเมตรล้อมรอบ

ทำให้บริเวณรอบพระราชวังค่อนข้างเงียบสงบ แต่กลับมีทหารประจำการกว่าหมื่นนาย

แต่ในคืนนี้ บริเวณรอบพระราชวังกลับเต็มไปด้วยชาวบ้านที่กำลังโกรธแค้น!

"ฮ่องเต้ชั่ว! คืนชีวิตลูกชายข้ามานะ!"

ชายชราอายุราวหกสิบปี ใช้ไม้เท้าค้ำเดินนำหน้าฝูงชนพร้อมตะโกนด้วยความโกรธ "ฮ่องเต้ชั่ว เข่นฆ่าคนบริสุทธิ์ ใช้งานขุนนางชั่ว ไม่คู่ควรเป็นฮ่องเต้!"

"ไม่คู่ควรเป็นฮ่องเต้!"

ชาวบ้านที่อยู่ด้านหลังชายชรามีอารมณ์พลุ่งพล่านและตะโกนตามเสียงดัง

"ผู้บัญชาการมู่ ออกคำสั่งยิงธนูเถิด!"

บนกำแพงเมือง มู่ซือหลิงและตู้จื่อหมิงมีสีหน้าหนักใจ "ถ้าไม่ออกคำสั่งตอนนี้ เกรงว่าฝ่าบาทจะตื่นขึ้นมา ถึงตอนนั้น..."

"ข้าตื่นแล้ว!"

ตู้จื่อหมิงยังพูดไม่ทันจบ อวิ๋นฝานก็เดินขึ้นมาบนกำแพงเมืองแล้ว

"ถวายบังคมฝ่าบาท!"

ทั้งสองคนตกใจ รีบคุกเข่ากราบถวายบังคม

"ลุกขึ้นเถิด"

"พวกเจ้าทั้งสองเล่าให้ข้าฟังหน่อยเถิด นี่มันเรื่องอะไรกัน?"

"ไม่ใช่ว่ากบฏถูกปราบไปเรียบร้อยแล้วหรอกหรือ!"

อวิ๋นฝานมีสีหน้าเรียบเฉย นั่งอยู่บนแท่นแม่ทัพ มู่ซือหลิงกับตู้จื่อหมิงมองหน้ากันไปมา ในที่สุดมู่ซือหลิงก็ถอนหายใจเบาๆ แล้วก้าวออกมาข้างหน้า

"ฝ่าบาท เรื่องเป็นเช่นนี้พะย่ะค่ะ"

"กระหม่อมและแม่ทัพตู้ได้ปราบกบฏของตระกูลขุนนางในเขตเมืองใต้ไปแล้ว แต่ไม่รู้เพราะเหตุใด ประชาชนในเขตเมืองใต้กลับกล่าวหาว่าพวกเราเข่นฆ่าญาติพี่น้องพวกเขา แล้วต้องการมาร้องเรียนฝ่าบาทเพื่อขอคำชี้แจง"

"ในตอนแรกจำนวนคนยังไม่มาก ข้าน้อยกับแม่ทัพตู้ยังพอรับมือได้ แต่หลังจากนั้นเหตุการณ์ก็ยิ่งลุกลามใหญ่โต จนในที่สุดก็กลายเป็นแบบนี้พ่ะย่ะค่ะ..."

"เลอะเลือน!"

อวิ๋นฝานตบที่วางแขนอย่างแรง พูดเสียงเย็นเยียบว่า "นี่มันชัดเจนว่าเป็นการกบฏที่มีการวางแผนไว้ล่วงหน้า!"

"มู่ซือหลิง ข้าว่าเจ้าคงยึดทรัพย์จนขี้ขลาดไปแล้วกระมัง!"

"หากเจ้าจับพวกชาวบ้านหัวแข็งพวกนี้เข้าคุกตั้งแต่แรก เรื่องจะบานปลายมาถึงขั้นนี้หรือ?"

มู่ซือหลิงมีสีหน้าลำบากใจ "ฝ่าบาท หม่อมฉันจับคนไปตั้งแต่แรกหลายร้อยคนแล้ว แต่ไม่เกิดผลอะไรเลยพะย่ะค่ะ!"

"เช่นนั้นก็ฆ่าเสีย!"

ดวงตาของอวิ๋นฝานฉายแววอำมหิตที่ทำให้ผู้คนหวาดกลัวจนมู่ซือหลิงก็ยังอดตัวสั่นไม่ได้

"แต่...แต่พวกเขาก็ล้วนเป็นประชาชนของอาณาจักรต้าหมิงของเราทั้งสิ้น..."

"ประชาชนงั้นหรือ?"

อวิ๋นฝานหัวเราะเย็นชา "ผู้บัญชาการมู่ คนที่ตะโกนด่าทอข้าจากด้านล่างนั้น ส่วนใหญ่ก็เป็นประชาชนจริง แต่ตัวการที่ทำให้เกิดเรื่องนี้แน่นอนว่าไม่ใช่!"

ทั้งสองคนเงียบไป

"และถ้าข้าคิดไม่ผิด คนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมดนี้ก็คือ หลิงหงเสวียน!"

"หลิงหงเสวียน?"

มู่ซือหลิงมีสีหน้าตกตะลึง "แต่...แต่ว่าเขาทำเช่นนี้แล้วมันจะมีประโยชน์อะไรกับตระกูลหลิงหรือพะย่ะค่ะ?"

"หากถูกจับได้ ฝ่าบาทก็จะสามารถใช้ข้ออ้างจัดการตระกูลหลิงได้อย่างถูกต้องไม่ใช่หรือพะย่ะค่ะ..."

"ไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก" อวิ๋นฝานส่ายหัว

"ยังไม่พูดถึงเรื่องอื่น เราขอถามเจ้าก่อนว่า เจ้าจะจัดการปัญหาตรงหน้านี้อย่างไร จะทำอย่างไรถึงจะสลายกลุ่มชาวบ้านเหล่านี้ได้?"

มู่ซือหลิงนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนเงยหน้าขึ้นพร้อมสายตาแฝงเจตนาฆ่า "ฆ่า!"

"เลอะเลือน!"

อวิ๋นฝานตะโกนด้วยความโกรธอีกครั้ง

มู่ซือหลิงรู้สึกงุนงง "ฝ่าบาท เมื่อครู่พระองค์มิได้ตรัสว่า..."

"สถานการณ์ตอนนี้มันเหมือนตอนเริ่มต้นหรืออย่างไร?"

อวิ๋นฝานถอนหายใจเบาๆ นวดขมับที่เต้นตุบๆ "เรื่องแบบนี้ใช้ความรุนแรงได้ผลก็เฉพาะตอนเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น แต่พอเรื่องลุกลามถึงขั้นนี้ การใช้ความรุนแรงจะยิ่งเหมือนเติมน้ำมันลงในกองไฟ"

มู่ซือหลิงกับพวกฟังแล้วก็สับสน แต่ก็ไม่กล้าถามอะไรมาก ได้แต่พยักหน้ารัวๆ

"ช่างเถอะ ช่างเถอะ"

อวิ๋นฝานรู้ดีว่าการอธิบายเรื่องแบบนี้ให้แม่ทัพทั้งสองฟังเปล่าประโยชน์ราวกับสีซอให้ควายฟัง จึงลุกขึ้นยืนแล้วกล่าวว่า "ทหาร ตามข้าออกไปนอกเมือง!"