บทที่ 13

เมื่อมู่ซือหลิงพูดจบ ฝูงชนก็เดือดพล่านราวน้ำเดือด มีคนจำนวนมากพยายามอาศัยขังหวะชุลมุนเพื่อหลบหนี

แต่ครั้งนี้อวิ๋นฝานตั้งใจจะกำจัดภัยในอนาคต จึงไม่มีทางปล่อยพวกเขาให้หนีง่ายๆ เขาได้สั่งให้กองทัพล้อมฝูงชนไว้ หากคนพวกนี้อยากหนี คงต้องบินขึ้นฟ้าเท่านั้น

"ฝ่าบาทโปรดไว้ชีวิตด้วย! ฝ่าบาทโปรดไว้ชีวิตด้วย!"

"พวกเราเพียงถูกกบฏยุยงเท่านั้น มิได้มีเจตนากบฏเลยพะย่ะค่ะ!"

แน่นอนว่ายังมีบางคนที่เลือกคุกเข่าขอความเมตตา

"เราบอกแล้วว่า เรามิใช่ผู้ที่ฆ่าผู้บริสุทธิ์โดยไร้เหตุผล และยิ่งไม่ใช่ฮ่องเต้โง่เขลา!"

อวิ๋นฝานยืนเอามือไพล่หลัง พูดด้วยเสียงหนักแน่นว่า "พวกเจ้าเพียงแค่โง่เขลาเบาปัญญา คำกล่าวว่า ดังคำกล่าวที่ว่าผู้ไม่รู้ย่อมไม่มีความผิด เราสามารถปล่อยพวกเจ้าไปได้ก็ได้"

คนที่คุกเข่าอยู่บนพื้นรีบก้มลงกราบด้วยความซาบซึ้ง "ขอบพระทัยฝ่าบาท ขอบพระทัยที่ไม่ประหารพวกข้า!"

"แต่!"

อวิ๋นฝานขัดขึ้นมา "แต่คนที่อยู่เบื้องหลังยุยงพวกเจ้า เราไม่เพียงจะไม่ปล่อยไป แต่จะเฉือนเนื้อเถิอหนังพวกมันให้ทรมานด้วย!"

"ส่วนพรรคพวกของมัน และผู้ที่ให้การช่วยเหลือ ก็จะได้รับโทษเช่นเดียวกัน!"

"ตอนนี้ โอกาสไถ่โทษและสร้างคุณความดีอยู่ตรงหน้าพวกเจ้าแล้ว!"

"ตามหาคนที่อยู่เบื้องหลังในกลุ่มของพวกเจ้า เราจะไม่เพียงยกโทษประหารให้ แต่ยังจะมอบที่ดินร้อยหมู่ และเงินอีกพันตำลึงเงินให้อีกด้วย!"

เมื่ออวิ๋นฝานกล่าวจบ ฝูงชนก็โกลาหลอีกครั้ง!

"ข้าฟังไม่ผิดใช่หรือไม่ ให้ที่ดินร้อยหมู่!"

"โอ้โห! ที่ดินของนายทุนบ้านข้ายังมีไม่ถึงห้าสิบหมู่เลย!"

"บอกมานะ เจ้าคือตัวการใช่หรือไม่!"

"อย่ามาปรักปรำคนอื่นสิ! ข้าว่าเจ้านั่นแหละตัวการ!"

ในฝูงชนมีผู้ฝึกยุทธ์อยู่ไม่น้อย ตามคำกล่าวที่ว่า รางวัลใหญ่มักดึงดูดวีรบุรุษ เพื่อที่ดินร้อยหมู่นี้ พวกคนไม่กลัวตายจึงตะลุมบอนกันเอง ต่างกล่าวหาว่าอีกฝ่ายเป็นตัวการ

"พวกคนโง่เขลา!"

อวิ๋นฝานมองฝูงชนที่เริ่มวุ่นวายขึ้นเรื่อยๆ แล้วส่ายศีรษะ "ประชาชนนี่ช่างเป็นอาวุธที่ง่ายต่อการหลอกใช้จริงๆ!"

"ตู้จื่อหมิง!"

"พะย่ะค่ะ!"

อวิ๋นฝานชี้ไปที่คนในฝูงชนหลายคน "คนนี้ คนนี้ แล้วก็คนนี้ จับตัวมาให้หมด!"

ตู้จื่อหมิงชะงักไป ก่อนยกมือคำนับพร้อมทำสีหน้าสงสัย "ฝ่าบาท เพราะเหตุใดหรือพะย่ะค่ะ?"

"เพราะเหตุใด?"

อวิ๋นฝานยิ้มบาง "ถ้าเจ้าสังเกตให้ดี ตอนที่ลิ่งซานผิงถูกจับ คนพวกนี้มีสีหน้าที่น่าสนใจอย่างยิ่ง"

"ฝ่าบาทสายตาหลักแหลมยิ่ง!" มู่ซือหลิงที่อยู่ข้างๆ อดเอ่ยชมไม่ได้

อวิ๋นฝานโบกมือ "รีบจัดการเดี๋ยวนี้!"

ตู้จื่อหมิงชักดาบออกมาแล้วขึ้นม้า "กองทหารม้า ตามข้าไปจับกุมกบฏ!"

ทหารม้าราวหนึ่งร้อยนายบุกเข้าสู่ฝูงชน กบฏในฝูงชนเหมือนนกที่ตกใจเสียงธนู พวกมันตกใจจนหนีไม่คิดชีวิต ทหารที่ต้องการสร้างผลงานรีบจับคนที่วิ่งหนีเร็วที่สุดทันที

เมื่อเห็นเช่นนั้น อวิ๋นฝานก็หมดความสนใจ เมื่อไม่มีพวกยุยงปลุกปั่น ประชาชนที่เหลือก็จะสลายตัวไปในไม่ช้า

สิ่งเดียวที่ทำให้เขากังวลคือ เขายังไม่พบผู้บงการตัวจริงเบื้องหลัง ซึ่งก็คือหลิงหงเซวียน ตัวบ่อนทำลายที่ใหญ่ที่สุดในราชสำนักแห่งอาณาจักรต้าหมิง!

"ฝ่าบาท! ฝ่าบาท แย่แล้วพ่ะย่ะค่ะ!"

ขณะที่อวิ๋นฝานกำลังจะเดินเข้าพระราชวัง ทหารม้านายหนึ่งที่เต็มไปด้วยเลือดก็ล้มลงตรงหน้าเขา "ฝ่าบาท ประตูเมืองทิศเหนือถูกกองกำลังไม่ทราบฝ่ายโจมตีจนแตกแล้วพ่ะย่ะค่ะ!"

"ว่าอะไรนะ?"

อวิ๋นฝานทั้งตกใจทั้งโกรธจัด เขาหันกลับไปมองทหารที่มารายงานอย่างรวดเร็ว "แล้วทหารที่ประจำการอยู่ที่ประตูเมืองทิศเหนือ พวกเขามัวทำอะไรกันอยู่!"

"ฝ่าบาท พระองค์ลืมแล้วหรือ ทหารที่ประจำการที่ประตูเมืองทิศเหนือถูกย้ายมาประจำใกล้พระราชวังแล้วพ่ะย่ะค่ะ"

มู่ซือหลิงกระซิบบอกอวิ๋นฝานที่ข้างหูเบาๆ

อวิ๋นฝานนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนออกคำสั่งเด็ดขาด "ส่งทหารจากประตูเมืองทิศตะวันออกและตะวันตกไปเสริมกำลังทันที ผู้ใดขัดขืนก็ฆ่าซะ!"

"พ่ะย่ะค่ะ!"

หลังจากนายทหารที่ไม่ทราบชื่อจากไป อวิ๋นฝานก็หันไปสั่งมู่ซือหลิง "มู่ซือหลิง เราขอสั่งให้เจ้ารวบรวมองครักษ์เงาห้าสิบนาย ไปจับกุมพวกกลุ่มกบฎอู๋เวยที่เหลือรอด!"

"พวกกลุ่มกบฎอู๋เวยที่เหลือรอด?"

มู่ซือหลิงชะงัก "ฝ่าบาท ขุนนางเกือบเก้าส่วนของกลุ่มอู๋เวยถูกหม่อมฉันประหารเก้าชั่วโคตรไปหมดแล้วหนิพ่ะย่ะค่ะ..."

"เราสั่งให้ไปเจ้าก็ต้องไป!"

"พูดไร้สาระอยู่ได้!"

มู่ซือหลิงรู้สึกสะดุ้งในใจ รีบยกมือคำนับแล้วถอยออกไป "พ่ะย่ะค่ะ!"

เมื่อมู่ซือหลิงจากไป ตู้จื่อหมิงก็นำตัวกบฏทั้งหมดมาจับกุมสำเร็จ

ตู้จื่อหมิงคุมตัวกบฏมากกว่าห้าสิบคนมาด้วยความยินดี และเตรียมจะคุกเข่าขอความดีความชอบจากอวิ๋นฝาน แต่กลับพบว่าอวิ๋นฝานมีสีหน้ามืดมนจนชวนให้หวาดกลัว!

ตู้จื่อหมิงรีบยืนตัวตรง เตรียมจะทำความเคารพ แต่กลับได้ยินอวิ๋นฝานสั่งด้วยเสียงหนักแน่น "ตู้จื่อหมิง เขตเมืองเหนือถูกพวกที่เหลือของกลุ่มอู๋เวยโจมตีจนแตก ตอนนี้เราขอสั่งให้เจ้าคุมกองกำลังไปกวาดล้างซะ!"

เมื่อได้ยินดังนั้น สีหน้าของตู้จื่อหมิงก็จริงจังขึ้นทันที เขาไม่กล้าชักช้า รีบจับดาบและยกมือคำนับ "พ่ะย่ะค่ะ!"

"อืม!"

"พาทหารที่อยู่ที่นี่ทั้งหมดไปด้วย หากข้าคาดไม่ผิด คืนนี้คงจะมีการสู้รบครั้งใหญ่!"

"แต่ถ้าเช่นนั้น ฝ่าบาทพระองค์ก็..."

อวิ๋นฝานโบกมือ "เรามีกองทหารอวี้หลินอยู่ไม่ต้องกังวล!"

"จำไว้ ไม่ว่าใครที่ปะปนอยู่ในกลุ่มกบฏ ให้ถือว่าเป็นกบฏทั้งหมด!"

"แม้แต่จะเป็นน้องชายแท้ๆ ของข้า ก็ต้องฆ่าทิ้งทันที!"

"เราไม่อยากเห็นเชลยกบฏ เราอยากเห็นแค่หัวของกบฏเท่านั้น!"

"พ่ะย่ะค่ะ!"

ตู้จื่อหมิงกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบากใจ ถอยหลังสามก้าวแล้วขึ้นม้าไป "ทุกคน ตามข้ามา!"

เหล่าทหารหลายหมื่นนายที่กำลังยุ่งอยู่กับการควบคุมฝูงชนก็ออกไปทันที ส่วนฝูงชนก็แตกกระเจิงอย่างไร้ทิศทาง

เมื่อเห็นเช่นนั้น อวิ๋นฝานก็ตะโกนเรียกเสียงดัง "เฉินเฟิง!"

"พ่ะย่ะค่ะ!"

แม่ทัพหนุ่มที่เพิ่งพ้นวัยยี่สิบปีเดินออกมาจากกลุ่ม

"รวมพลกองทหารอวี้หลินทั้งหมด ไปที่จวนตระกูลหลิงกับข้า!"

"พ่ะย่ะค่ะ!"

เฉินเฟิงไม่เพียงแต่เป็นหัวหน้ากองทหารอวี้หลิน แต่ยังเป็นผู้ภักดีต่อราชวงศ์โดยแท้ แม้แต่แซ่เฉินของเขาก็ยังได้รับพระราชทานจากฮ่องเต้องค์ก่อนเพราะความจงรักภักดี

ตระกูลเฉินทั้งหมด รวมถึงเครือญาติสายรอง มีเพียงห้าสิบคนเท่านั้น แต่ผู้ชายทุกคนในตระกูลล้วนได้รับตำแหน่งขุนนาง

แม้กระทั่งในช่วงที่ราชวงศ์ก่อนอ่อนแอและถูกสองกลุ่มอำนาจผลัดกันควบคุม ตระกูลเฉินก็ยังสามารถครองตำแหน่งในราชสำนักได้

ตอนนี้ราชสำนักเพิ่งผ่านการกวาดล้างครั้งใหญ่ ทำให้ตำแหน่งมากมายว่างลง ดังนั้นอวิ๋นฝานจึงตั้งใจใช้โอกาสนี้สนับสนุนตระกูลเฉินอย่างเต็มที่ เพื่อให้แทนที่ตระกูลหลิงและกลายเป็นตระกูลอันดับหนึ่งในต้าหมิง!

"ฝ่าบาท มาถึงจวนตระกูลหลิงแล้วพ่ะย่ะค่ะ"

คำเตือนของเฉินเฟิงดึงอวิ๋นฝานออกจากภวังค์ เขาเงยหน้าขึ้นมองตัวอักษรสีทอง "จวนตระกูลหลิง"

"เผาป้ายนี้ให้ข้าซะ!"

อวิ๋นฝานพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย "คนอื่นๆ ตามข้าบุกเข้าไปในจวน!"

"ไม่ว่าพบใครในจวน ให้ฆ่าทันที!"

"พ่ะย่ะค่ะ!"

กองทหารอวี้หลินคือกองกำลังชั้นยอดในต้าหมิง เมื่อรวมตัวกัน ความน่าเกรงขามจึงสะเทือนฟ้าดิน

ยิ่งไปกว่านั้น ในฐานะผู้ภักดีต่อฮ่องเต้ พวกเขาเคยถูกตระกูลหลิงกดขี่มาก่อน ตอนนี้จึงแทบอยากระบายความแค้นทั้งหมดออกมา

"ปัง!"

เฉินเฟิงเป็นผู้นำบุกนำเข้าไปก่อน เตะเปิดประตูใหญ่ของจวนตระกูลหลิงทันที แต่ภาพที่เห็นภายในกลับทำให้เขาอึ้งไป

"ฝ่ะ...ฝ่าบาท ในจวน...ในจวนไม่มีใครเลยพ่ะย่ะค่ะ!"

เมื่อเห็นอวิ๋นฝานเดินเข้ามา เฉินเฟิงก็ถอยไปยืนด้านข้างอย่างเงียบๆ แล้วก้มศีรษะรายงาน

ลานใหญ่จวนตระกูลหลิงในเวลานี้เต็มไปด้วยความวุ่นวาย หินหมุนกระจัดกระจาย พื้นเปื้อนไปด้วยน้ำสกปรก ประตูของเรือนใหญ่ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดตามแรงลม หากมีหญ้าขึ้นรกในลานอีกหน่อย ใครๆ ก็คงคิดว่าที่นี่ถูกทิ้งร้างมาหลายปี

อวิ๋นฝานไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่วางมือไว้บนด้ามดาบที่คาดเอว แล้วเดินไปยังเรือนใหญ่ช้าๆ

เฉินเฟิงและกองทหารอวี้หลินรีบเดินตามทันที เรียงแถวล้อมรอบอวิ๋นฝานเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยว

อวิ๋นฝานเดินเข้าไปในเรือนใหญ่และพบกระดาษแผ่นหนึ่งตกอยู่บนพื้น เขาจ้องมันด้วยสายตาแน่วแน่ก่อนจะก้มลงหยิบขึ้นมา

บนกระดาษเขียนไว้เพียงประโยคเดียวว่า "เจ้าบ้าอวิ๋น ความสนุกเพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น!"