บทที่ 236

หลินเสวี่ยฮุ่ยเห็นหลินเฟิงก็ตกตะลึง เดิมทีใบหน้าที่หดหู่ก็ค่อย ๆ ปรากฏรอยยิ้มขึ้นมาแทน: “เดิมทีพวกเราจะเรียกรถแท็กซี่กลับหอพัก เพียงแต่เวลานี้เรียกแท็กซี่ยากเย็นมากจริง ๆ”

หลินเฟิงพยักหน้าด้วยความเข้าใจทันที

จึงพูดขึ้นมา “ถ้าอย่างนั้นผมไปส่งพวกคุณกลับไหม?”

หลิงเสวี่ยฮุ่ยตอบตกลงโดยไม่ต้องคิด “ได้สิคะ”

ในความคิดของเธอ หลินเฟิงต้องเหมือนกับพี่ใหญ่ของเธอแน่ ๆ และจะไม่มีวันทำร้ายเธอด้วย

เธอมองไปที่โจวเสี่ยวหางแล้วพูดขึ้น “เสี่ยวหาง พวกเรานั่งรถของหลินเฟิงกลับมหาลัยด้วยกันเถอะ”

“ไม่มีปัญหา มายบัคไม่ดีกว่า BMW เยอะเลยเหรอ?” โจวเสี่ยวหางเห็นด้วยโดยไม่ต้องคิด

อย่างน้อยหลินเฟิงก็ต้องไปส่งพวกเธอกลับหอพัก ไม่ได้จะพาพวกเธอไปเปิดห้องที่โรงแรม

สาวผมลอนมองรถหรู ตาทั้งสองข้างก็เบิกกว้างขึ้นทันที

เธอรีบคว้าแขนของหลินเสวี่ยฮุ่ยแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เสวี่ยฮุ่ย เธออย่าทิ้งฉันไว้คนเดียวนะ ฉันจะกลับหอพักกับพวกเธอด้วย”

หลินเสวี่ยฮุ่ยหันกลับไปมองหลินเฟิง เพื่ออยากจะถามหลินเฟิงว่าเขาตกลงไหม

หลินเฟิงยิ้มแล้วพูดว่า “ในเมื่อเป็นเพื่อนร่วมชั้นของเสวี่ยฮุ่ย ก็ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว”

“ขอบคุณค่ะพี่หลิน” สาวผม