"ท่านต้องตรวจสอบให้แน่ใจนะขอรับ อย่าให้เรื่องไร้สาระอย่างการตายแล้วฟื้นคืนชีพนั้นเกิดขึ้นได้ล่ะ"ขันทีเฒ่าโน้มตัวลง ท่าทีไม่ถ่อมแต่ก็ไม่ถ่อยเขารับใช้อยู่ข้างกายไทเฮามานานหลายปีไม่มีลมฝนใดที่เขาไม่เคยพานพบดังนั้น เขาจึงระมัดระวังในทุกเรื่องที่ทำ เป็นคนน่าเชื่อถือเป็นอย่างมากเชี่ยเหยียนพูดอย่างอดไม่ได้ “ถึงแม้นางจะยังไม่ตายทันทีในตอนแรก แต่ตอนนี้นางถูกฝังอยู่ในดินและขาดอากาศหายใจตายไปนานแล้ว หรือเจ้ายังกังวลว่านางจะเปิดโลงศพแล้วคลานออกไปด้วยตัวนางเอง?”“การระมัดระวังรอบคอบย่อมทำให้มีชีวิตยืนยาว”“พวกเจ้าไม่เชื่อใจข้าเกินไปแล้ว แม้ว่าปกติข้าจะเป็นคนเสเพลเล็กน้อย แต่หากมีภารกิจใดข้าก็ไม่เคยทำผิดพลาดเลย” เซี่ยยเหยียนตะคอกขันทีเฒ่ายิ้มแล้วถามอีกครั้งว่า “ก่อนตาย หญิงแก่นั่นได้พูดอะไรหรือไม่?”"ไม่มี"เซี่ยเหยียนจิบชาขันทีเฒ่าพยักหน้า ทำท่าครุ่นคิด “แต่นางคงพูดอะไรกับน้องสาวของท่านโหวน้อยแน่ๆ”“เจ้าหมายถึง ฮวันฮวัน...”เซี่ยเหยียนขมวดคิ้วมุ่นไม่น่าล่ะ จู่ๆ ไทเฮาก็มาวานให้เขาทำภารกิจที่แท้หลิวไท่เฟยนั่นพูดในสิ่งที่ไม่ควรพูดนั่นเอง แถมยังลากเซี่ยเชียนฮวันเข้ามาเกี่ยวข้องด
“ปังปังปัง!”นอกลานบ้านของเซี่ยเชียนฮวัน มีเสียงประทัดดังสนั่น เสี่ยวตงโกรธมาก “เกินไปแล้ว พระชายา ซูอวี้เออร์จงใจแสดงอำนาจกับท่านอย่างชัดเจน!”“ช่างเถอะ ปล่อยพวกเขาไป”เซี่ยเชียนฮวันกําพู่กันแน่นเล็กน้อยนางกําลังฝึกคัดลายมือเดิมที นางเป็นที่รู้จักกันในฐานะคุณหนูถุงฟาง ดังนั้นจึงไม่สำคัญว่าตัวอักษรจะสวยงามพอหรือไม่แต่ตอนนี้นางต้องเขียนใบสั่งยาเป็นประจำ ลายมือบูดๆ เบี้ยวๆ น่าเกลียดเช่นนั้น คงกลายเป็นที่หัวเราะดังนั้นเซี่ยเชียนฮวันจึงใช้เวลาฝึกคัดลายมืออย่างไรก็ตาม มีเสียงรบกวนจากข้างนอกตลอดเวลา เสียงนั่นทำให้สมาธิของนางไม่สงบ จนนางอยากจะถือไม้กวาดออกไปไล่ผู้คนซึ่งนั่นคงเป็นสิ่งที่ซูอวี้เออร์ต้องการซูอวี้เออร์แค่อยากเห็นนางทำตัวหยาบคายนางแค่ต้องอดทนกับมันอย่างเงียบๆ และแสร้งทําเป็นว่าทุกอย่างปกติดีในที่สุด เสียงปะทัดก็หยุดลงด้านนอกมีคนมาเคาะประตู “พระชายา นายหญิงของข้าต้องการเชิญท่าน”เสี่ยวตงได้ยินเสียงอวิ๋นซี ก็ยิ่งรู้สึกไม่พอใจ “ไสหัวไป!ถึงแม้นายหญิงเจ้าจะมาเชิญสักร้อยครั้ง พระชายาก็ไม่ให้หน้าหรอก!”“นายหญิงมีเรื่องสำคัญอยากปรึกษาพระชายา เกี่ยวกับพระชายารองเ
“แค่คำพูดของเซียวเย่หลันคำเดียว ยังมีมงกุฎหงส์แบบไหนที่ทำไม่ได้? แทนที่จะเปลืองแรงของเจ้ามาบ่นกับข้า ทำไมไม่ไปออเซาะเซียวเย่หลันเล่า บางทีเขาอาจจะหาชุดที่สวยกว่านี้ให้เจ้าได้”เซี่ยเชียนฮวันเผชิญหน้ากับซูอวี้เออร์ แล้วค่อยๆ ถอยไปทางประตูนางรู้สึกว่าซูอวี้เออร์ไม่ควรคลั่งเวลานี้ และทำร้ายนางแต่ว่า แค่เผื่อไว้ซูอวี้เออร์จะไม่เชิญนางมาที่นี่โดยไม่มีเหตุผลแน่นอนในเมื่อไม่ใช่เรื่องของเซวี่ยจวิ้น เช่นนั้นคงมีความคิดแย่ๆ ในเรื่องอื่นไม่ช้า เซี่ยเชียนฮวันก็ถอยไปถึงหน้าประตูนางแตะประตู แล้วกล่าวเสียงเย็นว่า “ข้าไม่มีเวลาอยู่เป็นเพื่อนเล่นเจ้า”“เดี๋ยวก่อน”ซูอวี้เออร์พูดนางไม่ได้ไล่ตามเซี่ยเชียนฮวัน แต่แสยะยิ้มอย่างร้ายกาจขึ้นมา ยกกรรไกรขึ้น “พี่สาว ข้ามีวิธีที่กว่านี้ในการเปลี่ยนชุดแต่งงาน”พูดจบ ซูอวี้เออร์ก็กระหนำแทงกรรไกรลงไป!ได้ยินแต่เสียงดัง “แควก” ปลายมีดตัดผ่านชุดแต่งงานสีแดงเพลิง ตัดลวดลายดอกโบตั๋นที่บานสะพรั่งเป็นชิ้นๆ เปลี่ยนเสื้อผ้าที่งดงามเป็นขาดรุ่งริ่งในพริบตา จนดูไม่ได้“กรี๊ด!!!”ซูอวี้เออร์โยนกรรไกรลงพื้น จากนั้นก็ยกมือกุมหน้าแล้วร้องเสียงแหลมออกมาทันใด
ซูอวี้เออร์ตาแดงก่ำ ขณะเดินตามหลังเซียวเย่หลัน ด้วยท่าทางราวกับกำลังกล้ำกลืนความอยุติธรรมใหญ่หลวงตอนนี้เอง แม้แต่อู่อันโหวก็ใช้สายตาตกตะลึงมองมาทางเซี่ยเชียนฮวันพวกเขาทั้งหมดเชื่อซูอวี้เออร์“สาวน้อย นี่ดูไม่เหมือนสิ่งที่เจ้าทำเลย!” อู่อันโหวกล่าวด้วยเสียงไม่อยากจะเชื่อเซี่ยเชียนฮวันในสายตาของเขา ควรจะเป็นสตรีที่ฉลาดและแข็งแกร่งนางกลายเป็นสตรีขี้หึงเหมือนคนบ้าเช่นนี้ได้อย่างไร?เซี่ยเชียนฮวันยิ้มน้อยๆ “แม้แต่ท่านโหวยังไม่คิดว่า นี่เป็นสิ่งที่ข้าทำ”“เจ้าพูดแบบนี้หมายความว่าอย่างไร?”อู่อันโหวถามต่อแต่ซูอวี้เออร์กลับขัดจังหวะด้วยน้ำตา “วันนี้พระชายาตั้งใจมาทำให้ข้าอับอาย บอกข้าว่าเป็นสนมหนึ่งวัน ก็เป็นสนมไปชั่วชีวิต ข้าทนคำพูดเหล่านี้ได้ แต่ไม่ว่าอย่างไรท่านไม่ควรทำลายชุดแต่งงานของข้า แล้วพรุ่งนี้ข้าจะไปพบปะผู้คนได้อย่างไร...”ท่าทางของนางดูเจ็บปวดมากเซียวเย่หลันกล่าวปลอบโยน “อย่าร้องไห้เลยนะ ข้าจะส่งคนไปหาชุดที่ดีกว่าเดิมกลับมาทันที พรุ่งนี้เจ้าจะงดงามกว่าใคร”“ขอบคุณท่านอ๋อง”ซูอวี้เออร์พุ่งเข้าไปในอ้อมแขนเซียวเย่หลัน ซ่อนรอยยิ้มเย็นชาที่มุมปากตอนนี้นางไม่เพียงแต่
“ปรากฏว่าการได้ยินของท่านอ๋องยังไม่หายดีหรอกหรือ? งั้นข้าจะพูดอีกครั้ง ในอนาคตไม่ว่าท่านจะถูกคนอื่นเอามีดแทงคอ หรือนอนตายในห้องใต้ดินเหมือนคนไร้ประโยชน์ ข้าก็จะไม่สนใจท่าน ตอนนี้ได้ยินชัดไหม?”เซี่ยเชียนฮวันสะบัดแขนออกจากมือของเซียวเย่หลัน หันหน้าไปอีกด้าน ไม่อยากเงยหน้ามองผู้ชายคนนี้แล้ว!บรรยากาศพลันหนาวเย็นขึ้นมา อู่อันโหวกับเสี่ยวตงต่างยืนตัวแข็งทื่ออยู่สองฝั่ง สีหน้าดูตกใจมาก มีเพียงลูกตาเท่านั้นที่สามารถขยับได้ มองไปทางเซียวเย่หลัน แล้วมองไปที่เซี่ยเชียนฮวันอีกครั้งสองคนนี้ เห็นได้ชัดว่าเป็นสามีภรรยากัน แต่กลับทำตัวขิงก็รา ข่าก็แรงเซียวเย่หลันกำหมัดแน่น จนมีเสียงกระดูกลั่นดัง “กร๊อบ”ในที่สุดเขาก็ระงับความโกรธที่พุ่งพล่านในใจได้ เขาดึงเซี่ยเชียนฮวันกลับมา “เจ้าขอโทษอวี้เออร์ก่อน”ตอนนั้นเอง ซูอวี้เออร์ก็ควักผ้าเช็ดหน้าขึ้นมา แสร้งซับน้ำตาของตัวเองรอเซียวเย่หลันดึงเซี่ยเชียนฮวันแรงๆ นางก็ค่อยกล่าวเสียงอ่อนโยนว่า “ท่านอ๋อง ความจริงในใจของพระชายาคงโกรธมาก ข้าเข้าใจทั้งหมด ไม่มีผู้หญิงคนไหนอยากแบ่งปันสามีกับใครอีก ตราบใดที่พระชายารู้ความผิดของนาง ข้าก็ไม่อยากไล่ตาม”“ยัง
“คืนนี้ข้าจะดื่มกับอู่อันโหว”เซียวเย่หลันตอบแบบจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวซูอวี้เออร์จึงกล่าวว่า “งั้นอวี้เออร์จะทำอาหารที่ท่านโหวอาวุโสชอบสักสองสามอย่าง หลังจากครั้งสุดท้ายที่ท่านโหวอาวุโสมา ข้าได้ไปเรียนวิธีทำอาหารหนานจ้าวมาโดยเฉพาะ และยังหมักสุราหนานจ้าวรสชาติพิเศษไว้หลายถังอีกด้วย”“ใช่”เซียวเย่หลันตอบส่งๆคล้ายกับจิตใจไม่อยู่ที่นี่แม้ว่าอู่อันโหวจะไม่ชอบซูอวี้เออร์ แต่พอได้ยินว่ามีสุราหนานจ้าว ก็ตกลงที่จะทานอาหารที่เรือนจิ่นซิ่วตกเย็นซูอวี้เออร์กำลังจัดโต๊ะในลานบ้าน ตั้งใจปรนนิบัติเซียวเย่หลันกับอู่อันโหวอย่างเต็มที่อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะเพลิดเพลินไปกับอาหารหลังจากเหตุการณ์ในวันนี้ เพียงแค่พูดคุยเกี่ยวกิจธุระทางทหารสองสามคำ จากนั้นก็จิบไว้ท่านแก้วหนึ่งข้าแก้วหนึ่ง“สุราเย็นแล้ว ให้ข้าอุ่นสุราให้พวกท่านเถอะ”ซูอวี้เออร์ยิ้มน้อยๆ อย่างอบอุ่น ก่อนจะถือกาสุราไว้ในมือ แล้วเดินเข้าไปในบ้านที่โต๊ะจึงเหลือเซียวเย่หลันกับอู่อันโหวแค่สองคนเท่านั้น“เฮ้อ...”จู่ๆ อู่อันโหวก็ถอนหายใจเซียวเย่หลันเงยหน้าขึ้นมอง “เหตุใดท่านโหวอาวุโสจึงถอนหายใจ?”ตอนนี้
“ที่...อ่า ข้าหานางเจอที่ไหนนะ...”อู่อันโหวเมาหนักมาก จนหัวไม่แล่นครู่หนึ่งเซียวเย่หลันถามอย่างอดทน “ท่านบอกว่านางยืนกรานที่จะกลับไปหมู่บ้านฉางหยวน งั้นท่านก็ต้องพบนางใกล้ๆ หมู่บ้านฉางหยวนใช่ไหม”“ใช่ๆ อยู่แถวๆ หมู่บ้านฉางหยวน”อู่อันโหวพยักหน้าเซียวเย่หลันถาม “แล้วมันที่ไหน?”“ดู...”ดูเหมือนจะเป็น ทางเข้าหมู่บ้าน?อู่อันโหวยิ่งคิดยิ่งสับสนความง่วงงุนเข้าโจมตี สุดท้ายเขาก็ล้มหน้าคว่ำไปบนโต๊ะแล้วผล็อยหลับ ส่งเสียงกรนดังสนั่นอีกคำรบตอนนั้นเอง ซูอวี้เออร์ก็ยกสุราที่อุ่นเรียบร้อยแล้วเข้ามา นางกล่าวยิ้มๆ ว่า “เหตุใดท่านโหวอาวุโสถึงเมาเร็วเช่นนี้เล่า?”“อืม เจ้าไปเรียกคนมาประคองเขาไปพักผ่อนที่ห้องข้างเถอะ”สุดท้ายเซียวเย่หลันก็ไม่ได้คําตอบ แต่เขาคิดว่า บางทีเขาอาจจะกังวลมากเกินไปตอนที่เขาได้รับบาดเจ็บขณะนั้น เขาไม่เห็นเซี่ยเชียนฮวันเลยเป็นอวี้เออร์ที่ช่วยเขา“ท่านอ๋อง คืนนี้ท่านจะพักที่นี่หรือไม่?”ซูอวี้เออร์รินสุราให้เซียวเย่หลัน จากนั้นก็ค่อยๆ จับหลังมือของเขา ความรักลึกซึ้งล้วนอยู่ในคำพูดอย่างไรก็ตาม เซียวเย่หลันกลับค่อยๆ ดึงมือออก “ไม่ ข้าจะไปที่ห้องตำรา”“งั้
ดอกพลัมสีขาวบานสะพรั่ง ตัดกับของตกแต่งสีแดงทุกที่ในบ้าน คงความรู้สึกสวยงามและสดใสซูอวี้เออร์สวมชุดแต่งงานนั่งอยู่ในห้อง นางไม่อาจควบคุมรอยยิ้มได้เลยในที่สุดนางก็สมปรารถนาสักทีแน่นอนว่าตำแหน่งพระชายารอง ไม่ใช่สิ่งที่นางต้องการในท้ายที่สุดไม่ช้าก็เร็วนางจะต้องได้เป็นภรรยาของเซียวเย่หลันนี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้นเมื่อถึงเวลาอันเป็นมงคล อวิ๋นซีจะพานางออกไป เพื่อร่วมพิธีพร้อมพระชายารองเซวี่ยสมควรตายนั่นเซียวเย่หลันไม่สนใจพระชายารองเซวี่ยนั่นอย่างแน่นอน คืนนี้ เขาจะต้องอยู่กับนางทั้งคืน...เสียงตีกลองเคาะระฆังดังอยู่นานซูอวี้เออร์รอแล้วรอเล่าก็ยังไม่มีใครเดินเข้ามา นากงจึงยกผ้าปิดหน้าสีแดงขึ้นอย่างกังวล ก่อนจะเรียกหาสาวใช้“อวิ๋นซี!”“เจ้าค่ะ บ่าวมาแล้ว”อวิ๋นซีผลักประตูห้องเข้ามาซูอวี้เออร์ถาม “ตอนนี้กี่โมงแล้ว?”“นายหญิง เกือบเที่ยงแล้ว ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่คนส่งเจ้าสาวก็ยังไม่มา บางทีมันอาจจะล่าช้า” อวิ๋นซีอธิบายซูอวี้เออร์ร้อนใจ “ผู้หญิงคนนั้นจะไม่เป็นที่โปรดปรานถ้านางเข้ามา แถมยังถ่วงเวลาข้าอีก สมควรตาย”“ใช่เจ้าค่ะ”แม้จะพูดแบบนั้น แต่ตำแหน่งพระชายารอง