บทที่ 362

“ข้า...”

เซวี่ยจวิ้นปริปากด้วยความลนลาน ไม่กล้าเอ่ยวาจา

พระชายาสอนผิดงั้นหรือ?

ไม่น่าจะใช่ หากเซี่ยเชียนฮวันสอนผิด จ้านอ๋องมองเห็นนางท่ามกลางฝูงคนได้อย่างไร และยังให้นางขึ้นมาด้านหน้า

สายตาของเซียวเย่หลันจับจ้องนางไม่ขยับ “ตอบคำถามของข้า”

“คือว่า... พระชายาจ้านอ๋องเป็นผู้สอนเพคะ...”

เซวี่ยจวิ้นทำได้เพียงตอบตามความจริง

นางเป็นผู้หญิงที่อ่อนแอคนหนึ่ง จะกล้าพูดปดกับจ้านอ๋องได้อย่างไร

สีหน้าของเซียวเย่หลันค่อยๆ นิ่งลง เขายกริมฝีปากขึ้นแล้วพูดว่า “พูดเช่นนี้ก็หมายความว่า ถุงหอมดอกท้อที่เจ้าพกติดตัว ผู้หญิงคนนั้นก็เป็นคนสอนเจ้าสินะ”

“ท่านอ๋องได้โปรดอภัยให้ด้วยเพคะ!”

เซวี่ยจวิ้นตกใจจนล้มพรวดลงไปคุกเข่าที่พื้น

นางไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด รู้เพียงว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้ากำลังโกรธอย่างมาก นางอาจโดนกุดหัวได้ตลอดเวลา

ขณะนั้นเอง บรรยากาศโดยรอบก็เยือกเย็นราวกับน้ำแข็งที่ก่อตัว ความดุร้ายแผ่กระจาย น่าสะพรึงยิ่งกว่าในยมโลกเสียอีก

หมิงเฟยขมวดคิ้วแล้วถามว่า “ท่านจะอารมณ์เสียไปทำไมกัน? นางอยากถูกเลือก นางจึงไปให้เด็กคนนั้นสอน นี่ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรเลย แต่กลับอธิบายได้ว่านางใส่ใจท่านมาก”

เซ