บทที่ 152

เซียวเย่หลัน เซี่ยเชียนฮวันและอู่อันโหวทั้งสามคนนั่งร่วมโต๊ะอาหารด้วยกันอย่างมีความสุข

มีเพียงซูอวี้เออร์เท่านั้นที่ยืนอยู่ด้านข้าง นางดูเป็นส่วนเกิน

ในเวลานี้ เซียวเย่หลันกำลังฉวยโอกาสขณะที่อู่อันโหวรู้สึกมีความสุขสนทนาเรื่องกองทหารชื่อเลี่ยน ดังนั้นจึงไม่มีกระจิตกระใจไปสนใจซูอวี้เออร์

ต่อให้ซูอวี้เออร์อยากจะเข้าไปออดอ้อน ก็หาช่องว่างแทรกตัวไม่ได้

ท้ายที่สุดแล้ว เซี่ยเชียนฮวันจึงมองไปที่นางเอ่ยถามกึ่งยิ้มว่า "แม่นางซู มานั่งร่วมรับประทานด้วยกันหรือไม่?"

"ในเมื่อพระชายาอ๋องเอ่ยปากเอง อวี้เออร์ก็คงไม่ปฏิเสธ"

ซูอวี้เออร์รีบเข้ามาทันที

จากนั้นสีหน้าของอู่อันโหวก็ดูมืดมนลงอย่างเห็นได้ชัด เขาไม่พอใจกับการกระทำนี้

เซียวเย่หลันตระหนักได้ดังนั้นจึงหันไปกล่าวกับซูอวี้เออร์ว่า "เจ้ากลับไปกินอาหารตามลำพังก่อน คืนนี้ข้าจะไปหา"

"...เพคะ" ซูอวี้เออร์กัดฟันพูด

บัดนี้นางอับอายขายหน้ายิ่งนัก จากไปอย่างหดหู่ คอตกเหมือนไก่ชนที่พ่ายแพ้ และไม่กล้าทำท่าทีหยิ่งผยองเหมือนตอนแรก

อู่อันโหวกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "ในฐานะผู้ที่อาบน้ำร้อนมาก่อน ท่านอ๋องน้อย ข้าขอเตือนเจ้าว่าในเรือนยิ่งมีสตรีมากยิ่งวุ