1.เราเลิกกันเถอะ

พริมาเดินมาตามโถงทางเดินหน้าห้องพักของโรงแรมหรู สองมือกระชับผ้าคลุมไหล่กันหนาว นึกบ่นในใจเป็นร้อยรอบว่าไม่น่าสวมแค่ทูพีชลงไปเลย

ก็ตอนนั้นยายอิงมาเร่งแล้วเร่งอีก เธอขอให้รอพี่เปลวตื่นก่อนแล้วค่อยลงไปเล่นน้ำก็ไม่ยอม เห่อทะเลเป็นเด็ก ๆ ไปได้

อาจเพราะที่บริษัทไม่ได้จัดทริปพักผ่อนอย่างนี้มานานแล้ว พอรู้ว่าจะได้มาเที่ยวทะเล อิงฤดีจึงลากเธอไปกว้านซื้อชุดบิกินนี่มาตั้งหลายตัว ไม่รู้ว่าจะใส่ไปอ่อยใครมากมาย

ก่อนนี้พอเสร็จโปรเจคใหญ่ ๆ ทีไร คุณอธิปมักปิดบริษัทยกโขยงลูกน้องไปเที่ยวต่างจังหวัด ขึ้นเขาลงห้วยแล้วแต่อารมณ์

แต่ปีสองปีหลังมานี้งานเยอะเป็นเท่าตัวจึงห่างหายไป หนนี้รู้สึกว่าบอสจะมีธุระที่นี่อยู่แล้ว เลยพาลูกน้องมาเที่ยวด้วยสามวันสองคืน

พริมารู้สึกว่าตัวเองโชคดีมากที่ได้เป็นพนักงานบัญชีในบริษัทเอสดีแอดฯ แห่งนี้ ทั้งเงินเดือน โบนัส สวัสดิการพนักงานล้วนดีมาก บรรยากาศการทำงานก็ใช้ได้

ต่างจากเพื่อนคนหนึ่งที่ทำงานในบริษัทนำเข้าส่งออกอะไรสักอย่าง เวลาได้คุยกันทีไรเธอมักต้องนั่งฟังรตาบ่นเป็นหมีกินผึ้งทุกครั้ง แต่ระยะหลังนี่หายไปไหนก็ไม่รู้ หวังว่าจะอยู่สบายดี

อีกหนึ่งสิ่งที่เธอได้จากบริษัทนี้คืออัคคี แฟนหนุ่มสุดหล่อ

พี่เปลวเป็นช่างภาพหลักประจำสตูดิโอใหญ่ เขาตามจีบตั้งแต่เธอเข้ามาฝึกงาน พอได้เป็นพนักงานประจำก็เริ่มคบกัน นับถึงตอนนี้ก็เข้าปีที่สามแล้ว

มาเที่ยวครั้งนี้จึงได้พักห้องเดียวกัน พอใกล้ได้เวลาลงไปร่วมงานเลี้ยงฉลองปิดโปรเจคใหญ่ยักษ์ เธอเลยขึ้นมาปลุกให้เขาแต่งตัวแล้วลงไปพร้อมกัน

พริมาแตะคีย์การ์ด ค่อย ๆ แง้มประตูห้องพักเข้าไป เผื่อว่าแฟนหนุ่มจะยังไม่ตื่น

ตอนที่นั่งรถมาอาการของพี่เปลวดูไม่ค่อยดีนัก ถ้าเขาไม่ไหวเธอจะได้โทรบอกให้เพื่อนเข้างานไปเลย

“ซี้ด อา แรงอีกสิ ไปเอากับใครมาก่อนจนหมดแรงหรือไง”

“บ้า พี่ก็เอาเปลวอยู่คนเดียว อือ อืม เต็มร่องดีจัง”

“ร่อนอีกหน่อยสิพี่ดา ถ้าร่านแค่นี้ผมเอากับพราวก็ได้”

“อย่าใจร้อนสิจ๊ะ เปลวก็รู้ดีว่าพี่เอาเก่งกว่าเด็กนั่นเป็นไหน ๆ”

“ก็จริง ถ้าพราวเก่งได้สักครึ่งของพี่ ผมคงไม่ต้องไปหากินที่อื่นเพิ่ม ซี้ด อย่างนั้นแหละ ลงมาแรง ๆ เลย พอชมหน่อยแล้วคึกขึ้นมาเชียวนะ”

พริมายืนตัวแข็งทื่ออยู่หน้าประตู ถึงจะมองไม่เห็นภาพบนเตียง แต่แค่เสียงที่ได้ยินก็กระจ่างชัดเจนแล้ว

นี่น่ะเหรอคนป่วย คนเสี้ยนล่ะสิไม่ว่า

ทุกครั้งที่ลางานหรือออกไปทำงานนอกสถานที่ด้วยกันก็คงแอบกินกันอย่างนี้สินะ เขาถึงได้ชอบพูดว่าเหนื่อยจนไม่อยากใกล้ชิดกับเธอ

คิดว่าเธออยากใกล้ชิดเขานักหรือไง

“อืม ซี้ด ดูดแรง ๆ อีก เอาให้แตกคาปากเลย”

“ไม่เอา ร่องพี่อยากกินน้ำของเปลวมากกว่า”

“งั้นก็รีบใส่เข้าไปสิ เฮ้ย! พราว! เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่”

สองร่างเปลือยเปล่าที่กกกอดกันอยู่บนเตียงหันมามองเธอเป็นตาเดียว พริมาโบกมือเป็นเชิงให้พวกเขาทำธุระต่อ

“ทำกันต่อเลยค่ะ พราวแค่แวะเข้ามาเอากระเป๋าเฉย ๆ”

ร่างบางเก็บข้าวของยัดใส่กระเป๋าเดินทาง ไม่สนใจแฟนหนุ่มที่เข้ามาห้าม

“ปล่อยมือค่ะ พราวจะรีบเก็บของ”

“เดี๋ยวก่อนสิ เราต้องคุยกันนะพราว”

“ได้สิคะ” คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นสบตาร่างสูง “เราจบกันแค่นี้ โชคดีนะคะพี่เปลว”

พริมาแกะมือหนาออก พอดีกับที่ปภาดาเดินมาเกาะแขนชายหนุ่ม เธอเลยลากกระเป๋าเดินทางออกจากห้องได้

“พราว อย่าเพิ่งไป โธ่เว้ย”

ทันทีที่ประตูปิดลง น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ก็ไหลพราก ขาเรียวรีบก้าวไปที่ลิฟท์เพื่อหนีจากความเจ็บปวด

ที่จริงเธอรู้เรื่องนี้มานานแล้ว เพราะต่อให้พวกเขาพยายามแอบอย่างไรก็ปิดไม่มิด ยังมีข่าวลอยมาเข้าหูเธอจนได้

แต่ทุกครั้งที่เธอขอคุยด้วย พี่เปลวมักจะเล่นใหญ่โวยวายนั่นนี่ หาว่าเธอเชื่อคนอื่นมากกว่าเขา ต่อให้มีรูปถ่ายตอนที่พวกเขาออกจากโรงแรมมาด้วยกันเป็นหลักฐานก็ยังไม่ยอมรับ จนเธอไม่รู้ว่าจะจัดการอย่างไร ได้แต่ปล่อยให้คาราคาซังมาอย่างนี้

พอมาได้ยินว่าเขาต้องอดทนคบกับยายจืดชืดอย่างเธอก็ยิ่งไม่เข้าใจ ว่าทำไมถึงไม่ยอมเลิกกันให้จบ ๆ ไป

ร่างบางปาดน้ำตาทิ้งแล้วก้าวออกจากลิฟท์ เดินตรงไปเคาะประตูห้องเพื่อนสนิท พออิงฤดีเปิดประตูออกมาเห็นสภาพอีกคนก็โผเข้ากอดไว้

“ไม่เป็นไรแล้วนะพราว แกยังมีฉันอยู่ทั้งคน”

“ฮือ อิง” พริมาร้องไห้งอแง ก่อนเล่าทุกอย่างให้เพื่อนฟัง

ลำพังเลิกกับแฟนน่ะไม่เท่าไหร่หรอก แต่เจ็บใจที่ถูกนินทาว่าเรื่องบนเตียงของเธอห่วยนี่สิ

“ไอ้เราก็นึกว่าทำหน้าที่แฟนได้ดีทุกอย่างแล้ว แต่เขาบอกว่าไม่ถึงใจพอเลยไปมีคนอื่น ถ้าไม่ชอบใจก็น่าจะบอกกันตามตรงสิ ฉันจะได้พยายามให้มากกว่านี้”

“หยุดเลย ไม่ใช่ความผิดของเธอสักหน่อย ไอ้พี่เปลวมันเจ้าชู้อยู่แล้วต่างหาก เพราะผู้ชายที่ดีจริง ๆ เขาจะสอนแฟนให้ปรับตัวเข้าหากัน ไม่ใช่โยนความผิดให้อย่างนี้”

อิงฤดีได้ยินพวกรุ่นพี่ในบริษัทพูดตั้งแต่ช่วงแรก ๆ แล้วว่าสงสารเด็กใหม่ที่โดนหลอก แต่ทั้งคู่ก็คบกันมานานจนบางคนบอกว่าพริมาลบลายเสือได้

อันที่จริงก็แค่เปลี่ยนจากกินโจ่งแจ้งไปแอบกินต่างหาก

ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิดใจ นึกอยากแก้แค้นแทนเพื่อนชะมัด ดูสิ ใบหน้าหวาน ๆ บวมช้ำเปื้อนน้ำตาไปหมดแล้ว

“เลิกร้องเถอะพราว อย่าไปเสียน้ำตาให้ผู้ชายไร้ค่าพรรค์นั้นเลย”

“ฉันไม่ได้เสียดายไอ้พี่เปลว แค่โมโหที่ถูกด่าว่าเอาไม่เก่ง” พริมาปาดน้ำตาลวก ๆ “ทำไมความรักมันถึงเจ็บปวดนักนะ”

“ชีวิตคนเราก็เป็นแบบนี้แหละ แต่ทุกความเจ็บปวดจะช่วยให้เราเก่งขึ้นนะ”

อิงฤดีลุกขึ้นจากเตียงพร้อมกับดึงแขนเพื่อนไปด้วย

“ใกล้ได้เวลาแล้ว เราแต่งตัวสวย ๆ ลงไปดื่มฉลองความโสดกันดีกว่า เพราะในที่สุดเธอก็เลิกกับคนเจ้าชู้ได้สักที”

“นั่นสินะ มาลองอะไรใหม่ ๆ กันสักครั้งก็ดี ให้มันรู้กันไปว่าฉันจะเด็ดสู้ยายรุ่นพี่นั่นไม่ได้”

ว่าแล้วสองสาวก็เปิดกระเป๋ารื้อของออกมาแต่งหน้าแต่งตัวกันอย่างร่าเริง

พริมาคล้องแขนอิงฤดีเดินเข้าไปในเขตงานเลี้ยงริมสระน้ำ ที่มีพนักงานร่วมสี่สิบชีวิตกำลังปาร์ตี้กันอย่างเมามัน

บางคนก็แดนซ์กระจายอยู่หน้าบูทดีเจ บ้างก็ยืนพูดคุยกันอยู่ตามจุดต่าง ๆ สายดริ้งก์ยึดพื้นที่หน้าบาร์เครื่องดื่มเป็นบ้านหลังที่สอง แต่กิจกรรมที่น่าสนใจในสายตาพริมา คือการนอนจิบค็อกเทลสีสวยอยู่บนห่วงยางลอยในสระว่ายน้ำ

“เราไปหาอะไรดื่มกันบ้างดีกว่า”

อิงฤดีลากเพื่อนไปที่บาร์ทางซ้ายมือ แต่พอเห็นว่าใครนั่งอยู่ก็รีบเลี้ยวกลับ

“จะไปไหนล่ะ อยากหาอะไรดื่มไม่ใช่เหรอ” พริมาเอ่ยถามอย่างสงสัย

“ไม่เห็นเหรอว่าใครนั่งอยู่”

“ใครล่ะ แกก็รู้ว่าฉันสายตาสั้นแค่ไหน” ตอนนี้เธอไม่ได้ใส่แว่นคู่ใจมาด้วย

“ก็หัวหน้าน่ะสิ แกอยากนั่งดื่มโดยมีสายตาเย็นชาจ้องอยู่ตลอดหรือไง รอให้เขาไปก่อนดีกว่า”

อิงฤดีลากเพื่อนไปนั่งที่เก้าอี้ยาวสีขาวริมสระ ตั้งใจหันหลังให้บาร์เครื่องดื่ม ลืมคิดไปว่าวันนี้ใส่เสื้อผูกคอโชว์ทั้งแผ่นหลังมา

พริมายังไม่ทันจะนั่ง สายตาดันเห็นแฟนเก่าเดินควงแขนมากับชู้รัก จึงรู้สึกอยากเมาขึ้นมาทันใด

“ฉันไปหยิบให้แล้วกัน แกรออยู่นี่แหละ”

ร่างบางเดินกลับไปที่บาร์เครื่องดื่มทางซ้าย ผงกหัวทักทายหัวหน้าทีหนึ่งก่อนสั่งเครื่องดื่มที่แรงที่สุด

“ขอเป็นค็อกเทลให้เธอดีว่าครับ” นิธินันท์รีบบอกบาร์เทนเดอร์ เพราะรู้ว่าลูกน้องคนนี้คออ่อนแค่ไหน “ค่อย ๆ เริ่มดีกว่า เดี๋ยวจะน็อคเอาได้”

“นั่นสิคะ ขอบคุณค่ะ”

หญิงสาวคว้าแก้วค็อกเทลสีหวานขึ้นมากระดกอึก ๆ นิธินันท์จ้องมองอย่างเป็นห่วง ก่อนที่หางตาจะเหลือบไปเห็นสาเหตุที่ทำให้พริมาผีเข้าอย่างนี้

“ไม่ต้องไปเสียใจหรอก หลุดพ้นมาได้ก็ดีแล้ว”

“คะ” คนตัวเล็กหันไปมองหัวหน้าด้วยความแปลกใจ พอเห็นเขาพยักเพยิดไปอีกทางก็เข้าใจ “ขอบคุณค่ะ”

เธอขี้เกียจอธิบายว่าไม่ได้เสียใจอะไรนัก เลยปล่อยให้อีกฝ่ายเข้าใจไปเอง

“ได้มาเที่ยวแล้วก็พักผ่อนให้เต็มที่ กลับไปก็ตั้งใจทำงาน เดี๋ยวก็ลืมไปเอง”

เสียงทุ้มเอ่ยนิ่ง ๆ แต่คนฟังน้ำตาแทบร่วง

หัวหน้าไม่ค่อยได้สุงสิงกับพวกเธอนัก พูดคุยกันแค่เรื่องงานเป็นหลัก เธอเลยคาดไม่ถึงว่าจะได้คำปลอบโยนจากเขาด้วย

ถ้าโชคไม่ดีเรื่องความรัก แต่มีเพื่อนร่วมงานที่ดีอย่างนี้ก็ดีมากแล้ว

“ขอบคุณอีกครั้งนะคะ” พริมาค่อยยิ้มออกหน่อย

นิธินันท์ยกยิ้มกลับไป ก่อนสั่งค็อกเทลให้เพิ่ม “อยากดื่มก็ดื่ม แต่ดูแลตัวเองให้ดี ๆ ล่ะ”

“หัวหน้าไม่ต้องห่วงค่ะ พราวมากับ...อ้าว หายไปไหนแล้ว”

“ยังไงก็อย่าดื่มมากเกินนะ ผมไปล่ะ”

ขาดคำชายหนุ่มก็ลุกขึ้นเดินหายไปในฝูงชน ร่างบางมองตามหลังจนบังเอิญสบตาเข้ากับอัคคี เธอเลยรีบหันกลับมาจ้องแก้วของตัวเอง

รอให้อิงฤดีมาตามแล้วค่อยกลับห้องด้วยกันดีกว่า

พออยู่ตามลำพังความเศร้าก็หวนกลับมาอีก พริมาเลยสั่งเหล้าอะไรสักอย่างมาดื่มให้สะใจ

แต่แค่จิบไปได้ไม่ถึงครึ่งก็ต้องยอมรับว่าเมาเสียแล้ว แบบนี้จะกลับห้องถูกไหมเนี่ย

คนตัวเล็กตั้งสติแล้วหันไปมองหาเพื่อน จังหวะนั้นมีร่างสูงโปร่งเดินเข้ามานั่งแทนที่หัวหน้า

“เมาแล้วนะ”

เสียงทุ้มฟังดูอ่อนโยนอย่างประหลาด คนฟังจึงหรี่ตายื่นหน้าเข้าไปมองใกล้ ๆ เพราะตอนนี้ไม่ได้ใส่ทั้งแว่นและคอนแทคเลนส์

“คุณ...”