เข้าสู่ระบบแชร์
5.ตกลง
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-12-09 19:34:04หลังจบอาหารมื้อสายเจ้าของห้องก็แยกตัวไปอาบน้ำ พอเดินเช็ดผมออกมาก็เห็นร่างบางนั่งเหม่ออยู่บนโซฟา เขาจึงเข้าไปโน้มตัวกอดเธอจากทางด้านหลัง เกยคางไว้กับไหล่เล็ก
“เป็นอะไรไป”
หญิงสาวส่ายหน้าแทนคำตอบ ปล่อยให้คนตัวโตกดจูบตามซอกคอเล็กไล่ไปถึงไหล่ลาด
“บอกพี่มาสิ เรื่องไอ้หมอนั่นใช่ไหม”
“คือ...”
พริมาไม่ค่อยอยากพูดถึงเรื่องนี้เท่าไรนัก แต่ในเมื่อเธอเป็นคนลากเขาเข้ามาก็ควรจะอธิบายให้ฟังสักหน่อย
“เมื่อคืนนี้...คุณพอใจไหมคะ” เอาเข้าจริงก็ยังไม่กล้าพูดอยู่ดี เลยเลี่ยงไปเรื่องอื่นก่อน
ดวงตาคมพราวระยับขึ้นมาทันใด รีบก้าวข้ามพนักโซฟาไปนั่งเบียดกับคนตัวเล็ก
“ต้องตอบแบบไหนถึงจะได้ทำอีก”
“คุณ!”
“โอเค ๆ จริงจังแล้วก็ได้” เขาจับกำปั้นเล็กขึ้นมาจูบ “พี่ไม่สนหรอกว่าพราวจะเก่งเรื่องบนเตียงไหม เพราะเราเรียนรู้ไปด้วยกันได้ ขอเพียงแค่พราวเรียนกับพี่แค่คนเดียว”
“พราวก็ไม่เคยคิดอยากเรียนกับครูหลาย ๆ คนพร้อมกัน แต่เขา...”
“หมอนั่นพูดว่าอะไรบ้างเหรอ”
เสียงทุ้มเอ่ยถามนิ่ง ๆ พลางเกลี่ยนิ้วโป้งบนหลังมือนุ่ม
“ลองเล่ามาสิ พี่จะได้บอกมุมมองของผู้ชายคนอื่นให้ไง พราวจะได้รู้ว่าตัวเองไม่ดีจริง ๆ หรือหมอนั่นแค่เป็นคนเฮงซวยเฉย ๆ”
ได้ยินดังนั้นพริมาก็เผลอหัวเราะชอบใจ ทำคนมองคลี่ยิ้มตาม มือก็ยกสองขาเรียวขึ้นมาพาดบนตักแล้วนวดวนเบา ๆ
“ว่าไงครับ พี่รอฟังอยู่นะ”
“พี่เปลวบอกว่าที่เขาไปมีคนอื่นก็เพราะพราวทำเรื่องอย่างว่าไม่เก่ง ไม่ร้อนแรงถึงใจ...นี่คุณยังฟังอยู่หรือเปล่าคะ”
“หืม โทษที พี่เลิกฟังตั้งแต่เราพูดชื่อหมอนั่นแล้ว”
หญิงสาวถึงกับทำหน้าไม่ถูก เขาเป็นคนบอกให้เธอเล่าเองแท้ ๆ
“ช่างเถอะค่ะ พราวไม่อยากรู้แล้ว”
“แต่พี่อยากบอก”
มือหนาเลื่อนเข้าใต้ชุดคลุมอาบน้ำ ไล่ไปตามท่อนขานวลเนียน
“ช่างหัวหมอนั่นเถอะ ตอนนี้เราสนใจแค่กันและกันก็พอ พราวเห็นด้วยไหม”
เขาจับข้อเท้าเล็กข้างหนึ่งยกขึ้นสูง แล้วไล่กดจูบตั้งแต่ปลายเท้ายันหัวเข่ามน แต่พอเห็นใบหน้าอีกคนก็เอ่ยถามต่อ
“ทำไมยังขมวดคิ้วอยู่ มีเรื่องอื่นให้คิดอีกเหรอ”
“ค่ะ” พริมาพยายามดึงชายเสื้อคลุมลงแต่ก็ไร้ประโยชน์ “พราวกำลังชั่งใจว่าจะลาออกดีไหม”
“จะลาออกทำไม”
“ก็พราว...”
“ไม่อยากเห็นภาพบาดตาเหรอ”
“เปล่าค่ะ พราวแค่ไม่ชอบเวลาที่มีคนมองแล้วกระซิบนินทาเรื่องส่วนตัว”
“ไม่ต้องสนใจหรอก เดี๋ยวคนอื่นก็ลืมกันไปเอง พราวไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย ไม่ต้องหนีไปไหนทั้งนั้น”
“นั่นสิคะ” คนตัวเล็กตอบอย่างขอไปที เพราะสติสตังชักจะเตลิดไปกับปลายนิ้วยาวแล้ว “คุณ...อื้อ”
“ลืมชื่อพี่แล้วเหรอ”
“อะไรนะคะ”
“พี่ชื่อภูดิศ ไหนเรียกพี่ภูให้ฟังอีกสิ”
พริมาจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้า สายตามีคำถามเต็มไปหมด แต่อีกฝ่ายเอาแต่ไซ้เธอไม่หยุดหย่อน ไม่เปิดโอกาสให้ซักเลย
“เร็วสิ ไหนพี่ภูขาล่ะ”
“อ้ะ พี่ภู อือ ตรงนั้นค่ะ”
“ครับ” ภูดิศยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะจัดการลากคนตัวเล็กเข้าสู่วังวนแห่งแรงปรารถนาอีกรอบ
เขามีเวลาอีกเพียงหนึ่งคืนเพื่อล่อลวงสาวน้อยให้ติดบ่วงเสน่หาจนถอนตัวไม่ขึ้น ดังนั้นจะมามัวชักช้าไม่ได้
แต่ดูจากความเห็นแก่ตัวของแฟนเก่านั่น ไม่แน่ว่าเขาอาจจับเจ้านกน้อยตัวนี้ไว้ในอุ้งมือได้แล้ว เหลือเพียงตะล่อมจนเธอยอมอนุญาตให้เขาเข้าไปอยู่ในกรงด้วยกัน
สรุปได้ว่าเขาไม่มีทางปล่อยโอกาสนี้ให้สูญเปล่าเป็นแน่ ต้องตอกย้ำจนคนตัวเล็กจำขึ้นใจ
“ภู ไอ้ภูเว้ย เปิดประตูสิวะ กูเคาะมาชาติกว่าแล้วนะ”
“ใครวะ” ร่างสูงลุกขึ้นนั่งบนเตียงพลางขยี้หัวอย่างหงุดหงิด พอนึกขึ้นได้ก็ควานหาความนุ่มนิ่มที่กอดรัดไว้ทั้งคืนไปด้วย
“หายไปไหนแล้วเนี่ย”
“ไอ้ภู กูจะกลับกรุงเทพฯ แล้ว ตกลงมึงจะไปทำงานให้กูไหม”
ภูดิศลุกขึ้นหยิบเสื้อคลุมมาสวมแล้วเดินไปกระชากประตูเปิด
“เป็นมึงจริง ๆ ด้วย กูก็ว่าไอ้คลื่นมันไม่ได้ขี้โวยวายแบบนี้”
คนนอกห้องเป็นชายหนุ่มร่างผอมท่าทางดุ ๆ ดวงตาเรียวเฉียงขึ้นเล็กน้อย กำลังยืนตีหน้ายักษ์ใส่เขาอยู่
“เอาลูกน้องกูมานอนกกตั้งหลายคืนขนาดนี้ มึงไม่คิดจะทำงานชดใช้ให้หน่อยหรือไง”
อธิปเดินบ่นตามเจ้าของห้องเข้ามาอย่างถือวิสาสะ
“พูดอย่างกับมึงเป็นพ่อเล้าที่ส่งเด็กมาบริการกู” ภูดิศยกขวดน้ำขึ้นดื่มจนหมดแล้วถามต่อ “พราวล่ะ”
“ขึ้นรถกลับไปพร้อมเพื่อนแล้ว” พอเห็นสีหน้าอีกฝ่ายอธิปก็แค่นเสียงใส่ “เหอะ มึงไม่ต้องห่วง อิงฤดีไม่ยอมให้เปลวเข้าใกล้พราวอีกแน่”
“ให้มันจริงเถอะ”
“แต่ถ้ากูสั่ง...”
“เออ ๆ กูจะไปทำงานกับมึง พอใจหรือยัง”
“ก็นิดนึง” อธิปพยักหน้ารับนิ่ง ๆ แต่ก็เก็บความอยากรู้อยากเห็นไว้ไม่อยู่แล้ว
“ว่าแต่ทำไมมึงถึงถูกใจน้องแว่นแผนกบัญชีคนนั้นวะ ปกติกูเห็นมึงควงแต่สาวสวยเปรี้ยวจี้ดทั้งนั้น”
“กูไม่ได้ชอบแบบนั้น แค่อะไรง่ายก็คว้าไว้ก่อน”
ที่จริงเขาไม่คิดว่าจะได้กลับมาอีก ก่อนหน้านี้เลยรักสนุกไปหน่อย
“มึงหมายถึงใครวะ น้องพราวหรือสาวแซบ”
“ไม่บอก”
“เอ้า ไอ้เวรนี่ มาพูดให้อยากรู้แล้วก็เล่นแง่ใส่กูอีก”
“ไหนมึงว่าจะกลับกรุงเทพฯ ไม่ใช่เหรอ รีบกลับไปสิ”
“เปลี่ยนเรื่องเชียวนะมึง” อธิปเบะปากใส่อย่างหมันไส้ “จะกลับพร้อมกันไหม”
“กูต้องอยู่คุยกับไอ้คลื่นอีกหน่อย ไอ้ลูซมันไม่อยากให้รตามาที่นี่จริง ๆ”
“เป็นกูก็ไม่อยากพาเมียที่กำลังท้องเดินทางไกล ๆ หรอก”
ทั้งคู่พยักหน้าให้กันอย่างเข้าใจ ภูดิศเปิดน้ำขวดใหม่มาดื่มแล้วพูดต่อ
“ไปเถอะ เสร็จงานทางนี้แล้วกูจะไปหามึงเอง”
“เออ ไว ๆ หน่อยแล้วกัน เกิดน้องน้อยของมึงถูกขโมยไปก่อนจะมาโทษกูไม่ได้นะ”
“ไอ้เวร ไอ้ปากเสีย”
ภูดิศจะลุกขึ้นไล่เตะเพื่อน ยังดีที่รู้สึกว่าข้างล่างมันโล่ง ๆ เลยหยุด ไม่อย่างนั้นคงได้ออกมาห้อยต่องแต่งอวดความใหญ่โตกันแน่
ฝ่ายอธิปเดินหัวเราะออกจากห้องไป แค่ได้คำสัญญาจากปากเพื่อนก็พอใจแล้ว
เช้าวันจันทร์พริมาก็ไปทำงานตามปกติ สีหน้าท่าทางสดชื่นแจ่มใสดี จนอิงฤดีที่ยืนรออยู่หน้าบริษัทเบาใจไปเปลาะหนึ่ง
สองสาวคล้องแขนกันเดินตรงไปที่อาคารคู่ทรงกลมสูงสามชั้น ตัวตึกรูปทรงเก๋ไก๋สมกับเป็นบริษัทรับทำโฆษณาชื่อดัง
ทั้งคู่กระซิบกระซาบคุยกันเรื่องวันหยุดที่ผ่านมาอย่างสนุกสนาน ทำเอาคนที่ยืนรออยู่หัวเสียไม่น้อย
ตั้งแต่พริมาออกไปจากงานเลี้ยงพร้อมกับไอ้คนแปลกหน้านั่น เขาก็ยังไม่ได้เจอหน้าอีกเลย จึงยังไม่มีโอกาสได้ปรับความเข้าใจกัน
“พราว พี่ขอคุยด้วยหน่อย”
“พี่เปลว” รอยยิ้มบนใบหน้าหวานหุบลงทันใด “พราวไม่มีอะไรจะคุยด้วยค่ะ”
พริมารีบเดินเลี่ยงไปอีกทาง แต่อัคคีก็คว้าจับแขนเล็กไว้
“พราวฟังพี่ก่อน เรื่องวันนั้น...”
“ยังมีอะไรต้องพูดกันอีกเหรอคะ พราวมันได้ยินกับหูเห็นกับตาขนาดนั้น”
อิงฤดีขยับเข้าไปยืนบังหน้าเพื่อนสนิทเอาไว้ เลยถูกอัคคีชักสีหน้าใส่ทันที
“นี่มันเรื่องของผัวเมีย คนนอกไม่เกี่ยว”
“เลิกกันแล้วจะผัวเมียอะไรอีก ใช่ไหมพราว”
อิงฤดีหันไปถามเพื่อน พริมาพยักหน้ารับแล้วตัดสินใจพูดกับชายหนุ่มตรง ๆ
“เราจบกันแค่นี้เถอะค่ะ พราวจะไม่โกรธที่พี่เปลวนอกใจอีก แต่...”
“ถ้างั้นเรากลับมาคบกันเถอะนะ แม่พี่จะกลับมาแล้ว แถมบอกให้ชวนพราวไปกินข้าวที่บ้านด้วย ท่านคิดถึง”
อัคคีจับมือเล็กมากุมไว้แน่น ใช้สายตาเศร้าสร้อยมองอ้อนแฟนสาว ท่าทางเหมือนลูกสุนัขโดนทิ้งก็ไม่ปาน
ตอนนี้คงต้องยอมให้ไปก่อน ขอแค่ง้อได้สำเร็จก็พอ อย่างไรก็คบกันมาตั้งหลายปี เธอไม่มีทางตัดรักแรกได้ง่าย ๆ แน่
“พี่ก็บอกท่านไปสิคะว่าเราเลิกกันแล้ว หรือจะพาคนใหม่ไปแนะนำด้วยเลยก็ดีนะคะ”
“ไม่นะพราว”
“ปล่อยค่ะ ใกล้ได้เวลาเข้างานแล้ว พราวขอตัวก่อน”
หญิงสาวแกะแขนตัวเองออกแล้วจูงมือเพื่อนเดินหนีเข้าตึกสำนักงาน อัคคีกำลังจะตามไปง้อต่อแต่ปภาดาเข้ามาเกาะแขนไว้
“ใกล้ได้เวลาประชุมเรื่องโปรเจคใหม่แล้วนะเปลว เราไปเช็กงานกันก่อนดีกว่า”
แม้จะไม่พอใจนักแต่ก็ขัดเหตุผลที่อีกฝ่ายยกขึ้นมาไม่ได้ อัคคีเลยยอมปล่อยให้สาวรุ่นพี่พาเดินเลี้ยวไปทางอาคารสร้างสรรค์ ที่ทำงานของฝ่ายผลิตโฆษณา
ปภาดาดูออกว่าชายหนุ่มหัวเสียเพียงใด เธอเลยพยายามพูดเอาใจไปเรื่อย อดทนกับความเย็นชาที่สาดมาเป็นระลอกได้ดี
อุตส่าห์จับแยกกับยายจืดนั่นได้แล้ว เหลือเพียงแค่ทำให้เขาหลงจนโงหัวไม่ขึ้นเท่านั้น เพียงเท่านี้อัคคีก็จะอยู่ข้างกายเธอตลอดไป
บทที่เกี่ยวข้อง
หลงลมหวน 6.บ้านข้าง ๆ
“คุณพราวทำสรุปค่าใช้จ่ายทริปนี้ด้วยนะครับ”“ได้ค่ะหัวหน้า”พริมารับกองใบเสร็จมาจากนิธินันท์ จัดแบ่งให้เป็นระเบียบว่าใบไหนเป็นค่าใช้จ่ายประเภทอะไร สามารถบันทึกลงบัญชีบริษัทได้โดยตรงหรือต้องรวมไว้เป็นค่าใช้จ่ายอื่น ๆแต่แบ่งไปครึ่งกองก็รู้สึกได้ว่าหัวหน้ายังยืนอยู่ที่เดิม“มีอะไรอีกหรือเปล่าคะ”“หือ อ๋อ ผมจะบอกว่าบิลยังมาไม่ครบนะ”“ค่ะ”พริมาตอบกลับงง ๆ เพราะนั่นมันเรื่องปกติที่ไม่จำเป็นต้องบอกก็ได้ แต่เธอก็ไม่ได้เอะใจอะไร ก้มหน้าทำงานไปตามเดิมต่างจากอีกคนที่แอบมองค้อนส่งให้ร่างสูง ทำมือทำไม้ไล่ให้เขาเข้าห้องทำงานส่วนตัวไปได้แล้วนิธินันท์เดินแยกไปพลางยกยิ้มมุมปาก ชอบใจที่ได้แกล้งแฟนสาว แต่ยังไม่ทันถึงหน้าประตูห้องก็ถูกลูกน้องอีกคนดักไว้“คุณนันท์หายไปไหนมาคะ วันนั้นชมรออยู่ที่ใต้ต้นมะพร้าวตั้งนาน มีฝรั่งตัวโตมาชวนชมคุยตั้งหลายรอบ น่ากลัวมากเลย ทำไมคุณไม่ไปตามนัดล่ะคะ”ชมพูนุชรองหัวหน้าแผนกบัญชีเอ่ยอย่างออดอ้อน พยายามจะเข้าไปคล้องแขนอีกฝ่ายให้ได้ แต่เขาก็หลบหลีกเก่งเหลือเกิน“ผมไม่เคยบอกสักหน่อยว่าจะไป”“แต่คุณนันท์...”“ปล่อยมือครับ ผมไม่ชอบให้ใครถูกตัว”ชมพูนุชเห็นสายตาชายหนุ่มแล้วก็
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-11หลงลมหวน 7.จ่ายค่าเช่าบ้าน (NC)
ภูดิศสอดมือรั้งท้ายทอยเล็กขึ้นรับจูบวาบหวาม ถึงตอนนี้ก็ยังนึกแปลกใจไม่น้อยที่เธอยังจูบเงอะงะเหมือนเด็กใหม่ ทั้งที่ก็คบกับไอ้หมอนั่นมาตั้งหลายปีแล้วแต่เขาไม่คิดจะถามเหตุผลแน่นอน ตอนนี้หน้าที่ฝึกฝนน้องน้อยเป็นของเขาแล้ว คนอื่นไม่มีสิทธิ์มาแตะต้องอีกเป็นอันขาดคนตัวโตนั่งลงบนโซฟาแล้วดึงร่างบางขึ้นมาคร่อมบนตักแกร่ง ริมฝีปากยังประกบกันแนบแน่น ไม่มีท่าทีว่าจะหลุดง่าย ๆเสียงหวานครางอืออาในลำคอฟังดูเชื้อเชิญไม่น้อย กระตุ้นให้คนฟังบีบบั้นท้ายงอนงามเข้าเต็มแรง ก่อนลากมือขึ้นมาเคล้นคลึงอกนุ่มผ่านเสื้อเชิ้ตพอดีตัว เท่านี้ก็ทำให้คนถูกลูบสั่นสะท้านได้เหมือนกัน“อืม...พี่ภู”“ครับ ยกก้นขึ้นหน่อยเด็กดี” เขาดึงกระโปรงสั้นขึ้นไปกองบนเอวคอด กดแผ่นหลังบางเข้าหาตัวให้กลางกายเสียดสีกันไปมา “พราวเรียกพี่ทำไมเหรอครับ”“เรายังคุยกันไม่จบเลยนะคะ”“มันจบตั้งแต่คืนนั้นแล้ว”“คืนไหน”“คืนที่เราเอากันจนเช้าไง”คนตัวเล็กหน้าแดงซ่านขึ้นมาทันใด พอถูกมือหนาสอดเข้าไปบดบี้กลางกายก็ยิ่งควบคุมสติไม่อยู่“พี่ภู เบาได้เบาค่ะ”“เบาไม่ได้ครับ พี่แข็งจนปวดไปหมดแล้ว เราก็รู้อยู่ไม่ใช่เหรอ”ใบหน้าคมกดหอมแก้มนุ่มเข้าฟอดใหญ่ ก่อ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-13หลงลมหวน 8.หวงก้าง
เพียงไม่นานภูดิศก็ขับรถมาถึงบริษัทโฆษณาเอสดีแอดส์ฯพริมาเอ่ยขอบคุณ ขอให้เขาเดินทางดี ๆ แล้วลงจากรถ แต่หันไปมองอีกทีก็เห็นคนตัวโตเดินตามเข้ามายันหน้าตึก“พี่ภู! คนนอกห้ามเข้าอาคารนี้ค่ะ รีบไปทำงานสิคะ”ร่างบางมองซ้ายมองขวาราวกับกลัวคนเห็น อีกคนเลยยิ่งแกล้งหนักขึ้น“ไม่เอา พี่จะไปส่งเราก่อน”“พราวทำงานที่นี่มาหลายปีแล้ว ไม่หลงหรอกค่ะ”“งั้นพราวไปส่งพี่แทนแล้วกัน ห้องไอ้เอสอยู่ไหนเหรอ” เห็นน้องทำหน้างงงวยก็ต้องกลั้นขำ “ห้องบอสอธิปอยู่ที่ไหนครับ”“พี่ภูจะไปทำไมคะ”“อ้าว ไอ้ภู กว่าจะเสด็จมาได้นะมึง กูกำลังคิดว่าถ้าวันนี้มึงยังไม่โผล่หัวมากูจะไปตามถึงบ้านแล้ว”อธิปเดินเข้ามากอดคอเพื่อนรัก ก่อนจะหันไปมองสาวน้อยตรงหน้าแล้วพูดแซวเสียงหวาน“นี่มาด้วยกันเหรอ หวานกันจังเลยน้า”“อืม”ภูดิศตอบรับนิ่ง ๆ แต่พริมารีบแก้ตัวน้ำขุ่น ๆ ยิ่งพูดก็ยิ่งชวนให้สงสัยเข้าไปใหญ่“ปะ...เปล่าค่ะ คือคุณภูเจอพราวเดินอยู่ข้างถนนก็เลยให้ติดรถมาด้วยกันน่ะค่ะ”คนฟังพากันขำเบา ๆ เพราะเธอยิ่งแก้ตัวก็ยิ่งดูรู้ว่าสนิทกันตอนนี้พนักงานคนอื่นเริ่มหยุดมองอย่างสนใจมาก หญิงสาวทำหน้าไม่ถูกเลย พอเหลือบไปเห็นอัคคีกับคู่ขายืนอยู่ไกล ๆ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-15หลงลมหวน 9.สิทธิพิเศษ
แต่ดูท่าจะไม่ง่ายอย่างที่อธิปคาดหวังเพราะในที่ประชุมอัคคีจ้องมองหัวหน้าโปรเจคคนใหม่ไม่ว่าตา ดีที่พอรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นเพื่อนสนิทของเจ้านายก็ข่มอารมณ์เอาไว้คนอื่น ๆ ในห้องพากันมองทั้งคู่สลับกันไปมา ข่าวซุบซิบย่อมเคลื่อนที่ไปไวอยู่แล้ว ใคร ๆ จึงรู้ว่าน้องบัญชีหน้าหวานเลิกกับช่างภาพมือหนึ่ง แต่นึกไม่ถึงว่าหนุ่มคนใหม่จะมีโปรไฟล์เริดยิ่งกว่าส่วนภูดิศไม่ได้สนใจท่าทีของคนอื่นเลย พอแนะนำตัวเองจบก็เริ่มต้นระดมไอเดียกับทีมงานทันที คนที่รอดูเรื่องชาวบ้านจึงต้องเก็บความอยากรู้อยากเห็นไว้ก่อนกว่าจะประชุมเสร็จก็เลยเวลาพักเที่ยงไปแล้ว พอสองหนุ่มเดินคุยกันออกมา รุจีที่เป็นเลขาของอธิปก็เข้ามาดักหน้าไว้“คุณภูคะ มีน้องบัญชีเอาอาหารมาฝากไว้ให้ค่ะ”“ขอบคุณครับ”“อ้าว แล้วที่มึงให้น้องไปเมื่อเช้าล่ะ” อธิปปากไวเอ่ยทักทันที“ไม่รู้” ภูดิศรับกล่องโฟมมาอย่างงง ๆ สงสัยมากว่าเกิดอะไรขึ้นกับข้าวกล่อง ทำไมเธอต้องซื้ออาหารตามสั่งมาทิ้งไว้ให้ด้วยคนที่เพิ่งออกจากห้องประชุมล้วนยืนดูเหตุการณ์อย่างสนใจ พออัคคีเห็นอีกฝ่ายมองมาก็เดินแยกตัวไปเงียบ ๆ เหลือปภาดาที่ยังลังเลอยู่ สีหน้าแอบซ่อนความเสียดายไว้ไม่มิดมิน่าล่ะเด
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-16หลงลมหวน 10.พ่อตาแม่ยาย
พอถึงวันหยุดที่นัดกันไว้ ภูดิศก็ตื่นแต่เช้ามาเตรียมสำรับไปถวายพระและข้าวกล่องสำหรับพวกเขา เพราะตั้งใจว่าพาน้องน้อยไปปิกนิกในวัดวาอารามสักหน่อยพริมาลงมายืนแอบมองเข้าไปในครัว เห็นร่างสูงกำลังจัดเรียงอาหารใส่กล่องอย่างตั้งใจแต่ยิ่งมองหัวใจเธอก็ยิ่งเต้นรัวผิดปกติ คนอะไรทำได้แทบทุกอย่าง ชักจะเก่งเกินไปแล้วนะไม่น่าเชื่อว่าพี่ข้างบ้านคนนั้นจะโตมาได้น่ารักขนาดนี้ ถ้ารู้แต่แรกเธอจะได้ชิงจีบตั้งแต่ตอนเด็กเพื่อเอาของแถมตอนโตแม้ตอนนี้จะดูเหมือนว่าเธอได้มาครอบครองแล้ว แต่ก็ยังไม่กล้าเรียกคนตัวโตด้วยสถานะอื่น ต่อให้ในใจจะจัดลำดับความสำคัญของเขาไว้บนสุดก็ตามก็เรื่องแบบนี้สมควรให้ผู้ชายเป็นคนขอคบก่อนไม่ใช่เหรอ หรือว่าเธอก็เริ่มได้ สงสัยต้องไปถามเพื่อนดูสักหน่อย“คิดอะไรอยู่ครับ ดูเพ้อเอาเรื่องเชียว”คนตัวโตบีบจมูกเล็กอย่างมันเขี้ยว พอเธออ้าปากก็ป้อนไข่หวานม้วนให้“ลองชิมดูหน่อยสิว่าอร่อยไหม พี่ลองทำตามในคลิปแม่บ้านญี่ปุ่นน่ะ”“อืม ขออีกคำได้ไหมคะ พราวยังไม่แน่ใจเลย”“แสดงว่าอร่อยสินะ” เขาป้อนให้อีกชิ้นตามคำขอ “ไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้วครับ”“ค่า ๆ”ร่างบางวิ่งขึ้นชั้นสองไปอย่างน่าเอ็นดู ลงมาอีกทีก็
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-19หลงลมหวน 11.ตามง้อ
พอเปิดเช้าวันทำงานมา ความน่ารักของทั้งคู่ก็เห็นได้ชัดกว่าอาทิตย์ที่แล้วเสียอีกถึงกับมีคำพูดลอยมาเข้าหูอิงฤดีว่าคงจะแอบคบกันมานานแล้ว พริมาถึงยอมเลิกกับอัคคีง่ายดายเหลือเกินเธอรู้อยู่แก่ใจว่ามันไม่ได้เป็นอย่างข่าวลือ แต่โต้เถียงไปก็ไร้ประโยชน์ คนเราชอบเชื่อในสิ่งที่คิดเองเออเองอยู่แล้วกระนั้นก็ยังอยากจะมาเล่าให้เพื่อนฟัง แต่พอเห็นทั้งคู่คุยกันกระหนุงกระหนิงก็พูดไม่ออกเมื่อคืนเธอได้รู้จากพริมาว่าภูดิศพาไปไหว้พ่อแม่มาก็ยิ่งเข้าใจ ว่าทำไมความรักครั้งนี้ถึงเบ่งบานไวนักคนหล่อเท่นิสัยดีเอาใจใส่ขนาดนี้ เป็นใครก็ต้องตกหลุมรักไหม ขนาดเธอยังอดมองไม่ได้เลยแต่แค่คิดอิงฤดีก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบ พอหันมองกลับไปก็เจอสายตาพิฆาตจากแฟนหนุ่ม ทำอย่างกับรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่อย่างนั้นแหละอิงฤดีถือคติที่ว่าไม่เชื่อก็อย่าลบหลู่ จึงเลิกนึกอวยคุณภูแล้วเข้าไปสะกิดตามเพื่อนไปทำงานพริมาพยักหน้าให้เพื่อนแล้วเอ่ยไล่คนตัวโต ไม่รู้ว่าวันนี้เขาเป็นอะไรถึงไม่ยอมปล่อยมือเธอสักที“ไปทำงานได้แล้วค่ะ เดี๋ยวโดนหักเงินเดือน”“ก็ได้ ๆ ตอนเที่ยงพี่จะมากินข้าวด้วยนะ”ภูดิศก้มลงจูบกระหม่อมเล็กแล้วเดินแยกออกไป ร่างบางรีบคล้
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-20หลงลมหวน 12.อยากรักเยอะ ๆ (NC)
“ก็แค่ถูเอง ซี้ด”“เรายังคุยกันไม่จบเลยนะคะ”คนอะไรก็ไม่รู้ กำลังพูดเรื่องจริงจังกันอยู่ดี ๆ กลับเอาเป้าตุง ๆ มาบดเบียดใส่น้องสาวเธออยู่นั่นสมกับเป็นคนหื่น เปลี่ยนอารมณ์เร็วจริง ๆ“ก็พี่อยากแสดงความรักกับพราวเยอะ ๆ บ่อย ๆ ไงครับ”ปากพูดไป มือก็รูดกระโปรงน้องน้อยขึ้นไปกองบนเอวคอด โดยมีอีกคนให้ความร่วมมือด้วย แลกกับการได้ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของเขาทีละเม็ด ๆ ก่อนลูบไล้ไปตามแผงอกกำยำน่าขบสักสองสามรอย คนอื่นจะได้รู้ว่าตรงนี้มีเจ้าของแล้วพริมาตกใจกับความคิดของตัวเองอยู่บ้าง แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ได้คิดไปเพียงฝ่ายเดียว เพราะคนตัวโตก้มลงฝากรอยรักไว้บนอกนุ่ม มือก็จับภูน้อยมาถูไถกับพราวน้อยผ่านผ้าเนื้อบาง เท่านี้ก็ทำให้ตัวสั่นสะท้านได้แล้ว“พี่อยากเอาไอ้นี่ยัดใส่ไว้ในตัวพราวตลอดเวลา ให้คนอื่นรู้ว่าเราไม่ว่างแล้ว จะได้ไม่มีใครกล้ามายุ่งกับของของพี่อีก”“อื้อ พูดอะไรก็ไม่รู้ อา”นิ้วยาวแหวกแพนตี้สีหวานเบี่ยงข้าง บดท้องนิ้วเคล้นคลึงกับแคนดี้สีสวย ปลุกเร้าความกระสันอยากให้ทะยานสูง ก่อนกดนิ้วยาวเข้าไปสัมผัสความนุ่มลื่นด้านในปากร้อนพรมจูบไปทั่วร่างบาง ไล่ตั้งแต่แก้มนุ่มลงมาลำคอระหง เลื้อยหาสองยอดเนินส
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-22หลงลมหวน 13.ฝึกมากับมือ (NC)
“วันนี้ไอ้เปลวมาที่แผนกทำไมเหรอ”นิธินันท์เอ่ยถามพลางแอบเขี่ยเปลือกไข่ออกจากไข่เจียว แต่คนทำที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามก็รู้อยู่ดี“ยังมีเปลือกอีกเหรอคะ อิงว่าดูดีแล้วนะ”“ไม่เป็นไรจ๊ะ อุ้ย” ชายหนุ่มแอบคายอาหารในปากออก รู้ตัวดีว่าย่อยไอ้ที่กำลังกินอยู่ไม่ได้“ถ้ากินไม่ได้ก็อย่ากินค่ะ เดี๋ยวปวดท้อง” อิงฤดีจะยกจานไข่เจียวออกแต่อีกคนห้ามไว้“พี่กินได้”“อย่าเลยค่ะ เก็บท้องไว้กินข้าวกล่องพรุ่งนี้เช้าดีกว่า”นิธินันท์รู้สึกมือไม้อ่อนแรงขึ้นมาทันใด นี่เธอยังไม่ล้มเลิกความตั้งใจอีกหรือนี่ แต่ก็ยังส่งยิ้มให้แฟนสาว“ถ้าตื่นไม่ไหวก็ไม่ต้องฝืนนะ พี่เป็นห่วง”“ไม่อยากกินฝีมืออิงก็บอกมาตรง ๆ เถอะค่ะ” ร่างบางเบะปากน้อยใจ “ใช่สิ เรามันทำกับข้าวไม่เก่งเหมือนคนอื่นนี่”“ไม่เห็นเป็นไรเลย พี่ก็ทำสู้คุณภูไม่ได้เหมือนกัน” ชายหนุ่มพูดเอาใจแล้วรีบเปลี่ยนเรื่อง “รีบกินแล้วรีบไปอาบน้ำกันดีกว่า พี่ง่วงมากเลย”“แน่ใจนะคะว่าง่วง”“ไม่หรอก งะ...อืม” เขาจะบอกความจริงสักหน่อย แต่อีกคนดันไม่อยากฟังเสียอย่างนั้น รีบเอามือมาปิดปากเชียว“ได้ค่ะ ๆ รีบนอนก็รีบนอน”หลังจบมื้อเย็นที่อัดแน่นด้วยความพยายามของคนตัวเล็ก นิธินันท์ก็
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-24
บทล่าสุด
หลงลมหวน 25.คนกันเอง
ภูดิศใจร้อนมาก พอเข้าเช้าวันจันทร์ก็พาแฟนสาวไปจดทะเบียนสมรส เปลี่ยนสถานะเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายให้เรียบร้อยแต่คาดไม่ถึงว่าจะได้เจอนิธินันท์กับอิงฤดีที่นั่นด้วย ในมือถือเอกสารไว้ไม่ต่างกันเลย“อ้าว”“อุ้ย คือ...คุณภูขอให้เรามาเป็นพยาน...”“ไม่ต้องหาเรื่องแก้ตัวเลยย่ะ เปิดตัวได้สักทีนะเรา”พริมากอดแขนเพื่อนสนิทพากันเดินเข้าไปในสำนักงานเขต ทิ้งให้สองหนุ่มยืนมองคุมเชิงกันไปมาแม้จะไม่ได้พูดอะไร แต่ทั้งคู่รับรู้ตรงกันว่าการแข่งขันได้เริ่มต้นอย่างเป็นทางการแล้วเย็นนี้ต้องรีบกลับไปผลิตทายาททันทีต่างคนต่างเซ็นเป็นพยานให้อีกคู่หนึ่ง เพียงไม่นานธุระก็เสร็จเรียบร้อย พอดีกับที่อธิปโทรตามให้รีบเข้าบริษัท“ไปไหนกันมา ทำไมที่แผนกบัญชีมีใครสักคน”บอสหนุ่มยืนกอดอกจ้องมองคนทั้งสี่ที่ดูมีพิรุธชอบกล“กูพาเมียไปจดทะเบียนสมรสมา”ภูดิศกอดคอพริมา ทำท่าทางอวดว่านี่คือภรรยาของตน อธิปเบะปากใส่เพื่อนก่อนหันไปหาหัวหน้าแผนกบัญชี“คู่นี้ก็เลยไปจดบ้างว่างั้น”“เปล่านะคะ ๆ” อิงฤดีรีบปฏิเสธพัลวัน“เราตั้งใจไปจดของเรากันเองครับ ไม่ได้แข่งกับใครจริง ๆ”นิธินันท์เอ่ยตอบแทน แต่นั่นกลับทำให้สีหน้าบอสหนุ่มยิ่งเคร่งข
หลงลมหวน 24.ต้องรอดแน่ (NC)
พอปรับความเข้าใจกับแฟนสาวเรียบร้อย ภูดิศก็ขึ้นไปคุยกับน้องสาวบ้าง แต่กลับเจออธิปอยู่ในห้องทำงานเพียงลำพัง“อ้าว เดมี่ล่ะ”“กูสั่งให้ลงไปช่วยเก็บกวาดที่ห้องบัญชี”“เออ ให้แก้ไขปัญหาด้วยตัวเองก็ดี จะได้รู้ว่าไม่ควรทำ”“มึงไม่กลัวเธอลงไปทะเลาะกับพราวเหรอ”“ไม่หรอก กูคุยกับพราวเข้าใจแล้ว” ภูดิศทิ้งตัวลงนั่งไขว่ห้างที่โซฟา “กูห่วงเดมี่มากกว่า สงสัยจะทะเลาะกับแม่มาอีกแล้ว คงต้องให้หลบอยู่ที่ไทยสักระยะ”อธิปพับกระดาษใบหนึ่งเก็บใส่ลิ้นชักชั้นบนสุด ตาแอบมองเพื่อนสนิทที่นั่งทำหน้านิ่วคิ้วขมวด“กูจะให้น้องมึงมาเป็นผู้ช่วย”“จริงเหรอ ถ้าได้อย่างนั้นก็ดีสิ”“มึงจะไม่ถามเหรอว่ากูทำไปทำไม”“ไม่ล่ะ ถ้ามึงยอมช่วยเดมี่กูก็พอใจแล้ว”“แต่งานผู้ช่วยของกูมันหนักนะเว้ย เลิกงานก็ไม่เป็นเวลา ต้องตามกูไปทุกที่ ขนาดผู้ชายยังลาออกกันไปหมด”“ก็ลองให้เธอทำดูก่อน ถ้าไม่ไหวค่อยเลิก มึงโอเคไหมล่ะ”“ถ้างั้นก็ตกลงตามนี้”“เออ ขอบใจมึงมาก”สีหน้าภูดิศสบายใจขึ้นเยอะ เพราะตอนอยู่ต่างประเทศก็มีอธิปนี่แหละที่เดมี่ดูจะเกรงใจบ้าง คงพอช่วยอบรมสั่งสอนได้อยู่“ถ้าเดมี่ทำตัวงอแงมึงก็ลงโทษได้เลยนะ”“มึงพูดเองนะ”อธิปถามย้ำ ภูดิศจึ
หลงลมหวน 23.ว่าไงนะ
“ว่าไงนะ”“คุณภูพูดขอยายพราวแต่งงานแล้ว อิงก็เลยคิดว่าในเมื่อคู่ที่เพิ่งคบกันแค่เดือนกว่ายังคิดไปถึงขั้นนั้นได้ แล้วทำไมพวกเราถึงจะก้าวไปอีกขั้นไม่ได้”นิธินันท์รีบตบไฟเลี้ยวเข้าจอดข้างทาง ปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วเอี้ยวตัวไปกอดแฟนสาวไว้แน่น“ขอบคุณครับที่คิดฝากชีวิตไว้กับพี่ พี่สัญญาว่าจะดูแลเราให้ดีที่สุด”“อิงต่างหากที่ต้องขอบคุณ นอกจากพี่นันท์แล้วคงไม่มีใครทนกินไข่เจียวกรอบในไหม้นอกของอิงหรอกค่ะ”“พูดถึงเรื่องนี้...พราวยังเปิดคอร์สสอนเราทำกับข้าวอยู่ไหม”“พี่นันท์!”“ตัวพี่น่ะไม่เท่าไหร่หรอก สงสารก็แต่ลูก”“นี่คิดไปถึงไหนแล้วคะ”“ถึงตอนทำลูกไงครับ”“คนหื่น!”ร่างบางเอ็ดเข้าให้อีกรอบ แต่คนตัวโตก็หาได้เกรงกลัว กดจูบกดหอมจนน้ำลายเปียกหน้าแฟนสาวไปหมด“ถ้าอิงอยากจัดงานแต่งแบบไหนก็บอกได้เลยนะ พี่อาจทำได้ไม่หรูหราอะไรนัก แต่พี่ก็ตั้งใจว่าจะไม่ทำให้เราต้องอายใคร”“ไม่ต้องหรอกค่ะ เราจดทะเบียนกันเฉย ๆ ก็ได้ เก็บเงินค่าจัดงานไว้เลี้ยงลูกดีกว่า”“ไปถามพ่อแม่ก่อนไหม พี่อยากให้เกียรติเราเต็มที่ เพราะชาตินี้พี่จะแต่งงานแค่ครั้งเดียว”“อิงเคยถามแล้ว พ่อกับแม่บอกว่าให้พี่ไปผูกข้อมือที่บ้านก็พอ ไม่ต้องใ
หลงลมหวน 22.ดีจัง
คนป่วยรู้สึกตัวตื่นตอนเช้ามืดวันถัดมา ความรู้สึกแรกคือคันปากยิบ ๆ และหายใจไม่สะดวกเท่าไรนัก แต่ก็ยังดีกว่าตอนก่อนจะหมดสติไปภูดิศกวาดสายตามองไปรอบ ๆ เห็นเสาน้ำเกลือก็แน่ใจแล้วว่าตัวเองอยู่ที่โรงพยาบาล ดังนั้นเงาตะคุ่ม ๆ ที่ฟุบอยู่ข้างเตียงก็ต้องเป็นสุดที่รักของเขาแน่นอนไม่รู้ว่าพริมาได้หลับไปตอนกี่โมง ภูดิศจึงปล่อยให้เธอนอนพักผ่อนไปดวงตาคมจ้องมองคนหลับสนิทไม่วางตา เจ้าของดวงหน้าหวานที่เขาแอบชอบมาตั้งแต่เริ่มแตกเนื้อหนุ่ม ต่อให้ย้ายไปอยู่ต่างประเทศมาหลายปีก็ยังไม่ลืม เพราะไม่มีใครทำให้ใจเขาเต้นแรงได้เท่าเด็กแว่นข้างบ้านคนนี้อีกแล้วนึกไปก็น่าขำ ที่เขาฝึกเล่นกีต้าร์ก็เพื่อเรียกร้องความสนใจจากน้องน้อย แต่ดันได้ความรำคาญมาเสียอย่างนั้นยังดีที่อย่างน้อยมันก็ทำให้เธอจดจำเขาได้เช่นกันตอนนั้นเองอีกคนก็รู้สึกตัวตื่น พอเห็นว่าเขานอนลืมตาอยู่ก็รีบควานหาแว่นมาสวมก่อนลุกขึ้นยื่นหน้าเข้าไปดูใกล้ ๆ“พี่ภูฟื้นแล้ว ดีจังค่ะ”“เด็กขี้แย พี่ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย” ภูดิศยกมือจะช่วยเช็ดน้ำตาให้คนรัก แต่เธอกลับจับมือเขาไปกุมไว้“พี่ทำให้พราวตกใจมากเลย ทำไมถึงดื่มแอลกอฮอล์ล่ะคะ”“มีคนสลับแก้วของพี่น่ะ ไ
หลงลมหวน 21.เกือบไปแล้ว
“แกทำอะไรผัวฉัน”พอได้ยินแบบนั้นอธิปถึงเข้าไปดูสภาพเพื่อนให้ดี ๆ ก่อนจะรีบโทรตามรถพยาบาลโดยด่วนให้ตายสิ ลืมเช็กเรื่องนี้ไปได้อย่างไร นี่ถ้าไอ้ภูเป็นอะไรขึ้นมาชาตินี้เขาคงไม่มีทางให้อภัยตัวเองเป็นแน่ส่วนปภาดาที่ถูกตบถึงกับนิ่งอึ้งไปนาน เพราะคราวก่อนไม่เห็นว่ายายเด็กนี่จะทำอะไรเลย ขนาดนั่นเป็นผู้ชายที่คบกันมาตั้งหลายปี เธอจึงคิดว่ากับคนที่เพิ่งคบกันไม่กี่เดือนคงไม่หวงถึงขั้นลงไม้ลงมืออย่างนี้อัคคีเองก็ตกใจไม่แพ้กัน พอเห็นสายตาของเพื่อนร่วมงานก็ยิ่งหงุดหงิด ทำไมต้องมองเหมือนเขาเป็นคนถูกทิ้งด้วยระหว่างที่ยังไม่มีใครตั้งสติได้ พริมาก็ตบคู่กรณีเข้าอีกฉาด คราวนี้ปภาดารู้สึกตัวแล้ว“นังนี่ ผัวแกเมาแล้วข่มขืนฉันนะ”“ยังจะพูดพล่อย ๆ เอาอีกสักฉาดไหม”พริมาง้างมือจะตบอีกรอบจริง ๆ แต่อธิปเข้ามาห้ามไว้“พอแล้วพราว มาดูไอ้ภูก่อนดีกว่า”“รถฉุกเฉินยังมาไม่ถึงอีกเหรอคะ”พอเธอถามแบบนั้นอธิปจึงแยกไปดูให้ ส่วนร่างบางย่อตัวลงข้างชายหนุ่มที่นอนหมดสติอยู่บนโซฟา มือก็ช่วยจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยขึ้นหน่อย“เดี๋ยวสิยะ แกต้องเคลียร์กับฉันก่อน จะเอาตัวคุณภูไปทั้งแบบนี้ไม่ได้”ปภาดากระชากไหล่คนตัวเล็กอย่างแรงให
หลงลมหวน 20.จนได้
เวลาที่ปิดโปรเจคอะไรได้ ทีมงานมักรวมตัวไปสังสรรค์กันที่ร้านอาหารกึ่งผับแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบริษัทมากนักภูดิศในฐานะคนคุมโปรเจคย่อมปฏิเสธไม่ได้ อีกอย่างอธิปก็บอกว่าอยากให้มารู้จักกับเจ้าของร้านเอาไว้ด้วย เผื่อพาลูกค้ามาคุยงานที่นี่จะได้สะดวกหน่อย“นี่คุณวีรกร ส่วนนี้ไอ้ภูดิศ เพื่อนสนิทผมเองครับ”“ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมได้ยินคุณเอสพูดถึงคุณอยู่บ่อย ๆ”วีรกรจับมือกับชายหนุ่ม อีกฝ่ายก็ส่งยิ้มกลับไป“ยินดีเช่นกันครับ”“เชิญตามสบายนะครับ อยากได้อะไรก็บอกเด็ก ๆ ได้เลย”“ขอเป็นม็อกเทลให้เพื่อนผมนะครับ”อธิปกำชับเจ้าของร้าน ก่อนที่จะเดินไปร่วมวงกับคนอื่น ๆ ที่เปิดโต๊ะรออยู่ก่อนแล้ว เขาไม่ใช่คนเรื่องมากอะไร ยิ่งงานเลี้ยงอย่างนี้ก็ยิ่งปล่อยตามสบายภูดิศนั่งลงบนเก้าอี้ถัดจากเพื่อนสนิทได้ไม่นาน ก็มีคนมานั่งตรงเก้าอี้ข้าง ๆ“คุณภูอยากดื่มอะไรไหมคะ เดี๋ยวดาชงให้”ปภาดาขยับเก้าอี้เข้าใกล้ร่างสูงมากขึ้น เอียงหน้าเข้าไปพูดคุยราวกับกลัวอีกฝ่ายไม่ได้ยิน ทั้งที่ดนตรีเพิ่งเริ่มเล่นคลอเบา ๆ เท่านั้น ท่าทางไม่ได้เกรงใจอัคคีที่นั่งอยู่ไม่ไกลเลย“ผมไม่ดื่ม”ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบพร้อมขยับเก้าอี้ออกห่าง
หลงลมหวน 19.ไม่ปล่อย
และก็เป็นอย่างนั้นจริง ๆ ภูดิศหัวเสียมากที่พริมารีบร้อนทิ้งบ้านไป ที่สำคัญคือไม่โทรบอกเขาสักคำยังไม่ทันปิดประตูรั้วดี คนตัวโตก็ทนไม่ไหวพูดระบายออกมา“รู้ไหมว่าพอกลับมาเจอสภาพบ้านพี่ตกใจแค่ไหน ทำให้พี่เป็นห่วงเราแทบบ้า”“พราวขอโทษค่ะที่ไม่ได้โทรบอก มันกะทันหันจริง ๆ”“กะทันหันหรือไม่ได้คิดถึงพี่กันแน่” ดวงตาคมปลาบวาววับ เห็นไฟโทสะเต้นระริกอยู่ในนั้นได้ชัดเจน “ขอแค่มันโทรมาหา พราวก็พร้อมออกไปเจอมันทันทีเลยสินะ”“พี่ภู!” พริมาขึ้นเสียงกลับ รู้สึกเหมือนโดนดูถูกอยู่ “ที่พราวไปก็เพื่อคุณป้า ไม่ใช่เพราะพี่เปลวสักหน่อย”“แต่ป้าคนนั้นตั้งใจทำให้เรากลับไปคบกับมันอีกครั้งนะ ดูไม่ออกหรือไง”“ดูออกค่ะ พราวถึงวางตัวชัดเจนตลอดว่ามันเป็นไปไม่ได้ ในใจพราวแค่อยากตอบแทนน้ำใจที่คุณป้าเคยมีให้เท่านั้นจริง ๆ”ร่างบางยื่นมือไปกุมมืออีกคนไว้ รู้สึกโล่งใจขึ้นมาบ้างที่เขาไม่สะบัดมือเธอทิ้ง“พราวขอโทษค่ะที่ไม่ได้โทรบอก ทำให้พี่ภูต้องเป็นห่วง คราวหลังพราวจะไม่ทำอีกแล้ว”ภูดิศจ้องใบหน้าหวานเขม็ง แต่เห็นดวงตากลมโตแดงก่ำก็สงสาร นึกอยากจะโกรธต่อก็ทำไม่ลง“พราวครับ พี่ทนไม่ได้จริง ๆ” เสียงทุ้มฟังดูปวดใจมาก “ถ้าพี่เส
หลงลมหวน 18.ชั้นเรียนวุ่น ๆ
ภาพโฟโต้ชูทเซทนั้นได้ผลตอบรับดีมาก ทางลูกค้าจึงขอเร่งให้ถ่ายทำโฆษณาตัวจริงทันทีช่วงนี้ภูดิศเลยงานยุ่งวุ่นวายมาก เพราะดูแลทั้งโปรเจคที่นอนและโปรเจคของเล่นที่เพิ่งเข้ามาใหม่นี่ยังไม่นับโปรเจคเล็ก ๆ ยิบย่อยที่รับเป็นที่ปรึกษาอีก จนโดนอธิปพูดแซวอยู่บ่อย ๆ ว่าคิดจะเก็บตังไว้เลี้ยงเมียกี่คนกันแน่ชายหนุ่มไม่ได้ตอบโต้อะไรกลับไป แค่คิดว่าเอาไว้รอให้มันอยากมีเมียขึ้นมาบ้างแล้วจะรู้เอง ว่าไอ้การไม่อยากให้คนที่เรารักต้องลำบากน่ะมันเป็นเช่นไรพริมาเห็นเขาดูเหนื่อย ๆ ก็ไม่ได้ทำตัวสร้างปัญหาอะไร แต่รับหน้าที่คอยส่งเสบียง บางวันก็ทำข้าวกล่องมาฝาก ถ้าไม่ว่างจริง ๆ ก็ซื้อมาให้ ไม่มีขาดตกบกพร่องสักครั้ง ช่วยให้คนตัวโตมีกำลังใจทำงานขึ้นเป็นกองช่วงแรก ๆ อิงฤดีเห็นข้าวกล่องฝีมือเพื่อนดูไม่ต่างจากของตัวเองนักก็แอบโล่งใจ แต่หลายวันเข้าดันดูดีขึ้นเรื่อย ๆ จนเธออดถามไม่ได้“ทำยังไงถึงจะทำอาหารเก่งขึ้นเหรอ”“ทำบ่อย ๆ ไง”พริมาตอบผ่าน ๆ เพราะมัวแต่คิดเมนูของอาทิตย์หน้า ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเคยเปิดประตูเข้าไปเจอข้าวกล่องของหัวหน้าที่ดูเหมือน...ทุ่นระเบิด เธอจึงหันไปคุยกับเพื่อนอย่างตั้งใจ“เรากำลังอยากมีเพื่อนห
หลงลมหวน 17.ไม่เกี่ยวกัน
หลังจากเตรียมตัวเตรียมใจมาสักระยะหนึ่ง ในที่สุดก็ถึงวันถ่ายงานสักทีแม้จะเป็นเพียงภาพที่ใช้ในช่องทางออนไลน์เบื้องต้น แต่ก็ถือเป็นการสร้างภาพลักษณ์แรกเห็นของแบรนด์ การทำงานจึงต้องละเอียดรอบคอบไม่ต่างจากโปรเจคหลักแต่ทีมงานของบริษัทเคยผ่านโปรเจคใหญ่ ๆ มาแล้วนับไม่ถ้วน ย่อมมีความเป็นมืออาชีพอยู่แล้ว ห่วงก็แต่นางแบบชั่วคราวเท่านั้นพริมาต้องมาแต่งตัวตั้งแต่เช้ามืด ภูดิศเองก็ตรวจสอบว่าฉากที่เซทไว้มีปัญหาอะไรหรือไม่รอจนใกล้ได้เวลา อธิปถึงเดินนำลูกค้าเข้ามาในกองถ่ายจิดารันกับภวัตเฝ้าดูการทำงานในกองถ่ายอย่างสนใจ ถ้ามีข้อสงสัยก็ถามสองหนุ่มบ้างผ่านไปครู่หนึ่งจู่ ๆ คนในสตูดิโอก็พากันนิ่งสนิท ภูดิศรู้สึกแปลก ๆ จึงหันไปมองด้านหลัง เห็นคนคุ้นเคยกำลังฉีกยิ้มโบกมือส่งให้เบา ๆ ท่าทางเขินอายไม่น้อยใบหน้าหวานแดงก่ำราวกับปัดบลัชออนมาหมดตลับ ริ้วแดงลามไปถึงไหล่มนที่มีเพียงสายเดี่ยวเส้นเล็กเกี่ยวไว้ ผ้าเนื้อลื่นพอดีตัวช่วยขับเน้นเรือนร่างสะโอดสะองให้โดดเด่นยิ่งขึ้น แต่ก็ยังแฝงความน่าทะนุถนอมราวกับเป็นลูกคุณหนูตรงตามคอนเซป“แบบนี้เลยค่ะที่ตาร์อยากได้ น้องน่าฟัดมาก วัตว่าไงคะ”“ขอแค่คุณชอบ ผมโอเคหมด” ภวั
