8.หวงก้าง

เพียงไม่นานภูดิศก็ขับรถมาถึงบริษัทโฆษณาเอสดีแอดส์ฯ

พริมาเอ่ยขอบคุณ ขอให้เขาเดินทางดี ๆ แล้วลงจากรถ แต่หันไปมองอีกทีก็เห็นคนตัวโตเดินตามเข้ามายันหน้าตึก

“พี่ภู! คนนอกห้ามเข้าอาคารนี้ค่ะ รีบไปทำงานสิคะ”

ร่างบางมองซ้ายมองขวาราวกับกลัวคนเห็น อีกคนเลยยิ่งแกล้งหนักขึ้น

“ไม่เอา พี่จะไปส่งเราก่อน”

“พราวทำงานที่นี่มาหลายปีแล้ว ไม่หลงหรอกค่ะ”

“งั้นพราวไปส่งพี่แทนแล้วกัน ห้องไอ้เอสอยู่ไหนเหรอ” เห็นน้องทำหน้างงงวยก็ต้องกลั้นขำ “ห้องบอสอธิปอยู่ที่ไหนครับ”

“พี่ภูจะไปทำไมคะ”

“อ้าว ไอ้ภู กว่าจะเสด็จมาได้นะมึง กูกำลังคิดว่าถ้าวันนี้มึงยังไม่โผล่หัวมากูจะไปตามถึงบ้านแล้ว”

อธิปเดินเข้ามากอดคอเพื่อนรัก ก่อนจะหันไปมองสาวน้อยตรงหน้าแล้วพูดแซวเสียงหวาน

“นี่มาด้วยกันเหรอ หวานกันจังเลยน้า”

“อืม”

ภูดิศตอบรับนิ่ง ๆ แต่พริมารีบแก้ตัวน้ำขุ่น ๆ ยิ่งพูดก็ยิ่งชวนให้สงสัยเข้าไปใหญ่

“ปะ...เปล่าค่ะ คือคุณภูเจอพราวเดินอยู่ข้างถนนก็เลยให้ติดรถมาด้วยกันน่ะค่ะ”

คนฟังพากันขำเบา ๆ เพราะเธอยิ่งแก้ตัวก็ยิ่งดูรู้ว่าสนิทกัน

ตอนนี้พนักงานคนอื่นเริ่มหยุดมองอย่างสนใจมาก หญิงสาวทำหน้าไม่ถูกเลย พอเหลือบไปเห็นอัคคีกับคู่ขายืนอยู่ไกล ๆ ก็นึกอยากหายตัวไปจากตรงนี้ชะมัด

“พราวขอตัวก่อนนะคะ”

“เดี๋ยวสิ” ภูดิศคว้าข้อมือเล็กไว้ ยัดถุงกระดาษส่งให้ “ข้าวเที่ยงครับ เก็บไว้ให้พี่ด้วยนะ”

สาว ๆ แถวนั้นส่งเสียงฮือฮาขึ้นมาทันใด พริมารีบสาวเท้าเดินหนีไปอย่างไม่เกรงใจบอสแล้ว

คนตัวโตมองตามแล้วหัวเราะเบา ๆ อธิปเลยถองศอกใส่สีข้างเพื่อน

“คงว่างคุยกับกูสักทีสินะ ส่งเมียไปทำงานแล้วนี่”

“เออ ๆ ไปสิ”

สองหนุ่มพากันเดินขึ้นไปชั้นบนของตึกสร้างสรรค์ ทิ้งความสงสัยกองใหญ่ไว้เบื้องหลัง

พอพริมาเดินเข้าไปในแผนกก็เจอเพื่อนสนิทยืนคุยกับหัวหน้าอยู่ที่โต๊ะ

อิงฤดีเห็นหน้าอีกฝ่ายก็รีบเอ่ยถาม “เป็นอะไรไป ทำไมหน้าแดงขนาดนี้”

“เปล่า ๆ เราไม่ได้เป็นอะไร”

“พราว เรามีเรื่องต้องคุยกัน”

อัคคีเปิดประตูพรวดพราดเข้ามา มือจับแขนร่างบางบีบไว้แน่นจนเธอนิ่วหน้า

“ตกลงพราวไอ้หมอนั่นไปถึงไหนต่อไหนกันแล้วล่ะ ทำไมถึงมาทำงานด้วยกันได้ ไหนจะข้าวกล่องบ้าบอนั่นอีก”

ยิ่งพูดเขาก็ยิ่งแค้นใจ ปัดถุงในมือเธอจนหล่นตกพื้นแตกกระจาย พริมามองกล่องข้าวแล้วรู้สึกโกรธจัด พูดขึ้นเสียงใส่อย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน

“มีอะไรคุยกันดี ๆ ก็ได้ ทำไมต้องทำลายข้าวของด้วย”

“เหอะ ถึงกับดุพี่เลยนะ หวงของที่มันให้มามากขนาดนั้นเชียว”

“พี่ก็รู้ว่าพราวไม่ชอบคนใช้กำลัง” หญิงสาวพยายามแกะมืออีกฝ่ายออก “ปล่อยค่ะ เราไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้ว”

แต่ยิ่งเธอดิ้นอัคคีก็ยิ่งออกแรงบีบมากขึ้น ร่างบางเจ็บจนหน้าเบ้ นิธินันท์ต้องรีบเข้าไปช่วยลูกน้อง

“นี่มันที่ทำงาน เรื่องส่วนตัวเอาไว้คุยกัน...”

พูดยังไม่ทันขาดคำก็ถูกหมัดของอัคคีเข้าเต็ม ๆ จนหน้าชาไปแถบหนึ่ง แต่ก็ยังไม่ยอมขยับหนีไปไหน

“ออกไปจากแผนกของผม”

“ผัวเมียเค้าจะเคลียร์กันมึงเสือกอะไรด้วย หรือเป็นชู้อีกคน”

“พราวไม่เคยมีชู้ พี่เปลวอย่าเอาความผิดของตัวเองมาโยนให้คนอื่น เราจบกันแล้ว เลิกมายุ่งกับชีวิตพราวสักที”

“พราว...” อัคคีจ้องมองแฟนสาวด้วยสายตาซับซ้อน

“ไป!” พริมาตะคอกเสียงดัง ยกมือชี้ไปที่ประตู “พราวจะพูดดี ๆ ด้วยเป็นครั้งสุดท้าย ถ้าพี่เปลวยังไม่หยุดก่อกวนพราวจะแจ้งความ”

สีหน้าคนตัวเล็กจริงจังมาก อัคคีไม่เคยเห็นมุมนี้ของเธอมาก่อนจึงชะงักนิ่งไปหลายอึดใจ

“ก็ได้ แต่พี่ไม่ยอมเสียพราวไปแน่”

ขาดคำชายหนุ่มก็สาวเท้าออกจากห้อง พริมารีบเข้าไปดูคนที่มาช่วยเธอไว้

“หัวหน้าเป็นอะไรมากหรือเปล่าคะ”

“ไม่เป็นไร พราวทำงานเถอะ” นิธินันท์เอ่ยเสียงเรียบแล้วเดินเข้าห้องทำงานไป

พริมานั่งลงเก็บข้าวกล่องที่หกเละเทะ อิงฤดียืนลังเลว่าจะช่วยเพื่อนดีไหม แต่อีกฝ่ายก็พูดขึ้นก่อน

“อิงช่วยเอาน้ำแข็งไปให้หัวหน้าประคบแก้มทีได้ไหม โดนเข้าไปขนาดนั้นคงเจ็บมาก”

“ได้สิ ๆ”

อิงฤดีรีบเปิดตู้เย็นเทน้ำแข็งก้อนใส่ถุงพลาสติก ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องทำงานส่วนตัวของหัวหน้าแผนกบัญชี

เจ้าของห้องกำลังนั่งเก๊กท่าตั้งใจทำงานอยู่ แต่พอเห็นว่าเป็นใครก็ออกอาการสำออยขึ้นมาทันใด

“โอ้ย เจ็บมากเลย จะมีใครเป็นห่วงเราหรือเปล่าน้า” ขาดคำก็ถูกฝ่ามือพิฆาตตบแขนป้าบเข้าให้ “โอ้ย ตีพี่ทำไมเนี่ย”

“ใครใช้ให้เอาหน้าไปรับหมัดล่ะคะ” อิงฤดีค้อนใส่พลางเอาถุงน้ำแข็งประคบแก้มบวม ๆ ให้ “สมน้ำหน้า อยากทำตัวเป็นพระเอกดีนัก น่าปล่อยให้เจ็บจนกินข้าวไม่ได้สักหลายวัน”

นิธินันท์ยกมือแฟนสาวข้างที่ว่างขึ้นมากุมไว้ “ก็เราจะเข้าไปขวางก่อนทำไมล่ะ พี่เลยต้องชิงเข้าไปแทน”

ใบหน้าสวยที่ขมวดคิ้วมุ่นเปลี่ยนเป็นเก้อเขินขึ้นมา “ที่พี่เข้าไปก็เพราะ...”

“หมอนั่นอารมณ์ร้อนจะตาย พี่กลัวมันจะลงไม้ลงมือกับอิง ถ้าเป็นแบบนั้นพี่ไม่ยอมจบแค่นี้แน่”

ดวงตาคมวาววับขึ้นหลายส่วน ช่วยบอกให้รู้ว่าเขาพูดจริงทำจริง เล่นเอาอีกคนอุ่นวาบไปทั้งใจ แต่ก็ยังวางท่ามากอยู่

“ประคบเองไปเลยค่ะ อิงจะออกไปทำงานต่อแล้ว”

“โอ้ย เจ็บมากเลย คืนนี้ต้องการพยาบาลมาช่วยดูแล”

คนตัวโตพูดออดอ้อนอย่างหน้าไม่อาย แต่อิงฤดีดูแววตาเจ้าเล่ห์คู่นั้นออกว่าเขาอยากให้ไปดูแลเรื่องไหน

“ถ้างั้นก็รีบทำงานเข้าสิคะ”

“กล้าสั่งหัวหน้าเชียวเหรอยะ”

ชมพูนุชเห็นรุ่นน้องหายเข้ามานานแล้วเลยตามมาขัด พอเปิดประตูก็ได้ยินประโยคนั้นเข้าพอดี

“แก่นกะโหลกจริง ๆ ไม่รู้จักเด็กรู้จักผู้ใหญ่”

คนถูกต่อว่าชักสีหน้าใส่เล็กน้อย ก่อนจะเดินเลี่ยงออกมาข้างนอก ปล่อยให้แฟนหนุ่มรับมือไปเอง

อิงฤดีออกมาช่วยเพื่อนทำความสะอาดแล้วค่อยซักถามว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมอัคคีถึงตามมาฟาดงวงฟาดงาแบบนี้

พริมาเล่าอ้อมไปอ้อมมา แต่อีกฝ่ายก็จับใจความสำคัญได้อยู่ดี

“ตกลงว่าเธอกับคุณภูดิศ...”

ถามแค่นี้ก็ได้คำตอบแล้ว เพราะเพื่อนหน้าแดงอย่างกับถูกน้ำร้อนลวก ออกอาการยิ่งกว่าตอนที่ไอ้พี่เปลวมาตามจีบอีก

แม้จะเห็นว่าหนุ่มคนใหม่ดูแลพริมาค่อนข้างดี แต่อิงฤดีก็ยังอดเป็นห่วงไม่ได้

“แกแน่ใจแล้วเหรอว่าเขาไม่มีความลับอะไร หรือไม่ได้มีใครซุกเอาไว้ที่ต่างประเทศน่ะ”

คนถูกถามนิ่งอึ้งไป เรื่องนี้เธอยังไม่มีคำตอบให้ตัวเองเหมือนกัน เพราะเขาแทบไม่เปิดโอกาสให้ซักถาม ไม่ให้เวลาคิดไตร่ตรองอะไรเลย

“ก็คงต้องดูกันต่อไปล่ะมั้ง”

พริมาตอบเบา ๆ อิงฤดีก็ได้แต่พยักหน้ารับ

“เอาเถอะ ฉันว่าถ้าเธอรอดจากไอ้พี่เปลวมาได้ก็ไม่ต้องกลัวใครแล้วมั้ง”

“นั่นสิเนอะ”

สองสาวส่งยิ้มให้กำลังใจกัน ก่อนจะหันไปมองสาวรุ่นพี่ที่เดินสะบัดสะบิ้งกลับมานั่งโต๊ะทำงาน

“มองอะไรกันยะ งานการไม่มีทำหรือไง”

พวกรุ่นน้องพากันก้มหน้าทำงาน ขี้เกียจเถียงกับคนพาล เอาไว้ค่อยคุยเรื่องที่ค้างไว้ต่อตอนพักเที่ยง

ทางภูดิศตามเพื่อนขึ้นมาที่ห้องทำงานชั้นบนสุด พอประตูปิดลงก็ถูกอธิปพูดแซวทันที

“แหม๋ ๆ เพิ่งรู้ว่าไอ้คุณภูเป็นคนติดเมียขนาดนี้ แถมยังมีทำข้างกล่องให้กันด้วย”

“ก็พราวชอบกินอาหารทำเอง”

คนถูกแซวทิ้งตัวลงนั่งไขว่ห้างที่โซฟาสีขาวกลางห้อง ท่าทางไม่สะทกสะท้านกับคำพูดเหล่านั้นสักนิด

“ว่าแต่มึงอยากได้ช่างภาพคนใหม่ไหม กูจะช่วยหาให้”

“โน ๆ กูคงไล่เปลวออกไม่ได้ ถ้าไม่ได้ทำผิดเรื่องงาน”

“เออ กูรู้ แค่ลองถามดู”

ภูดิศจ้องมองออกนอกหน้าต่างด้วยสีหน้านิ่งเฉย แต่แววตาฉายแววหงุดหงิดไม่น้อย อธิปเห็นแล้วสงสัย

“ทำไมวะ มึงกลัวพราวกลับไปคบกับแฟนเก่าหรือไง”

“ไม่มีทาง กูแค่ไม่อยากให้น้องรำคาญใจ”

“คร้าบ ๆ เป็นห่วงเป็นใยกันเหลือเกินนะ เพิ่งเจอกันแค่ไม่กี่วันไม่ใช่เหรอวะ”

“ใครบอกมึง”

“หมายความว่ายังไง”

“กูเล็งมาตั้งแต่สิบกว่าขวบแล้ว เขาเป็นน้องข้างบ้านกูเอง”

“อ๋อ มิน่าล่ะมึงถึงกระโจนเข้าใส่ทันทีที่เห็น สงสัยจะรักมากนะเนี่ยถึงยังจำได้แม่นเลย”

ภูดิศยกยิ้มรับ “ตกลงว่ามึงจะให้กูทำงานไหม”

“อยู่ ๆ ก็ขยันขึ้นมาซะงั้น ก่อนหน้านี้กูพูดชวนคอเป็นเอ็น แทบจะคุกเข่าอ้อนวอน ถ้ารู้ว่าสังเวยลูกน้องแล้วอัญเชิญมึงมาได้กูคงทำไปนานแล้ว”

“ตอนนี้กูต้องหาเงินเดือนมาให้เมียไง”

“ขออีกสักแหม๋ ทำตัวเป็นผัวที่ดี แต่ตอนที่ตกลงกันน้องเขารู้ไหมล่ะว่ามึงได้ค่าคอมฯ ต่างหาก”

“อันนี้เป็นเงินเดือนให้เมียไว้ใช้ตามใจไง ส่วนค่าคอมฯ กูเอาไว้เปย์ทางอื่น อย่างซื้อของขวัญหรือพาไปเที่ยวอะไรอย่างนี้”

“โห ลึกซึ้ง น่าหมันไส้ว่ะ” อธิปบ่นพลางเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงาน เปิดคอมพิวเตอร์แล้วส่งไฟล์งานให้เพื่อน

“เอาไว้มึงมีเมียบ้างก็รู้เองว่าการเอาใจหญิงมันยากแค่ไหน นี่งานใหม่เหรอ” ภูดิศหยิบไอแพดขึ้นมาเปิดอีเมล์อ่าน

“เออ เป็นบริษัทเครื่องนอนหรูที่เคยส่งออกนอกอย่างเดียว แต่ตอนนี้อยากลองตีตลาดระดับกลางในประเทศดูบ้าง มึงรีบอ่านซะ อีกเดี๋ยวต้องเข้าประชุมกับทีมงานแล้ว”

อธิปเหลือบมองคนที่นั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟาเงียบ ๆ สายตาจดจ่ออยู่กับหน้าจอ บางคราวก็จดโน้ตสั้น ๆ เป็นระยะ

เขาคุ้นเคยกับวิธีการทำงานของเพื่อนดี รู้ว่าตอนนี้สมองอีกฝ่ายเริ่มมีไอเดียการตลาดผุดขึ้นมาแล้ว

ตอนอยู่อเมริกาภูดิศเป็นนักคอนเทนต์ครีเอเตอร์อนาคตไกล ทำงานฟรีแลนซ์แต่ละครั้งได้เงินไม่รู้เท่าไหร่ ทั้งค่าแรงรายชั่วโมงและโบนัสพิเศษหลังจบงาน

แต่อยู่ ๆ เจ้าตัวดันอยากย้ายกลับมาอยู่ไทยเสียอย่างนั้น ดูท่าคงเป็นเพราะน้องข้างบ้านคนนี้กระมัง

ก็ดีเหมือนกัน จะได้มีคนช่วยปั้นให้บริษัทโฆษณาเล็ก ๆ ของเขาเติบโตขึ้นมาบ้าง

แต่ไอ้เรื่องปัญหาหัวใจนี่สิ เขาไม่รู้จะช่วยอย่างไรดีจริง ๆ เพราะเปลวก็เป็นช่างภาพมากฝีมือคนหนึ่งเหมือนกัน

เฮ้อ ก็ได้แต่หวังว่าทุกอย่างจะคลี่คลายโดยเร็ว