9.สิทธิพิเศษ

แต่ดูท่าจะไม่ง่ายอย่างที่อธิปคาดหวัง

เพราะในที่ประชุมอัคคีจ้องมองหัวหน้าโปรเจคคนใหม่ไม่ว่าตา ดีที่พอรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นเพื่อนสนิทของเจ้านายก็ข่มอารมณ์เอาไว้

คนอื่น ๆ ในห้องพากันมองทั้งคู่สลับกันไปมา ข่าวซุบซิบย่อมเคลื่อนที่ไปไวอยู่แล้ว ใคร ๆ จึงรู้ว่าน้องบัญชีหน้าหวานเลิกกับช่างภาพมือหนึ่ง แต่นึกไม่ถึงว่าหนุ่มคนใหม่จะมีโปรไฟล์เริดยิ่งกว่า

ส่วนภูดิศไม่ได้สนใจท่าทีของคนอื่นเลย พอแนะนำตัวเองจบก็เริ่มต้นระดมไอเดียกับทีมงานทันที คนที่รอดูเรื่องชาวบ้านจึงต้องเก็บความอยากรู้อยากเห็นไว้ก่อน

กว่าจะประชุมเสร็จก็เลยเวลาพักเที่ยงไปแล้ว พอสองหนุ่มเดินคุยกันออกมา รุจีที่เป็นเลขาของอธิปก็เข้ามาดักหน้าไว้

“คุณภูคะ มีน้องบัญชีเอาอาหารมาฝากไว้ให้ค่ะ”

“ขอบคุณครับ”

“อ้าว แล้วที่มึงให้น้องไปเมื่อเช้าล่ะ” อธิปปากไวเอ่ยทักทันที

“ไม่รู้” ภูดิศรับกล่องโฟมมาอย่างงง ๆ สงสัยมากว่าเกิดอะไรขึ้นกับข้าวกล่อง ทำไมเธอต้องซื้ออาหารตามสั่งมาทิ้งไว้ให้ด้วย

คนที่เพิ่งออกจากห้องประชุมล้วนยืนดูเหตุการณ์อย่างสนใจ พออัคคีเห็นอีกฝ่ายมองมาก็เดินแยกตัวไปเงียบ ๆ เหลือปภาดาที่ยังลังเลอยู่ สีหน้าแอบซ่อนความเสียดายไว้ไม่มิด

มิน่าล่ะเด็กนั่นถึงยอมเลิกกับอัคคีง่าย ๆ เพราะมีเหยื่อใหม่โปรไฟล์ดีเข้ามานี่เอง ถ้าเป็นเธอก็ทำไม่ต่างกันหรอก

ตอนแรกเธอว่าจะชวนหัวหน้าคนใหม่ไปกินมื้อเที่ยงด้วยกันสักหน่อย แต่เป้าหมายกลับเดินไปทางตึกสำนักงานแล้ว

ภูดิศเดินตรงมาที่แผนกบัญชี พอเลี้ยวโค้งเข้ามาก็เจอหัวหน้าแผนกเข้าก่อน

“อ้าว สวัสดีครับคุณภู”

“สวัสดีครับคุณนันท์ หน้าไปโดนอะไรมาเหรอครับ”

“พราวอยู่ข้างในครับ”

นิธินันท์เลี่ยงไม่ตอบคำถาม ยกมือผลักประตูเข้าไป สามสาวเงยหน้าขึ้นมองพร้อมกัน แต่เป็นชมพูนุชที่ลุกพรวดพราดเอ่ยทักก่อนใคร

“หล่อจัง”

ไม่มีหนุ่มคนใดกล้ารับคำชมนั้นเลย เพราะต่างก็เกรงใจคนของตนที่กำลังจ้องมองอยู่

ภูดิศรีบเข้าไปยืนข้างโต๊ะทำงานของน้องน้อย ชูกล่องโฟมในมือขึ้น

“เรากินข้าวกล่องหมดเลยเหรอ พรุ่งนี้พี่จะได้ทำเพิ่มให้”

“เปล่านะคะ พราวไม่ได้กินจุขนาดนั้นสักหน่อย”

พริมามองค้อนคนพูดแวบหนึ่ง ก่อนจะทำหน้าหนักใจ อิงฤดีทนไม่ไหวพูดฟ้องแทน

“ไอ้พี่เปลวทำตกพื้นหมดเลยน่ะค่ะ ยายพราวเลยออกไปซื้อข้าวผัดไว้ให้คุณภูแทน”

พริมารีบตีแขนเพื่อนให้หยุดพูด แล้วหันไปเอาใจคนตัวโต

“พราวซื้อกล่องใหม่ไปให้พี่ภูแล้วไงคะ”

“แต่พี่อยากกินมื้อเที่ยงกับเรานี่ นั่นเป็นสิทธิพิเศษของคู่รักที่ทำงานด้วยกันไม่ใช่เหรอ”

“เหอะ” นิธินันท์ที่ทำเป็นยืนค้นเอกสารอยู่แถวนั้นเผลอแค่นเสียงออกมา “ไม่มีหรอกครับคุณภู สาว ๆ แถวนี้เค้าไม่ชอบกินข้าวกับแฟนกัน”

ขาดคำเขาก็เดินหนีเข้าห้องทำงานไป อิงฤดีได้แต่มองตามมาปริบ ๆ เพิ่งรู้ว่าคุณแฟนงอนเรื่องนี้ด้วย

พริมาเองก็ทำหน้างุนงงไม่ต่างกัน ตอนที่คบกับอัคคีก็ไม่ได้กินข้าวเที่ยงด้วยกันบ่อยอะไร แต่เธอจะไม่พูดออกไปแน่

“ขอโทษค่ะ พราวไม่รู้”

“ช่างเถอะ พี่ไปกินข้าวก่อนนะ”

ภูดิศเดินออกมานั่งเก้าอี้ใต้ต้นไม้ที่สวนหย่อมหน้าตึก แต่กินไปได้ไม่กี่คำก็มีคนเดินเข้ามานั่งด้วย

“น้ำค่ะ”

“ขอบคุณครับ ร้านนี้อร่อยดีนะ”

“แน่นอนค่ะ ไม่อย่างนั้นพราวคงไม่ซื้อไปให้พี่ภูกินแน่”

ชายหนุ่มส่งยิ้มให้คนตัวเล็ก นึกชั่งใจว่าจะถามถึงเรื่องที่เกิดขึ้นดีไหม แต่ถ้าไปถามจากคนอื่นน่าจะได้เรื่องมากกว่า อีกอย่างเขาก็ไม่อยากให้เธอต้องคิดมากเพิ่มขึ้นด้วย

“พราวครับ”

“มีอะไรคะ” พริมายิ้มหวานส่งกลับไป

“วันหยุดนี้เราไปเยี่ยมพ่อกับแม่ของพราวกันดีไหม”

“อะไรนะคะ”

“พี่มีเรื่องอยากคุยกับพวกท่าน” ชายหนุ่มยกมือขึ้นลูบศีรษะเล็กอย่างเอ็นดู “นะครับ เราแวะไปเยี่ยมกันเถอะ”

“ตกลงค่ะ พราวอยากไปอยู่พอดี”

“ป่ะ เราไปทำงานกันต่อดีกว่า” พออิ่มแล้วชายหนุ่มก็ลุกขึ้นเอาขยะไปทิ้ง แล้วเดินตามคนตัวเล็กเข้าไปในตึกสำนักงานอีกครั้ง

“เอ่อ...พี่ภูไม่ไปทำงานเหรอคะ” เธอนึกว่าเขาจะไปที่ตึกสร้างสรรค์เหมือนทีมคอนเท้นท์คนอื่น ๆ เสียอีก

“ไม่ครับ พี่จะทำงานที่นี่”

ภูดิศทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาเล็กสำหรับแขก หยิบไอแพดขึ้นมาเปิดดูโน้ตการประชุมที่จดไว้ มือซ้ายควงปากกาสไตลัสไปด้วย พริบตาเดียวก็เข้าสู่โหมดทำงานเต็มตัว

รอจนบ่ายแก่ ๆ อธิปก็ตามมาสมทบอีกคน ภาพสองหนุ่มนั่งพูดคุยเรื่องงานกันอย่างตั้งใจช่างน่าดูเหลือเกิน เล่นเอาชมพูนุชไม่มีสมาธิทำงานเอาเสียเลย

แต่จนเลยเวลาเลิกงานแล้วทั้งคู่ก็ยังไม่ขยับไปไหน พาลให้แผนกบัญชีต้องเลิกงานช้าไปด้วย

สาว ๆ แต่ละคนนั่งหาวแล้วหาวอีก นิธินันท์สงสารแฟนเลยออกมาไล่ลูกน้องกลับบ้าน เหลือเพียงพริมาที่นั่งรอคนตัวโตต่อ

ผ่านไปสักพักอธิปก็รับโทรศัพท์แล้วเดินหน้าตึงออกไป ท่าทางแบบนี้คงเป็นสายจากที่บ้านตามเคย

ภูดิศคิดว่าจะจดไอเดียอีกสักนิดหน่อย แต่กว่าเขาจะเงยหน้าจากไอแพด ร่างบางก็ฟุบหลับคาโต๊ะไปแล้ว

ชายหนุ่มยืนมองใบหน้าหวานที่หลับตาพริ้ม ริมฝีปากนุ่มเผยอน้อย ๆ อย่างน่ารักอยู่หลายอึดใจ ก่อนเข้าไปปลุกให้กลับบ้าน

คนตัวเล็กงอแงนิดหน่อย เขาเลยต้องขู่ว่าจะอุ้มไปที่รถ พริมาจึงยอมให้จูงแขนออกไปแต่โดยดี

อัคคีนั่งรออยู่ในรถมานานแล้ว พอเห็นภาพนั้นก็ทุบกำปั้นกับพวงมาลัยอย่างหัวเสีย แต่ก็ทำอะไรมากกว่านี้ไม่ได้

สองวันต่อมาโซฟาตัวใหม่ที่สั่งไว้ก็มาส่ง พริมาเห่อถึงขั้นรีบลากภูดิศกลับกันตั้งแต่หัววัน จะได้ลงมือจัดบ้านใหม่สักที

ใช่ว่าเธอจะไม่เสียดายความทรงจำที่อัดแน่นอยู่ในทุกอณูของบ้าน แต่ชีวิตเป็นเรื่องของการเปลี่ยนแปลง ถ้าอยากก้าวต่อไปก็ต้องเปิดรับอนาคตที่จะเข้ามา

เหมือนกับโซฟาตัวใหม่ และความทรงจำที่เธอพร้อมจะสร้างไปพร้อมกับคนใหม่

คนตัวเล็กยืนมองร่างสูงที่ผูกผ้ากันเปื้อนสีชมพูพาสเทล ศีรษะโพกผ้าสีเดียวกัน ยืนบนเก้าอี้เช็ดพัดลมติดผนังให้อย่างตั้งใจ

พอช่วยกันจัดเฟอร์นิเจอร์ในห้องนั่งเล่นให้เข้าที่ ภูดิศก็ช่วยเช็ดฝุ่นบนที่สูง ๆ เปลี่ยนหลอดไฟสีเดย์ไลท์เป็นวอร์มไวท์ เหลือแค่งานกวาดหยากไย่ให้เธอทำ

บางทีผู้หญิงก็ไม่ได้ต้องการอะไรมากนัก ขอเพียงแค่คนที่ยอมเปลี่ยนหลอดไฟให้ก็พอแล้ว

“เมื่อยไหมคะพี่ภู ให้พราวทำต่อก็ได้นะ”

“ไม่ต้องเลย เดี๋ยวตกไปจะแย่ เราไปทำมื้อเย็นไว้ให้พี่ดีกว่า”

ชายหนุ่มก้มลงไปส่งยิ้มให้ แต่พอจะเงยหน้าขึ้นไปทำต่อก็โอนเอนไปมา พริมารีบเข้าไปช่วยจับเก้าอี้ไว้แล้วเอ็ดเสียงแข็ง

“ระวังหน่อยสิคะ ถ้าตกลงมาพราวจะซ้ำให้หนักเลย”

“ใจร้ายจังเลย พี่จะคอยดูว่าเราจะทำร้ายพี่ลงจริงไหม”

ภูดิศแซวขำ ๆ แล้วทำงานต่อ อีกคนมองจนแน่ใจแล้วถึงแยกไปทำอาหารง่าย ๆ เป็นมื้อเย็น

ตอนนั่งรถกลับมาได้พูดตกลงกันไว้แล้ว ว่าถ้าเขาจะทำมื้อเช้าเธอจะรับผิดชอบมื้อเย็นเอง แต่ถ้าวันไหนไม่สะดวกก็สามารถปรับเปลี่ยนไป

ชายหนุ่มยอมตามอย่างว่าง่าย เพราะเขาก็อยากกินอาหารฝีมือเธอทุกวันเหมือนกัน

“หอมจังเลย หอมเหมือนคนทำแน่ ๆ” พูดจบคนตัวโตก็กดหอมแก้มนุ่มเข้าหอดใหญ่ “นั่นไง เป็นอย่างที่พี่บอกเลย”

“อย่าเพิ่งแกล้งสิคะ พี่ภูไปล้างมือก่อน พราวใกล้จะทำกับข้าวเสร็จแล้ว”

“ครับผม” ภูดิศฉกหอมไปอีกฟอดถึงจะยอมผละไป ร่างบางได้แต่ส่ายหน้ากับหม้อแกงจืดเบา ๆ

มื้อเย็นวันนี้มีกันเพียงสองคน แต่บรรยากาศอบอุ่นดี ไม่เงียบเหงาเหมือนที่ผ่านมา

ช่วงแรก ๆ ที่คบกับอัคคี เขาก็แวะมาค้างเป็นเพื่อนเธออยู่บ้าง แต่ไม่นานก็หายไป กินข้าวด้วยกันแทบจะนับครั้งได้ โดยมากมักเป็นตอนที่แม่ของเขาสั่งให้พาเธอไปหาที่บ้านทั้งนั้น

นึกย้อนไปแล้วก็สงสัยอยู่เหมือนกัน ว่าคนเป็นแฟนเขาคบกันแบบนั้นจริงเหรอ ทำไมมันถึงดูต่างคนต่างอยู่นัก

แต่ด้วยความอ่อนต่อโลก บวกกับอยากมีใครสักคนในชีวิต ถึงได้ยอมคบกับอีกฝ่ายต่อไป

ไม่รู้เหมือนกันว่าคนตรงหน้าจะทำดีด้วยไปอีกนานแค่ไหน แต่เธอไม่อยากคิดกังวลไปล่วงหน้าแล้ว

“ขอบคุณครับที่ชมว่าพี่หล่อ”

“คะ” พริมาถามอย่างแปลกใจ ไม่รู้ว่าเผลอพูดอะไรออกไปหรือเปล่า

“ก็เราเอาแต่จ้องหน้าพี่ไม่เลิก กำลังคิดว่าพี่หล่อมาก ๆ อยู่ใช่ไหมล่ะ” ภูดิศขยิบตาให้ เอ่ยชมตัวเองอย่างหน้าไม่อายสุด ๆ

“พราวแค่คิดว่าจะบอกบางอย่างกับพี่”

“ได้สิครับ พี่ฟังพราวทุกคำแน่นอน”

“ถ้าพี่เบื่อที่จะอยู่ตรงนี้เมื่อไหร่ก็บอกกันตรง ๆ นะคะ พราวยินดีให้พี่จากไปทุกเมื่อ ไม่ต้องเกรงใจ”

จากที่กำลังยิ้ม ๆ อยู่ สีหน้าคนฟังก็เปลี่ยนเป็นบึ้งตึงทันที

“พูดอะไรของพราว พี่ไม่คิดจะไปไหนอยู่แล้ว”

“ตอนนี้ก็ใช่ค่ะ แต่ไม่รู้ว่าต่อไปอะไรจะเกิดขึ้นบ้าง พราว...”

“กว่าพี่จะมาอยู่ตรงนี้ได้มันไม่ใช่ง่าย ๆ เลย พี่ไม่มีทางทิ้งขว้างสิ่งที่มุ่งมั่นตั้งใจไขว่คว้ามาแน่”

ดวงตาคมเผยความหนักแน่นชัดเจน ทำเอาคนถูกจ้องร้อนผ่าวไปทั้งหน้า

“พราวก็แค่พูดเผื่อไว้ก่อน”

“พี่กับหมอนั่นเป็นคนละคน พราวอย่าเอาการกระทำของคนอื่นมาตัดสินพี่ได้ไหม ถือว่าพี่ขอร้องนะครับ”

คราวนี้สายตาคู่นั้นเปลี่ยนเป็นอ้อนวอน คนมองที่ใจอ่อนอยู่แล้ว จะเอาอะไรไปชนะเขาได้เล่า

“ตกลงค่ะ พี่ภูคือพี่ภู พราวจะไม่เอาไปเปรียบเทียบกับใคร”

“เปรียบได้นะ แต่ต้องให้พี่ชนะเท่านั้น”

ภูดิศพูดอย่างเอาแต่ใจ ร่างบางได้ยินก็หัวเราะร่วน

“มีบังคับกรรมการด้วยเหรอคะ”

“ก็พี่ไม่ชอบความพ่ายแพ้ โดยเฉพาะกับเรื่องความรัก” ว่าแล้วก็ตักกับข้าวใส่จานให้คนตรงข้าม “กินเยอะ ๆ นะครับ พออาบน้ำเสร็จพี่จะพาทดลองโซฟาใหม่”

“หื่นอีกแล้วนะคะ”

“พี่ไม่ได้หื่น แต่ถ้าตื่นก็ไม่หยุด”

“พอแล้ว ๆ กินข้าวไปเลยค่ะ” พริมาตักคืนให้บ้าง “ถ้าคืนนี้ทำรอบได้น้อยกว่าเมื่อวานล่ะน่าดู”

“เอ้า สู้กลับซะด้วย แบบนี้ก็เข้าทางสิ”

“เข้าทางไหนคะ”

“ลืมเหรอ เดี๋ยวทำให้ดูใหม่”

ทั้งคู่พูดคุยหยอกล้อกันอย่างร่าเริง ก่อนพากันไปทำรอบตามที่พูดท้าทายเอาไว้ สุดท้ายก็กอดกันหลับไปบนโซฟาตัวใหม่จนเช้า