6.บ้านข้าง ๆ

“คุณพราวทำสรุปค่าใช้จ่ายทริปนี้ด้วยนะครับ”

“ได้ค่ะหัวหน้า”

พริมารับกองใบเสร็จมาจากนิธินันท์ จัดแบ่งให้เป็นระเบียบว่าใบไหนเป็นค่าใช้จ่ายประเภทอะไร สามารถบันทึกลงบัญชีบริษัทได้โดยตรงหรือต้องรวมไว้เป็นค่าใช้จ่ายอื่น ๆ

แต่แบ่งไปครึ่งกองก็รู้สึกได้ว่าหัวหน้ายังยืนอยู่ที่เดิม

“มีอะไรอีกหรือเปล่าคะ”

“หือ อ๋อ ผมจะบอกว่าบิลยังมาไม่ครบนะ”

“ค่ะ”

พริมาตอบกลับงง ๆ เพราะนั่นมันเรื่องปกติที่ไม่จำเป็นต้องบอกก็ได้ แต่เธอก็ไม่ได้เอะใจอะไร ก้มหน้าทำงานไปตามเดิม

ต่างจากอีกคนที่แอบมองค้อนส่งให้ร่างสูง ทำมือทำไม้ไล่ให้เขาเข้าห้องทำงานส่วนตัวไปได้แล้ว

นิธินันท์เดินแยกไปพลางยกยิ้มมุมปาก ชอบใจที่ได้แกล้งแฟนสาว แต่ยังไม่ทันถึงหน้าประตูห้องก็ถูกลูกน้องอีกคนดักไว้

“คุณนันท์หายไปไหนมาคะ วันนั้นชมรออยู่ที่ใต้ต้นมะพร้าวตั้งนาน มีฝรั่งตัวโตมาชวนชมคุยตั้งหลายรอบ น่ากลัวมากเลย ทำไมคุณไม่ไปตามนัดล่ะคะ”

ชมพูนุชรองหัวหน้าแผนกบัญชีเอ่ยอย่างออดอ้อน พยายามจะเข้าไปคล้องแขนอีกฝ่ายให้ได้ แต่เขาก็หลบหลีกเก่งเหลือเกิน

“ผมไม่เคยบอกสักหน่อยว่าจะไป”

“แต่คุณนันท์...”

“ปล่อยมือครับ ผมไม่ชอบให้ใครถูกตัว”

ชมพูนุชเห็นสายตาชายหนุ่มแล้วก็ต้องรีบปล่อย รอจนเขาเข้าห้องทำงานแล้วค่อยหันไประบายอารมณ์กับสองสาว

“มองอะไรกันยะ ไม่เคยเห็นผัวเมียทะเลาะกันหรือไง”

อิงฤดีหลุดขำพรืด ส่วนพริมากระพริบตาปริบ ๆ เพราะดูอย่างไรนิธินันท์ก็ไม่น่าจะยอมเป็นสามีของชมพูนุช แต่ถ้าพูดไปก็มีแต่เรื่อง เลยเลือกที่จะเงียบไว้ดีกว่า

“ขำอะไรยะยายอิง แก่นกะโหลกอย่างเธอน่ะใครจะไปเอา ส่วนพราวก็หัวอ่อนเหลือเกิน โดนแฟนสวมเขามาตั้งนานแล้วยังไม่รู้ตัวอีก”

ชมพูนุชทิ้งตัวลงนั่งประจำที่อย่างหงุดหงิด พอเห็นความสงบสุขของคนอื่นก็ยิ่งพาลพาโล

“แต่นั่งยิ้มหน้าระรื่นแบบนั้นคงยอมกลับไปคบกันอีกล่ะสิ เปลวมันลีลาดีจนตัดใจไม่ลงหรือไง ทำไมต้องทำตัวไร้ค่าให้ผู้ชายดูถูกด้วย”

“เอ้ะพี่ชม พอหัวหน้าไม่สนใจก็พูดจาไม่น่าฟังเลยนะ แค่นี้ยายพราวก็เสียใจมากพออยู่แล้ว”

อิงฤดีแหวใส่เข้าให้ พริมารีบดึงแขนเพื่อนเอาไว้

“ไม่เอาน่าอิง เดี๋ยวถูกหัวหน้าดุเอานะ”

“ก็...เชอะ” อิงฤดีสะบัดหน้าหนีไปอีกทาง เพราะคนที่ว่าโผล่หัวออกมาดูจริง ๆ

นิธินันท์ส่ายหน้าน้อย ๆ ก่อนจะปิดประตูไป

“เดี๋ยวนี้ปากดีเหลือเกินนะ สักวันฉันจะสั่งสอนให้งาม ๆ เลย”

ชมพูนุชคาดโทษรุ่นน้องอีกประโยค แล้วหยิบเครื่องสำอางขึ้นมาเติมหน้าต่อ

เย็นนั้นสองสาวแวะกินชาบูร้านดังอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะแยกย้ายกันกลับไป เพราะนิธินันท์โทรตามยิก ๆ จนอิงฤดีหงุดหงิด ดูท่าต้องคุยกันยาว ๆ สักหน่อยแล้ว

ฝ่ายพริมาลงจากรถประจำทางแล้วเดินเข้าซอยสิบสี่ตามปกติ สีหน้าท่าทางอารมณ์ดีไม่น้อย ดูไม่เหมือนคนที่เพิ่งเลิกกับแฟนสักนิด

ตอนแรกก็ว่าจะเจ็บอยู่หรอก แต่พอได้คนมาดามใจแบบมาราธอนติดกันสองคืนรวด เรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านั้นก็กลายเป็นแค่อดีตที่ผ่านไปแล้วอย่างรวดเร็ว

นี่เธอต้องขอบคุณเขาสินะ

“พี่ภู”

เสียงหวานเอ่ยเรียกคนในความทรงจำ สองแก้มพลันร้อนผ่าวขึ้นมาทันใด

ไม่ได้มีแค่ความเจ็บปวดที่หายไป แต่ดูเหมือนเธอจะจำได้เพียงบทรักของคนชั่วคราวแล้วด้วย

ถ้าได้เข้าเรียนอีกสักคาบ...

ร่างบางรีบสั่นศีรษะไล่ความคิดฟุ้งซ่าน

ช่วงเวลาระหว่างเขากับเธอมันจบลงแล้ว คนหล่อเหลาอย่างนั้นย่อมมีสาว ๆ ผ่านเข้ามาให้เลือกมากมาย ไม่มีทางมาหยุดที่ยายจืดเป็นแน่ เต็มที่ก็คงจำได้เธอได้อยู่บ้าง

แต่นั่นมันรถใครกัน ทำไมถึงมาจอดอยู่หน้ารั้วบ้านเรา

พริมาเดินวนสำรวจไปรอบ ๆ รถเอสยูวีสีดำ

อย่างน้อยก็แน่ใจได้ว่าไม่ใช่รถของแฟนเก่าแน่ เพราะอัคคีชอบขับแต่รถสปอร์ทคันหรู เน้นโก้แต่ไม่เน้นใช้งานเช่นนี้

พอได้ยินเสียงพูดคุยดังมาจากบ้านข้าง ๆ เธอก็เลิกสนใจ คิดว่าคงเป็นรถของลูกหลานที่มาเยี่ยมคุณยายเหมือนทุกครั้ง

พริมาเดินกลับมาไขกุญแจประตูรั้วบานเล็กเตรียมเข้าบ้าน ในใจวางแผนว่าจะอ่านหนังสือพร้อมกับแช่เท้าในน้ำอุ่นสักหน่อย คืนนี้จะได้นอนหลับสบาย

“สวัสดีครับคนข้างบ้าน”

เสียงทุ้มคุ้นหูดังขึ้นจากทางด้านหลัง ร่างบางรีบหันกลับไปมอง ดวงตากลมโตหลังยิ่งแว่นเบิกกว้างกว่าเดิม

“คุณ! คุณ ๆ”

“หืม” ร่างสูงหรี่ตามองนิ้วเล็กที่ชี้หน้าอยู่ “ใครคุณ”

“เอ่อ พี่ภูมาได้ยังไงคะ”

“สะกดรอยตามเรามามั้ง” ภูดิศดันคนตัวเล็กให้เข้าไปในรั้วบ้าน ก่อนที่เธอจะตั้งสติได้แล้วไม่ยอมให้เขาเข้ามา

“เดี๋ยวค่ะ ๆ พี่ภูมาทำอะไรที่นี่คะ”

“ค้างกับเมียไงครับ”

“งั้นก็เอารถเข้าบ้านก่อน”

คนตัวโตเลิกคิ้วสูง พริมารีบหาข้อแก้ตัวแทบไม่ทัน

“คือซอยหน้าบ้านมันค่อนข้างแคบไงคะ ถ้ามีรถคันอื่นมาเฉี่ยวเข้าคงไม่ดี”

“อย่างนี้นี่เอง”

ภูดิศยกยิ้มชอบใจพลางเดินไปเปิดประตูรั้วบานใหญ่เพื่อเอารถเข้า ปล่อยให้คนขี้อายยืนเขินไป

พริมาเห็นชายหนุ่มถอยรถเข้ามาในรั้วอย่างชำนาญก็อดหมันไส้ไม่ได้ นี่คงเคยถอยเข้าบ้านสาวบ่อยแล้วสินะ

พอคนตัวโตปิดประตูรั้วเรียบร้อยก็ไม่เห็นเจ้าของบ้านแล้ว เขาจึงรีบเดินตามเข้าไปด้านใน อย่างไรคืนนี้ก็ไม่ยอมนอนในรถแน่

ภายในห้องนั่งเล่นแสนอบอุ่นอัดแน่นไปด้วยความทรงจำของครอบครัวเล็ก ๆ มองเพียงแวบเดียวก็รู้ว่าหญิงสาวคงเติบโตมาท่ามกลางความรักจากพ่อแม่

แต่ที่น่าเศร้าคือทั้งคู่ด่วนจากไปหมดแล้ว

“น้ำค่ะพี่ภู”

พริมาวางถาดเล็กลงบนโต๊ะหน้าโซฟา พอเห็นเขายืนมองรูปครอบครัวเธออยู่ก็เข้าไปแนะนำให้รู้จัก

“นี่พ่อกับแม่ของพราวค่ะ ส่วนเด็กผู้หญิงน่ารัก ๆ แก้มยุ้ย ๆ นั่นพราวเอง”

เธอพูดไปขำไป อีกคนก็หันมาส่งยิ้มให้

“ไม่บอกไม่รู้เลยนะเนี่ย”

“ว่านั่นพราวเหรอคะ”

“ว่าเราน่ารักด้วย นึกว่าสวยอย่างเดียวซะอีก”

คนถูกชมอายม้วนจนหนีเข้าห้องครัวไปอีกรอบ ตอนแรกว่าจะวางท่าสักหน่อย แต่เจอแค่ประโยคนั้นก็เสียอาการแล้ว

ภูดิศเดินตามเข้าไปจ้องมองไม่เลิก ดวงตาคมวาววับราวกับหมาป่าจ้องจะงับเหยื่อ

“เอ่อ...พี่ภูกินอะไรมาหรือยังคะ”

“เรียบร้อยแล้วครับ พี่เห็นว่าเราไปกินชาบูแล้วก็เลยแวะหาอะไรกินมาบ้าง”

“พี่รู้ได้ยังไงคะว่าพราวไปไหนมา”

พริมากอดอกจ้องคนตัวโตกลับ เริ่มเชื่อจริง ๆ แล้วว่าเขาต้องสะกดรอยตามเธอแน่ ๆ

สมองน้อย ๆ หมุนติ้วคิดไปไกลมาก อีกคนก็เอาแต่ยืนยิ้มท่าเดียว ไม่ยอมอธิบายอะไรเพิ่มเลย

เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน ว่าแต่เขาไปทำอะไรที่บ้านข้าง ๆ

“เมื่อกี้พี่ภูเข้าไปคุยกับคุณยายจันทร์มาเหรอคะ”

“ใช่ครับ พอดีพี่มีธุระอยากคุยกับเจ้าของบ้านหลังนั้นสักหน่อย แต่ตอนนี้ไม่จำเป็นแล้ว”

ภูดิศเอ่ยพลางตีเนียนเดินเข้าไปกอดคนตัวเล็ก “ทำหน้าบึ้งเชียว ไหนโกรธอะไรครับ ขอทีละเรื่องนะ”

“ใครโกรธกันคะ”

“อ้าว ไม่มีเหรอ งั้นก็ข้ามช่วงปรับความเข้าใจไปเข้าอย่างอื่นได้เลยสิ”

“ใครจะให้เข้ากัน ถอยออกไปเลยค่ะ”

พริมาขืนตัวเองออกจากอ้อมแขนกว้าง แต่ก็ถูกอีกคนช้อนตัวขึ้นอุ้มอย่างง่ายดาย

“เนี่ยนะไม่งอน หลับตาดูยังรู้เลย”

“พี่ภูจะรู้ได้ยังกันคะ ขนาดพี่เปลวยังดูไม่ออก ว้าย โอ้ย! เจ็บนะคะ โยนลงมาได้”

หญิงสาวเอามือลูบบั้นท้ายตัวเองป้อย ๆ เพราะถูกเขาโยนลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่น

ประเด็นคือมันเก่ามากแล้วไง ความนุ่มนิ่มที่เคยมีก็ชักเหลือน้อยเต็มที พอเธอถูกทุ่มเข้าใส่แบบนี้ก็เจ็บสิ

“เจ็บบ้างก็ดี จะได้จำขึ้นใจว่าพี่ไม่ชอบให้เราพูดชื่อแฟนเก่า”

“พราวแค่...ขอโทษค่ะ”

เธอพูดไปแบบไม่ได้คิดอะไรเลย แค่สงสัยว่าผู้ชายจะดูออกจริงหรือ ขนาดคนที่คบกันมานานยังต้องรอให้หายงอนเองเลย

“ออกสิ ถ้าใส่ใจก็สังเกตเห็นหมดแหละ”

“นี่พราวเผลอพูดออกไปเหรอคะ”

พริมาทำหน้าเหวอ อีกคนเห็นแล้วนึกเอ็นดูขึ้นมาเลยยกมือลูบแก้มนวลเบา ๆ

“เปล่าครับ แต่พี่รู้ว่าเราอยากพูดอะไร”

สายตาคมดูนุ่มนวลมากจนคนถูกมองใจสั่นไปหมด ต้องรีบเบี่ยงประเด็นโดยไว

“ตกลงว่าพี่ภูสะกดรอยตามพราวจริง ๆ เหรอคะ”

“เปล่า”

“แล้วรู้ได้ยังไงว่าพราวไปกินชาบูมา”

ภูดิศได้ยินก็หัวเราะร่วน เพราะคิดว่าเธอจะถามเรื่องบ้านเสียอีก “เรื่องนั้นนิธินันท์เป็นคนบอก”

“เกี่ยวอะไรกับหัวหน้าด้วยล่ะคะ”

“ก็...” ชายหนุ่มมองดวงหน้าไร้เดียงสาแล้วคลี่ยิ้มกว้าง “พี่เลยมารอเราที่นี่”

คนรอฟังขมวดคิ้วใส่ ทำไมเขาถึงเล่าข้ามไปข้ามมาแบบนี้ล่ะ

แต่นั่นก็เป็นอีกเรื่องที่ต้องพูดคุยกันจริง ๆ

“แล้วพี่รู้ได้ยังไงคะว่าบ้านพราวอยู่ที่ไหน”

“อืม พูดให้ถูกคือพี่มาดูบ้านเก่าของพี่ต่างหาก”

ชายหนุ่มจับมือเล็กมากุมไว้ ใช้นิ้วโป้งเกลี่ยหลังมือนุ่มเล่น ๆ แอบนึกถึงยามที่มือคู่นี้กอบกุมรอบตัวตนใหญ่โตแล้วชักรูดเบา ๆ ประโยคถัดมาเสียงทุ้มจึงแหบพร่า

“พี่ตั้งใจย้ายกลับมาอยู่ไทยก็เลยมาดูบ้านที่เคยอาศัยอยู่ แต่พอเข้าไปคุยแล้วเจ้าของปัจจุบันเขาไม่ยอมขายให้ ระหว่างที่พี่คิดว่าจะเอายังไงต่อพราวก็กลับมาพอดี”

ภูดิศนั่งนิ่งมองใบหน้าหวานที่เหวอหนักขึ้นเรื่อย ๆ ชวนให้คาดหวังคนตัวเล็กจะประติดประต่อเรื่องราวต่าง ๆ ได้

“นี่พี่...ใช่จริง ๆ ด้วย พราวนึกแล้วว่าหน้าตาคุ้น ๆ แต่ก็ไม่คิดว่าโลกมันจะกลมขนาดนั้น”

คราวนี้คนที่ประหลาดใจกลายเป็นภูดิศแทน “พราวจำพี่ได้ด้วยเหรอ ตั้งแต่แรกเลยอ่ะนะ”

“จำได้สิคะ พี่ภูดิศลูกป้ากัญญาบ้านข้าง ๆ พอคุณป้าเสียไปได้สองปีลุงภาศก็พาพี่ย้ายไปอยู่ต่างประเทศนานแล้ว”

“พี่กลับมาแล้วครับ” ชายหนุ่มดึงน้องน้อยมากอดไว้แน่น ดีใจมากที่เธอจำเขาได้ “นึกว่าตอนนั้นพราวไม่สนใจพี่ซะอีก”

“ตอนแรกก็ไม่สนหรอกค่ะ ออกจะรำคาญด้วยซ้ำ คนอะไรชอบมานั่งเล่นกีต้าร์เสียงดังตอนที่เรากำลังอ่านหนังสือตลอด”

เธอรอมาตั้งสิบกว่าปี ในที่สุดก็ได้โอกาสบ่นสักที

“แต่พอพี่ย้ายไปแล้วพราวก็อดคิดถึงไม่ได้ มองไปเห็นหน้าต่างปิดสนิทก็...อื้อ”

อะไรเนี่ย นึกอยากจะจูบก็จูบ คนยังพูดไม่จบเลยนะ