บทที่ 0002

เจียงหนานเซิงหันไปทำหน้าทะเล้นใส่ฟู่หานชวน “หว่านเยวี่ยเข้าใจพวกเราผิดอีกแล้ว เดี๋ยวฉันไปอธิบายให้เธอฟังเอง!”

“ไม่ต้องอธิบายอะไรทั้งนั้น เธออารมณ์อ่อนไหวมากเกินไปเอง”

ฟู่หานชวนสีหน้าเรียบเฉย เขาหันมองเค้กวันเกิดครึ่งก้อนที่เจียงหว่านเยวี่ยเหลือเอาไว้ หัวคิ้วขมวดเข้าหากันเบาๆ

พอฟู่หานชวนบอกออกมาแบบนั้น คนรอบข้างก็พากันถอนหายใจอย่างโล่งอก

เจียงหว่านเยวี่ยเดินหนีออกไปเพราะความโมโห ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก

คนอื่นเอ่ยสมทบว่า “พี่สะใภ้ก็แค่โมโหนั่นแหละ เดี๋ยวหานชวนกลับไปโอ๋นิดหน่อยก็คืนดีกันแล้ว”

“ใช่แล้วล่ะ เธอจะหย่ากับหานชวนจริงๆ ได้ยังไง ทุกคนก็รู้กันดีว่าเจียงหว่านเยวี่ยเกือบจะเอาชีวิตไม่รอดเพราะคลอดลูกให้ฟู่หานชวน”

“ไม่แน่ว่าแค่เดินออกไปจากที่นี่ เธอก็รู้สึกเสียใจแล้ว!”

“มาๆๆ กินเค้กกันเถอะ! ตอนที่หานชวนกลับไปบ้าน เจียงหว่านเยวี่ยก็คงยืนชะเง้อคอรอเป็นหินคอยสามี[footnoteRef:1]แล้ว!” [1: มาจากเรื่องเล่าว่าภรรยาคอยสามีที่ไปรบ รอจนกระทั่งตัวเองกลายเป็นหิน]

คิ้วที่ขมวดเป็นปมของฟู่หานชวนคลายออก เขาพอจะนึกภาพออกว่าเจียงหว่านเยวี่ยที่กำลังยืนรอเขาอยู่หน้าบ้านด้วยท่าทางประหม่าและขี้ขลาดเป็นอย่างไร

ตูตูกินเค้กด้วยความเอร็ดอร่อย เค้กที่เจียงหนานเซิงซื้อมาให้เขามีครีมสดโปะหน้าเค้กเต็มเปี่ยม เขารู้สึกว่าลิ้นชาเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้สนใจ

เขารู้สึกอารมณ์ดีมากที่ไม่มีแม่มาคอยจ้ำจี้จ้ำไช

*

หลังปาร์ตี้งานวันเกิดจบลง ฟู่หานชวนที่นั่งอยู่บนรถก็หลับตาปล่อยใจไปกับความเงียบ แสงไฟและทิวทัศน์ที่อยู่ด้านนอกกระจกรถสะท้อนลงบนใบหน้าของเขาเป็นระยะๆ

“พ่อครับ! ผมคันไปหมดทั้งตัวเลย!”

เสียงแผ่วเบาเหมือนลูกแมวของตูตูดังขึ้น

ฟู่หานชวนลืมตาแล้วเปิดไฟเหนือศีรษะ ก่อนจะเห็นว่าหน้าของตูตูแดงก่ำ มือสองข้างของเด็กน้อยเกาไปทั่วร่างกายไม่ยอมหยุด เสียงลมหายใจดังครืดคราด

ฟู่หานชวนรีบดึงมือของตูตูออกมา พบว่าลำคอของเด็กชายเต็มไปด้วยตุ่มแดง

ตูตูแพ้อาหารแล้ว

ฟู่หานชวนยังคงไม่ตื่นตระหนกหรือสะทกสะท้านอะไร เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาเจียงหว่านเยวี่ย

เมื่อโทรศัพท์ต่อสายถึงปลายทางติด เขาที่กำลังจะเอ่ยปากกลับได้ยินเสียงดังขึ้นมาว่า

“หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้”

ดวงตาเรียวยาวของชายหนุ่มฉายแววหงุดหงิด ลูกแพ้อาหารจนผื่นขึ้นทั้งตัวขนาดนี้ เจียงหว่านเยวี่ยจะไม่สนใจใยดีบ้างเหรอ?

ฟู่หานชวนบอกคนขับรถ “ขับให้เร็วขึ้นอีก กลับคฤหาสน์ตระกูลฟู่!”

เขานั่งกอดตูตูไปตลอดทางจนกระทั่งถึงบ้าน

เขาหันไปมองโถงทางเข้าบ้านเป็นอย่างแรก ตรงนั้นว่างเปล่าไร้เงาคน เจียงหว่านเยวี่ยไม่ได้ยืนรอเขาที่หน้าทางเข้าเหมือนอย่างเคย

ป้าหวังเดินเข้ามาด้วยความเร่งรีบ พอเห็นตูตูที่ร้องครางหงุงหงิงในลำคอก็ถามว่า “คุณชายน้อยเป็นอะไรไปคะ?”

“แพ้อาหารน่ะ”

ฟู่หานชวนถอดรองเท้าแล้วตอบแบบสั้นๆ

“ทำไมถึงแพ้อาหารได้ล่ะคะ? ปกติคุณนายระมัดระวังเรื่องอาหารของคุณชายน้อยมากเลยนะคะ”

“เจียงหว่านเยวี่ยล่ะ?” ฟู่หานชวนเดินตรงเข้าไปในห้องรับแขกขณะอุ้มตูตูเอาไว้

“คืนนี้คุณนายกับคุณหนูกลับไปนอนที่บ้านเดิมค่ะ”

ความเย็นชาแผ่ปกคลุมสีหน้าแววตาของชายหนุ่ม ทำไมเจียงหว่านเยวี่ยจะต้องทำตัวงี่เง่าในเวลาแบบนี้ด้วย

เธอคิดว่าบ้านตระกูลฟู่ขาดเธอไปสักคน ฟู่หานชวนจะต้องไปอ้อนวอนขอให้เธอกลับมางั้นเหรอ?

“ยาแก้แพ้อยู่ที่ไหน?”

เสียงของฟู่หานชวนยังคงเรียบเฉยไม่เปลี่ยนแปลง แต่ป้าหวังกลับรู้สึกถึงแรงกดดันอันหนักหน่วง

“ป้าไม่รู้หรอกค่ะ”

ป้าหวังตอบออกไปแบบนั้น ก่อนจะได้รับสายตาดุดันจากฟู่หานชวน

ป้าหวังรีบหดคอแล้วตอบเสียงแผ่วว่า “ปกติคุณนายจะเป็นคนดูแลกล่องยาค่ะ”

เพราะว่าก่อนหน้านี้เคยเกิดเรื่อง เธอไม่ได้เก็บขวดยาให้ดี ตูตูกับโจวโจวที่นึกว่าเป็นลูกอมก็เลยเอาไปกินเล่น โชคดีที่ยาขวดนั้นเป็นแค่วิตามินธรรมดาก็เลยไม่ได้ร้ายแรงอะไร แต่ป้าหวังก็ถูกเจียงหว่านเยวี่ยต่อว่าอย่างหนักเหมือนกัน

ป้าหวังเอาเรื่องนี้ไปฟ้องคุณผู้หญิงใหญ่ เจียงหว่านเยวี่ยก็เลยถูกแม่สามีดุด่าสั่งสอนเสียยกใหญ่ เพราะแบบนี้เอง เจียงหว่านเยวี่ยเลยไม่ยอมให้ป้าหวังยุ่งกับกล่องยาอีก

หลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมง หมอประจำบ้านก็ฉีดยาให้ตูตูเข็มหนึ่ง ไม่นานนักตุ่มแดงบนตัวของตูตูก็เริ่มจางหาย

ตูตูนอนอยู่บนเตียงเด็กด้วยท่าทางอ่อนแรง ดวงตามีน้ำตาเอ่อคลอแต่ไม่กล้าร้องไห้ออกมา

ฟู่หานชวนยืนดอกอกอยู่ข้างเตียงเด็ก ร่างของเขาสูงโปร่งและผ่าเผยราวกับต้นสน

รอบตัวเขาเต็มไปด้วยบรรยากาศเย็นชาจนดูน่าขนลุก ตูตูรู้สึกกลัวจนมือเล็กกำผ้านวมเอาไว้แน่น

“พ่อครับ อย่าบอกเรื่องที่ผมแพ้อาหารให้พี่เซิงรู้นะ พ่ออย่าโทษพี่เซิงด้วย ต้องโทษหม่ามี๊นั่นแหละที่ปกติไม่ยอมให้ผมกินนมวัว ถ้าผมกินนมวัวเยอะๆ ก็คงไม่แพ้แบบนี้หรอก”

เสียงบ่นจากเด็กน้อยไม่ได้รับการตอบกลับจากฟู่หานชวน หมอบอกว่าอาการของตูตูไม่น่าเป็นห่วงแล้ว ฟู่หานชวนจึงเดินออกไปจากห้อง

ปกติไม่ว่าตูตูจะปวดหัวตัวร้อนหรือเจ็บไข้ได้ป่วย เจียงหว่านเยวี่ยก็จะคอยดูแลอยู่ไม่ห่าง ตอนนี้ถึงเจียงหว่านเยวี่ยจะไม่อยู่ บ้านตระกูลฟู่ก็ยังมีหมอประจำบ้านอยู่ สามารถรักษาอาการป่วยของตูตูได้

ฟู่หานชวนที่สบายใจแล้วจึงกลับไปที่ห้องของตัวเอง

หลังจากเจียงหว่านเยวี่ยตั้งครรภ์ พวกเขาก็แยกห้องนอนกัน ภายในห้องของเขาจึงไม่มีร่องรอยของเจียงหว่านเยวี่ยอยู่เลย

สำหรับฟู่หานชวนกับตูตู เจียงหว่านเยวี่ยไม่ได้มีความสลักสำคัญอะไร จะอยู่หรือไม่อยู่ก็ไม่ต่างกัน

*

ตอนเช้า

ฟู่หานชวนตื่นตรงเวลา ตอนที่เขายันตัวขึ้นมาก็เอื้อมมือไปควานหาแก้วน้ำที่วางอยู่บนเคาเตอร์หัวเตียง แต่เจอแค่ความว่างเปล่า

ที่ผ่านมาเจียงหว่านเยวี่ยจะตื่นเช้ากว่าเขา เธอจะเตรียมแก้วใส่น้ำเกลือไว้ให้เขาที่หัวเตียง

ฟู่หานชวนเดินออกจากห้องด้วยความรู้สึกขุ่นมัว ก่อนจะได้ยินเสียงโวยวายของตูตูดังมาจากห้องเด็ก

ทุกครั้งที่เด็กชายตื่นนอนจะมีอาการงอแง เจียงหว่านเยวี่ยจะเป็นคนคอยโอ๋ลูกทุกครั้ง

ป้าหวังลำบากแทบตายกว่าจะกล่อมตูตูให้เข้าห้องน้ำได้

ตูตูยืนบนเก้าอี้ไม้ตัวเตี้ยที่วางติดกับอ่างล้างหน้า

เขาหยิบแปรงสีฟันออกมาก่อนจะหันไปหาป้าหวัง “ทำไมไม่บีบยาสีฟันให้ผมล่ะ?”

เขาหยิบแก้วน้ำขึ้นมา สีหน้าพลันมืดครึ้มกว่าเดิม “ในแก้วก็ไม่มีน้ำใส่ไว้!”

“ขอโทษค่ะ คุณชายน้อย!” ป้าหวังรีบเข้ามาบีบยาสีฟันให้ตูตู แล้วหยิบแก้วไปเติมน้ำ

“นี่ไม่ใช่ยาสีฟันของผมสักหน่อย!” ตูตูโวยวายอย่างไม่พอใจ

ยาสีฟันของเขาเป็นเจลลี่สีฟ้าใสมีประกายวิ้งวับ

“ขอโทษค่ะ!” ป้าหวังปวดหัวหนักมาก “ปกติคุณนายจะเป็นคนทำเรื่องพวกนี้ทั้งหมด”

พอมาถึงโต๊ะอาหาร ฟู่หานชวนก็เห็นว่าบนโต๊ะมีแต่เซ็ตอาหารเช้าทั่วไป จึงสั่งตามความเคยชินว่า “ไปทำไข่สกอตช์มา”

“คะ?”

ป้าหวังตั้งตัวไม่ทัน

“ผมก็อยากกินไข่สกอตช์เหมือนกัน” ตูตูเอ่ยปากตาม

ป้าหวังเหงื่อตกรีบหยิบโทรศัพท์ออกมา “เดี๋ยวป้าขอโทรหาคุณนายก่อนนะคะว่าไข่อะไรนั่นมันทำยังไง”

*

ช่วงเช้าตรู่ของวัน เจียงหว่านเยวี่ยถูกเสียงเรียกเข้าปลุกให้ตื่น

เธอจำได้ว่าตัวเองปิดเสียงนาฬิกาปลุกตอนตีห้าไปแล้วนะ

เธอกดรับสายด้วยความงัวเงีย

“คุณนายคะ คุณท่านกับคุณชายน้อยอยากจะกินไข่สะ สะอะไรสักอย่างนี่แหละค่ะ ป้าทำไม่เป็น”

เจียงหว่านเยวี่ยขยี้ดวงตาที่บวมเป่งของตัวเอง “เดี๋ยวฉันส่งวิธีทำไปให้”

ป้าหวังรีบเปิดอ่านวิธีทำอาหารที่เจียงหว่านเยวี่ยส่งมา

ก่อนเธอจะเงียบไปพักใหญ่

ไข่สกอตช์อะไรนั่นต้องต้มไข่ก่อน จากนั้นก็ปอกเปลือกออกแล้วเอาเนื้อไก่บดที่เตรียมไว้มาห่อไข่ต้ม แล้วยังต้องชุบเกล็ดขนมปังก่อนเอาไปทอดซ้ำอีกรอบจนกว่าจะเหลืองกรอบ

เจียงหว่านเยวี่ยเขียนกำกับมาด้วยว่าฟู่หานชวนชอบกินไข่ยางมะตูม ดังนั้นต้มไข่แค่ห้านาทีแล้วเอาไปทอดในน้ำมันไฟเบาอีกสามนาที

ส่วนตูตูชอบกินไข่ต้มสุก ให้ต้มไข่แปดนาทีแล้วเอาไปทอดในน้ำมันอีกสี่นาที

ป้าหวังรีบถามว่า “คุณนายจะกลับมาที่บ้านตอนไหนคะ?” วิธีการทำไข่ที่ยุ่งยากขนาดนี้ ให้เจียงหว่านเยวี่ยกลับมาทำเองเถอะ

“ฉันไม่กลับไปแล้ว”

“คะ?” ป้าหวังมึนงง ก่อนจะได้ยินเสียงเฉยเมยของเจียงหว่านเยวี่ยดังมาจากปลายสาย

“ต่อไปไม่ว่าบ้านตระกูลฟู่จะมีเรื่องอะไร ก็ไม่ต้องติดต่อมาหาฉัน เดี๋ยวฉันส่งบันทึกเกี่ยวกับการดูแลบ้านตระกูลฟู่ให้ป้าทั้งหมดเลย”

“โอ๊ย! อย่านะคะ!”

ป้าหวังยังพูดไม่ทันจบก็ถูกเจียงหว่านเยวี่ยตัดสายทิ้ง

เจียงหว่านเยวี่ยมองเวลาบนจอโทรศัพท์ก่อนจะพลิกตัวไปกอดลูกสาว แล้วเข้าสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง

ป้าหวังเดินกลับไปที่ห้องอาหารเหมือนคนวิญญาณหลุด เธอถูมือสองข้างไปมาด้วยท่าทางกระดากอาย “คุณท่านคะ ขอโทษจริงๆ ค่ะ ไอ้ไข่สกอตช์อะไรนั่นยุ่งยากมากเกินไป ป้าทำไม่ไหว”

“ติดต่อเธอแล้วเหรอ?” เสียงชายหนุ่มฟังดูเย็นชาอย่างมาก

“ค่ะ คุณนายบอกวิธีการทำให้ป้าแล้ว แต่ว่า....”

“เธอได้บอกไหมว่าจะกลับมาเมื่อไหร่?”