บทที่ 0005

เจียงหนานเซิงถือถุงกระดาษลงมาจากรถมอเตอร์ไซที่ถูกดัดแปลง

รปภ.ที่เห็นผู้หญิงสวมกางเกงโยคะรัดรูปลงมาจากรถก็ถึงกับตาเหลือก

เจียงหนานเซิงสะบัดผมยาวของตัวเองอย่างไม่ใส่ใจ เอ่ยทักทายรปภ.ที่เฝ้าหน้าทางเข้าเล็กน้อยแล้วเดินเข้าไปในโรงเรียนอนุบาล

เธอสืบมาเรียบร้อยแล้วว่าตูตูเรียนอยู่ชั้นไหน พอเห็นครูประจำชั้น เจียงหนานเซิงก็เดินเข้าไปหาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“สวัสดีค่ะ ฉันเอาขนมไขขี้ผึ้งมาส่งให้ฟู่กุยตู้ ได้ยินมาว่าเด็กๆ ชอบขนมไขขี้ผึ้งที่เขาเอามาแจกมากเลย”

ครูประจำชั้นมองสำรวจเจียงหนานเซิง “คุณเป็นคนบอกให้ฟู่กุยตู้เอาขนมไขขี้ผึ้งมาโรงเรียนเหรอคะ?”

เจียงหนานเซิงสีหน้าเบิกบาน “ใช่ค่ะ เพื่อนฉันเป็นคนทำขนมไขขี้ผึ้งพวกนี้เอง ใช้ขี้ผึ้งชั้นดีมาทำเลยนะคะ...”

“ที่แท้ก็เธอนี่เอง ที่เป็นตัวการทำลูกชายฉันเกือบขนมติดคอตาย!!”

เสียงเดือดจัดดังมาจากด้านหลังของเจียงหนานเซิง ตอนที่เธอหันไปก็มีเสียงฝ่ามือกระทบใบหน้าอย่างหนักหน่วงดังขึ้นข้างแก้มของเธอ

เจียงหนานเซิงถึงกับตาพร่ามัวไปชั่วขณะ

“แกตบฉันทำไมเนี่ย?!”

“เพราะแกเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดไง!!”

เจียงหนานเซิงเป็นพวกที่ไม่เคยยอมอ่อนข้อให้ใครหน้าไหน เธอเลียริมฝีปากที่มีรสเลือดปนมาจางๆ ก่อนจะพุ่งเข้าไปตบกับพวกผู้ปกครองที่อยู่ตรงนั้น

*

พอถึงเวลาเลิกเรียนของโรงเรียนอนุบาล เจียงหว่านเยวี่ยก็มารับโจวโจวกลับบ้าน ได้ยินโจวโจวเล่าเรื่องที่เจียงหนานเซิงถูกตบอย่างออกรสออกชาติ

พอเจียงหนานเซิงโดนตบ ตูตูก็ทำท่าจะเข้าไปช่วย แต่ถูกโจวโจวคว้าคอเสื้อเอาไว้แล้วลากตัวออกไป

เจียงหนานเซิงที่โดนตบจนหน้าบวมเป่งจมูกเขียวช้ำ ขออนุญาตคุณครูเพื่อพาตูตูกลับบ้านก่อนเวลา

ความจริงผู้ปกครองของเด็กคนอื่นๆ ต่างรู้จักเจียงหนานเซิง จึงช่วยกันด่าเจียงหนานเซิงแบบไม่ไว้หน้า โจวโจวไม่เข้าใจว่าพวกเขาด่าว่าอย่างไรบ้าง แต่พอจะรู้ว่าพวกเขาด่าได้หยาบคายมาก

โจวโจวนั่งอยู่บนเก้าอี้เด็กเล็ก หันมองวิวที่แสนคุ้นเคยสองข้างทาง

“หม่ามี๊ พวกเราต้องกลับบ้านแล้วเหรอคะ?”

ดวงตาที่สดใสของโจวโจวหม่นหมองลงในทันที

เจียงหว่านเยวี่ยหันไปบอกลูกสาวว่า “นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่พวกเราไปบ้านตระกูลฟู่”

*

“คุณนาย คุณหนู พวกคุณกลับมาแล้ว!”

ป้าหวังที่เห็นหน้าเจียงหว่านเยวี่ยก็รู้สึกโล่งอกขึ้นมาทันที

เจียงหว่านเยวี่ยเพิ่งจะออกจากบ้านตระกูลฟู่ไปแค่วันเดียว แต่คนรับใช้ในบ้านตระกูลฟู่แทบจะทนอยู่กันไม่ได้แล้ว

เจียงหว่านเยวี่ยบอกว่า “ฉันกับโจวโจวกลับมาเก็บของนิดหน่อยน่ะ”

ป้าหวังไม่ได้คิดอะไรมาก แค่เตือนว่า “คุณหนานเซิงอยู่ในบ้านค่ะ”

เจียงหว่านเยวี่ยจูงมือโจวโจวเดินเข้าไปในห้องรับแขก ได้ยินเสียงเจียงหนานเซิงสบถด่าเข้าพอ

“อีแก่อ้วนพวกนั้น ฉันไม่อยากจะมีเรื่องมีราวด้วยแท้ๆ! ถ้าฉันคิดจะลงมือขึ้นมาจริงๆ ล่ะก็ ฉันได้กระทืบอีพวกนั้นจนแหลกคาตีนแน่นอน! โอ๊ย! หานชวนนายเบามือหน่อยสิ!”

เจียงหนานเซิงนั่งอยู่บนโซฟา ฟู่หานชวนถือสำลีก้านช่วยทำแผลให้เธออยู่ข้างๆ

ตูตูถามอย่างเป็นห่วงเป็นใย “พี่เซิง เจ็บไหมครับ?”

“ฉันหนังหนาจะตายไป แค่นี้ไม่เจ็บหรอก! โอ๊ย! หานชวน นายช่วยทำเบาๆ หน่อยได้ไหมเล่า!”

เจียงหนานเซิงสูดปากเบาๆ ยกเท้าทำท่าจะเตะใส่ขาของฟู่หานชวน

ฟู่หานชวนเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ “นั่งดีๆ!”

เมื่อเห็นใบหน้าที่ฟกช้ำของเจียงหนานเซิง ตูตูก็ยิ่งรู้สึกผิด

“ผมผิดเองครับ พี่เซิงถึงต้องเจ็บตัวแบบนี้”

ตูตูพองลมจนแก้มป่องแล้วงุดหน้าลงไป

เขาเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง มองฟู่หานชวนด้วยความระมัดระวัง

ก่อนหน้านี้ไม่ว่าแม่จะโดนน้ำร้อนลวก หรือหั่นผลไม้แล้วโดนมีดบาดจนเลือดไหล ฟู่หานชวนก็ไม่เคยใส่ใจเลยสักครั้ง ไม่ต้องพูดถึงเรื่องมานั่งทำแผลให้แม่แบบนี้เลย

แต่พอเจียงหนานเซิงได้รับบาดเจ็บ ฟู่หานชวนกลับถกแขนเสื้อแล้วใส่ยาทำแผลให้เจียงหนานเซิงด้วยตัวเอง

สำหรับฟู่หานชวนแล้ว เจียงหนานเซิงต่างหากที่เป็นคนสำคัญที่สุด

ตูตูหันไปอีกทางจึงเห็นเจียงหว่านเยวี่ยพาโจวโจวเดินเข้ามา

“ฮึ!”

ตูตูเห็นหน้าแม่ตัวเองก็รู้สึกไม่สบอารมณ์ เขาสะบัดหน้าหนีไปอีกทาง ไม่สนใจใยดีทั้งสองคน

เจียงหนานเซิงเอามือสองข้างซ้อนหลังแล้วเอนตัวไปด้านหน้า ขยับเข้าใกล้ฟู่หานชวนที่อยู่ข้างกาย

“พี่หว่านเยวี่ย ในที่สุดก็ยอมกลับมาแล้วเหรอคะ～” เสียงของเจียงหนานเซิงฟังดูประชดประชันอยู่เล็กน้อย

ฟู่หานชวนไม่แม้แต่จะเหลือบมองเจียงหว่านเยวี่ย แค่สั่งว่า “ชุดของหนานเซิงสกปรกหมดแล้ว เธอไปเอาชุดที่ยังไม่ได้ใส่ในห้องแต่งตัวมาให้เธอหน่อย”

ในใจและในสายตาของเขา มีเพียงเจียงหนานเซิงเท่านั้น

เจียงหว่านเยวี่ยเมินเฉยต่อคำพูดของฟู่หานชวน เธอจูงมือโจวโจวเดินขึ้นไปชั้นบน

ในวันแต่งงาน เขาเคยให้คำสัญญาว่าจะดูแลเจียงหว่านเยวี่ยไปชั่วชีวิต เขาทำให้เจียงหว่านเยวี่ยหลงคิดไปเองว่าเขารักเธอ

หลังจากตูตูกับโจวโจวคลอดออกมา พวกเขาก็แยกห้องนอนกันทันที แม่สามีเตือนเธอว่าต้องวางตัวให้เป็น หน้าที่ของเธอคือดูแลลูกๆ ให้ดีตั้งแต่อาหารการกินยันนอนหลับ ห้ามไปรบกวนฟู่หานชวนที่ยุ่งกับงานสารพัดเด็ดขาด

มีอยู่วันหนึ่งเธอทำน้ำแกงเห็ดหูหนูขาวสาลี่หิมะไปส่งให้ฟู่หานชวน กลับได้ยินฟู่หานชวนคุยใครสักคนผ่านหูฟังบลูทูธ

“แยกห้องกันตั้งนานแล้ว ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่าเธอนอนกรนหรือเปล่า”

เจียงหว่านเยวี่ยได้ยินเสียงหัวเราะร่าของเจียงหนานเซิงดังมาจากปลายสาย

เธอวางน้ำแกงเห็ดหูหนูขาวสาลี่หิมะไว้แล้วออกจากห้องทันที

“เธอเกาะแกะมากเกินไป เธอไม่คิดว่าบางทีมันดูน่ารำคาญบ้างเหรอ?”

ตั้งแต่วันนั้น เธอก็ทุ่มเทกายใจให้กับลูกทั้งสองคนแทน

*

จนกระทั่งเจียงหว่านเยวี่ยเดินหายขึ้นไปบนชั้นสอง เจียงหนานเซิงถึงเอ่ยปากว่า “พี่หว่านเยวี่ยเหมือนจะอารมณ์ไม่ดีนะ เธอยังโกรธเรื่องของฉันอยู่มั้ง?”

ฟู่หานชวนทำแผลให้เจียงหนานเซิงอย่างตั้งอกตั้งใจ “ไม่ต้องสนใจเธอหรอก”

เขาคิดไว้แล้ว เจียงหว่านเยวี่ยพาโจวโจวไปอยู่บ้านเดิมได้แค่วันเดียวก็ทนไม่ไหวแล้ว

เดี๋ยวพอเจียงหนานเซิงกลับไป เจียงหว่านเยวี่ยก็จะเป็นฝ่ายเสียงอ่อนมาอ้อนขอคืนดีกับเขา

ตูตูที่อยู่ข้างๆ ทำหน้าบึ้งขณะบ่นพึมพำ “เพราะโจวโจวคนเดียวเลย ถ้าไม่ใช่เพราะโจวโจวห้ามผมไว้ ผมคงปกป้องพี่เซิงได้แล้ว!”

เจียงหนานเซิงยื่นมือไปดึงตูตูมากอด

“ตูตูยังเป็นแค่เด็กอยู่เลย แต่ในสายตาของพี่เซิงคนนี้ หนูเหมือนกับคุณพ่อเป๊ะเลย เป็นสุภาพบุรุษที่เก่งสุดยอดไปเลยล่ะ”

ตูตูเม้มปากเบาๆ นัยน์ตาฉายแววมีความสุขเพราะได้รับการเปรียบเทียบกับฟู่หานชวน

เขามองไปที่ฟู่หานชวนด้วยสายตาชื่นชมอย่างมาก

ไม่นานนัก เจียงหว่านเยวี่ยกับโจวโจวก็กลับลงมา

เจียงหว่านเยวี่ยหิ้วกระเป๋าเดินทางขนาด 28 นิ้วลงมา โดยที่โจวโจวช่วยยกส่วนก้นกระเป๋า

โจวโจวเป็นเด็กแรงเยอะตั้งแต่เกิด แต่เพื่อพัฒนาการที่ดีของลูก เจียงหว่านเยวี่ยไม่คิดจะให้โจวโจวยกของที่น้ำหนักมากกว่าตัวเอง

ด้านหลังโจวโจวสะพายกระเป๋าหนังสือใบเล็ก มืออีกข้างหนึ่งกอดตุ๊กตาหมีเอาไว้

เจียงหนานเซิงถามด้วยความประหลาดใจ “พี่หว่านเยวี่ย พี่ขนกระเป๋าใบใหญ่ขนาดนั้น คิดจะไปที่ไหนเหรอ?”

ฟู่หานชวนมองกระเป๋าเดินทางในมือของเจียงหว่านเยวี่ย นัยน์ตาล้ำลึกของเขามีความเย็นชาปกคลุม

“เธอคิดจะก่อเรื่องอะไรอีก?”

เจียงหว่านเยวี่ยหอบเบาๆ ขณะเอากระเป๋าเดินทางวางบนพื้น

เธอพยายามดึงแหวนแต่งงานออกจากนิ้ว วางบนโต๊ะดื่มชาตรงหน้าฟู่หานชวน

เธอเหลือบมองนิ้วมือเรียวยาวและขาวผ่องดุจหยกสลักของชายหนุ่ม แต่งงานกันเจ็ดปี ฟู่หานชวนไม่เคยสวมแหวนแต่งงานเลย

ขณะที่เจียงหว่านเยวี่ยน้ำหนักเพิ่มขึ้นทุกปี แหวนที่สวมบนนิ้วนางของเธอจึงรัดแน่นจนทิ้งรอยที่ยากจะลบเลือนเอาไว้

คิ้วเข้มของฟู่หานชวนเลิกสูงขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะพ่นลมหายใจที่เย็นเยียบออกมา

“เจียงหว่านเยวี่ย พอสักที!”

ตอนแรกก็หนีกลับบ้านเดิม ตอนนี้ยังถอดแหวนแต่งงานอีก เธอจะทำตัวงี่เง่าแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่กัน!

เจียงหว่านเยวี่ยเหลือบมองนาฬิกาที่ข้อมือของฟู่หานชวน จากนั้นเธอก็หันไปมองนาฬิกาที่สวมบนข้อมือของเจียงหนานเซิง

เธอหัวเราะเยาะ “สวมนาฬิกาคู่รักกันแล้วเหรอ?”

ฟู่หานชวนเพิ่งจะสังเกตเห็นว่าเจียงหนานเซิงสวมนาฬิกาของผู้หญิงที่เหมือนกับของเขาทุกประการ

“พี่หว่านเยวี่ย! ถึงฉันกับหานชวนจะสวมนาฬิกาคู่รัก แต่ความหมายของมันไม่ใช่แบบนั้นเลยสักนิด มันเป็นนาฬิกาของเพื่อนซี้ต่างหากล่ะ!”

เจียงหนานเซิงพึมพำอย่างไม่พอใจ “ฉันกับหานชวนรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กแล้ว กางเกงตัวเดียวกันยังเคยสวมเลย แค่สวมนาฬิกาเหมือนกันมันจะเป็นอะไรไป?”

“อ๋อ จริงสิ” เจียงหนานเซิงเหมือนนึกอะไรออก เธอหยิบกล่องสี่เหลี่ยมใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเป้

“หานชวนรู้ว่าพี่กำลังงอนเขา เขาก็เลยไหว้วานให้ฉันซื้อของขวัญมาให้พี่ พี่หว่านเยวี่ย รับของขวัญไปแล้วลืมๆ เรื่องที่เกิดขึ้นในงานวันเกิดเถอะ!”

เจียงหนานเซิงเปิดกล่องกำมะหยี่ออก เจียงหว่านเยวี่ยเห็นว่าข้างในกล่องเป็นสร้อยแวนคลีฟที่งานหยาบมาก

เจียงหนานเซิงเอียงคอเล็กน้อย ท่าทางไร้เดียงสาไร้พิษภัย เธอจงใจให้เจียงหว่านเยวี่ยมองเห็นสร้อยคอแวนคลีฟของแท้ที่สวยงามและประณีตซึ่งสวมอยู่บนคอของตัวเอง