บทที่ 0001

ตอนที่เจียงหว่านเยวี่ยพาลูกสาวมาถึงโรงแรม งานเลี้ยงวันเกิดของลูกชายวัย 5 ขวบก็ได้เริ่มไปแล้ว

ฟู่หานชวนยืนเคียงข้างลูกชาย แสงเทียนสว่างไสวส่องกระทบใบหน้าจิ้มลิ้มของเด็กน้อย

ตูตูพนมมือสองข้าง อธิษฐานว่า “ผมหวังว่าน้าหนานเซิงจะได้เป็นแม่คนใหม่ของผม”

เจียงหว่านเยวี่ยตัวสั่นเล็กน้อย ด้านนอกฝนตกหนักมาก เพราะไม่อยากให้เค้กวันเกิดกับลูกสาวของเธอโดนฝนสาด ตัวเธอจึงเปียกไปเกือบครึ่ง

ชุดที่สวมอยู่กลายเป็นแผ่นน้ำแข็งบางๆ ที่ห่อหุ้มร่างกายของเธอ

เจียงหนานเซิงหัวเราะชอบใจ “บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเรียกน้า! เรียกพี่เซิงสิ! ฉันกับพ่อของหนูเป็นเพื่อนสนิทกันมากเลยล่ะ ฉันคงเป็นได้แค่พ่อคนที่สองของหนูเท่านั้น～”

เสียงหัวเราะของเธอดังก้องไปทั่วห้อง คนที่อยู่ภายในห้องแห่งนี้ล้วนเป็นเพื่อนสนิทของเจียงหนานเซิง พวกเขาหัวเราะตามอย่างสนุกสนาน แต่มีเพียงเจียงหนานเซิงที่กล้าพูดจาเย้าแหย่ฟู่หานชวนต่อหน้าคนมากมายเช่นนี้

ตูตูกระพริบดวงตากลมโตคู่สวยปริบๆ มองไปทางเจียงหนานเซิงแล้วยิ้มเอาใจ

เจียงหนานเซิงบีบแก้มนุ่มของตูตูแล้วถามว่า “ทำไมอยู่ๆ ตูตูถึงอยากมีแม่ใหม่ล่ะ?”

ตูตูรีบหันไปมองทางฟู่หานชวนแล้วตอบว่า “เพราะว่าพ่อชอบพี่เซิง!”

เจียงหนานเซิงยิ้มกว้างแล้วอุ้มตูตูขึ้นมานั่งบนตัก มือข้างหนึ่งโอบไหล่ฟู่หานชวน

เธอหันไปยักคิ้วหลิ่วตาใส่ฟู่หานชวน “ตูตูนี่สายตาเฉียบแหลมจริงๆ～”

ฟู่หานชวนขมวดคิ้วแล้วบอกกับทุกคนที่อยู่ตรงนั้นว่า

“เด็กก็ชอบพูดไปเรื่อย”

เขาบอกทุกคนว่าอย่าคิดเป็นจริงเป็นจัง

แต่เด็กมักไม่พูดโกหก

ทุกคนรู้ดีว่าฟู่หานชวนกับเจียงหนานเซิงเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่เด็ก

เจียงหนานเซิงชอบคลุกคลีอยู่กับกลุ่มเพื่อนผู้ชาย ผู้ใหญ่ตระกูลฟู่ก็เลยไม่ค่อยชอบเธอ

เจียงหว่านเยวี่ยถูกรับตัวกลับมาที่ตระกูลเจียงตอนอายุ 18 ปี เธอแบกความหวังของตระกูลเจียงและความรักที่มีอยู่เต็มอก แต่งงานกับฟู่หานชวนและให้กำเนิดทายาทของเขา

คนภายในห้องจัดเลี้ยงเริ่มแซว

“หนูสนิทกับคุณแม่หรือสนิทกับพี่เซิงมากกว่ากัน?”

“ผมสนิทกับพี่เซิงที่สุดเลย! คุณแม่เขา...ก็แค่พวกบ้านนอกคนหนึ่ง!”

นัยน์ตาของเจียงหนานเซิงมีประกายเย็นเยียบฉายผ่านแวบหนึ่ง เธอกอดตูตูเอาไว้ในอ้อมอกแล้วก้มลงจูบหน้าผากของเด็กน้อย

เจียงหว่านเยวี่ยรู้สึกชาวาบไปทั้งตัว

ตูตูไม่ชอบให้คนอื่นแตะเนื้อต้องตัวมาตั้งแต่เด็กแล้ว

ตอนที่เจียงหว่านเยวี่ยอยากกอด เขามักจะบ่ายเบี่ยงและหลบหนี

เขาเหมือนกับพ่อของเขา เย็นชาและเข้าหาได้ยาก

แต่ในตอนนี้ ตูตูกลับนั่งอยู่ในอ้อมแขนของเจียงหนานเซิง ยอมให้เจียงหนานเซิงกอดหอมตามใจชอบ

สายตาที่ฟู่หานชวนใช้มองเจียงหนานเซิง มีความอ่อนโยนที่เจียงหว่านเยวี่ยไม่เคยพบเห็นมาก่อน

พวกเขาดูเหมือนครอบครัวมากกว่า

“หม่ามี๊” เสียงเรียกของลูกสาวดึงสติเธอกลับมา

เจียงหว่านเยวี่ยก้มมองลูกสาว ม่านน้ำตาทำให้ภาพตรงหน้าพร่ามัว

“วันเกิดโจวโจวอยากขอพรเรื่องอะไรคะ?” เธอถามเสียงสั่น

“โจวโจวอยากได้แค่หม่ามี๊!”

“แล้วคุณพ่อกับตูตูล่ะคะ?”

น้ำตาอุ่นร้อนหยดลงบนหลังมือของโจวโจว ทำเอาเด็กน้อยตระหนก

“หม่ามี๊อย่าร้องไห้ค่ะ หนูจะไปบอกกับตูตูเองว่าอย่าเกาะติดกับคุณน้าแบบนั้น”

โจวโจวกับตูตูเป็นพี่น้องฝาแฝด ตอนที่เจียงหว่านเยวี่ยคลอดพวกเขาเกิดอาการเสียเลือดมาก เธอโทรหาฟู่หานชวนขณะนอนอยู่ในห้องคลอด คนที่รับสายกลับเป็นเจียงหนานเซิง

“หานชวนไปซื้อป๊อปคอร์นอยู่ เขามาดูพลุที่ดิสนีย์แลนด์เป็นเพื่อนฉันน่ะ เธอทำใจให้สบายแล้วคลอดลูกไปเถอะ～”

เสียงพลุดังมาจากทางปลายสาย กระทบสู่โสตประสาทของเจียงหว่านเยวี่ย

นับแต่วันนั้นเป็นต้นมา หัวใจของเธอก็เต็มไปด้วยแผลเหวอะหวะ

เจียงหว่านเยวี่ยจูงมือโจวโจว ผลักประตูเดินเข้าไปในห้องจัดเลี้ยง

ความเงียบเข้าปกคลุมทั่วห้อง

“คุณนายฟู่มาได้ยังไงเหรอ?”

ทั้งที่มันเป็นงานวันเกิดของลูกชายกับลูกสาวของเธอแท้ๆ แต่การปรากฏตัวของเธอกลับเป็นเรื่องน่าแปลกใจของคนทั้งหมด

คล้ายกับว่าเจียงหว่านเยวี่ยไม่ควรจะมาอยู่ตรงนี้

เจียงหนานเซิงกอดตูตูเอาไว้ในอ้อมอกแน่น ราวกับกำลังประกาศความเป็นเจ้าของอย่างไร้สุ้มเสียง

เจียงหว่านเยวี่ยวางกล่องเค้กลงบนโต๊ะ ใบหน้าของเธอยังมีหยาดน้ำฝนเกาะพราวอยู่

ตูตูแหงนหน้าขึ้นมอง ใบหน้าของเจียงหนานเซิงสะอาดหมดจดและแต่งหน้ามาอย่างสวยงาม ผมก็ดำขลับนุ่มสลวย

คราวนี้เขาหันไปมองเจียงหว่านเยวี่ย ปากเล็กจิ้มลิ้มพลันยู่เข้าหากัน

เจียงหว่านเยวี่ยเปิดกล่องเค้กออก มันเป็นเค้กที่เธอลงมือทำด้วยตัวเอง บนหน้าเค้กประดับภาพตัวการ์ตูนของตูตูและโจวโจวที่เธอใช้เวลาวาดอยู่ครึ่งวัน

ตอนที่เธอตัดแบ่งเค้กก้อนนั้นเป็นสองส่วน มือของเธอแอบสั่นเล็กน้อย

เจียงหว่านเยวี่ยดันเค้กครึ่งก้อนที่ถูกตัดไปไว้ตรงหน้าตูตู

“ตูตู วันนี้แม่มาทำพรวันเกิดของลูกให้เป็นจริง ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป แม่จะไม่ใช่หม่ามี๊ของหนูอีกแล้ว”

“เธอคิดจะทำบ้าอะไรอีก?”

ฟู่หานชวนตวาดเสียงใส่

เจียงหว่านเยวี่ยหันมองเขา สายตาของเธอเด็ดขาดไร้เยื่อใย “พวกเราหย่ากันเถอะ โจวโจวอยู่กับฉัน ตูตูอยู่กับคุณ”

“หม่ามี๊กำลังงอนเหรอครับ?” ตูตูเป็นเด็กฉลาดเกินวัย เขาเห็นว่าสายตาของเจียงหว่านเยวี่ยมีความเย็นชาเหมือนกับของฟู่หานชวน

“หม่ามี๊เลิกทำตัวงี่เง่าสักทีได้ไหมครับ? ผมไม่ชอบฉลองวันเกิดกับหม่ามี๊ ก็เพราะหม่ามี๊ชอบจู้จี้จุกจิกกับผมอยู่เรื่อยเลย”

ตูตูหันไปมองเค้กที่มีหน้าเป็นรูปการ์ตูน น่าเกลียดชะมัด!

“อีกอย่าง ผมก็กินเค้กที่หม่ามี๊ทำจนเบื่อแล้ว! วันนี้ผมจะกินเค้กที่พี่เซิงซื้อมาให้!”

โจวโจวตะโกนสวนไป “ตูตู! เธอจะกินเค้กของคนอื่นส่งเดชไม่ได้นะ เดี๋ยวก็แพ้หรอก!”

“ในเค้กไม่ได้ผสมนมเยอะแยะขนาดนั้นหรอก!” น้ำเสียงของเจียงหนานเซิงแฝงแววตำหนิเอาไว้อย่างชัดเจน “ตูตูเป็นเด็กผู้ชาย อย่าเลี้ยงดูเขาจนบอบบางนักสิ! เขาแพ้นมวัวก็เพราะพี่หว่านเยวี่ยเลี้ยงเขามาแบบระมัดระวังมากเกินไป ไม่ยอมให้ตูตูได้กินนมวัวบ้าง!”

เจียงหนานเซิงก้มลงมองเด็กน้อยในอ้อมกอด “ตูตู หนูเชื่อที่พี่พูดหรือเปล่าคะ? หนูต้องกินเค้กที่มีนมเป็นส่วนผสมเยอะๆ แบบนี้ร่างกายจะได้มีภูมิต้านทาน ต่อไปก็จะไม่เกิดอาการแพ้นมวัวอีก!”

ตูตูพยักหน้ารัวๆ “ผมเชื่อพี่เซิง หม่ามี๊เป็นพวกบ้านนอก จะไปเข้าใจอะไร!”

รอยยิ้มของเจียงหว่านเยวี่ยพังทลาย เธอคล้ายได้กลิ่นสนิมอบอวลทั่วโพรงจมูก

เธอแต่งงานกับฟู่หานชวนเจ็ดปี กลับไม่สามารถละลายน้ำแข็งในใจของผู้ชายคนนี้ได้เลย

เลี้ยงดูตูตูมาห้าปี เลือดเนื้อเชื้อไขที่คลอดออกมาจากตัวเธอ กลับกลายเป็นคมดาบที่หันเข้าหาเธอ

“ถ้าหนูไม่ชอบเค้กที่แม่ทำให้ ก็โยนทิ้งไปเถอะ” ราวกับถูกมีดปาดลำคอ ในปากของเธอรับรู้ถึงรสชาติคาวเลือด

“ตูตู ตลอดเวลาที่ผ่านมาแม่ไม่เคยร้องขออะไรจากลูกเลย แม่พยายามทำทุกอย่างตามที่ลูกต้องการ ในเมื่อลูกอยากมีแม่ใหม่ งั้นก็ให้เจียงหนานเซิงมาทำหน้าที่แทนเถอะ”

เธอหันไปบอกกับลูกชาย “นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่แม่อวยพรวันเกิดให้ลูก”

เจียงหว่านเยวี่ยจูงมือโจวโจวแล้วเอ่ยเสียงอ่อนโยน “พวกเราไปกันเถอะ”

ลูกชาย สามี เธอไม่อยากได้ทั้งคู่นั่นแหละ

“เจียงหว่านเยวี่ย” ฟู่หานชวนเรียกเธอไว้ ดวงหน้าเย็นชาของเขาเหมือนมีแผ่นน้ำแข็งปกคลุม “ลูกก็แค่พูดส่งเดช ทำไมคุณต้องคิดจริงจังด้วย?”

“อืม ฉันเอาจริง พรุ่งนี้ตอนบ่ายสาม พวกเราเจอกันที่สำนักงานเขตหรงเจียง อย่าไปสายล่ะ”

เจียงหว่านเยวี่ยมองฟู่หานชวน ผู้ชายที่เธอรักหมดใจมาเป็นเวลาเจ็ดปี ด้วยสายตาที่เด็ดขาดและมุ่งมั่น

พอเธอหันหน้ากลับไปก็พบว่ามีผู้ชายตัวสูงโปร่งคนหนึ่งยืนขวางอยู่ที่ทางเข้า

แสงไฟส่องกระทบใบหน้าคมคายของเขา เขาหรี่ตามองมาทางเธอราวกับกำลังชมเรื่องสนุก

เจียงหว่านเยวี่ยจำเขาได้ เขาคือเสิ่นอั้นผู้มีอิทธิพลเป็นอันดับต้นๆ ของปักกิ่ง ภายนอกฟู่หานชวนกับเขาเหมือนจะเป็นมิตรต่อกัน แต่ความจริงแล้วไม่ถูกกับเขา

วันเกิดของโจวโจวกับตูตู ฟู่หานชวนได้เชิญคนที่มีชื่อเสียงมาหลายคน แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะเชิญคนใหญ่คนโตอย่างเสิ่นอั้นมาได้

เจียงหนานเซิงรีบอุ้มตูตูไปวางบนเก้าอี้สำหรับเด็กเล็ก เธอโบกไม้โบกมือด้วยความตื่นเต้น “ไฮ! เสิ่นอั้น พอฉันบอกก็มาหากันเลยเหรอ!”

“ฉันไม่ได้มาที่นี่เพราะเธอ” เสิ่นอั้นเอ่ยปากตอบ แต่สายตาไม่หันไปมองเจียงหนานเซิงเลย

สายตาของเขาจ้องตรงไปทางด้านหลัง มองเจียงหว่านเยวี่ยที่เดินจากไปแล้ว

เสิ่นอั้นยกมุมปากเล็กน้อย เผยให้เห็นลักยิ้มข้างแก้มที่มีเสน่ห์ดึงดูดใจ

เขาถามฟู่หานชวน “พี่สะใภ้จะหย่ากับนายแล้ว ถ้างั้นต่อจากนี้ไป...ฉันก็ควรเปลี่ยนคำเรียกแล้วใช่ไหม?”

“เธอไม่มีทางหย่ากับฉันหรอก!” ฟู่หานชวนพูดอย่างมั่นใจ