บทที่ 0003

ฟู่หานชวนบอกว่าอยากกินไข่สกอตช์เพราะตั้งใจจะให้ป้าหวังโทรไปหาเจียงหว่านเยวี่ย

เขายอมหาทางลงให้เจียงหว่านเยวี่ยแล้ว

“คุณนายบอกว่าเธอจะไม่กลับมาแล้วค่ะ”

“แค่กๆๆ!”

ฟู่หานชวนสำลักกาแฟจนไอออกมาไม่ยอมหยุด

ป้าหวังสังเกตเห็นความผิดปกติ “คุณท่านกับคุณนายทะเลาะกันหรือคะ?”

“ไม่มีอะไร!”

ชายหนุ่มเอ่ยเสียงต่ำ บรรยากาศภายในห้องอาหารลดฮวบภายในเสี้ยวพริบตา

ป้าหวังพยายามทำตัวเล็ก ไม่กล้าเอ่ยถามอะไรอีก

ฟู่หานชวนบีบแก้วกาแฟในมือแน่น เจียงหว่านเยวี่ยจะไม่ยอมกลับมาได้อย่างไร?

ตอนนี้เธอน่าจะกำลังเตรียมอาหารอยู่ เดี๋ยวตอนเที่ยงก็คงเอาข้าวกล่องแห่งรักไปส่งที่บริษัท

ก่อนหน้านี้ถ้าเจียงหว่านเยวี่ยทำให้เขาไม่พอใจ เธอจะทำข้าวเที่ยงไปส่งให้เขาถึงที่บริษัทเพื่อขอคืนดี

*

โจวโจวนั่งอยู่ตรงโต๊ะกินข้าว เมื่อเห็นอาหารเช้าก็ตาเป็นประกายทันที “ว้าว! โจ๊กไก่ใส่ไข่เยี่ยวม้า!”

โจวโจวชอบกินโจ๊กไก่ใส่ไข่เยี่ยวม้า แต่ว่าตูตูแค่เห็นไข่เยี่ยวม้าก็อยากจะอ้วกแล้ว

ที่บ้านตระกูลฟู่ เจียงหว่านเยวี่ยไม่ค่อยได้ต้มโจ๊กเพราะฟู่หานชวนกับตูตูไม่ชอบกิน

แม่สามีเคยบอกกับเธอว่าของพวกนี้เป็นอาหารของพวกคนจน เพราะคนจนมีข้าวไม่มากพอเลยต้องเอามาต้มเป็นโจ๊ก ตอนอยู่บ้านตระกูลฟู่ อาหารทั้งสามมื้อจะต้องจัดเตรียมตามหลักโภชนาการ

ถึงเจียงหว่านเยวี่ยจะคิดว่าโจ๊กที่ตัวเองทำก็มีโภชนาการครบถ้วนเหมือนกัน อีกอย่างให้เด็กๆ กินก็ย่อยง่ายด้วย

เธอใส่เนื้อไก่ ไข่เยี่ยวม้าและผักลงไปในโจ๊ก แต่กลับถูกสมาชิกบ้านตระกูลฟู่หัวเราะเยาะบอกว่าเหมือนอาหารหมู น่าขยะแขยง

มีอยู่ครั้งหนึ่งเธอตั้งใจต้มโจ๊กให้ตูตูกินโดยไม่ใส่ไข่เยี่ยวม้ากับผักลงไป แต่กลับถูกตูตูยกชามไปเททิ้งถังขยะ หลังจากนั้นมาเธอก็ไม่ต้มโจ๊กอีกเลย

เธออบรมสั่งสอนตูตู บอกว่าไม่ควรกินทิ้งกินขว้าง

ตูตูกลับตะคอกใส่เธอด้วยความโมโหว่า “มันเป็นของที่พวกหมูกินกัน ทำไมแม่ถึงเอามาให้ผมกินล่ะ! สมแล้วที่หม่ามี๊เป็นพวกบ้านนอกคอกนา!”

เจียงหว่านเยวี่ยหัวใจบีบรัดแน่น ตอนที่เธอดึงสติกลับมาได้ โจวโจวก็กินโจ๊กไก่ใส่ไข่เยี่ยวม้าหมดแล้ว

โจวโจวส่งเสียงเรอออกมาแล้วมองชามที่ตัวเองกินจนหมดเกลี้ยง ด้วยท่าทางเหมือนยังอยากกินอีก

“หนูจะได้กินโจ๊กไก่ใส่ไข่เยี่ยวม้าเฉพาะตอนที่อยู่บ้านคุณยายเหรอคะ?”

เจียงหว่านเยวี่ยบอกกับเธอว่า “ต่อจากนี้ไปพวกเราอยากจะกินอะไรก็ได้ทั้งนั้น ไม่ต้องสนว่าใครจะว่ายังไงแล้วค่ะ”

โจวโจวบอกว่า “ถ้างั้นพรุ่งนี้หม่ามี๊ไม่ต้องทำอาหารแล้วค่ะ พักผ่อนหนึ่งวัน! พวกเราออกไปกินร้านข้างนอกกันเถอะ!”

เจียงหว่านเยวี่ยชะงัก เธอทำหน้าที่แม่บ้านจนคุ้นชินไปแล้วก็เลยลุกมาทำข้าวเช้าให้ลูกสาวกิน เธอลืมไปเลยว่าในการใช้ชีวิต เธอควรจะเป็นตัวเองก่อน จากนั้นค่อยเป็นแม่ของลูก

“ได้สิคะ” เจียงหว่านเยวี่ยยิ้มสดใส เหมือนพระอาทิตย์ยามเช้าที่โผล่ขึ้นจากขอบฟ้า

*

เธอขับรถพาโจวโจวไปส่งที่โรงเรียนอนุบาล แล้วเห็นรถโรลส์ รอยซ์ คัลลิแนนของบ้านตระกูลฟู่

ตูตูแบกกระเป๋าหนังสือเดินลงมาจากรถ เจียงหว่านเยวี่ยพลันดึงสายตากลับมาทันที

ตูตูกระโดดโลดเต้นมาหยุดตรงหน้าโจวโจว โบกมืออวดถุงกระดาษ

“ดูสิ! พี่เซิงซื้อขนมไขขี้ผึ้งให้ฉันด้วยแหละ!”

ตูตูหยิบขนมไขขี้ผึ้งรูปหัวหมีแพนด้าอันเล็กๆ ออกมาจากถุงกระดาษ อวดกับเธอว่า “เป็นรสพิสตาชิโอกับราสเบอร์รี่ด้วยนะ!”

โจวโจวไม่สนใจ “หม่ามี๊บอกว่ากินลูกอมพวกนี้มากๆ จะถูกแมงกินฟัน อีกอย่างขนมไขขี้ผึ้งก็ไม่ดีกับร่างกายด้วย!”

ตูตูทำหน้าทะเล้นล้อเลียน “ฉันมีหม่ามี๊คนใหม่แล้ว! หม่ามี๊คนเก่าทำอะไรฉันไม่ได้หรอก!”

เขาเบ้ปากพูดอย่างเหนือกว่า “พี่เซิงบอกให้ฉันเอาขนมไขขี้ผึ้งพวกนี้มาแบ่งให้เพื่อนๆ กิน ยกเว้นเธอยัยหมูตอน!”

โจวโจวค่อนข้างจะตัวใหญ่ พอมายืนเทียบกับตูตูที่ผอมแห้งตั้งแต่เกิดจึงดูอ้วนกว่าอย่างเห็นได้ชัด

ก่อนหน้านี้ตูตูถูกเจียงหว่านเยวี่ยสอนว่าห้ามเรียกโจวโจวด้วยฉายาเหมือนที่เพื่อนคนอื่นๆ ทำ แต่ตอนนี้ตูตูทำตัวเกเรโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

มือของโจวโจวกำสายสะพายกระเป๋าแน่น ดวงตาแดงก่ำ

“ตูตู นายทำตัวแบบนี้ หม่ามี๊จะทิ้งนายจริงๆ นะ!”

“ฉันเป็นคนทิ้งหม่ามี๊ต่างหากล่ะ! หม่ามี๊ที่ทำเป็นแค่อาหารหมูแบบนั้นใครจะไปอยากได้กัน?!” ตูตูถือถุงกระดาษวิ่งหายเข้าไปในโรงเรียน

โจวโจวโกรธมากจนหยิบหินก้อนเล็กๆ ตรงหน้าประตูโรงเรียนขึ้นมา จ้องหลังของตูตูด้วยท่าทางเดือดดาล

สุดท้ายเธอก็วางก้อนหินลงที่เดิม

โจวโจวลูบอกตัวเองแล้วเตือนใจว่า “เด็กผู้หญิงไม่ควรทำแบบนั้น ต้องอดทนไว้!”

*

ฟู่หานชวนเข้ามาที่ห้องทำงาน เห็นว่าบนโต๊ะมีกล่องข้าวเก็บความร้อนสามชั้นอย่างดีวางเอาไว้

เขาพลันยิ้มมุมปาก

เห็นไหมล่ะ ไม่ว่าพวกเขาจะทะเลาะกันหนักแค่ไหน เจียงหว่านเยวี่ยก็จะเอาข้าวมาส่งให้เขาถึงบริษัทอยู่ดี

เสียงโทรศัพท์ของฟู่หานชวนดังขึ้นมา เขากดรับสาย

“หานชวน กำลังกินข้าวกลางวันอยู่หรือเปล่า? ข้าวกล่องที่ฉันทำอร่อยไหม?”

เสียงของเจียงหนานเซิงดังมาจากปลายสาย

“ข้าวกล่องนี่เธอเป็นคนทำเหรอ?” นัยน์ตาของชายหนุ่มฉายแววหงุดหงิดออกมาโดยที่แม้แต่เขาเองก็ไม่รู้ตัว

“ก็ใช่น่ะสิ! เซอร์ไพรส์หรือเปล่า? ฉันลงมือทำอาหารให้นายกินครั้งแรกเลยนะ นิ้วฉันโดนมีดบาดตั้งหลายแผล! งานจุกจิกแบบการทำอาหารนี่ไม่เหมาะกับฉันจริงๆ นั่นแหละ!”

หลังจากเธอบ่นจบแล้วก็เอ่ยเตือนฟู่หานชวนว่า “ดังนั้นนายต้องตั้งใจกินล่ะ ข้าวเที่ยงที่ฉันทำเนี่ย หลังจากนี้ไม่มีโอกาสได้กินแล้วนะ!”

ฟู่หานชวนตอบเสียงทุ้มต่ำ “เข้าใจแล้ว ฉันไปทำงานก่อนนะ”

“ฮ่าๆๆ! ฉันขอเตือนในฐานะเพื่อนนะ อย่ายุ่งกับงานจนลืมเข้าห้องน้ำล่ะ! ระวังไตจะวายเอาได้!”

ฟู่หานชวนวางสายจากเจียงหนานเซิง เขามองข้าวกล่องที่อยู่บนโต๊ะตรงหน้าอย่างเฉยเมย ไม่อยากจะเปิดดูมันด้วยซ้ำ

เขาเรียกเลขาเข้ามา “ภรรยาฉันเอาอาหารเที่ยงมาส่งหรือยัง?”

“วันนี้คุณนายไม่ได้เข้ามาที่บริษัทเลยครับ”

ใบหน้าคมเข้มของฟู่หานชวนมีความเย็นชาแผ่ปกคลุม

เขาสั่งกับเลขาว่า “เอาข้าวกล่องบนโต๊ะไปกินให้หมด ถ้าภรรยาฉันเอาข้าวเที่ยงมาส่งเมื่อไหร่ก็บอกไปว่าฉันกินแล้ว บอกให้เธอเอาข้าวกล่องกลับไปซะ”

เลขาสะอึกเบาๆ แต่ไม่กล้าถามอะไรมาก เขาหยิบข้าวกล่องแล้วออกจากห้องทำงานของประธานบริษัท

ฟู่หานชวนรอตั้งแต่เที่ยงจนบ่ายคล้อย ก็ยังไม่เห็นเจียงหว่านเยวี่ยเอาข้าวมาส่งให้เขา

ภายในห้องประชุม โทรศัพท์ของฟู่หานชวนสั่นครืดๆ เขากดตัดสายเรียกเข้าของเจียงหว่านเยวี่ยทิ้งเป็นครั้งที่สาม

เจียงหว่านเยวี่ยละเมิดกฎข้อห้ามของเขา เธอกล้าโทรมาหาเขาในเวลางาน

ไม่นานนัก เจียงหว่านเยวี่ยก็โทรเข้ามาอีกครั้ง

ฟู่หานชวนกดรับโทรศัพท์แล้วพูดด้วยเสียงเย็นเยียบ “ฉันกินข้าวเที่ยงไปแล้ว เธอไม่ต้องเอาข้าวกล่องมาส่ง”

“ฟู่หานชวน ฉันอยู่ที่สำนักงานเขตแล้ว คุณอยู่ไหนเนี่ย?”

ฟู่หานชวนอึ้งเล็กน้อย เขาเพิ่งนึกได้ว่าเมื่อคืนเจียงหว่านเยวี่ยนัดเจอที่สำนักงานเขตตอนบ่ายสามโมง

เธอเอาจริงเหรอ?

ความหงุดหงิดอันไร้ที่มาพลุ่งพล่านภายในใจของชายหนุ่ม

“เจียงหว่านเยวี่ย! พอสักทีเถอะ! เลิกเอาแต่พูดถึงเรื่องหย่าได้แล้ว!”

ทว่าหญิงสาวที่อยู่ปลายสายตัดสินใจแน่วแน่แล้ว “ฉันจะรอจนกว่าสำนักงานเขตปิด”

ชายหนุ่มโกรธจัด “หย่ากับฉันแล้วเธอจะมีปัญญาทำอะไรได้? เธอคิดว่าบ้านตระกูลเจียงจะรับลูกสาวที่พลัดพรากกันไปสิบแปดปีกลับไปเลี้ยงดูเหรอ?”

ห้องประชุมเงียบสนิท ผู้บริหารระดับสูงทั้งหลายต่างไม่กล้าหายใจดัง

เสียงของเจียงหว่านเยวี่ยสงบนิ่งเหมือนน้ำในทะเลสาบ

“ฟู่หานชวน หย่ากับคุณแล้วฉันก็ไม่ใช่คุณนายฟู่อีกต่อไป ฉันก็แค่อยากกลับไปเป็นเจียงหว่านเยวี่ยอีกครั้ง ถ้าบ้านตระกูลเจียงไม่ต้อนรับฉัน ฉันก็แค่กลับไปใช้นามสกุลเดิม

“ใช้ชีวิตอยู่กับคุณมันเหนื่อยมากเกินไป มีแค่ฉันคนเดียวที่ทุ่มเทเอาใจใส่และมอบความรักให้คุณ ให้ลูกชาย...”

พอพูดถึงตรงนี้ เจียงหว่านเยวี่ยก็อดยิ้มเยาะตัวเองไม่ได้ “ฉันเชื่อว่าบนโลกใบนี้ ไม่มีเส้นทางไหนที่ขรุขระยิ่งกว่าการแต่งงานของพวกเราแล้วล่ะ!”