ทำหน้าที่เมียเสียให้เข็ด

แม้จะหยุดการเคลื่อนไหวไปแล้วพักใหญ่ แต่ฉัตรินก็ยังคงไม่ยอมปล่อยมือจากเรือนร่างงดงามตรงหน้าให้เป็นอิสระ ยอมรับว่าอีกฝ่ายสวยจริง ทั้งสวยทั้งหวานไปทั้งตัวจนน่าหงุดหงิด

ทีแรกเขาก็แค่อยากจะขู่ให้อีกฝ่ายกลัว หรือต่อต้านสักครั้งจะได้เข็ดหลาบ แต่เป็นเขาเองที่พอได้เริ่มแล้วกลับไม่อาจหยุดตัวเองได้

ปรียากรคือดอกไม้สีสวยที่ล่อให้แมลงหน้าโง่อย่างเขาเผลอหลวมตัวจนถลำลึก ยิ่งได้ชิมความหอมหวานจากกายคนที่ได้ชื่อว่าเมียแต่งที่เขาแสนจะชังน้ำหน้า และแม้ไม่อยากจะยอมรับ แต่ฉัตรินก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอทำให้เขารู้สึกสุขสมอย่างรุนแรงและถึงใจชนิดที่ไม่เคยรู้สึกกับใครมาก่อนในชีวิต

ตัวอันตราย!

นอกจากจะเอาแต่ใจ ร้ายกาจ หน้าด้าน ไร้ยางอาย ผู้หญิงคนนี้ยังซ่อนความอันตรายไว้รอบตัว และดูเหมือนตอนนี้เขาจะโดนพิษสงของเธอเล่นงานจนหัวปั่นเข้าเสียแล้ว

“อื้อ...”

เสียงหวานประท้วงทั้งๆ ที่ยังหลับสนิท เมื่อถูกรั้งสะโพกเข้าหาความแข็งแกร่งที่ยังค้างคาภายในกุหลาบแสนหวาน ความคับแคบและแน่นหนึบของเธอกำลังป่วนประสาทเขาอย่างหนักหน่วง

“ยัยตัวแสบ!”

ชายหนุ่มกัดฟันคำราม พลางแกล้งกัดที่หัวไหล่มนหนักๆ หวังให้เจ้าตัวรู้สึกตัวตื่นขึ้นมารับผิดชอบที่ทำให้เขาอดนอนทั้งคืน แต่นอกจากไม่ยอมตื่น เธอยังจะทำให้เขาตื่นอีกครั้งด้วยการตอดรัดรุนแรงจากภายในจนเขาต้องกัดฟันกรอดเพื่อข่มกลั้นอารมณ์ที่ก่อตัวขึ้นอีกครั้ง

เมื่อคนตัวร้ายไม่ยอมลืมตา ฉัตรินจึงรั้งตัวเธอขึ้นมาอยู่ข้างบนกายเขา พร้อมกับกดสะโพกเธอเข้าหากายแกร่งและส่งแรงอัดกระแทกเข้าหากุหลาบดอกงามอีกครั้ง

“อื้อ...”

เสียงครางเบาหวิว กระตุ้นความใคร่อยากลองลักหลับสาวเจ้าดูสักตั้ง ว่าแล้วชายหนุ่มก็เริ่มทำอย่างที่ใจคิด จากช้าเนิบนาบในทีแรก ก่อนที่โหมเร่งจังหวะเร็วขึ้น แรงขึ้น เมื่อเจ้าตัวดีไม่ยอมลืมตาตื่น เขาก็ยิ่งถาโถมเข้าใส่ไม่ยั้ง จนกระทั่งเขาเอื้อมไปเหยียบขอบสวรรค์จนสำเร็จ พร้อมกับปลดปล่อยธารรักเข้าใส่เจ้าดอกกุหลาบที่แย้มบานรับไปจนหยาดหยดสุดท้าย

ทีนี้เธอจะมาว่าเขาไม่ทำหน้าที่สามีไม่ได้อีกต่อไป และต่อจากนี้เขาจะตักตวงความสุขจากเรือนร่างของคนตรงหน้าตามที่ได้ประกาศไว้ ในเมื่อเธออยากได้เขาเป็นสามีนัก ก็ควรทำหน้าที่เมียเสียให้เข็ด

ถ้าไม่พอใจ ก็หย่าไปเสียให้จบๆ เรื่อง แต่อย่าคาดหวังความรัก เพราะเขาไม่มีให้ และจะไม่มีวันให้ด้วย...

ฉัตรินมองหญิงสาวที่ได้ชื่อว่าเป็นเมียเขาอย่างสมบูรณ์ด้วยสายตาชิงชัง พลางขยับตัวกระแทกเข้าหากุหลาบแสนสวยอีกสองสามครั้งเป็นการส่งท้าย ก่อนถอดถอนความแข็งแกร่งที่เพิ่งยอมสงบลงออกมาจากตัวเธออย่างไม่ไยดี หากแล้วอะไรบางอย่างกลับดึงดูดสายตาเขาอย่างจัง

คราบโลหิตสีแดงที่เปื้อนบนผ้าปูเตียงสีขาวสะอาดนั่น มองปราดเดียวก็รู้ว่าคืออะไร คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันแน่น

เป็นไปได้ยังไงกัน ในเมื่อนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาและเธอเมกเลิฟกัน เมื่อกี้ความโมโหทำให้เขาไม่ทันสังเกตปฏิกิริยาของอีกฝ่ายในครั้งแรกที่พยายามดุนดันอาวุธประจำกายเข้าไป เขาไม่ได้อ่อนโยนเลยสักนิด ไม่มีกระทั่งการเล้าโลมใดๆ กระทั่งจูบหวานๆ สักครั้งก็ยังไม่มี

เพียงเพราะความโกรธ เพียงเพราะคิดว่าเธอไม่ใช่สาวบริสุทธิ์ เขาเลยไม่เตรียมตัวเธอให้พร้อม แต่อย่างน้อยก็ควรบอกกันสักคำสิ ไม่ใช่สมยอมอ้าขาให้เขากระแทกกระทั้นอย่างบ้าระห่ำแบบนั้น ดีเท่าไหร่ที่ไม่ฉีกขาดไปเสียก่อน

ดวงตาคมกริบจดจ้องใบหน้าสวยหวานอย่างค้นหา หากเธอยังบริสุทธิ์ผุดผ่อง แล้วเรื่องในวันนั้นล่ะ ต้นเหตุที่ทำให้เขาต้องถูกบังคับมัดมือชกให้มารับผิดชอบด้วยการแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้แทนที่จะเป็นคนที่เขารักอย่างรัญชิสา มันคืออะไรกันแน่...

อยากจะปลุกแม่ตัวดีขึ้นมาสอบสวนให้กระจ่างแจ้ง แต่เมื่อคิดอีกทีมันคงไม่มีประโยชน์ในเมื่ออีกฝ่ายคือผู้ร้ายปากแข็ง เธอคงไม่ยอมรับความผิดตัวเองง่ายๆ แน่ อย่างดีก็คงปั่นหัวให้เขาโมโหเกิดอีกรอบ

คิดแล้วก็น่าโมโห เขาไม่ควรให้โทสะครอบงำจนทำให้เรื่องยุ่งยาก หากเจ้าหล่อนเกิดตั้งครรภ์ขึ้นมาล่ะ

“โธ่เว้ย!” ชายหนุ่มยีผมตัวเองอย่างหงุดหงิด เพียงคิดว่าต้องมีห่วงมาผูกคอเพิ่มก็ปวดหัวแล้ว มีปรียากรคนเดียวเขาก็เต็มกลืน ถ้าต้องมีลูกของเธอเข้ามาป่วนเพิ่ม ชีวิตนี้เขาคงเหมือนตายทั้งเป็น เรื่องหย่าคงไม่มีทางเกิดขึ้นแน่ แล้วเขาก็ต้องมาติดแหงกกับเธอไปจนวันตาย แค่คิดก็สยองแล้ว

ช่างเถอะ ถ้าไม่ยอมไปง่ายๆ เขาก็คงต้องเล่นบทโหดต่อไปจนกว่าอีกฝ่ายจะยอมแพ้และถอยห่างออกไปจากชีวิตของเขาเสียเอง

ฉัตรินกดยิ้มอย่างเลือดเย็นก่อนที่จะคว้าเสื้อผ้าของตนมาสวมลวกๆ และเดินหันหลังกลับไปที่ห้องตัวเองโดยไม่ไยดีคนที่นอนสลบเหมือดหมดแรงที่เตียงอีก

เวลาผ่านไปเกือบค่อนวัน กว่าที่หญิงสาวจะรู้สึกตัวตื่นขึ้นเพียงเพื่อพบกับความว่างเปล่าอันหนาวเหน็บ คนที่ตักตวงความสุขจากร่างกายเธอด้วยสิทธิ์อันชอบธรรมของสามีตามกฎหมายไม่อยู่ในห้องแล้ว เหลือทิ้งไว้เพียงแต่ร่องรอยความใคร่ที่เขาทำไว้กับเธอเมื่อคืนที่ผ่านมาอย่างป่าเถื่อน

หญิงสาวหลับตาแน่น พลางสูดหายใจเข้าช้าๆ เพื่อเรียกสติกลับคืนมา หากตอนที่คิดจะขยับลุก ความรวดร้าวระบมก็จู่โจมทิ่มแทงไปทั่วทั้งอณูร่างกาย โดยเฉพาะตรงจุดอ่อนไหวที่ถูกฉัตรินบดขยี้จนมันชอกช้ำบวมระบมไปหมด เขาไม่คิดอ่อนโยนหรือเบามือกับเธอเลย ทั้งๆ ที่...

นี่เป็นครั้งแรกของเธอที่มีอะไรเพศตรงข้าม

แต่โทษเขาได้หรือ ในเมื่ออีกฝ่ายไม่รู้ และเธอก็ไม่คิดจะบอกออกไป เพราะกลัวจะถูกเปิดโปงความผิดที่ก่อไว้ในอดีต

“อูย...เจ็บชะมัด”

ปรียากรกัดฟันบ่นพึมพำ เมื่อนึกถึงชีวิตคู่ของตนกับคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี

การแต่งงานที่ควรมีจุดเริ่มต้นจากความรักความเสน่หา แต่นั่นไม่ใช่คู่ของเธอ คำว่า ‘คู่เวรคู่กรรม’ คงเป็นคำจำกัดความที่ตรงกับชีวิตคู่ที่แสนจะบิดเบี้ยวของเธอ และฉัตรินได้ดีที่สุด

หากจะโทษใคร ก็ควรเป็นเธอที่ดันทุรังทำให้เรื่องมาถึงจุดนี้ได้ ไม่สิ ควรต้องโทษความรักต่างหาก เธอรักเขามาก รักตั้งแต่แรกพบ แอบรักฝ่ายเดียว รักมาตลอดจนหน้ามืดตามัวฝันอยากจะเป็นเจ้าของเขา เธออาจจะกักเก็บความรักนี้ต่อไปอีกสักระยะหรือนานกว่านั้นก็ได้ หากไม่บังเอิญไปได้ยินสิ่งที่พ่อกับแม่ของเธอคุยกันในวันนั้นเสียก่อน...