ยากจะอภัย

ฉัตรินสะบัดศีรษะไล่ความมึนปนง่วงงุน ก่อนจะคว้าโทรศัพท์มาดูเวลา ก็พบว่ามันปิดเครื่องอยู่ จึงนึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนเขากดปิดเครื่องเพราะรำคาญใครบางคนที่โทรจิก

‘หนูปูนไม่สบายอาการไม่ค่อยดีเลย ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล ลูกรีบมาด่วนเลย’ คำนั้นของมารดาดังเข้ามาในหู

จริงสิ ยัยนั่นก็เข้าโรงพยาบาลเหมือนกันนี่นา

เพียงเขากดเปิดเครื่อง เสียงสัญญาณเตือนข้อความต่างๆ ก็ดังขึ้นรัวๆ ทั้งเบอร์ที่ไม่ได้รับหลายสาย หรือไลน์ที่ไม่ได้เปิดอ่าน ซึ่งส่วนใหญ่ก็มาจากคนเดียวกัน คิ้วเข้มขมวดแน่น เมื่อความรู้สึกบางอย่างโจมตีเข้ามาในหัวใจ

หรือว่ายัยนั่นอาการจะหนักจริง

“มีอะไรหรือเปล่าวะซี” นราธิปหันไปถามเพื่อนที่ทำหน้ายุ่งเหยิง “หรือว่าเกี่ยวกับที่แม่มึงโทรหากูเมื่อวาน”

“อืม...มีเรื่องที่บ้านนิดหน่อย”

“อ้าว แล้วทำไมไม่รีบบอกวะ งั้นมึงรีบกลับไปจัดการก่อนเลย ทางนี้ไม่มีอะไรต้องห่วงแล้ว เดี๋ยวกูจัดการให้เอง”

“มีเรื่องอะไรหรือคะซี” คนป่วยถาม แต่หางตาจิกไปทางก้างขวางคออย่างขัดใจ

“ไม่มีอะไรหรอก งั้นรัญพักผ่อนก่อน ไอ้นอตกูฝากด้วยแล้วกัน”

“อืม รีบไปเถอะ”

“ซีคะ...”

รัญชิสาทำท่าจะรั้งตัวอีกฝ่ายไว้ แต่ก็ไม่ทันเพราะอีกฝ่ายผลุนผลันออ