เจ็บฝ่ายเดียวอยู่ดี

“ตายจริง! คุณพูดอะไรแบบนั้นคะ...” คุณโฉมฉายอุทาน พลางมองหน้าสามีอย่างตกใจ แม้ลึกๆ เธอเองก็คิดแบบนั้นเหมือนกันแต่ไม่กล้าเอ่ยออกมา เพราะหยิกเล็บก็จะเจ็บเนื้อเปล่าๆ

“หรือไม่จริง หากได้เมียไม่ดีก็แล้วไปเถอะ แต่นี่เขาก็ทำดีด้วยทุกอย่าง มีของมีค่าในมือแต่ลูกเรามันดันไม่เห็นคุณค่า จะทนอยู่ไปทำไม”

“อยู่เพราะรักไงคะ ถ้าไม่รัก ลูกเราทำกับเขาขนาดนี้ เป็นใครก็คงไม่ทน แต่ความรักที่ทุ่มใจให้อยู่เพียงฝ่ายเดียวมันจะก็เหมือนโยนก้อนหินถมทะเล ถมเท่าไหร่ก็ไม่เต็มหรอก แล้วสักวันหนึ่งความอดทนของคนมันก็ต้องมีที่สิ้นสุด เป็นฉันคงขอหย่าไปนานแล้วล่ะ” คนเป็นทั้งแม่และแม่สามีได้แต่ถอนใจ

“เอาเถอะ ในเมื่อเจ้าซีมันไม่ไยดีเมียมันก็ช่าง พวกเราในฐานะพ่อแม่ก็ช่วยดูแลหนูปูนให้ดีที่สุดเท่าที่ทำได้แล้วกันนะแม่นะ”

“แล้วนี่เราจะโทรบอกพ่อแม่หนูปูนว่ายังไงคะ”

“ตอนนี้เห็นว่าสองคนไปดูงานที่ต่างประเทศยังไม่กลับ งั้นก็ยังไม่ต้องบอกอะไรแล้วกัน รอให้พวกเขากลับมาก่อน แล้วพ่อค่อยไปขอโทษด้วยตัวเอง” สองสามีภรรยาได้แต่สบตากันอย่างหนักอกหนักใจ

โดยทั้งสองหารู้ไม่ว่าบทสนทนาของพวกตน ทำให้คนป่วยที่รู้สึกตัวมาพักหนึ่งแต่ยังลืมตาไม่ขึ้นเพราะฤท