ยัยนั่นไม่ตายง่ายๆ หรอก

รัญชิสาชะงักไปนิดๆ เหมือนจะหน้าชาๆ แต่เธอฉลาดพอที่จะนิ่งทำหูทวนลมเสียไม่ต่อปากต่อคำ

ใครกันแน่มือที่สาม เธอกับฉัตรินรักกันมาก่อนจนจะแต่งงานกันอยู่แล้ว แต่กลับต้องถูกยัยนั่นเข้ามาแทรกและวางแผนแย่งเขาไปหน้าด้านๆ

“แล้ววันนี้เรียกออกมานอกจากกินเหล้าแล้วมีอะไร”

“ถามไอ้เป้นู่นสิ มันเป็นคนให้นัด” นราธิปโยนกลองให้เพื่อนคู่หูที่ตอนนี้เริ่มกรึ่มได้ที่ สีหน้าอีกฝ่ายดูมีความสุขมากล้น

“กูมีข่าวดีจะบอก แล้วก็มีเรื่องจะขอร้องพวกมึงด้วย”

ฉัตรินขมวดคิ้วแน่น มองเพื่อนรักที่กำลังทำหน้าเหมือนเขินๆ

“อะไรวะ ทำลับลมคมใน มีอะไรก็พูดมา”

“กูกำลังจะแต่งงาน แล้วก็อยากให้พวกมึงมาเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวให้”

“หา!”

นราธิปทำตาโต ในขณะที่เพื่อนคนอื่นก็พลอยตกใจไปด้วย เพราะไม่มีวี่แววมาก่อนว่าอีกฝ่ายจะสละโสด นอกจากฉัตรินที่จับพลัดจับผลูแต่งงานสายฟ้าแลบแล้ว ในกลุ่มก็ไม่มีใครมีวี่แวว

“ใครวะ สาวที่โชคร้ายคนนั้น”

“ลูกสาวเพื่อนแม่กูเอง เห็นมาแต่เด็กแล้ว”

“อย่าบอกนะว่าโดนคลุมถุงอีกราย” คนปากกล้าประจำกลุ่มชิงดักคอ

“ไม่เชิงว่ะ คนนี้กูปิ๊งเขาตั้งแต่แรกพบ รักจริงหวังแต่งเลย” พอขาดคำก็ได้รับเสียงโห่อย่างหมั่นไส้จากเพื่อนๆ ทั้งกลุ่ม

“เป็นอันว่าสามทหารเสือเหลือกูคนเดียวสินะที่ยังโสด ไอ้ซีก็แต่งแล้ว ไอ้เป้ก็กำลังจะแต่งอีกคน” คนหวงความโสดยิ่งชีพแกล้งตัดพ้อ ก่อนหันไปทางสาวคนเดียวในกลุ่ม

“ส่วนรัญไม่ต้องพูดถึง ไม่โสดตั้งนานแล้ว แต่งก่อนเป็นคนแรกของรุ่นเลยด้วยซ้ำ”

คนถูกแซวหน้าเสีย รีบหันไปมองปฏิกิริยาของชายหนุ่มที่นั่งฝั่งตรงข้าม แต่เมื่อเห็นสีหน้านิ่งเฉยเมยของเขาก็อดผิดหวังนิดๆ ไม่ได้

“อย่ามาเหมารวมนะนอต นายโสดเพราะเจ้าชู้เลือกมาก อ้อ แล้วฉันก็ขออัปเดตข่าวใหม่หน่อย ตอนนี้ฉันก็โสดแล้วย่ะ”

คำนั้นทำเอาทั้งกลุ่มถึงกับเลิ่กลั่กหันไปมองสาวสวยของกลุ่มเป็นตาเดียว

ฉัตรินเงยหน้ามองอดีตคนรักนิ่งงันเพราะเมื่อวานเธอไม่ได้บอก

“อ้าว โสดยังไง ก็เมื่อกี้ยังบอกว่ากำลังท้องไม่ใช่เหรอ” นราธิปยังสงสัยไม่เลิก

“แล้วไง โสดแล้วท้องไม่ได้เหรอ ซิงเกิ้ลมัมน่ะเคยได้ยินไหม แต่ถ้าเจอคนดีๆ ที่เหมาะจะเป็นพ่อของลูก เราก็ไม่ติดนะ”

ท้ายประโยคทิ้งหางตาไปทางคนที่เธอรอคอยมานานถึงสองปี กระทั่งลองไปมีคนอื่นเพื่อคิดจะลืมเขา แต่สุดท้ายก็มีอันต้องเลิกรา เพราะความที่ไม่ได้รัก แค่อยากประชดก็เท่านั้น

แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าใจต้องการอะไร เหลือก็แค่คนที่รอ หากใจตรงกันทุกอย่างมันก็ไม่ใช่เรื่องยาก แม้อีกฝ่ายจะมีภรรยาแล้วก็ตาม แต่เมื่อกี้เขาก็บอกเองว่าอยากหย่า จากที่เห็นเมื่อวานที่โรงพยาบาล ดูเหมือนความสัมพันธ์ของทั้งสองก็ใช่ว่าจะดีสักเท่าไหร่

“งั้นก็ยินดีด้วยนะเพื่อน” ฉัตรินตัดบทแกล้งทำเป็นไม่เห็นสายตาเว้าวอนคู่งามที่มองมา เสยกแก้วขึ้นชนกับว่าที่เจ้าบ่าว อย่างน้อยอีกฝ่ายก็โชคดีกว่าเขาที่ได้แต่งงานกับคนที่รัก

“ขอบใจนะ อ้อ คู่หมั้นกูเขาก็รู้จักกับน้องปูนด้วย เห็นว่าเคยเรียนด้วยกันมาก่อน ฝากให้ชวนเมียมึงมางานด้วย”

ชื่อนั้นทำเอาคนฟังทำหน้าตึง ทำไมไปไหนก็หนียัยนั่นไม่พ้นสักที

บ่นในใจไม่ขาดคำก็มีเสียงโทรศัพท์เข้าทำให้ฉัตรินต้องละสายตามามองแต่พอเห็นชื่อที่โชว์หน้าจอ เลยตัดสายไปเสียเพื่อตัดความรำคาญ พอตัดสายไม่ถึงวินาทีเบอร์เดิมก็โทรเข้ามาอีกหน จนเขาฉุนกึก

ชาติที่แล้วเป็นไก่หรือไง โทรจิกอยู่ได้ อารมณ์เสียเลยกดปิดเครื่องไปเสียเลย

“เป็นอะไรไปเหรอซี” คนที่เฝ้าจับตามองชายหนุ่มมาตลอดถาม เสียดายที่นั่งฝั่งตรงข้ามทำให้ไม่เห็นว่าใครโทรมา แต่พอเห็นสีหน้าของอีกฝ่ายก็เดาไม่ยาก

“ไม่มีอะไรหรอก” ชายหนุ่มตัดบทพลางกระดกแก้วเหล้าเข้าปากดับความขุ่นมัวในใจ เมื่อนึกถึงสิ่งที่ใครบางคนบอกเมื่อตอนบ่าย

‘ปูนรู้สึกไม่ค่อยสบายเลยค่ะ ครั่นเนื้อครั่นตัวไปหมด พี่ซีพาปูนไปหาหมอหน่อยได้ไหมคะ’

หรือเมื่อคืนเขาจะหนักมือไปจนทำเธอจับไข้กันนะ

ฉัตรินรีบสะบัดศีรษะไล่ความใจอ่อนออกไป ยัยนั่นไม่ตายง่ายๆ หรอก ก็แค่สำออยเรียกร้องความสนใจจากเขาก็เท่านั้น หรือถ้าอาการหนักจริง คนที่บ้านก็อยู่ คงช่วยเรียกรถพยาบาลให้ได้ เขาไม่ใช่หมอสักหน่อย กลับไปดูก็ทำอะไรไม่ได้

ชายหนุ่มรีบปัดความสนใจ เมื่อเพื่อนๆ หันมาชวนให้ดื่มฉลองต่อ และพูดคุยกันอย่างออกรส จนพาให้เขาลืมคนที่บ้านไปจากสมอง นั่นทำให้คนที่คอยมองอยู่ลอบยิ้มอย่างพอใจเงียบๆ

จนกระทั่งเวลาผ่านไปดึกดื่นค่อนคืน หลายคนในกลุ่มก็เริ่มจะกรึ่มได้ที่ เดิมฉัตรินไม่ใช่คนคออ่อนอยู่แล้ว ต่อให้ดื่มหนักเขาก็ยังพอมีสติอยู่บ้าง ยกเว้นก็แค่ครั้งเดียวที่พลาดเมาจนได้เรื่องนั่นแหละ

เขามองนาฬิกาที่ข้อมือที่บอกเวลาเกือบตีหนึ่ง จึงหันไปบอกกับเพื่อนๆ

“กูกลับก่อนดีกว่า”

“กลับอะไรวะ เหล้ายังไม่หมดเลย พรุ่งนี้ก็วันหยุด” นราธิปรีบโวยวายตามประสาหนุ่มเจ้าสำราญ “หรือว่า...คิดถึงเมียล่ะสิ”

คำแซวนั้นเรียกเสียงโห่จากเพื่อนๆ รอบข้าง

“คิดถึงกับผีสิ กูง่วงแล้ว ทำงานมาทั้งวันเหนื่อยจะตายชัก อยากนอน” พอหันไปเห็นหญิงสาวคนเดียวในกลุ่ม เขาก็เลยนึกขึ้นได้

“แล้วนี่รัญจะกลับยังไงล่ะ” คนถูกถามคลี่ยิ้มเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายใส่ใจเป็นห่วง เขาเป็นเช่นนี้เสมอ ตั้งแต่ตอนที่คบหากันฉัตรินก็คอยดูแลเธออย่างดี เดี๋ยวนี้เขาก็ยังเป็นห่วงเธอไม่เปลี่ยนสินะ

“ก็คงเรียกแท็กซี่กลับน่ะ พอดีรถรัญเข้าอู่ ซีไม่ต้องห่วงนะ รัญกลับได้ สบายมาก”

“งั้นเดี๋ยวกูไปส่งรัญเองก็ได้ ยังไงเราก็คนโสดเหมือนกันอยู่แล้วนี่ จริงไหม” นราธิปยักคิ้วกวนๆ ให้เพื่อนสาวที่ค้อนตาเขียวปัดตอบกลับมา

“ไม่ต้องหรอกย่ะ บ้านนายกับฉันมันคนละทางกัน ย้อนไปย้อนมาให้เสียเวลาทำไมกัน ว่าแต่ซีจะขับกลับไหวเหรอ ดื่มไปตั้งเยอะ”

“นั่นสิ ทำไมมึงไม่โทรให้คนที่บ้านมารับล่ะ น้องปูนคงยังไม่นอนมั้ง”

“ไม่ต้องหรอก กูกลับเองได้ ถ้าไม่ไหวจริงๆ ก็แค่จอดนอนข้างทาง”

“งั้นให้รัญนั่งรถไปเป็นเพื่อนไหม ยังไงบ้านก็อยู่ทางเดียวกัน ส่งซีก่อนแล้วรัญค่อยเรียกแท็กซี่กลับก็ไม่ไกลแล้ว” รัญชิสารีบเสนอตัวอย่างหวังดี