เริ่มต้น... ที่ไม่ใช่เริ่มรัก

หลังจากที่แยกออกมาจากสองสาวไทยขี้สงสัย ถิงถิงก็ยังเดินชมห้างสรรพสินค้าหยางหลง ซึ่งเป็นศูนย์การค้าช้อปปิ้งยอดฮิตอันดับแรกที่นักท่องเที่ยวทุกมุมโลกต่างนึกถึง ซึ่งของใช้อุปโภคบริโภคเต็มไปด้วยร้านค้าและของใช้แบรนด์เนมระดับ Hi-end แถมยังมีร้านค้าดิวตี้ฟรีรวมแบรนด์อีกมากมาย โดยภายนอกเป็นสถาปัตยกรรมสไตล์อังกฤษ ผสมผสานระหว่างอาคารแบบวิคตอเรียและนีโอคลาสสิค ยกระดับให้ผู้มาเยือนเหมือนเดินเข้าไปในอีกมิติหนึ่ง ซึ่งจริงดั่งที่พ่อของเธอได้กล่าวไว้

          ‘ลูกจะไปเมืองไทยเมื่อไหร่บอกพ่อนะ พ่อจะได้แจ้งไปที่เหม่ยหลินล่วงหน้าสักหนึ่งอาทิตย์’

          ‘ทำไมต้องแจ้งล่วงหน้า หากเขาไม่พร้อมต้อนรับ ถิงถิงก็ไม่ได้อยากไปสักหน่อย’

ใบหน้างามงอนพูดเสียงสะบัด หยางไห่หลงใจหล่นวูบ

          ‘ไม่ใช่อย่างนั้น พี่เหม่ยหลินเขาพร้อมเสมอสำหรับลูกพ่อ...” ผู้รักลูกสาวคนเล็กดั่งแก้วตาดวงใจ และประคบประหงมเหมือนไข่ในหิน รีบแก้ไขคำพูด ‘พ่อกลัวว่าหากไปเร่ง เดี๋ยวลูกเองแหละจะได้สิ่งไม่ถูกใจ’

          ‘หากเป็น... ไม่ว่าเตรียมรอเป็นปีก็ไม่ถูกใจถิงถิงหรอกค่ะ’

          จบคำพูดของลูกสาว หยางไห่หลงได้แต่ส่ายหน้า เพราะแม้แต่ชื่อของผู้หญิงที่ทุกคนให้ความเกรงใจและชื่นชมในความสามารถ กลับกันลูกสาวของเขาไม่แม้แต่อยากเอ่ยชื่อ ซึ่งไม่นับกับท่าทางปั้นปึงยามที่คนอื่นเอ่ยถึง เธอก็ยังแสดงออกว่าไม่ชอบอย่างเห็นได้ชัด ซึ่งไม่มีใครรู้ว่าลูกสาวคนเล็กมีเรื่องบาดหมางกับ หยางเหม่ยหลินตั้งแต่เมื่อไหร่ หากแต่ทุกคนต่างก็เห็นว่าคุณหนูใหญ่แห่งหยางฟางหลงไม่เคยเข้ามาวุ่นวายในคฤหาสน์หลังงามแห่งนี้

...หรือพวกตนพลาดในช่วงเวลาไหนไป นั้นเป็นสิ่งที่ทุกคนยังค้างคา หากแต่ไม่มีใครต้องการความกระจ่างในตอนนี้

          ‘แต่พ่อรับประกันนะ...’ เขาหยุดพูดแล้วหันไปมองภรรยาเพื่อส่งซิกให้เธอช่วยพูดอีกแรง หากแต่อิงฟ้าภรรยาชาวไทยวัยห้าสิบสี่เลิกคิ้วฉีกยิ้มหวานให้ นั้นแปลว่าใครเริ่มคนนั้นก็ปิดจบเอาเอง...

เมื่อถูกภรรยาที่คิดว่าเป็นที่พึ่งเพียงคนเดียว ปฏิเสธอย่างเงียบ ๆ หยางไห่หลงจึงกลั้นใจพูดขึ้นต่อ ‘พ่อว่าห้างที่เหม่ยหลินไปควบคุมดูแลอย่างห้างหยางหลงทำให้ลูกหลงเสน่ห์จนคิดว่าตัวเองหลงอยู่อีกมิติหนึ่งเลยนะ... ไม่เชื่อลูกแค่พิมพ์ชื่อเข้าไปดูสิ แล้วลูกจะเห็นทุกอย่าง หรือว่าลูกดูแล้ว และไม่ได้พิสมัยมันจริง ๆ’

          ดวงตาคมรั้นเสมองไปทางอื่นแล้วพูดขึ้น

          ‘ไม่ค่ะ ถิงถิงยืนยันคำเดิม หากอยากไปเมื่อไหร่ก็จะไปเมื่อนั้น โดยไม่มีการวางแพลนว่าจะไปวันไหนและเมื่อไหร่ค่ะ’

สาวสวยที่ทุกคนต่างรู้จักนิสัยดีบอกด้วยถ้อยคำหนักแน่น

คนออกคำสั่งกับทุกคนได้ ยกเว้นมุกเม็ดงามตรงหน้าและบุคคลที่นั่งยิ้มหวานอยู่อีกด้าน ได้แต่ถอนหายใจไม่กล้าเร่งเร้าอีก

…เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น ดีกว่าไม่ไปเสียเลย! หยางไห่หลงคิดในใจ แล้วทิ้งแผ่นหลังไปบนโซฟาหนังยอมจำนน

และหลังจากนั้นเธอก็ทิ้งจดหมายไว้ให้คนข้างหลังวุ่นวายใจ โดยการมาเยือนเมืองไทย ไม่แจ้งให้ใครรู้ล่วงหน้า...

...ถิงถิงวาดสายตามองไปรอบ ๆ ด้วยความตื่นตะลึง เพราะทุกอย่างที่ถูกสรรค์สร้างด้วยสถาปนิกและนักออกแบบที่เปิดกว้าง ซึ่งคุ้มค่ากับนักท่องเที่ยวที่มาเยือนในที่แห่งนี้ เพราะมันไม่ใช่มีแค่ห้างสรรพสินค้าสำหรับช้อปปิ้งเท่านั้น เพราะในที่ดินเกือบร้อยไร่ ยังแบ่งโซนเป็นที่พักอาศัย มีทั้งโรงแรม และสำนักงานต่าง ๆ อยู่ภายใน และแบ่งโซนออกไปในแต่ละชั้น ทำให้กลายเป็นเหมือนคอมมูวนิตี้แบบครบวงจร สำหรับชาวเมืองที่รักความสะดวกสบายในการเติมเต็มหรือให้รางวัลกับตัวเองและครอบครัวในวันพิเศษ

ห้างหยางหลง ใครกันนะ หากไม่ใช่ ‘เขา’ ที่ออกแบบขึ้นมา...

ถิงถิงคิด แล้วใบหน้าของใครคนหนึ่ง ลอยพาดผ่านเข้ามาในห้วงความคิด

ช่วงขณะที่ใจกำลังว้าวุ่น พลันสายตาของเธอก็สะดุดกับโคมไฟคริสตัลอันมหึมาที่ห้อยระย้าอยู่กลางห้าง จากนั้นเธอก็ลืมทุกอย่าง รีบซอยเท้าเพื่อไปชมความงามนั้นใกล้ ๆ

โคมไฟขนาดใหญ่เมื่อกระทบแสงไฟ มองดูคล้ายอัญมณี ล้ำค่า ซึ่งอาจเรียกได้ว่า มันคือจุดเด่นและมนต์สะกดให้ทุกคนที่พบเห็นผ่านสายตา ให้มุ่งหน้ามายลโฉม และถ่ายภาพเก็บไว้เป็นที่ระลึก เช่นเดียวกับเธอที่อดใจไม่ไหว ต้องยกเมื่อถือขึ้นเพื่อเก็บภาพตรงหน้าไว้ โดยมองหาจุดที่คิดว่าสวยที่สุด

ในขณะที่เธอปรายตามองดูแล้วว่า จุดที่ยืนอยู่ปลอดคน จึงยกมือถือเตรียมเก็บภาพ แต่ยังไม่ได้มุมที่ถูกใจก็ขยับหาองศาเพียงนิดแล้วกดปุ่มชัตเตอร์ ซึ่งในจังหวะเดียวกันก็มีใครคนหนึ่งเดินเข้ามายืนนาบด้านหลังในระยะประชิด

ถิงถิงชะงักแต่ไม่ทัน เมื่อนิ้วของเธอกดปุ่มถ่ายภาพนั้นไปแล้ว ก่อนจะหันกลับไปมองให้ชัดว่าเป็นใครที่เสียมารยาท

“เหม่ย...หลิน...” เธอเอ่ยชื่อของคนที่เสียมารยาทนั้นผ่านริมฝีปาก ดวงตาสองคู่สบกัน

ตายล่ะ... เธอได้ภาพคู่กับหยางเหม่ยหลินสะงั้น! ถิงถิงอุทานในใจเมื่อทุกอย่างเกิดขึ้นเร็ว จนลืมลบภาพที่ไม่ได้ตั้งใจนั้นทิ้ง