เก็บกวาด

หลังจากที่เอาศพออกไปแล้วทุกคนก็พากันออกไป เหลือแค่เหม่ยหลินกับถิงถิง ทั้งสองเพียงสบตากันในความเงียบที่มีเพียงเสียงแอร์กำลังทำงานอยู่ จนกระทั่งเหม่ยหลินเป็นคนพูดขึ้น

“คงต้องเปลี่ยนที่พักแล้วล่ะ”

“ปกติคุณพักที่นี่หรือเปล่า”

“พักสิ มันสะดวกเวลามีงานเร่งด่วน”

“งั้นก็พักที่นี่ก็ได้นะ”

“เราต้องเปลี่ยนที่พัก เพราะตอนนี้ยังไว้ใจอะไรไม่ได้”

“แล้วคุณลุงหยางรู้หรือเปล่าว่า เออ คุณต้องมาเจอเรื่องแบบนี้”

“พ่อเป็นคนฝึกพี่มาเองกับมือ ทำไมจะไม่รู้ล่ะ”

ถิงถิงกรอกตามองบน “ก็จริง”

“ไปกันเถอะ”

“ตอนนี้เลยหรือคะ” ถิงถิงถามเสียงตื่น

“นายจินถังไม่ชอบตีงูให้หลังหัก” แล้วเดินไปหยิบกระเป๋าสีดำและของใช้บางอย่างติดมือ แล้วเดินออกไป ถิงถิงรีบสาวเท้าตาม

“จะทิ้งห้องไปแบบนี้เลยหรือคะ” ความสงสัยของเธอยังไม่หมด

“ไว้เป็นหน้าที่ของหนานซิง” คำพูดตัดจบของเหม่ยหลิน ทำให้ถิงถิงย่นจมูกใส่ตามหลัง

“เราจะไปพักที่ไหน” ในขณะที่ถามถิงถิงก็ก้มหน้าก้มตาก้าวยาว ๆ เพื่อให้ทันคนด้านหน้า แต่ระหว่างนั้น อีกคนก็หยุดกึกเพราะถึงประตู

“โอ้ะ!” ถิงถิงอุทานเมื่อหัวโขกกับแผ่นหลังของเหม่ยหลินโดยไม่ทันตั้งตัว

เหม่ยหลินเจ็บจี้ด แต่เพียงนิดเดียว เธอก็หันมาพูดใส่หน้า “เดินไม่มองทางแบบนี้ คิดว่าจะรอดไหม”

“หา...แค่เดินเนี่ยนะ”

“จำไว้ เวลาเดินไม่ว่าที่ไหน สายตาต้องไว และสิ่งที่ควรจำคือไว้ใจได้ แค่ ‘ตัวเอง’ ” ประโยคหลังย้ำใส่หน้า

ถิงถิงหน้าถอดสี “แล้วแบบนี้จะใช้ชีวิตปกติยังไง”

เหม่ยหลินไม่ตอบแต่เปิดประตูออกไป ถิงถิงรีบเดินตามและพบว่าด้านหน้าประตูลิฟต์ยังมีบอดี้การ์ดยืนรออยู่เกือบสิบคน

“จัดเก็บให้เรียบร้อย” เหม่ยหลินสั่ง แล้วตรงไปยังลิฟต์ที่ตอนนี้ได้เปิดรอเธออยู่แล้ว

“ครับ”

คนทั้งหมดโค้งคำนับและแยกเป็นสองกลุ่ม กลุ่มหนึ่งต้องติดตามเธอไปทุกที่ อีกกลุ่มกลับเข้าไปในห้องเพื่อเก็บกวาดความเรียบร้อย

“เป็นคุณหนูใหญ่นี่ก็ดีเนอะ...” น้ำเสียงติดประชด

เหม่ยหลินชายตามองคนพูด แล้วถามกลับ “อยากลองเป็นบ้างไหมล่ะ”

“เหอะ...”

“หรือจะเป็นอย่างอื่นดี...”

“ดูแล้วว่าไม่มีอะไรดีสักอย่าง” ถิงถิงปรามาส

“แน่ใจ?”

ดวงตากลมใส หากเต็มไปด้วยความแน่วแน่จ้องหน้าคุณหนูจอมเอาแต่ใจนิ่ง โดยแขนข้างหนึ่งค้ำไปที่กำแพงลิฟต์

ถิงถิงหน้าร้อนวาบเมื่อสัมผัสถึงความใกล้ชิด และสายตาที่มองเหมือนกำลังเร่งเร้าอะไรสักอย่างจากตัวเธอ หากประตูลิฟต์เปิดเสียก่อน...

รถลีมูซีนสีดำคันใหญ่ ขับออกจากบริเวณห้างสรรพสินค้า และตรงไปยังถนนที่เชื่อมต่อกันในพื้นที่เกือบร้อยไร่ ที่แบ่งโซนเป็นที่พักอาศัย มีทั้งโรงแรม และสำนักงานต่าง ๆ อยู่ภายในพื้นที่นั้น

ถิงถิงยังคงนั่งเงียบ แต่มีชำเลืองมองคนที่นั่งข้าง ๆ เป็นบางครั้ง และตอนนี้เธอดูออกว่าใบหน้าที่เคยฉาบเรียบไร้อารมณ์เริ่มเปลี่ยนไป และดูไม่สนใจคนรอบข้างอย่างเธอ จนเกิดความน้อยใจขึ้นมาครามครัน... 

“จะพูดอะไรก็พูดมา...”

คนที่ถิงถิงคิดว่านั่งไม่สนใจใครเอ่ยขึ้น โดยเธอไม่แปลกใจเลยที่การกระทำของเธอโดนจับได้ ...จากที่รู้สึกน้อยใจก็หายทันที 

“เชื่อแล้วค่ะ ว่าคุณลุงหยางฝึกมาเองกับมือ” เธอชื่นชมกึ่งประชด

"ก็ฝึกให้ทุกคนเหมือนกัน แต่ไม่รับกันเองหรือเปล่า"

"เถอะ..." เธอไม่ชอบการอยู่ในกฎระเบียบ มันอึดอัด หายใจไม่ออก อีกอย่างเธอเกลียดความรุนแรง ในวงการค้าที่ต้องใช้เล่ห์เหลี่ยม และบางครั้งจบด้วยการนองเลือด ซึ่งเธอเพิ่งเห็นมาจัง ๆ กับตา "อยากชมตัวเองว่ามีความสามารถเหนือกว่าคนอื่นก็พูดมาเถอะ"

เพราะรู้ว่าทั้งตระกูลมีไม่กี่คนที่หูตาจมูกสัมผัสได้ไว และเก่งเชิงการต่อสู้ ด้วยมือเปล่าและการใช้อาวุธ ในขณะที่พ่อของเธอเป็นผู้ชายแท้ ๆ ยังเก่งไม่เท่าลูกสาวทั้งสองของลุงหยาง!

“ทำไมต้องประชด... เป็นห่วงก็พูดมาสิ ว่าเป็นห่วง...”

เหม่ยหลินแกล้งยั่ว เพราะรู้อยู่เต็มอก ว่าคุณหนูคนสุดท้องศักดิ์ศรีค้ำคอตั้งแต่เด็ก ไม่อย่างนั้นคงญาติดีกับเธอไปนานแล้ว คนอะไรแค้นฝังหุ่น!

“คนเก่งอย่างคุณหยางเหม่ยหลินมีอะไรให้คนอื่นห่วงด้วยหรือคะ”

เหม่ยลินยังไม่ทันได้ต่อปากรถก็จอดอยู่หน้าโรงแรมห้าดาว ก่อนที่เธอสองคนจะลงจากรถ ชายชุดดำก็วิ่งกรูกันออกมายืนเข้าแถวเรียงหน้ากระดาน

ถิงถิงถึงกับไม่อยากลง และอาการของเธอทำให้เหม่ยหลินดูออก

“ไม่ชอบให้คนมายืนออ ก็รีบลงรีบเข้าที่พัก ก็ไม่เห็นคนพวกนี่แล้ว” ถิงถิงย่นจมูกใส่แล้วลงไปยืนหน้าตึงเคียงคู่กัน

“มีข่าวอะไร...” เหม่ยหลินถามเมื่อหนานซิงก้าวออกมายืนตรงหน้าของเธอ

“เจอคุณนลินแล้วครับ”

“จริงเหรอ เธอเป็นไงบ้าง” สีหน้าของเหม่ยหลินดูมีความหวังและชีวิตชีวาขึ้น

“คุณหนูใหญ่ไปดูเองดีกว่าครับ”

หนานซิงพูดจบก็รีบเดินนำไปก่อน เหม่ยหลินจึงเดินไป หากแต่ถิงถิงยังยืนอยู่กับที่

“ถ้าจะยืนอยู่ตรงนี้ก็ได้นะ พี่จะได้ให้คนยืนเฝ้า สิบคนพอไหม...”

ถิงถิงจิกตาค้อน เลือกเดินตามไป

ส่วนบอดี้การ์ดที่เหลือทิ้งระยะห่างให้เจ้านายพอสมควรก่อนจะเดินตามไป