สนใจกันมากขึ้น

ถิงถิงหลังจากที่ขว้างแจกันออกไป เธอก็ห่อตัวหลบมุมด้วยใจเต้นระส่ำ โดยไม่มีโอกาสเห็นผลงานของตัวเอง จนกระทั่งทุกอย่างเงียบไป เธอจึงค่อย ๆ โผล่หน้าออกมา ใบหน้ายังตื่นตระหนกไม่คลาย

หลังจากที่เก็บคนร้ายไปได้ เหม่ยหลินก็หันไปมองถิงถิงด้วยความเป็นห่วงแต่เห็นเพียงเท้าที่โผล่ออกมา จึงวิ่งตรงไปหาและเห็นภาพที่ดูน่าเวทนา ทั้งที่เดาสถานการณ์ได้ แต่ด้วยความที่ทุกอย่างมันรวดเร็วเกินจะทำใจได้ สาวสวยผู้เหย่อหยิ่ง นั่งตัวแข็งทื่อใบหน้าตื่นตระหนก สองมือยกขึ้นปิดปาก ดวงตาทั้งสองข้างเอ่อคลั่งหน่วย แน่นอนว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับภาพตรงหน้ามันสะเทือนใจ จนเธอระงับความรู้สึกเอาไว้ไม่อยู่

“มันจบแล้วนะ” เหม่ยหลินเปรยขึ้นด้วยความเป็นห่วง และให้อีกฝ่ายมั่นใจ หากแต่ตัวเองเริ่มประคองตัวไม่อยู่

หากแต่ถิงถิงยังนิ่งค้าง ค่อย ๆ ยืนเต็มความสูง

แม้จะถูกพูดกรอกหูตั้งแต่เล็กจนโตเนื่องจากเป็นทายาทนักธุรกิจใหญ่ และไม่สามารถมองเห็นคู่อริที่อยู่ในที่มืดทั่วทุกกลุ่ม หากแต่ทุกวันนี้คำพูดเตือนที่ว่า ‘ภัยอยู่รอบตัวเรา อย่าประมาท’ ไม่เกินจริง!

แต่เธอก็ไม่เคยพานพบกับเหตุการณ์เช่นนี้ ...อาจเพราะเธอไม่ใช่เหยื่อตัวใหญ่! แต่คนที่กำลังทรุดตัวไปบนพื้น ชีวิตเหมือนแขวนอยู่บนเส้นด้ายตลอดเวลา!

“คุ... คุณ... ถิงถิง ไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ...”

คนถูกถามรวบรวมสติ มองหน้าที่ค่อย ๆ ไร้สีเลือด ด้วยความรู้สึกหลากหลาย

หยางเหม่ยหลินยังมีใจห่วงใยเธอ ทั้งที่ตัวเองกำลังเอาตัวไม่รอด... ถิงถิงคิดแล้วก้าวไปหา หากแต่ประตูด้านหลังถูกเปิดเข้ามาพร้อมกับชายชุดดำที่เธอจำได้ว่าเป็นคนของเหม่ยหลินเอง

ถิงถิงถูกกันตัวออกไปยืนอีกมุมหนึ่ง ไม่นานผู้ชายชุดดำพวกนั้นเหมือนรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ต่างคนต่างทำหน้าที่ของตัวเอง ในขณะที่ถิงถิง มองการกระทำทุกอย่างของคนพวกนั้นที่ปฏิบัติต่อผู้หญิงอีกคนด้วยสายตาเป็นห่วงอย่างสุดซึ้ง หากในใจก็อดคิดไม่ได้ ว่านี่มันคือเรื่องจริง หรือแค่ภาพลวงตาเพื่อให้เธอกลัว...

หากเป็นการแสดง คงได้รับรางวัลนักแสดงนำยอดเยี่ยม...

ยาถอนพิษถูกฉีดเข้าเส้นไม่ถึงห้านาที ใบหน้าที่เคยซีดค่อยกลับมามีสีเลือดฝาด

          “ตกลงคุณเหม่ยหลินถูกยาพิษ แล้วรู้หรือ ว่าเป็นพิษชนิดไหน.... แล้วศพนั่น จะทำไง... ต้องแจ้งตำรวจไหม”

เมื่อมีโอกาสถามถิงถิงก็ถามเป็นชุด

ชายหนุ่มที่มีอำนาจกว่าลูกน้องคนอื่น ๆ ทำหน้าที่ไขความกระจ่าง

“ครับ คุณหนูใหญ่โดนยาพิษ ส่วนศพคงต้องเอาไปทำลายครับ”

“หา ทำลาย?”

“ครับ ทำลายไม่ให้เหลือหลักฐานเพื่อกันปัญหาที่จะตามมาทีหลังครับ”

“แล้วรู้ไหมว่าเป็นคนกลุ่มไหน” เธอยังอยากรู้ต่อ

“พิษที่ใช้ ไร้กลิ่น ไร้รสชาติ ยิ่งผสมกับอาหารยิ่งแยกไม่ออกครับ เลยมั่นใจว่าเป็นกลุ่มของนายจินถัง ที่เป็นคู่แข่งรายใหญ่ของคุณหนูใหญ่ครับ”

“มั่นใจขนาดนั้นเลยหรือคะ”

“ครับ สัญลักษณ์ที่ข้อเท้าของศพเป็นรูปเหรียญแมลงป่อง ยิ่งทำให้มั่นใจครับ”

“แล้วคุณนลินล่ะ เธอจะเป็นอะไรไหม” ถึงจะไม่ชอบขี้หน้ามาตั้งแต่ไหนแต่ไร กระนั้นเธอก็ไม่ใจดำแช่งชักหักกระดูกใครให้มีอันเป็นไป...

“ผมให้คนออกตามหาแล้วครับ ส่วนนายแพทย์เกรียงก็ไม่มีข้อมูลอะไรเพิ่มเติม”

ถิงถิงได้ฟังก็ถอดถอนหายใจ เธอไม่เคยคิดว่าอันตรายมาใกล้ถึงตัวง่ายนิดเดียวจริง ๆ

ขนาดมีมาตรการรักษาความปลอดภัยไว้อย่างดิบดี ก็ยังมีช่องโหว่ให้คนร้ายปลอมตัวเข้ามา...คิดอย่างกลัดกลุ้มแล้วหันไปมองศพผู้หญิงที่ตอนนี้ถูกปลดหน้ากากออก ซึ่งหน้าตาต่างจากนลินตัวจริงอยู่มาก

ในขณะที่ทุกคนกำลังรอคอย คนบนเตียงก็เริ่มขยับตัว ถิงถิงที่เห็นก็พุ่งไปหาด้วยความลืมตัว แต่เมื่อไปถึงเตียงก็นึกขึ้นได้ จึงแค่ยืนนิ่ง ๆ ให้คนที่เพิ่งผ่านเรื่องเสี่ยงตายลุกขึ้นนั่งทรงตัวได้เอง

“ถิงถิง...คุณคงตกใจแย่สินะ” น้ำเสียงยังแปร่ง ๆ เอ่ยถามทันทีที่ผันมาเจอ

ถิงถิงไม่ตอบเพราะคำตอบ คือเธอมายืนอยู่ตรงหน้าให้เห็นอยู่แล้ว...

หนานซิงวัยสามสิบห้าปี ซึ่งเป็นลูกสมุนมือขวาเดินเข้ามาใกล้ด้วยท่าทางสำรวมแล้วพูดขึ้น “เป็นคนของนายจินถังจริง ๆ ครับ”

“งั้นหลายเดือนมานี่ ความพยายามของเราก็ไม่สูญเปล่า”

“ครับ คุณหนูใหญ่คาดการณ์ไว้ไม่ผิดจริง ๆ ครับ”

“ศพล่ะ...”

“ผมกำลังรอทีมซ่งมาเอาไปอยู่ครับ”

“ทำเวลาหน่อยก็ดีนะ”

“ครับ เดี๋ยวผมจะโทรเช็คอีกทีครับ”

“ไม่ต้องโทร เอาศพออกไปก่อน” เหม่ยหลินสั่งใหม่ เมื่อเห็นว่าในห้องนี้มีอีกคนที่ไม่ชินกับเรื่องพวกนี้...