ออกฤทธิ์

“ไม่ ไม่ไล่ อย่าคิดอะไรมากเลยนะ…” เหม่ยหลินรีบตอบ เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายขลาดกลัวไปมากกว่านี้ “ฉันจะรักษาเธอให้หาย และกลับมาเหมือนเดิม ฉันสัญญา...”

“แล้วพอจะบอกได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น” เหม่ยหลินฝืนใจถามสิ่งที่ค้างคาใจ

คนที่อยู่ในอาการตื่นกลัวหยุดชะงัก แล้วตอบ “นลินไม่รู้ รู้ตัวอีกที ก็มีคนเรียกให้นลินตื่น แต่นลินมองอะไรไม่เห็นไปแล้ว”

เธอเล่าด้วยความหวาดผวา เหม่ยหลินจึงเลิกถาม

“คุณหยกไม่ทิ้งนลินนะคะ...” เสียงสะอื้นถามซ้ำขยับไปมา เหมือนคนกำลังหาที่พึ่งพิง

“อย่ากังวลไปเลย ฉันไม่ทิ้งหนูหรอก”  เธอย้ำหนักแน่น

ใบหน้าที่เคยบิดเบี้ยวและหวาดกลัว เมื่อได้รับคำสัญญา ก็ค่อย ๆ ลดเสียงสะอื้น แล้วฝืนยิ้มออกมาทั้งน้ำตา

“จะดูแลหนูให้มากกว่านี้ สัญญา” เหม่ยหลินให้คำมั่นอีก

“ขะ ขอบคุณคุณหยกมากนะคะ” เสียงแหลมแหบรีบกล่าวและสวมกอดร่างบางที่ไม่เคยมีใครกล้าเข้าใกล้ชนิดถึงเนื้อถึงตัว หากตอนนี้ได้สัมผัสเต็มอ้อมกอด... ซึ่งก่อนหน้านั้น เธอก็ไม่เคยได้อภิสิทธิ์ใกล้ชิดทายาทอันดับหนึ่งของตระกูล หยางขนาดนี้...

ถิงถิงได้แต่ยืนมอง ด้วยอาการลำคอตีบตัน ก่อนจะผันหน้าหนีภาพนั้น!

หลังจากที่พูดกล่อม จนนลินสงบและปล่อยให้หลับไปแล้ว เหม่ยหลินก็เดินไปนั่งอยู่มุมหนึ่งของห้อง ส่งสัญญาณให้หนานซิงเดินตามมา

หนานซิงรีบก้าวตามและยืนรอรับคำสั่ง

“ติดต่อคุณเกรียงได้หรือยัง”

“ยังครับ... แต่หลังจากนั้น ผมก็พยายามโทรหาตลอดครับ”

เหม่ยหลินมองหน้าหนานซิง คิ้วเรียวขมวด ความหวาดระแวงพาดผ่านเข้ามา “จะเกิดอะไรกับคุณเกรียงหรือเปล่า”

“ครั้งแรกที่โทรไป ก็รับสายครับ แต่พอจะโทรไปรายงานเรื่องที่เจอคุณนลินแล้ว แต่กับติดต่อท่านไม่ได้”

“ลองโทรไปใหม่อีกครั้งซิ” เธอไม่ยอมแพ้ เพราะตอนนี้ไม่อาจไว้ใจสถานการณ์ได้

เมื่อถูกสั่ง หนานซิงก็รีบจัดการทันที

เสียงรอสายดังจนตัดไป และเรียกซ้ำ ก็ยังไม่มีคนรับสายเช่นเดิม หนานซิงมองหน้าเจ้านาย ซึ่งเหม่ยหลินก็เห็นคำตอบกับตาอยู่แล้ว

“ให้คนตามไปดูหรือยัง”

“ไปแล้วครับ ประตูปิดเงียบเหมือนไม่มีคนอยู่”

“บ้าจริง... ให้ทีมซงตามเรื่องให้เจอ ไม่งั้นไม่ต้องกลับมาให้เห็นหน้า” เหม่ยหลินสั่งเสียงเครียด

ถึงนายแพทย์เกรียงจะเป็นแค่อดีตลูกจ้าง แต่การทำงานรับใช้ตระกูลหยางและทำหน้าที่ดูแลเหม่ยหลินตลอดหลายปีจนนับถือประหนึ่งญาติคนหนึ่ง จนกระทั้งสี่ปีก่อน นายแพทย์เกรียงมาทำการลาออก ซึ่งให้เหตุผลว่าร่างกายไม่ไหว และกลัวทำงานได้ไม่เต็มที่จึงขอลาออก ซึ่งตอนนั้นก็ได้ฝากลูกสาวคนเดี๋ยวที่เพิ่งเรียนจบมาคอยรับใช้เธอแทน

เหม่ยหลินมองไปคนบนเตียงสีหน้าหนักใจ “อย่าพูดเรื่องนี้ให้นลินได้ยินเป็นอันขาด”

“ครับ ผมจะกำชับทุกคนอีกครั้ง”

จากนั้นเหม่ยหลินก็โบกมือส่งสัญญาณให้หนานซิงออกไป หนานซิงโน้มรับคำสั่งแล้วเดินกลับไปรวมกลุ่มกับลูกน้องคนอื่น ๆ ที่หน้าประตูห้อง

ถิงถิงนั่งเล่นมือถือเหมือนไม่สนใจใคร แต่ที่จริงแล้วเธอได้ยินทุกคำพูดที่เหม่ยหลินกับหนานซิงพูดกัน จากนั้นเธอก็เดินไปหา

“ไว้ใจได้แค่ไหน”

คำถามของถิงถิงทำให้เหม่ยหลินเงยหน้าขึ้นมามอง

“หมายถึงใคร” เธอถามเสียงห้วน

“คุณบอกเองว่าไม่ให้ไว้ใจใคร นอกจากตัวเอง”

“หมายถึงนายแพทย์เกรียงกับนลินหรือ... มันจะมากไปหรือเปล่า เขาเกือบตายเพราะพวกเรานะ” เหม่ยหลินไม่พอใจ จนหน้าขาว ๆ ของเธอเห่อแดง

ถิงถิงยิ้มสะใจ ที่ทำให้คนหน้าเดียวเปลี่ยนได้ ก่อนจะมองเหม่ยหลินตั้งแต่หัวจรดเท้า “คุณเก่งทุกอย่าง เสียอย่างเดียว...”

เหม่ยหลินที่เก็บอาการมาโดยตลอด ตอนนี้เริ่มเก็บไม่อยู่ เพราะคำพูดของถิงถิง ที่กระตุ้นต่อมโมโหให้ทำงานได้ไวอย่างไม่น่าเชื่อ

“เก่งนักกับมองคนอื่นในทางลบ ไหนลองบอกมาสิว่าพี่มีขอเสียตรงไหน” พยายามเก็บอารมณ์

“ใจดีกับคนไปทั่ว...” ถิงถิงมั่นใจว่าตัวเองก็มองคนทะลุเชิดหน้าตอบ

“คนมีบุญคุณต่อกันหรือเปล่า” เหม่ยหลินย้อน

“แล้วคนในครอบครัวล่ะ อันไหนบุญคุณกว่ากัน!” ถิงถิงไม่ยอมแพ้